WSTECZ | [ School Days ]

Był prawie pewny, że o to chodziło. Że nie potrafił się kontrolować i odrzucać go cały czas, finalnie ulegając jemu i jego urokowi. Mimo iż bardzo nie chciał, by do tego dochodziło. Gdyby tylko miał więcej samozaparcia i rzeczywiście umiał go odepchnąć raz na dobre... Zamiast tego, wpatrywał się w niego z rozszerzonymi źrenicami, czując miękkość w mięśniach. Był wystarczająco blisko, by jeden ruch mógł pozwolić im na przekroczenie stanu wyobraźni, wdrażając ją w rzeczywistość.
- Ferrari też to tyczy - podkreślił temat pojazdu, zamierzając zamknąć mu możliwość przyjechania pojazdami o zbytnim charakterze rzucającym się w oczy. W najgorszym wypadku będzie naciskać na to, by nie parkował w pobliżu jego miejsca zamieszkania. Chociaż zarazem wiedział, że mało kto kojarzył, gdzie mieszka. Nie byłoby to większym problemem, gdyby nie ewentualne plotki. Ich ewentualne istnienie działało mu na nerwy już na samą myśl.
Jego usta wygięły się w widocznym rozbawieniu.  Musiał przyznać, że i do niego przemawiały te przepychanki słowne, chociaż zarazem tez czuł, że przegrywał w nich wraz z każdą wymienianą przez nich wypowiedzią.
- Byleby tam mnie nie poproszono o "demonstrację" - odniósł się jeszcze do jego słów z lekkością, spoglądając na to, jakby zareagował na te słowa. Zwłaszcza takie, które sugerują, że ktoś mógłby robić za widownię.
Będąc już w łazience, zamrugał jednak na jego słowa, ostrożnie unosząc górną część swetra, delikatnie go wąchając.
- Przyznaję, ładnie pachnie - powiedział, jednakże nie odczuł większej chęci na noszenia po nim ubrań. - Chociaż wolę skupiać się na czymś innym niż samych zapachach - dodał od siebie jeszcze, zastanawiając się jednak, co dokładniej używał. Może powinien sprawdzić to potem, jeśli trzymał takie przedmioty na widoku?
Posłał mu beznamiętne spojrzenie jako odpowiedź na jego śmiech. Jednakże jego teksty prosiły się o wystarczająco głupią odpowiedź, jaką mu też zafundował Kassir. Poddał mu się jednak grzecznie, dając doprowadzić strój do porządku i przewracając oczami, gdy poczuł dotyk na skórze. Co ja z nim mam...
Może lepiej, że już wyszli stamtąd. Nie musiał samemu też przynajmniej przyglądać się, jak jedna z dziewczyn patrzyła na nich z zaskoczeniem, gdy druga wyraźnie się zarumieniła.
- A pociągi z klasą biznesową? - nieco jeszcze podrążył temat, czując zarazem rozbawienie na jego niezadowolenie na myśl o transporcie publicznym. - Nie wszystkie miejsca są brudne i zatłoczone. Może odnajdziesz coś, co ci przypadkiem do gustu.
Widzę, że nadal się świetnie bawi.
- Raczej szukaniem go. I nie wiem. Jeśli to randka, to możemy. Ale incognito - chociaż chodzenie z nim na randkę... Sam nie wiedział, czy serio taki wypad się do tego zaliczał.
- Hm? Taa - rzucił mimochodem, rozglądając się wokół, by sprawdzić, na której jest ulicy. - Ale nie mam pojazdu - dodał jeszcze, narzucając mu kierunek. Niedługo potem Jonathan mógł już rozpoznawać teren, który mijał samochodem, gdy jechał do Shane'a kilka dni temu.

Nie było najmniejszej mowy, by pozwolił mu na przeciśnięcie swojego warunku do jego własnego. Dlatego też był rozbawiony na widok jego reakcji, gdy raz po raz naciskał mu na odcisk swoją upartością. Musiał przyznać, że to była całkowicie miła odmiana względem tego, co znosił do tej pory z jego strony.
- Jaki jest sens kupowania samochodu, którego nie mam gdzie trzymać i nie używałbym? - odpowiedział mu pytaniem na pytanie, z całkowicie niewinnym wyrazem twarzy. Zwłaszcza, że przeskok irytacji nastąpił na widok jego bezczelnego wzroku, jakim go obecnie obdarzył.
