WSTECZ | Mieszkanie Everettów

Uspokojenie było czymś, czego zdecydowanie potrzebował na ten moment. Odpowiedzialność spoczywała na nim zarazem względem podobnego typu możliwości - tyle, że nie był na nią gotowy i wcale jej nie pragnął. Cieszył się, że jego zdanie pokrywało się z Jonathanem, dając mu tym samym czas na rozwinięcie własnych uczuć względem niego. Dzieci znajdowały się poza listą jego pragnień, gdy zaś chęć poznania całkiem nowego spojrzenia na związek... była silna.
- Ślub, zaręczyny, ale przede wszystkim też korzystając z tego, co znajduje się pomiędzy - jakkolwiek wizja wspólnego życia brzmiała bardzo kusząco, tak zarazem część jego chciała nie przyspieszać tego za bardzo, dając młodszemu lepiej posmakować jego pierwszy związek w życiu.
W końcu mieli jeszcze wiele do zrobienia.
- Będę musiał przywyknąć, skoro tak - powiedział do kobiety odnośnie samego bycia częścią rodziny. Coś niezrozumiałego dla niego nadal. W końcu nie byli małżeństwem. Nie byli narzeczonymi. Był po prostu chłopakiem ich syna, a jednak dostał akceptację już tak szybko. Dlatego też potrzebował czasu i dla siebie, oraz swoich przyzwyczajeń. - Stopniowo, aż będę mógł mówić ci z pewnością siebie w taki sposób - musiał przyznać, że rozczuliło go jej reakcja. No i... wizja posiadania mamy była słodka zarazem dla niego. Chociaż przez to, że jednak słowo kojarzyło mu się z zachowaniem calkiem innym, wiedział, że trochę mu zejdzie jednak.
Za to grzecznie przysłuchiwał się wymianie ich zdań, gdy już poruszył temat innego typu zwierzaka.
- To wyjaśnia, dlaczego nasze mieszkanie zaczyna powoli przypominać ogród - powiedział z cichym śmiechem. - Chociaż już przyzwyczaiłem się. Osobiście, o ile podoba mi się widok kwiatów, o tyle nie mam kompletnie ręki do nich. Czasem obawiam się, że nawet plastikowy kaktus uschnąłby przy mnie - pozwolił sobie na żart związany z tym, jak bardzo nie przywiązywał uwagi do pielęgnacji roślin. Dlatego zarazem też było mu to obojętne, ile Jace zdecyduje się posiadać roślin: wystarczyło, by o nie dbał, bez ingerencji Kassira tako jako.
- Chociaż skoro przekładasz miłością rośliny nad kotami, to nie mam co naciskać - uznał, biorąc dla siebie szklankę wody. - Byleby upewnić się, że i pies nie będzie mieć podobnego zachowania, którego się sam obawiasz - dodał spokojnie, upijając łyk napoju. Posiadanie psiaka wiązało się ze swoimi obowiązkami, które wzbudzały niepokój u Kassira.
- Tresowanie, co... - żachnął, spoglądając na Jonathana. Przez moment przeszła mu niepoprawna myśl odnośnie tego, ile z jego zachowania wyciągnąłby względem podobnej czynności. Zdecydowanie nie pasowało tworzenie własnych fantazji w środku rodzinnego obiadu. - Brzmi ciężko. Myślisz, że sami dalibyśmy radę? - zapytał go, nie zamierzając jednak zdradzać tego, co mu łaziło jeszcze po głowie.
W końcu byli tu nieletni.
- Albo możemy zainwestować w złote rybki. Te nie zostawią ci sierści w domu - puścił mu oczko z rozbawieniem, powracając do kosztowania zielonkawego warzywa. - I nawet aloes nie ucierpi. Same plusy - nie zamierzał jednak rezygnować z psa. Bardziej podchodził by podroczyć się, lecz zarazem z wystarczającą powagą, by jednak sprawić, że będą mieli nieludzkiego towarzysza w domu.
