WSTECZ | Mieszkanie Everettów

   Skonfundowanie w jego towarzystwie absolutnie nie było niczym nowym. Nic dziwnego, że większość znających go dłużej osób w pewnym momencie najzwyczajniej w świecie sobie odpuszczała, uznając to wszystko za jego urok. Co gdyby pomyśleć o tym dłużej, było całkiem przykre. Jakby nie patrzeć, nawet jeśli chłopak faktycznie miał predyspozycje do szybkich zmian tematu, to jak był traktowany, samo w sobie sprawiło, że nie przywiązywał aż tak dużej uwagi do własnych słów i pytań. W końcu i tak nie były ważne.
   — Aww, a szkoda. Wiesz, oczami wyobraźni byłeś już moim superbohaterem, którego wzywałbym do wszystkiego, co dzieje się w tym domu. A czasem dzieje się dość sporo. Te kontakty to nic w porównaniu z zeszłoroczną choinką... — wzdrygnął się na samą myśl i szybko pokręcił głową na boki, wyrzucając dane wydarzenie z pamięci.
   — I hej, nawet przez chwilę nie wątpiłem w twoje umiejętności, okej! Masz godną zaufania twarz — powiedział ze śmiertelną wręcz powagą, mimo że zaraz ponownie na jego twarzy zagościł wesoły uśmiech. Nic dziwnego, że ktoś tak naiwny nieustannie ładował się w dziwne kłopoty. Shane mógłby go zapytać, czy pójdzie z nim do piwnicy, by sprawdzić tam kontakty, a Jonathan pobiegłby bez sekundy zawahania się, mimo że nie mieli nawet własnej piwnicy.
   "Studia? Szkoła średnia?"
   — Studia — no i skłamał. Czemu skłamał?
   — Pierwszy rok farmacji — boże przenajświętszy jeszcze w to brnął — chociaż jak tak pójdzie, to pewnie będzie ostatni. Jakoś nie odziedziczyłem po rodzinie zamiłowania do leków. No ale przynajmniej dzięki znajomości nazw leków nie daję się zagiąć temu małemu gnojkowi, gdy każe mi kupić w aptece Sitagliptinę wmawiając, że ma takie samo działanie jak Lactostad.
   A to akurat prawda. Znał wszystkie nazwy dzięki uczeniu Zacka, który od małego był zbyt mocno zafascynowany pracą matki, by odpuścić obranie sobie jej ścieżki za cel. No, częściowo. Uderzał w końcu kilka stopni wyżej, nie w pielęgniarkę. Jak Jonathan mógłby go zatem nie wspierać? A że sam miał w takich przypadkach mózg chłonny jak gąbka — był idealnym wręcz partnerem do nauki. Gdy miał na to czas, rzecz jasna.
   Przewrócił się na plecy, wpatrując w sufit, jedynie od czasu do czasu odchylając głowę, by móc nadal obserwować Shane'a przy pracy.
   — Myślę, że w tym momencie po prostu potrzebują wszelkich rąk do pomocy. Z reguły po prostu noszę dla Helen różne pudła, układam książki alfabetycznie, rozsyłam notki do zalegających ludzi i tak dalej. Mało kto spędza tam teraz całe dnie. Ludzie wolą się tłuc na ulicach — tym razem jego uśmiech przez chwilę zdawał się złapać nieco smutku, nawet jeśli i tak z tej perspektywy było to średnio widoczne dla pracującego Kassira. Zaraz wszystko zniknęło jednak bez śladu, a Everett wrócił do poprzedniej pozycji.
   — Nie, w sumie nie. Jak już mówiłem, nie mogę zostawić ich samych. Zack i Cody to nadal dzieci, nie powinni wychowywać Rosaline — nie żeby ktokolwiek zastosował podobny tok myślenia względem niego samego. Jak widać, wcześniej zadane pytania zdążyły już kompletnie wypaść mu z głowy, gdy wstał do siadu, zerkając na kontakt.
   — Już skończyłeś? — zapytał wyraźnie zawiedziony, łącząc dłonie na swoich kolanach.
   — Znaczy się, szybko ci poszło. Profesjonalista pełną parą, sześćdziesięciolatkowie grzebiący w kablach wymiękają — poprawił się błyskawicznie, szczerząc z rozbawieniem i klaszcząc kilkakrotnie w dłonie z uznaniem.
   Nigdy nie zarzucaj nikogo negatywnymi emocjami, Jace.