Nie mógł jednak odnieść się do jego fantazjowania co do szkoły. Uznał od swojej strony, ze już dawno uciął temat, dlatego też jedynie grzecznie spoglądał na niego, nie zmieniając swojego wyrazu twarzy. Zero schowków. Zero szkoły. Nie miał pojęcia, czego musiałby się podjąć, by rzeczywiście go zachęcić do takiego typu czynności, gdy samemu ciągle przeczył tej możliwości, dając nacisk non stop na dyskrecję. Już mu wystarczyło, że w ogóle robił z nim takie rzeczy, które nie wypadało mu.
- Zawsze zostaje ci wyobraźnia - burknął w odpowiedzi, czując wzrost niezadowolenia. - Tam nie masz ograniczenia z mojej strony - musiał go nie doceniać i jego wytrzymałości. W dodatku nie czuł się jakimś facetem, który miał problemy tego typu, że umiał tylko myśleć o stosunku i o niczym więcej. Zarazem lodowaty chłód w klatce piersiowej uświadomił mu, że gdyby rzeczywiście go wciągnął w taki zaułek tylko po to, straciłby szacunek do samego siebie.
Zdecydowanie nie chciał być w takiej sytuacji.
- Nie, nie spałem - przyznał, krzywiąc się nieznacznie. Rozmowa z pociągów nagle zeszła na nowo do miejsc wspólnego działania. - Masz coraz to inne fantazje. Kiedy wyskoczysz z lotem balonem albo w kosmos? - żachnął, pocierając bok, który niedawno dźgnął swoim łokciem. Jakkolwiek brzmiało to intrygująco, tak niezbyt palił się do tego.
Chociaż limuzyna była nowym doświadczeniem...
- Oh tak. Co ja bym tam bez ciebie zrobił - żachnął. - I możesz też poczekać do momentu, aż zejdą z nas cudze oczy - rzeczywiście wyplątał swoją dłoń z jego, ale zrobił to zarazem dość delikatnie. Zaraz potem położył rękę na jego głowie. - W końcu o to chodzi w sekretnych spotkaniach. Rozchmurz się trochę, w końcu i tak masz mnie na weekend.
Randka, co? Aż dziwnie ta relacja szła. Od wspólnej nocy po budowanie stopniowe. Ciężko było mu w tym ocenić, jakie powinien tak naprawdę zająć stanowisko i gdzie ulokować siebie. Randka oznacza uczucia. Chociaż oboje do siebie odczuwali pociąg fizyczny - wbrew jego woli - więc mogło to mieć jakiś sens.
- Aż tak mi ufasz, nie znając moich umiejętności? Prawie się wzruszyłem - uniósł drugą rękę, udając, że palcem wskazującym wycierał nieistniejącą łzę. - No już. Jesteśmy prawie na miejscu. Mam nadzieję, że nie ma nikogo, nie chcę słuchać docinek - westchnął, kierując się już w stronę budynków mieszkalnych.

- Cały parking dla jednego samochodu? Nieekonomiczne - odparł na jego słowa, przechylając głowę na bok. - I nie odwołuj się do mojego sumienia - wytknął mu zaraz potem. - Byłoby też mi głupio jeździć pojazdem, który wykracza poza mój budżet - odwrócił sytuację, nie zamierzając mu ulegać. Finalnie i tak chodziło o symulację, która nie miała mieć odzwierciedlenia. Nie był zainteresowany ani prezentami, anu jego pieniędzmi. W dodatku nie znaczył dla niego nic bardziej szczególnego... więc tym bardziej nie widział możliwości, by stało się to rzeczywistością.
Chociaż musiał przyznać, że chłopak miał wybitny talent... do załamywania go.
Pokręcił głową na widok jego reakcji, nie komentując jego wzroku. Oczywiście, że wiedział, o co chodziło. I z jakiegoś powodu miał wrażenie, że ubrania mu nie przeszkadzały względem wizji. W końcu... widział go nie raz całkowicie dobrze.
- A na ślub to co? - wygiął się lekko do tyłu, śmiejąc się cicho. Nie wierzył mu oczywiście, że posunąłby się do takiego stopnia. Dlatego też mógł swobodnie żartować sobie z tego.
- Oh tak. Przy tobie się nie da nudzić - ale o ile mógłby oszczędzić nerwów z tego powodu... Aż nie wiedział, czy korzyści, czy straty obecnie przeważały tutaj.
