WSTECZ | Crystal Fox Tattoo

First topic message reminder :


Crystal Fox nie jest jednym z tych studio, które już od progu krzyczą "tu zrobisz dziarę". Brak czerwieni na ścianach, masek z opery pekińskiej, świec czy plakatów heavy metalowych zespołów. Całe wnętrze urządzone jest w biało-czarnych klimatach, bez krwi i krzyku. Od razu przy wejściu stoi czarny kontuar z monitorem, zaraz obok zorganizowana jest mała poczekalnia - czarna skórzana sofa i mały, drewniany stolik kawowy, na którym leżą magazyny, a w głębi salonu znajduje się "strefa dziarania". Białe ściany tylko podkreślają panujące tu czystość i ład. Jedynymi ozdobnikami jakie tu uświadczysz są ciągle świeże kwiaty stojące na kontuarze przy wejściu i oczywiście masa geometrycznych rysunków, które wiszą w wielkich oprawach na ścianach.
W Kryształowym Lisie zawsze panuje spokojny klimat, tak samo spokojny, jak właściciel tego przybytku.

Harvey nie wyczuł, że Roro chce zostawić temat w spokoju, dlatego kontynuował go po wyjściu z mieszkania.
– Ja siebie nazwałbym bardziej... reporterem, artystą na pewno nie. – Machnął ręką. – Ale ktoś, kto zajmuje się tylko artystycznymi zdjęciami, a nie reportażem? – pytał hipotetycznie. Wyraźnie po prostu chciał poznać zdanie znajomego. Logiczna strona Harveya naciskała na to, aby dotrzeć i rozgryźć sposób rozumowania znajomego. Wsiadł z nim do windy i tym razem grzecznie spędził tę chwilę z Roro sam na sam w ciasnym pomieszczeniu. Kiedy wyszli z budynku, nie proponował zamówienia taksówki tylko ruszył w stronę studia spacerem.

Szedł obok Harveya z dłońmi jak zwykle wciśniętymi głęboko w kieszenie kurtki. Westchnął w duchu, kiedy znajomy kontynuował temat, ale nie zamierzał mu przeszkodzić w rozmowie.
– No dobrze... kim jest artysta? Kimś kto tworzy. Ale czy stolarza lub murarza też nazwiesz artystą? Bo przecież tworzą... – spojrzał w bok chcąc sprawdzić czy Harvey nadąża za jego dziwnym rozumowaniem. – W takim razie powiedzmy, że artysta to ktoś kto tworzy rzeczy związane z kulturą i sztuką. Ale dla takiego stolarza meble, które tworzy też mogą być dziełami sztuki... czym różni się futurystyczne krzesło postawione w muzeum sztuki współczesnej od zwykłego krzesła, zrobionego z myślą o domu, w którym byłoby normalnie używane, bez kartki nie dotykać eksponatu... Czy te krzesła różniąc się tylko tym, że o jednym ktoś powiedział, że jest wytworem sztuki? – zamilkł na moment czując, że zaczyna się gubić w swoich wyjaśnieniach. – Chodzi mi o to... kto ustala co jest sztuką a co nie? Kto mówi który człowiek jest artystą a który nie? To chyba tylko kwestia tego, kto chce być nazywany artystą, a jego rzeczy, które tworzy mają być nazywane sztuką... Tyle. – wzruszył ramionami patrząc przed siebie.

Czy stolarza albo murarza nazwie artystą? Pokiwał głową. Jeśli w ten sposób tworzą coś, co ma cieszyć oko albo poruszać emocje, to czemu ich tak nie nazywać?
W pewnym momencie chciał przerwać Roro i wtrącić coś, odpowiedzieć na jedno z jego, jak się okazało, retorycznych pytań, ale darował sobie, nie chciał przerywać. Częściowo się z nim zgadzał, a częściowo nie, jednak został zarzucony zbyt dużą ilością treści, do której chciałby się odnieść. Miał wrażenie, że zrobił coś źle.
Widzisz, Charles? Masz swoją ukochaną, pieprzoną logikę. To jeden z powodów, dla których nie powinieneś się z nikim wiązać: pytaniami doprowadzasz ludzi do frustracji.
Pokiwał głową patrząc przed siebie. Westchnął choć wydawał się spokojny jak zawsze. Zapalił pierwszą dziś cygaretkę i jeśli Roro nic nie mówił, dalszą drogę do studia szedł w ciszy i, brońcie bogowie, nie zadając już żadnych pytań.