   — Chyba. Tak mi się wydaje? Wiesz, chętnie wysadziłbym jeszcze jakieś gniazdko, żebyś dłużej posiedział, ale z moim szczęściem padłoby absolutnie wszystko. I potem padłbym ofiarą oczekujących na ciebie innych klientów. Śmierć na miejscu — powiedział dramatycznym głosem, zaraz kładąc dłonie na swojej szyi i padając w bok trupem. Pseudotrupem. Problem w tym, że jak już się położył, to średnio chciało mu się wstawać.
   — Rozwalone telewizory też naprawiasz? Pytam dla kolegi — nie był aż tak szalony, by rozwalać telewizor. Prawda?
   Prawda?

- Takie sprawy lepiej zostawiać profesjonalistom, którzy poświęcili się danemu zawodowi - przyznał. - Dostaniesz konkretne wykonanie. Zawsze to różni się od amatorskiego działania.
Eliminowało to zarazem potencjalne ryzyko w postaci negatywnego działania przez brak doświadczenia. Za to z rozbawieniem pokręcił głową.
- Nie masz co się przejmować - wzruszenie ramionami. - Kwestia wiary a rzeczywistość to dwie różne sprawy. Dlatego zostaje mi pokazanie dosłownie, na co mnie stać.
Pierwszy rok studiów... nie jest wiele młodszy. Niełatwo było napotkać mu równolatka. Dało się przyzwyczaić do tego. Czyli... W sumie jest starszy od Słowika? - mentalne trzy kropki nad głową mogły symbolizować ładowanie danych, gdyby tylko mogły być ujrzane przez kogokolwiek stąd. - Nie jestem pewien. Już nie pamiętam, od którego roku zaczyna się studia. Zaszufladkował sobie to w głowie, by w domu sprawdzić wymagania, które mu wypadły z głowy.
- Studia farmaceutyczne... Ambitnie - powiedział za to z lekkim uznaniem. - Słyszałem, że wymagają sporo spędzonego czasu w książkach. Do tego praktyka...
Zdecydowanie było to zbyt odpowiedzialne i czasochłonne.
- Ciągle mają problem z pozbieraniem się po pożarze? - od tamtego czasu minęło kilka miesięcy, ale nie wątpił, że części rzeczy nie było sposób naprawić. Chociażby utracone zbiory, które pożarł ogień. Ciężko było mu stwierdzić, czy z zewnątrz ktoś byłby chętny uzupełnić kolekcje. Bardziej logicznym mogłoby wydawać się, by cenne przedmioty nie znajdowały się w tym mieście... Ale wiele zależało od osób, które rzeczywiście miały z tym do czynienia. - Będzie miło, jeśli wyjdzie coś z tego pozytywnego - nadal lubił odwiedzać tę placówkę i nie bardzo chciał sobie z tego tytułu odbierać przyjemności.
Nie wchodził już w temat mieszkania. Nie jemu było oceniać to, z jaką odpowiedzialnością chciał wychodzić wobec własnego rodzeństwa. Nie potrafił zdefiniować poprawności tego zachowania, bo każdy wybór niósł ze sobą konsekwencje. Jednakże nie mógł odnieść wrażenia, że chłopak podświadomie wiązał sobie przez to ręce.
Potrząsnął głową odnośnie jego zapytania.
- Jak mówiłem, jeszcze testy - westchnął głęboko. - I czy ja wiem? Może sześćdziesięcioletni emeryci zrobiliby to szybciej niż ja - przy okazji przewrócił oczami, gdy usłyszał tekst o wysadzaniu gniazdek. - Proszę, nie. Nie prowadzę usług pogrzebowych w pakiecie - zabawa z prądem była wystarczająco niebezpieczna dla osób będących w tym zawodowo. Dlatego wolał nie myśleć jakby się to skończyło dla zwykłej osoby.
- Hm? Tak. Jeśli jest coś takiego do odratowania.
Nie wszystkie sprzęty dawało się wskrzesić. Tak samo jak i niełatwo było naprawiać na miejscu. Była to bardziej skomplikowana robota od kabelków w gniazdku.
- Chodź, sprawdzimy, czy działa to na serio - z tymi słowami odłożył naczynie na bok i wstał na nogi. Położył dwa palce na karku, starając się nieco rozruszać go zanim podszedł do bezpieczników, podnosząc je wszystkie bez wahania. Tym razem nie opadły. - Chyba wygląda to dobrze... - mruknął, powracając do pokoju, by skupić uwagę na swojej skrzynce. Z niej wyciągnął prowizoryczne narzędzie, przypominające wyglądem żarówkę z dwoma wystającymi drutami. I właśnie je ostrożnie wsunął w kontakt, by zobaczyć, czy zaświeci.