- ... potrafisz być czasem uroczy - powiedział, czując ciepło jego pocałunku na swojej dłoni. Musiał przyznać, że nieco szybciej zabiło mu serce w tym momencie, sprawiając, że posłał mu łagodniejsze spojrzenie.
- Cieszy mnie to - był grzeczny i miał udać się z nim
- Gnojek z ciebie. Nawet jeśli masz rację - faktem było, że rzeczywiście nie byłoby go stać na to, aby prowadzić nieostrożnie jego pojazd. Ale nie zmieniało to faktu, że nie musiał mu w tak specyficzny sposób wytykać, że nie było go stać.
Jak każdego normalnego obywatela.
Przy okazji podczas tej trasy Jonathan dowiedział się o tym, że Shane chciał posiadać kota, jego wybranym miastem była Wenecja, oraz, że interesują go czasy starożytne, przedstawiane w różnych regionach, ze względu na przełomy, które wtedy występowały.
- Teoretycznie tak, ale nie znaczy to, że możesz mnie macać - żachnął w odpowiedzi. - Ale możesz złapać mnie za rękę... - pokręcił głową, zastanawiając się, dlaczego kompletnie się nie przejmował. Dlatego też pacnął go w ramię, już udając się w stronę odpowiedniego budynku. - Chociaż możesz jeszcze poczekać kilkanaście minut zarazem - wypuścił ostrożnie powietrze z płuc. - Mam nadzieję, że nie ma Mike'a - wymamrotał, wchodząc już do środka. Udał się od razu do mieszkania, wyciągając klucze i otwierając drzwi...
... w idealnym momencie, gdy właśnie przechodził blondyn, będący ubrany w czarną podkoszulkę oraz bokserki w kreskówkowe żaby.
- O, hej. Szybko wróciłeś - podrapał się po głowie, nachylając się. - I nawet nie sam. Hm... - nie wyglądał na zmieszanego faktem, w czym się im właśnie zaprezentował.
- Idź się ubierz, kretynie - żachnął Kassir, przykładając dłoń do twarzy i kręcąc głową w wyraźnym załamaniu.

Musiał serio przyznać teraz, że ta strona Jonathana go zauroczyła na moment. Krótkie przepychanki słowne wymieszane z słodką treścią wystarczyły do poprawienia jego samopoczucia na teraz. Tak, że stres spowodowany przebywaniem razem na zewnątrz zmalał, pozwalając mu się rozluźnić.
- Pieszczoch, którego nie muszę karmić, myć i ogarniać kuwety - potraktował go oceniającym wzrokiem. - Jeśli będziesz mruczeć przy głaskaniu, to pasuje mi - był wystarczającym indywidualistą, by móc go uznać za kota. Chociaż zarazem był pewny, że jeszcze parę innych zwierząt dobrze by opisało jego charakter.
- Oh tak, uroczy - ... mam nadzieję, że to nie zahacza o jakieś fetysze z zwierzętami - bezwiednie skomplementował go, pogrążając się bardziej w zastanowieniu: "Czy jeśli uzna Jonathana za kota, to znaczy, że będzie chciał sypiać z kocią istotą?" Nie umiał sobie przypomnieć teraz nazwy takich osób, ale jakoś na moment odczuł chłodniejszy powiew na plecach.
- Doceniam komplement, ale nie sądzę, że to jednak wypada robić publicznie - przynajmniej jego starania zostały nietypowo uznane. Świadomość tego, że jego ciało mu się nie znudziło, powodowała, że samemu odczuwał podobne emocje.
Mógłby cię bardziej on obchodzić. Nie zaprotestował jednak, gdy przylepił się do jego ciała. Wymówki się skończyły, skoro teraz była niewielka szansa, aby ktoś dodatkowy ich ujrzał. A jego marudzenie zignorował całkiem.
Przesunął swoją wolną rękę do góry, by finalnie zatrzymać ją na wysokości wzroku Jonathana, zamierzając mu przesłonić widok na współlokatora.
- Trochę więcej przyzwoitości - zwrócił się do ich obojga. Szept rudowłosego dobrze do niego dotarł, jednakże za bardzo kłócił się z jego myślami i urazą, która powstała przy pierwszej wizycie Everetta. Albowiem odbywanie swoich praktyk, gdy współlokator był w domu powodowało, że nie potrafił się cieszyć z tego. Supeł zawiązujący się na jego szyi wystarczał, by bardziej odrzucał niż przystawał na podobnego typu możliwości.