Kiedy fotograf nie skomentował jego wypowiedzi, Roro spochmurniał nieco. Zaczynał mieć wrażenie, że być może obraził go swoimi słowami, może poczuł się nie doceniony, może nadepnął mu na jakiś odcisk. Skoro Harvey się nie odzywał, postanowił też iść w ciszy i nie rozgrzebywać już tego, ale przed samym studiem nie wytrzymał i zerknął na znajomego dyskretnie.
– Jeśli w jakiś sposób cię uraziłem, to przepraszam, nie chciałem. – powiedział cicho i wlepił wzrok w szyld swojego studia. – Po prostu zapytałeś... – wyciągnął klucze i otworzył drzwi szeroko przepuszczając Harveya przodem. – A ja chciałem odpowiedzieć wyczerpująco, skoro tak cię to ciekawiło. – spojrzał na niego czekając aż wejdzie do środka.

W drodze do studia zdążył dopalić cygaretkę, nawet znalazł kosz, aby wyrzucić niedopałek. Kiedy Roro wrócił do tematu, Harvey machnął dłonią lekceważąco.
– Nie, co ty, w porządku. Po prostu mnie przegadałeś – zapewnił z uśmiechem. Wszedł do pomieszczenia i odwiesił płaszcz. – Wbrew pozorom w dyskusjach ssę. – Czy powiedział prawdę? Według siebie tak, po prostu ubrał ją w bardziej, cóż, dyplomatyczne słowa. Odłożył plecak na jeden z foteli i zaczął montować aparat.

Oh... ok. Odwiesił kurtkę zaraz obok płaszcza fotografa i zdjął od razu przez głowę swoją bluzę rzucając ją na kanapę. Podszedł do kontuaru i uruchomił komputer, podłączając do niego głośniki i kiedy system wystartował, włączył tę samą muzykę, którą ostatnio puszczał Harvey.
– Jak coś, to tam jest łazienka. – machnął ręką w stronę drzwi na zapleczu. – Nie mam kawy, ale jeśli chcesz, to mogę zrobić ci herbatę. – podszedł do swojego stołu kreślarskiego i zaczął szukać ostatnich szkiców, które musiał dokończyć na jutro.

Pokiwał głową na znak, że mniej więcej pamięta, co i gdzie znajdowało się w studiu. Szybko rozłożył aparat i odłożył przy plecaku, a sam usiadł na drugim fotelu.
– Nie, dzięki – mruknął. Kiedy usłyszał muzykę, podniósł spojrzenie na Roro, jakby coś mu się przypomniało.
– Och, właśnie... Rano odebrałem wiadomość od impresario zespołu. Napisał, że jeśli spodobają im się zdjęcia z tego jednego koncertu, będą chcieli zatrudnić mnie na trasę po U.S. Na razie nie rozmawialiśmy jeszcze o warunkach, zobaczymy jak będzie. – Nie wyglądał ani na przygnębionego, ani na ucieszonego, po prostu informował o tym Roro, przy okazji obserwując jego reakcję.

Szukając tego właściwego szkicu, pośród mieszaniny czystych i zarysowanych kartek, wysypał część krzywego stosiku papieru i przewrócił oczami. Ukucnął i zaczął podnosić z podłogi kartkę po kartce, ale na chwile przestał porządkować i spojrzał z zaskoczeniem na Harveya.
– Serio? – uniósł brew i uśmiechnął się lekko. – No to chyba super, nie dość że pewnie dobrze płacą, to jeszcze lubisz ich muzykę, ale... dlaczego się nie cieszysz? – przekrzywił lekko głowę z konsternacją i kontynuował zbieranie rysunków czekając na odpowiedź.
Co prawda rozumiał, że to tylko teoretycznie, że nic jeszcze nie jest pewne, ale już sam fakt, że istnieje taka możliwość, powinna choć odrobinę cieszyć fotografa. Powinna...?

Odłożył telefon na swoje miejsce wcześniej wstając i podszedł do Roro. Jakby to była najnaturalniejsza rzecz na świecie pomógł mu zbierać kartki jednocześnie odpowiadając na pytanie.
– Bo jeszcze nie mam pewności. Poza tym... – Nabrał powietrza i westchnął. – Jestem samotnikiem, a to znowu ponad miesiąc bycia praktycznie non stop z grupą przypadkowych ludzi. Zwykle jak mam z kimś spędzić więcej czasu, wolę sam sobie dobrać towarzystwo. – Wzruszył ramionami i podał znajomemu kartki, które podniósł. Przysunął sobie jedno z krzeseł bliżej miejsca, przy którym pracował tatuażysta. – Raz już jeździłem z muzykami, nie było źle, ale, no wiesz. Miałem sporo pieniędzy, ale siły do ich wydawania już nie. – Zaśmiał się mrukliwie.

