WSTECZ | Autostrada i okoliczne drogi

First topic message reminder :

~

- Jesteś zbyt ostrożny i takie taam… - odpowiedział zbliżając się jeszcze i jeszcze. Dźgnął zwierza i szybko uciekł kilka kroków. Łoś lekko obrócił głowę w jego stronę i ponownie westchnął – Oswooojooony! – wyszczerzył się i znowu podszedł i ukucnął niedaleko – Jak jest łoś po angielsku? – zawołał odwracając się do towarzysza.

- Hej! Wcale nie jestem zbyt ostrożny! - zaśmiał się. No przecież to nie jego wina, że się boi łosi.
Widząc, jak Carlos dźga zwierzę pokręcił głową. - Caaarlos. Nie rób mu tak. - powiedział spoglądając na biedne stworzenie. - Moose - odpowiedział na jego pytanie.
Poszedł do samochodu po koc, który niezwłocznie na siebie zarzucił i wrócił na miejsce, by obserwować mężczyznę. Usiadł na drodze i narzucił sobie materiał na głowę, jeszcze bardziej się nim opatulając.

- I taki poważny i zdystansowany! No nic tylko północ! – wyciągnął palca do łosia – Lil mooooooose… - powtarzał – Lubisz kurczaka łosiu?... Mały łoooosiiiuuuu… - mruczał do niego i zbliżał się bardziej. Wyciągnął aparat i zaczął cykać mu zdjęcia.
- Ej, ej! Dodam cię na facebooku! Jak cię znajdę? – podbiegł do niego i kiedy był blisko naciągnął mu koc na całą twarz. Usiadł obok niego i podał mu telefon. – To... Może podrzucimy mu jakieś jedzenie? Zrobimy taką ścieżkę, byle przejechać…? – uśmiechnął się głupio – Chyba, że działa u was coś takiego jak straż łośna.

- Wcale taki nie jestem! - powiedział tonem rozzłoszczonej sześciolatki i założył ręce na piersi. Obserwował go nie mogąc powstrzymać śmiechu. Tak… Łosie zdecydowanie lubiły kurczaki.
Zdjął koc z twarzy i zmarszczył lekko nos dźgając Carlosa w brzuch. Odebrał od niego telefon, wpisał swoje nazwisko i oddał mu urządzenie.
- Nie wiem, czy będziemy mieli cokolwiek dla niego do jedzenia. Z tego co się orientuje to łosie raczej jedzą jakieś roślinki, nie? - uniósł lekko brew i zaśmiał się cicho na jego słowa.

Uśmiechnął się na to zaprzeczenie. Oczyyywiście…
Odebrał telefon i dodał go do znajomych. Szybko przejrzał jego tablicę i polubił przypadkowe na niej rzeczy.
- Myślisz, że dałby się namówić na czerwoną fasolę z przystawek? – podrapał się brzegiem telefonu po szczęce i nie myśląc dłużej poszedł po torbę. Wyciągnął jedno pudełko i otworzył je przed Artemem. – Chcesz? – zapytał sięgając równocześnie po jeden kawałek.

- Nie jestem pewien, aleeee zawsze można spróbować. - wzruszył ramionami i obserwował Carlosa, gdy ten ruszył do samochodu. Uśmiechnął się widząc, że ten niesie jedzenie i wziął kawałek. Wstał z ziemi i naciągnął na siebie koc.
- Teraz trzeba to jakoś rozłożyć, żeby poszedł w stronę lasu. - stwierdził spoglądając na łosia. Nie był zbytnio przekonany do tego pomysłu, bo w końcu musiał by podejść do zwierza, jednak chciał też już ruszyć i w końcu znaleźć się w domu... A to było chyba jedyne rozwiązanie.

Skinął głową i wziął głęboki wdech. Powoli podszedł do łosia i położył kawałek od niego duży kawałek jedzenia. Pomachał ręką, jakby chciał, by zapach przedostał się do zwierza. Oddalił się i czekał. I czekał… I oddalił się bardziej… Łoś zdążył jedynie przyuważyć jedzenie, ale nawet przez chwilę nie myślał, by się ruszyć.
- … Gardzi… Czekaj, zapytam na facebooku jak się przegania łosie. – oddał pudełko i szybko zaczął pisać. Wszedł do auta chcąc się trochę ugrzać.

Spoglądał na mężczyznę, gdy ten podszedł do łosia i położył troche jedzenia obok niego. Jęknął zawiedziony, kiedy zwierzę praktycznie nie zareagowało.
- Nie wiem... Czy facebook jest w stanie ci to podpowiedzieć. - westchnął i odprowadził wzrokiem Carlosa.
Podszedł do łosia cały przerażony i tracił butem kawałek jedzenia. Spojrzał na stworzenie i już miał powiedzieć, że w sumie nie jest takie straszne, gdy to nagle zaczęło wstawać. Pobiegł w stronę samochodu i usiadł na swoim miejscu przeklinając swoją głupotę i chęć bliższego spotkania z potworem. - To był zły pomysł.