- Tak, tak - nieświadomy niczego Mike machnął na nich ręką. - Cokolwiek mówisz, mnie nie dotyczy. To też moje mieszkanie.
- Po prostu się schowaj - burknął, samemu łapiąc Jonathana za rękę i pociągając do pokoju. Dopiero, gdy zamknął z hukiem drzwi, przy brzmieniu śmiechu kumpla.
- Nie wolisz najpierw zrobić to, co zaplanowaliśmy, a potem wdrażać dopiero swoją wyobraźnię w rzeczywistość? - zapytał go szeptem, jednocześnie kręcąc się po swojej perfekcyjnie wysprzątanej sypialni. Bez chwili wahania wyciągnął plecak, do którego włożył schludnie złożone ubrania. - Wiesz, też chciałbym się z tego cieszyć. A nie mogę znaleźć podniecającego elementu w tym, że Mike będzie nas słyszeć. Zwłaszcza - zatrzymał się nagle, unosząc dłoń zaciśniętą w pięść. - Że potem naigrywa się ze mnie cały czas. Już po ostatnim mi wystarczy - po tych słowach zabrał jeszcze torbę na laptop, do której włożył wspomniany sprzęt o raz dwie książki.
- No dobra, w ramach tego, że byłeś grzeczny, to... - położył plecak i torbę na podłogę, po czym złapał go i objął, przyciągając do siebie. - Chyba lepsze niż zwykła bluza, prawda? - zapytał go, jednak nie posuwając się dalej. - Chodźmy. Nie lubię mieć widowni, nieważne czy jest na pierwszym planie czy za ścianą - mruknął jeszcze, nawiązując do współlokatora.

- Mogę cię pokarmić przekąskami. Ewentualnie sushi. Całkiem dobrze operuję pałeczkami - powiedział, wzruszając lekko ramionami. Kompletnie nie myślał o śniadaniach do łóżka, co bardziej o tym, że mógłby go karmić, gdy wylegiwałby się przy nim.
Westchnął cicho, chociaż samemu sprawiał wrażenie rozbawionego.
- Chętnie posłucham jak mruczysz - wychodziło na to, że dorobił się złośliwego kocura. Nie wiedział, co mógłby więcej zrobić z tym faktem, ale zarazem był przekonany, że niedługo potem pójdzie to w zapomnienie. Jak i droczenie się ze sobą.
No i przynajmniej było rzeczywiście spokojnie...
... do momentu, gdy Jonathan wytknął mu zazdrość. Odwrócił lekko głowę w jego stronę, unosząc brew, po czym przełknął ślinę. On? Zazdrosny? O to, że patrzył się na prawie nagiego blondyna? Podświadomość? Pustka odczuwalna wewnętrznie uświadomiła go, że mogło coś w tym być. Coś, czego nigdy nie spodziewałby się po sobie. Przecież nie jesteśmy razem. Nie byli parą. A kochankami. Więc nie mieli zobowiązań tako jako.
- Nie. Ma. Mo. Wy - wycedził w odpowiedzi na temat zazdrości. Drgnął, czując chłodniejsze powietrze przy uchu. Tym bardziej wzmogło się w nim postanowienie, że nie przyzna tego na głos. Co mnie naszło?
- Chciałbyś, bym ja patrzył na jakiegoś faceta w bokserkach? - postanowił skontrować pytanie, przedstawiając mu tą samą logikę.
- Uuu, Kassir zazdrosny. Czuję się taki popularny - zaśmiał się Mike międzyczasie.
- Zamknij się - odciął się, zabierając międzyczasie rudowłosemu rękę z pola widzenia.
I właśnie dlatego wolałbym też spotkać się w sobotę. Zero dziwnych konfrontacji. Przynajmniej zaraz potem dostał upragnioną chwilę spokoju.
- Bylebyś nie testował cierpliwości. Następnym razem nie będę przepraszać - uprzedził go odnośnie konsekwencji dotyczących jego wyboru względem drażnienia go. Pozostawił go jednak w spokoju, zajmując się tym, co planował, by nie musieć ponownie wracać się, bo "czegoś zapomniał". Nie przeszkadzało mu to, że wylegiwał się na łóżku.