Ah, no tak, nie wziął pod uwagę, że oprócz samego faktu bycia tam i fotografowania, trzeba jeszcze żyć z innymi, nieznanymi ludźmi przez spory kawał czasu.
– No tak... sex, drugs and rock'n'roll. – mruknął uśmiechając się pod nosem i pokiwał głową ze zrozumieniem, jakby sam doświadczył podobnego przeżycia. Spojrzał na Harveya, który przysiadł się bliżej i zmarszczył lekko brwi. – Na pewno nie będziesz się nudzić? O której masz to spotkanie?

– Nie, nie. – Pokręcił głową. – To z kimś innym, umówiliśmy się na telefon koło siódmej. Z nimi porozmawiam dopiero po koncercie, jak zobaczą zdjęcia – wytłumaczył spokojnie. Rozparł się na fotelu, podniósł ramiona i zaplótł za karkiem, odchylił się, a nogi wygodnie wyprostował. – Jak zacznę się nudzić to znajdę sobie zajęcie. Pozaczepiam cię, skoczę naprzeciwko po kawę, zrobię jakieś zdjęcia... O, właśnie. – Wyprostował się i spojrzał uważniej na Roro. – Wrzuciłeś już tamte zdjęcia? Może chcesz coś nowego?

Kiwnął głową, żeby dać znać fotografowi, że go rozumie i uśmiechnął się do siebie, kiedy odnalazł w końcu właściwy szkic. Usiadł z nim wygodnie przy stole kreślarskim i zaczął grzebać w kubku z przyborami, żeby znaleźć odpowiedni ołówek.
– Tak, możesz zerknąć jeśli chcesz. – machnął dłonią w stronę komputera. – Cholernie się wyróżniają na tle tych wcześniejszych, są za ładne. – zaśmiał się i kiedy znalazł ołówek, którego szukał, kontynuował rysowanie. – Właściwie jeśli będzie ci się nudzić... – podał mu biały segregator, który leżał pod stołem. – Tutaj mam projekty, których nie ma na stronie. Oczywiście nie wszystkie się nadają... czasami coś przyjdzie mi do głowy, ale na kartce to już nie to... ale jeśli będziesz uważać, że któryś z nich mógłby dobrze wyglądać i jednak się nadawać, to możesz zrobić zdjęcie. – wrócił do rysowania przyglądając się od czasu do czasu Harveyowi w nienachalny sposób. – W sumie to możemy też ruszyć dzisiaj dalej z poprawianiem twojego tatuażu, kiedy skończę z tym projektem.
Teraz nie miał większych oporów, żeby w mniejszych odstępach czasu zająć się tatuażem Harveya. Miał wrażenie, że teraz nie musi kombinować co zrobić, żeby się z nim zobaczyć i nie musi martwić się aż tak mocno jak wcześniej, że ta znajomość skończy się szybciej niżby tego chciał.

– Sprawdzę w domu. – Nie chciał w tej chwili zajmować się stroną. Odebrał segregator, położył sobie na udach i zaczął przeglądać. Cholera... Nie odpowiadał na razie, przyglądał się tylko rysunkom. Raz podniósł wzrok na Roro, ale szybko kontynuował, skupiając się na rysunkach. W końcu przerwał, przetarł dłonią twarz i westchnął kręcąc głową.
– A to co? Już nie ma przeciwwskazań, panie specjalisto? – Rozpiął bluzę i podwinął t-shirt, aby zerknąć na tatuaż, który poprawiali wcześniej. Harvey nie nosił już opatrunku, ale dalej było widać, że skóra była podrażniona.

Słysząc słowa fotografa skrzywił się i pochylił bardziej nad kartką, żeby trudniej było dojrzeć jego twarz. Skupił się mocniej na stawianych kreskach i dopiero po dłuższej chwili zerknął przelotnie na Harveya.
- Nie. - odpowiedział bez zbędnych słów i zajął się rysunkiem.
Kiedy skończył projekt, uporządkował pobieżnie stół kreślarski i wstał odkładając rysunek obok komputera.
- To co? Chcesz dzisiaj poprawiać?

Grzecznie opuścił ubranie.
– Jasne, że chcę. Im szybciej będziemy mieć to z głowy tym lepiej. – Wstał. Pochylił się nad Roro i wymruczał:
– Przyznaj, że po prostu chcesz mieć pretekst, aby mnie dotknąć i trochę pomęczyć. – Nie wyglądał, jakby mówił poważnie i posądzał Roro o knucie, aby tylko pomiziać Harveya po boku. Miał dobry humor, zaczepiał znajomego