- Powiedz braciom, by nie szarpali kablem, gdy wyciągając go z gniazdka - zwrócił się do Jace'a, gdy po pozytywnym teście - świeciło - przeszedł do starannego posprzątania po sobie. - Mogę prosić o jakąś zmiotkę? Przynajmniej posprzątam po swojej robocie.

   Pokiwał głową w wyraźnej zgodzie. Nawet nie zamierzał szpanować, że potrafi robić coś, czego... no. Nie potrafił. Miał swoje zdolności, ale były dość mocno ograniczone do zupełnie innych tematów.
   — Mimo wszystko niektórym po prostu dobrze patrzy z oczu. Rozpoznaję takich ludzi! ... czasem. Chociaż w sumie wszyscy mi mówią, że jestem zbyt naiwny. Ale chyba wolę być naiwny, niż uważać wszystkich napotkanych ludzi za zło tego świata i potencjalnych morderców — zażartował, nie ciągnąc już jednak dalej tematu. Doskonale wiedział, że mało kto zgadzał się z nim w tej kwestii. Osób, które wyciągały do innych pomocną dłoń w każdej sytuacji, było obecnie zdecydowanie zbyt mało. Rozumiał tłumaczenia, że wiele osób symuluje, by ukraść ci torbę, sprzedając przy tym nóż w żebra, ale życie w ciągłym strachu wydawało mu się dużo gorszą opcją.
   Pociągnięty temat studiów mimowolnie sprawił, że gdzieś z tyłu jego głowy pojawił się czerwony wykrzyknik. Tak właśnie kończyły się kłamstwa. Przesadną ostrożnością i pilnowaniem się szczegółów, by nie wyszły na jaw.
   — W naszym przypadku jest nieco łatwiej. Co w rodzinie to nie zginie czy jakoś tak — wyminął zgrabnie słowa o praktyce, zaraz drapiąc się z zakłopotaniem po karku. Na wspomnienie o pożarze przez chwilę autentycznie się wystraszył, sądząc, że Shane odnosił się do choinki. W końcu połączył jednak fakty i odetchnął z ulgą. Biblioteka, no tak.
   — Powiedzmy — podrapał się po nosie, mamrocząc coś cicho i niewyraźnie. Ostatecznie
westchnął cicho, przechylając nieco głowę na bok.
   — Helen udaje, że jest twarda, ale mocno nią to wtedy wstrząsnęło. Czasem wystarczy odpalić przy niej zapalniczkę, by solidnie się wzdrygnęła. Innym razem dostała ataku paniki na widok dymu, gdy jakiś głupi dzieciak odpalił papierosa w łazience. Ale poza tym jest w porządku. Teraz jesteśmy chronieni przez Foxes — uśmiechnął się szeroko na samo wspomnienie o gangu.
   — Są świetni. Od kiedy pojawili się w dystrykcie B, wszystko jest dużo bardziej ogarnięte niż wcześniej. Śmieszne, że robią więcej niż nasz rząd, który zostawił nas na pastwę losu — powiedział z rozbawieniem, mimo wszystko starając się ogarnąć swojego wewnętrznego fanboya. W kwestii Lisów był w stanie o nich gadać godzinami.
   — Ale no, generalnie biblioteka trzyma się dobrze! Jakbyś chciał kiedyś wpaść, to zapraszamy. Wystawię ci dłuższy termin zwrotu, tylko nie mów Helen — wyszeptał konspiracyjnym tonem, zaraz się śmiejąc. Rozłożony wygodnie na materacu, wyraźnie odzyskał humor, gdy okazało się, że elektryk musiał jeszcze wykonać swoje testy.
   — Szybciej nie zawsze znaczy lepiej — powiedział wesoło, rezygnując z wysadzania czegokolwiek. Skoro nie oferował usług pogrzebowych to totalnie bez sensu. Zresztą, wtedy nie mógłby już liczyć na to, że jeszcze go spotka.
   "Hm? Tak. Jeśli jest coś takiego do odratowania."
   Aha! Plan awaryjny został zapisany w jego podświadomości. Poderwał się do góry z wyraźną ekscytacją, gdy tylko Shane wypowiedział magiczne słowo "chodź". Jak przesadnie szczęśliwy Golden Retriever. Polazł za nim, stając za jego plecami, by utkwić wzrok w tym samym punkcie, nawet jeśli nie miał zielonego pojęcia, co tak właściwie robi.