Prychnął cicho na jego sugestię co do współlokatora. Niezbyt go to ciekawiło, jakie preferencje miał, zwłaszcza, że nie zaliczał się do nich. Skoro kręciły go tylko dziewczyny, to tym bardziej wiedział, że nie miał tam wstępu.
Ale nie był jedynym facetem w mieście, by miał nagle rozpaczać.
- Dobrze, dobrze. Ale tylko tyle - dał się usadzić na łóżku. - Aż tak bardzo ci brakuje tego? - aż ciężko było ogarnąć to umysłem, ale mimo tego, nie zaprotestował przeciwko temu. Wyciągnął ręce ku niemu, po czym ostrożnie zsunął kaptur z jego głowy. Jego reakcja daje do zastanowienia. Tak samo i jak ciemnowłosego. Nie spodziewałby się, że jednak go przytuli, skoro zwykle trzymał dystans od podobnych interakcji. Dlatego też nie umknęło mu jego pierwsze wrażenie. Może ja tez mam miękką stronę.
- Pięć minut i idziemy. Jestem twój na ten czas. W granicach trzymania rąk przy sobie - uśmiechnął się z rozbawieniem, opierając się ręką o krawędź łóżka. - I wiesz, czemu nie całuję się z tobą na ulicy - przypomniał mu zarazem. - Życie jest wyjątkowo skomplikowane i uciążliwe, czy nam się to podoba, czy też nie.

Sam nadal nie wiedział, dlaczego tak zareagował. Po przemyśleniu sprawy dochodził tym bardziej do wniosku, że nie powinien być zazdrosny. Jonathan nie należał do niego, nie był jego chłopakiem, a wcale nie było też tak, że wyrywali się wzajemnie na oczach Kassira. Dziwne.
- Pff - dlatego też tym bardziej nie zamierzał tego ukazywać bardziej na głos. Brak zrozumienia tej irracjonalności w niczym nie pomagał, ale zarazem przewrócił oczami, gdy poczuł jego dłoń na swoim brzuchu. Nie mógł temu zaprzeczyć, co usłyszał, nawet jakkolwiek mu to działało na nerwy. Jednakże zarazem mu ulegał na tyle, że pozwalał mu na wiele rzeczy.
Może nawet zbyt wiele.
Chociaż przynajmniej czuł zadowolenie, że ostrzegł go, co go czeka, gdy jednak przesadzi.
- Po prostu nie lubię nadmiarowej uwagi na sobie. Wystarczy mi na co dzień - odpowiedział mu, zawieszając wzrok na jego twarzy. Był bardzo blisko. Na tyle, że dobrze czuł jego oddech przy sobie, powodujący, że po jego ciele przechodził przyjemny dreszcz. Ciężko było zapomnieć przy nim o prostych, ale zarazem głębokich pragnieniach, jakie ogarniały go przez fakt, że wpadł w jego gusta. Dlatego też porzucił plany ripostowania się mu, poddając się emocjonalnemu zbliżeniu. Jego miękkie usta były bardzo ciepłe, a uczucie splatających się języków dodawały jedynie dreszczy w tym charakterze. Przeniósł swoje ręce na jego biodra, przesuwając niżej, aż w końcu zacisnął lekko na pośladkach.
Nawet nie spodziewałby się po sobie, że mógł za tym zatęsknić.
-I jak? - wymamrotał, na moment odrywając swoje usta od jego, by pozwolić sobie na płytki wdech. - Warto było chwilę poczekać? - zwłaszcza, że ta chwila była o wiele dłuższa. Przesunął swoje ręce nieco wyżej, kładąc je na jego pasie. - Mike raczej nam nie będzie głowy zawracać, więc możemy cieszyć się tymi minutami w samotności.
Zamyślił się na moment. Miał wrażenie, że zasadniczo głównie nie protestował względem zbliżeń, gdy był pod wpływem alkoholu. Wtedy jego uwaga głównie zajmowała się... ważniejszymi rzeczami.
- Nie zwracaj uwagi na to, że jest krótko. Odbijemy to sobie już na spokojnie - zapewnił go, składając na jego ustach kolejny pocałunek. Tak, by na moment jeszcze nie zwracać uwagi na ważne fakty dotyczące ich obojga.

