WSTECZ | Mieszkanie studenckie

Spadł z tej przeklętej kanapy i stęknął. Nie ruszy się! Nawet pizza go nie uratuje! Po kilku sekundach leżenia i nieruszania się, zwyczajnie chrapnął. Dostawca dla pewności kilka razy powtórzył Artemowi kwotę i jak to Kanadyjczycy, grzecznie poprosił, by na siebie uważali i bawili się dobrze.

Przyszedł z trzema kartonami pizzy i rozłożył je na podłodze. Widząc, że Carlos zasnął, położył się na nim i zaczął wbijać mu palce w całe ciało.
- Carlooo! Mamy jedzenie! Jesteśmy uratowani! - wziął jeden kawałek i chwycił zębami za jeden koniec i dał mężczyźnie drugi. - Jake to pyfne.

Od razu stęknął od przygniecenia.
- Co je- – powąchał i zrozumiał, ale nie zdążył ładniej zareagować przez wbijane wbijające się w jego ciało palce. Śmiał się, szarpał się i uciekał od łaskotek. Dopiero kiedy dał mu spokój, skubnął ile mógł tej pizzy i pokiwał głową. Dobra. Jedzenie jest dobre. O taaaak…
Chwycił towarzysza za rękawy i z całej siły obrócił go na plecy, by na nim nie leżał. Szybko zaczął łapać powietrze i kaszleć.
- Ale jedna moja! – usiadł na Artemie i sięgnął po pudełko. Położył mu je na głowie i otworzył. – No nieeee! Źle pokroili! Tyle kawałków! Powinny być trzy… Albo jeden. – zawołał z najprawdziwszą rozpaczą w głosie i wyciągnął trzy trójkąciki. Złożył je w kanapkę i zaczął jeś… Opychać się nimi.

Położył się i powoli zaczął jeść swój kawałek. Zdjął pudełko ze swojej głowy i położył je obok. Odsunął ręce Carlosa, nie pozwalając mu jeść więcej.
- Ty bezcześcisz tego placka! To mają być trójkąty, rozumiesz? Tak jest od zawsze. Od milionów lat! - zaczął mówić, jakby faktycznie się na tym znał i fascynował się tym. Otworzył swoje pudełko i wskazał na nie palcem.
- Tak powinno być! Taka jest kolej rzeczy!

- Baaafta! – prawie się zadławił. Odchrząknął i wziął głęboki oddech – Basta! Robię rewo – znowu zakaszlał – Cholera! Nigdy nie byłem dobry w przełykaniu, a teraz oddaj mi… - wcisnął sobie nadgryzione trójkąty do buzi i sięgnął po swoje pudełko. Przytulił je i pogłaskał.
- FYFYFYFYF – zamknął oczy i zaczął huśtać się do jakichś tybetańskich cymbałek.

- A co tu można przeły... Aaaaaaa... A to ja też. Nie martw się. - poklepał go po głowie - A to śmieszne w sumie, bo mój były miał małego. - zmrużył oczy myśląc chwilę i przytaknął sobie. - No taki przeciętny był. - wziął drugi kawałek pizzy i przymknął oczy. Cudowności...
- Ej... Carlos jakbyś mógł przestać tańczyć... - parsknął śmiechem czując jak się o niego mimowolnie ociera - No chyba, że chcesz mnie przelecieć to nie ma problemu.

Nie ogarnął w sumie o co chodziło z tym poklepaniem i nie powiązał poprzedniego wątku z byłym Artema. W każdym razie pokiwał głową. Pilnował się jak mógł, by słowa nie zamieniły się w szum.
- Fooo? – zatrzymał się i odłożył pudełko, a na nie niedojedzone kawałki pizzy – Że ja cięęęę? – uśmiechnął się szeroko i pochylił nad nim.

- Nooo... Chyba, że wolisz odwrotnie. - uśmiechnął się głupio i dokończył kawałek pizzy. Spojrzał na niego, gdy się pochylił i zaśmiał się cicho.
- No cooooooo?

- Wolę odwrotnie. – zmarszczył nos i uśmiechnął się. Chwilę tak nad nim wisiał, ale szybko się zmęczył i podniósł się do siadu – Garik mnie zabijeeeee… A może się nie dowie? Hmmmhmhm? – przesunął palcem po jego ustach i zahaczył o krawędź jego koszulki – A ty już nie będziesz taaaaki nieszczęśliwy…

Cały czas cicho chichotał, aż w końcu zastanowił się chwilę i spoważniał.
- Myślisz, że on już przeleciał tą z tymi zielonymi? - spojrzał na Carlosa i sięgnął po bongo. Podniósł sie, uważając na siedzącego na nim mężczyznę i zaciągnął się. Pochylił się do niego i chwycił go za biodra. Powoli wypuścił dym z płuc i uśmiechnął się leniwie.

Westchnął i pokiwał głową.
- Mógł, jest w końcu głupi. Wypełnia pustkę po narzeczonym, tak to widzę. – złapał za jego bark i odchylił się lekko do tyłu – Ale mogę się mylić… Ej, nie bądź smutny. Rozweselić cię w łóżku. – uśmiechnął się szeroko i przesunął dłoń na bok jego szyi. – Mogę być twoją dziwką. – zaśmiał się i pokazał jak zaraz będzie się na nim poruszał.

- W takim razie ja też wypełnię pustkę. - uśmiechnął się głupio i przyciągnął go do siebie za kołnierzyk koszulki. Podparł się drugą ręką za sobą i bardziej do niego przysunął.
- Nieeee... Nie jesteś dziwką. - krótko go pocałował i zaśmiał się - Chooodź tu.

Przymknął oczy i z uśmiechem dał się pocałować. Zszedł z niego i położył obok, by zaraz sięgnąć dłonią za tył jego głowy i przybliżyć do pocałunków.

Powoli się podniósł i starając się nie oderwać od niego przeniósł się nad niego. Usiadł mu na biodrach i pochylił, by dalej go całować. Wsunął ręce pod jego koszulkę i delikatnie przesuwał paznokciami po jego brzuchu.
- Będę miał później wyrzuty... Serc... Nieee... Sumienia. Mhmm...

- Już nie myśl o nim. – szepnął i spiął się od łaskoczącego go dotyku. Podniósł się na tyle, by ściągnąć z siebie koszulkę i wrócił do leżenia. Objął go i wzmocnił pocałunki. Jeśli tylko Artem chciał coś z nim zrobić, chętnie się temu poddawał. Och, jak on uwielbiał kiedy inni mężczyźni decydowali za niego i z pasją dzielili się przyjemnościami…