WSTECZ | Mieszkanie studenckie

O nieee... Delikatne szarpanie nic nie dało. Nic nie wyczuł. Spał jak zabity i było mu z tym dobrze.

- Carlooooooos! - zaczął go dźgać w policzek. W końcu ściągnął go z siebie i położył się na nim. Zaczął go łaskotać i śmiać. - Wstawaaaaj!

Kiedy poczuł na sobie ciężar, stęknął i załkał.
- Nooooo! - zaczął się wiercić jak ta stonka aż w końcu uwolnił się i spadł na podłogę. Doczołgał się do butelki z wodą i wypił ile dał radę. Zamknął ją i przyjął pozycję embrionalną.
- Pustyniaaa... O Allahu czy ja właśnie umieram? - mruczał i tulił do siebie butelkę.

- Carlooos... Boli mnie głowa iiii chcę jeść. - jęknął i skopał z siebie pościel. - I nie mam ubrań. - wtulił się w poduszkę i zamknął oczy - Gdzie jest Gaaarik...

- Gdzie się podział Allah ja się pytam! - załkał i odkręcił wodę. Spróbował napić się na leżąco, co oczywiście skończyło się polaniem siebie, i podłogi - Czemu go nie ma kiedy jest potrzebny... - odłożył wodę i potrurlał się w kierunku łóżka. Usiadł i oparł brodę o krawędź.
- Mogę ci pożyczyć swoje gacie... Czyste, żeby nie było! Ale podnieś mnie.

- Po co ci Allah? - wymruczał w poduszkę i podniósł na niego wzrok. Wciągnął go na łóżko i przytulił się do niego.
- Ale gdzieś muszą być moje. - jęknął i powoli otworzył oczy. Westchnął ciężko i pocałował go w policzek. - Pamiętasz coś z wczoraj?

- Ale twoje czyste nie są... - westchnął i dał się przytulać. Przez chwilę to było spoko, ale zaraz zaczęło do niego dochodzić jak wszystko go boli.
- Niiiieeee... - zakaszlał głośno i podrapał się po czole. Oczywiście, że pamiętał. - Ale dzisiaj powtórka?

- Ale w twoje się nie wbiję. Za duży jestem. - przymknął oczy i zaczął bawić się jego włosami. - Kłaaaamiesz. Nawet ja trochę pamiętam, a chyba bardziej się nawaliłem tym wszystkim. - westchnął - Mhmm... Tylko może kupmy tym razem wino i więcej pizzy.

Usiadł o własnych siłach. Z powagą na twarzy zszedł z łóżka i gdzieś podreptał. I zniknął...
Raczył się pizzą i popijał wodą z lodówki. W kuchni w porównaniu do pracowni było czysto i przytulnie. Na blacie pracował stary ekspres do kawy. Po domu powoli rozchodził się zapach zmielonych ziaren.

Spojrzał za nim nieco zaskoczony i przetarł twarz dłonią. Zamiast wstać i za nim pójść naciągnął na siebie kołdrę i zasnął.

Tak po godzinie odzyskał wystarczającą ilość życia do przeżycia. Wypił kawę zakrapianą cytryną i ruszył pod zimny prysznic. Wyszedł w swoich roboczo-malarskich ciuszkach i zaczął sprzątać w pokoju współlokatora. Youtub powędrował z Samsary na czarniejsze strony i doprowadziły do Hitlera.
W każdym razie pochował co jego i chwilę pokontemplował nad szkicami. Spisał co pamiętał ze swojej ideologii...
- Aaaaaarteeeem! - zawołał - AAAAARTEEEEEEEEEM! - wpadł do pokoju i rzucił w niego małą gumką - Jest piętnasta! Zaspałem do szkoły! Znaczy uczelnię! Napisz mi jakieś usprawiedliwienie... Coś...

- Nie drzyj się tak. - załkał i zakrył głowę poduszką. - Niech ci Garik napisze. To on jest lekarzem. - jęknął i odwrócił się w jego stronę. Wziął butelkę wody z podłogi i wypił resztę, którą zostawił Carlos.
- Weź im powiedz, że wystawiałeś obrazy gdzieś w Japonii. Może uwierzą.

- Już daj spokój temu... - westchnął i zmarszczył brwi. Chwilę myślał o tej Japonii. W końcu uśmiechnął się szeroko i podszedł ( bo biegać to tylko na siku )do niego. Ucałował go i wytulił jego głowę.
- GENIALNE! Lecimy tam.

- Czekaj, co? - spojrzał na niego niemal ze strachem w oczach. - Nie, nie, nie. Ty sobie zdajesz sprawę, że żartuję? - pociągnął go na łóżko - Prawda?

Usiadł na tym łóżku i złapał Artema za ramiona. Wyglądał na pobudzonego.
- Ale to jest genialne! Japonia, Honduras, Kambodża wte czy wewte to doskonały plan! I wtedy moglibyśmy... Artem mielibyśmy tyle wolnego... Przecież to plan idealny... Ale kasa... - wstał i zaczął kręcić się dookoła - Wiem! Sprzedam swoje szkice! Będzie na miesiąc życia! Wszystko ustalone! - klasnął - Lecim!