- Może powinienem dokupić rosiczkę. Brzmi jak zwierzako-roślina - zamyślił się jeszcze.

Uniósł kąciki ust w łagodnym uśmiechu, by potem delikatnie przytaknąć na słowa Jonathana. W tym przypadku zgadzał się z nim względem tego, że do pewnych relacji było o wiele za wczas dla nich obojga. Nawet jeśli mogłoby zarazem zmienić to niewiele w ich codzienności, wystarczyła sama świadomość i podkreślenie danych faktów, by zbudzić innego rodzaju emocje. Ciemnowłosy również mniej więcej starał się podejść do tego tematu zarazem wraz ze świadomością, że oboje musieli być gotowi do konkretnej zmiany. W tym przypadku liczył również i siebie. W końcu Jonathan był jego pierwszym chłopakiem, a na wspomnienie o jego planach wobec ich, miał mętlik w głowie i miękkie odczucie wewnątrz brzucha.
- Chociaż się z tym zgodzę, że Jace jest bardzo rozsądny - skomentował sytuację z cichym śmiechem. - Ale to część jego uroku - której nie zamierzał negować. W końcu akceptował go całego, nawet jeśli wręcz wymusił na nim zarazem nauczenie się wypowiadać własnej opinii, bez próby ucieczki w tematy, które uważał samemu za bezpieczne.
Pokręcił głową, słysząc komentarze odnośnie roślin i zwierząt.
- Może pomyślę o tym, gdy będziemy mieć dom, nie mieszkanie - wymamrotał w odpowiedzi odnośnie ryb. - I oczywiście, że bym się nim zajmował. Przynajmniej nie musiałbyś się martwić zrzuconym kwiatkiem. A co do sierści... pamiętaj, że psy też swoją mają - zarazem też uznał międzyczasie, że brakowało mu wiary w to, że pies polubiłby go na tyle, by mógł mieć większą ingerencję w jego rozwój. Jego doświadczenie z domowymi zwierzakami było ograniczone i skupiało się w ostatnim czasie głównie wokół kota przyjaciela... ale podsumował to w myślach, że wystarczy mu tolerancja.
W końcu miał swoją księżniczkę przyciągającą zwierzęta.
- Poddaję się - żachnął Shane, kręcąc głową ze zrezygnowaniem. - Dla mnie zostaje plastikowy kaktus i pluszowy kot - mógłby bardziej naciskać na jakiś swój pomysł, ale zarazem wiedział, że było to bezcelowe, gdy wiedział, że nie mógłby odpowiednio się opiekować danymi stworzeniami. Dlatego też zaraz potem lekko przewrócił oczami z rozbawieniem. - Zero rosiczek, kotów i ryb obecnie.
O wiele bardziej spokojniej przywitał się z przybyłym mężczyzną. Powoli przywykał do relacji jego z rodzicami Jonathana, nawet jeśli nie przekładał to jeszcze na kategorie pozwalające ich nazywać w sposób wystarczająco spoufalały. Mimo to, szło to o wiele lepiej od pierwszego spotkania, chociaż w zachowaniu Kassira oraz jego słownictwie dawało się wyłapać zgrzyty, które świadczyły dobitnie, że brakowało mu przyzwyczajenia.
- Jak w pracy? - zagadał, przy okazji rejestrując, że udało mu się już uporać z większością zawartości swojego talerza. - Wystarczająco spokojnie? - jeden plus był zarazem taki, że mogli wymieniać się historiami odnośnie podobnego typu branży. Zwłaszcza, gdy przypadkiem trafiali na jednego klienta.
- Sh, Jace. Co jeszcze mogę spróbować? - przechylił się w stronę jasnowłosego, zastanawiając się, co jeszcze nie wylądowało na jego talerzu.

Zachichotał w odpowiedzi. Nie zaprzeczył jego słowom, zarazem też mając własne zdanie na ów temat. Musiał przyznać, że czasem z tego powodu mógłby się zastanawiać, kto z ich jest rzeczywiście starszym i bardziej doświadczonym przez życie. Jednakże przede wszystkim chciał, by Jonathan rozluźnił się i nie musiał się martwić wieloma sprawami, pozwalając sobie na bardziej nastoletnie zachowanie niż dojrzałego dorosłego osobnika w sytuacjach, które na to rzeczywiście pozwalały.