Jestem narcystyczny? Nie zastanawiał się nad tym i nie pomyślał o sobie w takiej kategorii. Jednakże wracając rozmową do wcześniejszych zdarzeń oraz samego zachowania, uznał, że bez odpowiednich informacji mogło być to rzeczywiście dość niespodziewane. Dlatego też ostrożnie wyciągnął rękę do góry, po czym szturchnął go lekko w środek czoła wskazującym palcem.
- Może trochę. I na pewno wiele rzeczy o mnie nie wiesz. Tak jak ja i o tobie - w końcu dopiero się poznawali, a ich gorąca relacja miała... dość krótki okres czasu mimo wszystko. - Nie potrzeba uwagi świata, wystarczy, że zainteresują się tym osoby, które nigdy nie powinny. Potem przeinacza to po swojemu, aż finalnie wychodzi z tego upierdliwa rzecz. Pamiętasz o mojej historii o niefortunnej relacji z nastolatką? To jest jeden z tego typu przypadków - wypuścił ostrożnie powietrze z płuc, zaraz potem śmiejąc się cicho. - Chociaż może coś w tym jest, że jestem zbyt przewrażliwiony. W końcu nie jest tak, że mam stalkera czy coś - ujął jego twarz w dłoń. - Skoro jesteśmy poza szkołą, a ty wyglądasz seksownie w tej bluzie, to spróbuję rozluźnić się bardziej.
Rzeczywiście nie należał do jego klasy społecznej. Nie należał do grona bogatych rodzin, a jego rodzice nie byli biznesmenami. Jednakże pozycja, jaką posiadał w społeczeństwie wystarczyła, by mógł na swobodnie pozwolić sobie na wydawanie pieniędzy na drogie książki, bez zmartwienia, że będzie musiał przez to jeść zupki chińskie przez tydzień.
- Przynajmniej postaram się, dobrze? - dodał z lekko załamanym tonem. - To wcale nie jest takie proste - zwłaszcza, że i tak musiał pilnować, by rudowłosy ukrywał swoją tożsamość. Był prawie pewny, że chodzenie otwarcie obecnie byłoby skazaniem siebie na dość nieciekawy los.
A nie chciał rezygnować z niego. Miękkość ust i gorąco bijące z ciał raz po raz utwierdzały go w tym, że Everett był osobą, którą pożądał. Czyste fizyczne pragnienie, które wystarczyło, by samemu miał utwierdzenie, że tego potrzebował.
- Przywykłem do nieposiadania tego, co pragnę, na wyciągnięcie ręki.
Odpowiedział mu szybko, zaraz potem dodając:
- Ale nie zawsze jest na to odpowiedni czas i miejsce - zaraz potem mrucząc cicho, gdy ponownie powrócili do pocałunku. Czuł jego namiętność i bliskość aż za dobrze, czując, że częściowo przejmował jego ciepło. W takim momencie najchętniej by odłożył wszelakie problematyczne kwestie na bok i poddawał się temu.
Ciemnowłosy musiał zagrać rolę tego "złego", finalnie przerywając ich zbliżenie. Uśmiechnął się przepraszająco, unosząc swoje ręce, by zabrać jego z karku, po czym szturchnął go, by zszedł z niego. Echo pocałunków czuł aż za dobrze już na sobie. Na tyle niebezpiecznie, by samemu prawie zapomniałby, że czego miał nie robić tutaj.
Po uwolnieniu kolan wstał z łóżka, po czym poszedł momentalnie w stronę swojego ekwipunku przygotowanego na dzisiaj.
- Chodźmy. Trzeba cię przemycić w końcu. Tryb prywatny i ryż - wysunął język z lekkim rozbawieniem, poprawiając torbę z laptopem na ramieniu, po czym wyciągnął rękę w jego stronę. - To mi aż przypomina o tamtym sushi - było naprawdę smaczne, pozostawione nawet na dzień później. - Chociaż tym razem warto zainwestować w miętówki - zachichotał cicho. Całowanie się po zjedzeniu ryby nie było na liście jego upragnionych rzeczy.
- Za rękę. Jeśli się nie rozmyśliłeś - chociaż częściowo nadal miał alarm w głowie co do takiego zachowania. Nie byli parą. Nie chodzili ze sobą. Więc jak zareagować na taką formę zachowania? Uznał jednak, że nawet jeśli nie zrozumie, to zrobi to dla samego Jonathana.