Nie zdążył pochwalić się propozycjami… Za to kiedy Artem wpadł do auta wyprostował się i uśmiechnął.
- Jednak?! – im bardziej pół tony kanadyjskiego łosia zbliżało się do auta, tym bardziej Carlos wciskał się w fotel. Zwierz przesunął się nieco ze środka, aby podejść do drzwi wejściowych od strony kierowcy. Dmuchnął w szybę i oparł o nią pysk.
Artysta nie myśląc dłużej wyciągnął telefon i zaczął fotografować sytuację.

Widząc jak zwierzę podchodzi do samochodu, coraz bardziej zsuwał się z siedzenia.
- Umrę. Zginę. Dostane zawału Znajdą mnie martwego. - brzmiał jak piszcząca dziewczynka, jednak niezbyt go to obecnie obchodziło. Zamknął oczy, gdy łoś oparł się o szybę po jego stronie. - Mogłem być w domu. Nic nie robić i nawet nie myśleć o cholernych łosiach. - jęknął otwierając jedno oko.

Wydął usta ma jego reakcję i mu również porobił zdjęcia.
- P… Przyjacielu… - szepnął i przyłożył dłoń do szyby. Oooch jak on chciałby dotknąć teraz tego ślicznego, cudownego… – Artem! Otwierasz okno czy jedziemy? – wrócił na miejsce i wskazał na wolną drogę.

Spiorunował go spojrzeniem, gdy robił mu zdjęcia. Jak tak można? On tu cierpi!
- Wybacz, ale nie chcę jeszcze umierać i otwierać tego okna. - stwierdził prostując się na siedzeniu. - Możesz ładnie pomachać koledze. - mruknął i przekręcił kluczyki w stacyjce. Odetchnął i w końcu ruszył mijając łosia z widoczną ulgą.

No cooo… Nikomu nie wyśle! Chyba, że będzie czegoś chciał, ha doskonała karta przetargowa!
Pomachał do łosia i sięgnął po pas. Zwierz odsunął się kiedy ruszali i w końcu udał się w stronę lasu.
- Domyślam się, że takie spotkania to tu normalne?... – uśmiechnął się i poklepał go po ramieniu. – Ty, ty! Słuchaj jest sprawa! Zapomniałem totalnie!... Dostałem maila z uczelni tej tu, stąd i w sumie nie przetłumaczyłem tego… Mógłbyś sprawdzić? Powiedzieć o co chodzi? Poczekaj zaraz ci to znajdę. – wystukał w telefonie dane i podsunął Artemowi pod nos. – Daj, potrzymam kierownicę, a ty przeczytaj. – drugą ręką ją złapał.

- Emm... Szczerze mówiąc to pierwszy raz takie coś mi się przytrafiło. - stwierdził zwiększając głośność radia. Zaczął powoli wybijać rytm muzyki palcami na kierownicy i spojrzał katem oka na Carlosa, gdy zaczął mówić.
- To chyba nie będzie twój najrozsądniejszy pomysł, co? - pokręcił głową rozbawiony. Jednak póki droga była prosta i w dodatku pusta, wziął od niego telefon. Jedną ręką nadal trzymał kierownice i co chwile spuszczał wzrok z wyświetlacza na drogę. Przeczytał wiadomość i zaczął ją streszczać mężczyźnie.

Machnął ręką. Są po środku niczego! Nic się nie stanie!... A łosie są duże i w razie co się zatrzymają.
W wiadomości było:
„ W związku z ostatnią rozmową z Pańską uczelnią, mamy przyjemność pogratulować Panu i zaprosić na wernisaż, który organizujemy. Tematem jest kultura śródziemnomorska oraz kolory południa. Mamy ogromne nadzieje, że zabierze Pan kilka lub kilkanaście swoich prac. Z przyjemnością pokażemy je wszystkim studentom i miejscowym koneserom. Przewidujemy, że oczywiście za Pana zgodą, dzieła zostaną wystawione na aukcjach i jak to można wywnioskować – może Pan zarobić.
Pragniemy również przypomnieć o zabraniu ze sobą niezbędnych dokumentów, które pozwolą Panu na proste i bezstresowe wypełnienie naszej kanadyjskiej biurokracji. W załączniku umieszczony został spis. Proszę o zapoznanie się i ewentualne napisanie do mnie w razie jakichkolwiek problemów.
Cieszymy się na Pańską wizytę i czekamy na kontakt…”
- I coooo? – patrzył na jego reakcje jak czytał i zastanawiał się o co może chodzić.