- Czy to nie oznacza, że wypada sprawdzenie schronisk? - nie spodziewał się, że rozmowa o wypadającej sierści rzeczywiście mocno wciągnie Jace'a w rozmyślania. - Chociaż moje zdanie na ten temat wyraziłem ci już przy pierwszym razie - sierść zwierzaka była dla niego najmniejszym zmartwieniem przy jego wyborze. Dlatego też był pewny, że jego zdanie będzie miało mały wpływ na stworzenie, jakie finalnie zostanie ich członkiem rodziny.
- Jak stawiasz tak sprawę, to chętnie - odpowiedź była spokojna, ale nieznacznie było widać zadowolenie ciemnowłosego. Podobnego typu roślina wzbudzała w nim zaintrygowanie, a możliwość posiadania jej działała na plus. - Ale to chyba nie typ rośliny wymagającej rozmówcę? - zapytał zarazem, mając ciut zdezorientowany wzrok.
Plastikowe kaktusy tego nie wymagały przecież.
Nie są... co? - pomyślał z cichym zniechęceniem, przypominając sobie swoje starcie z nimi. Mimo iż upłynął spory czas, to nie mógł zapomnieć o dziwnym tworze, który sprawił, że był bezradny jak dziecko, powodując, że dostał bilet w postaci przejażdżką karetką.
- Tyle dobrze, że nie skończyło się na czymś gorszym - przyznał, delikatnie kręcąc głową. Uznał, że rodzinne spotkanie nie było najlepszym miejscem do ciągnięcia podobnego typu rozmów, zwłaszcza, że nie umknęło mu zdenerwowanie Jonathana. - Mam nadzieję, że wkrótce ten temat się rozwiąże sam - dodał, wiedząc, że nie silił się specjalnie na miłe słowa. Zdecydowanie był za tym, by sytuacja z Niepoczytalnymi doszła do skutku. Tylko, że żadna siła wyższa nie czuwała nad Riverdale i nie chciała wysłuchać tak prostych próśb. Dlatego zostawało działanie we własnych możliwościach.
Jeśli takie istniały.
- Spróbuję, dziękuję - odparł odnośnie jedzenia. Przyznał, że jego ciepło było kojące, zarazem też w myślach ze śmiechem rejestrując to, że robił się bardziej otwarty. I to właśnie wywoływało w nim lepszy nastrój. Bez cienia zawahania sięgnął po wspomnianą potrawę, nakładając sobie ją, by potem ją skosztować. Mam wrażenie, że Jace dostaje nowy argument do zachęcenia mnie do biegania - stwierdził, z zadowoleniem jedząc potrawę.
- Ale dostanę swojego kota, prawda? - zapytał go jeszcze szeptem, gdy skończył sałatkę, zarazem też posyłając mu rozbawione spojrzenie. - W wersji niezrzucającej roślin i nie pozostawiającej sierści - dodatkowy pluszak od Jace'a był czymś, co chętnie by przygarnął. Chociaż zarazem czuł, że od ilości ciepła zaczynało mu się robić sennie. Umiarkowane temperatury potrafiły być dla niego słodkawą trucizną, gdy ich działanie wpływało podobnie co i leki nasenne.
- Mogę poprosić o kawę? - wypowiedziana spokojnym tonem prośba działała na niego dość niepewnie. Wypowiadane słowa wzbudziły w nim dziwny supeł na gardle, gdy uświadomił sobie, że w pewnych momentach brakowało mu przyzwyczajenia się do rodzinnego grona, nawet jeśli szło mu z tym lepiej niż do tej pory. Nie spodziewałby się jednak, że mógł się posądzić o podobnego typu zahamowania. Nie, gdy upłynęło tyle lat jego życia spędzonego poza domem, w którym się wychował.