   "Powiedz braciom, by nie szarpali kablem, gdy wyciągają go z gniazdka."
   — ... postaram się — westchnął cicho, wiedząc, że w ich przypadku bywało z tym różnie.
   — Jace! Jaaace! — głośny krzyk poprzedził otworzenie drzwi z rozmachem, gdy Rosaline wpadła do środka, przytulając się do jego nogi — Psi patrol znowu działa! Chodź!
   — No już zaraz przyjdę.
   Dziewczynka obróciła się w stronę Shane'a wyraźnie podekscytowana, a jednocześnie zbyt nieśmiała, by podejść bliżej niego. Ostatecznie schowała się nieco bardziej za bratem, jednocześnie uśmiechając, jak i rumieniąc. Pociągnęła Jonathana za rękaw, zmuszając go do kucnięcia. Schylenie się przy jego wzroście nie dałoby zbyt wiele.
   — Ten Pan uratował Psi Patrol? — zapytała szeptem, który i tak był aż nazbyt dobrze słyszalny w cichym pokoju.
   — No. Możesz mu podziękować — poklepał ją po głowie, widząc jak czerwieni się jeszcze bardziej. Wstał na nowo, śmiejąc się cicho, gdy Rosaline schowała się za nim już całkowicie, czepiając rękami jego spodni.
   — Moja siostra jest bardzo wdzięczna. Dziękujemy.
   — Dziękuujemy — powtórzyła nieśmiało, zaraz po tym szybko uciekając z pokoju. I tyle ją widzieli. Pokręcił nieznacznie głową, zaraz obracając się w stronę elektryka.
   — Nie no, ja posprzątam. Albo zagonię do tego braci. Będą mieli nauczkę. Ile płacę? — zapytał, wyciągając z tylnej kieszeni spodni portfel. Nie było go teraz stać na rozwalenie telewizora, musiał więc na dziś odpuścić. I wrócić do randki z Psim Patrolem.

Temat studiów postanowił odłożyć już na bok, uznając, że i tak nie wiedziałby, o co właściwie podpytać z czystej ciekawości. Dlatego też ostatnie słowa na ten temat to było życzenie powodzenia.
Westchnął mimowolnie, przypominając sobie tamto zdarzenie w bibliotece.
- Nie dziwi mnie to. Tamto wydarzenie nie należy do miłych do wspominania - a każdy mógł je odbierać na swój sposób. Samemu nie nabrał przez to odrazy do ognia. Przynajmniej nie większego niż do tej pory. Ale zdecydowanie nie chciał powtarzać tamtej sytuacji, biorąc w niej udział jako uciekinier. Jak i on, jak i reszta mieszkańców. Na myśl o tamtych wydarzeniach nadal odczuwał cień chęci przyłożenia osobie, która postanowiła rozpocząć całe zamieszanie. - To prawda. W porównaniu do tamtego czasu, teraz można odczuć, że powstało zainteresowanie tym dystryktem - lekko wzruszył ramionami. Był świadomy jaki wpływ miał gang na tą część miasta. A od pewnego czasu miał pogląd na sprawę z obu stron.
Zaśmiał się krótko.
- Jasne. To będzie tajemnica między nami - odparł ściszając głos. Rozbawiła go owa rozmowa. Chociaż wiedział, że gdyby doszło do tego, to jedna osoba nie podzielałaby humoru pod względem takiego planowania.
Przekrzywił lekko głowę, zastanawiając się nad tymi słowami.
- Niby fakt... Ale z drugiej strony klienci nie lubią, gdy coś przedłuża się - odparł. - Chcą fachowej, sprawnej pomocy w krótkim czasie.
Uroki świadczenia usług. Na to nie mógł nic poradzić. Nawet w obecnych czasach starano się zachować chociaż część zachowań z poprzedniego stanu miasta, co przekładało się na więcej pracy. Zwłaszcza, gdy chciało się jeszcze zachować sensowny zarobek za dany typ pracy.
Ogarnięcie elektroniki skończyło się pozytywnym wynikiem. I pojawieniem się nieznajomej dziewczynki. Zawahał się na moment, nie wiedząc jak do końca zareagować na jej obecność. Dopiero, gdy chłopak podjął rozmowę, nieco ustabilizował w myślach swój pogląd na tą sytuację.
- Nie ma sprawy - odparł, uśmiechając się łagodnie. - Twojemu bratu należą się też podziękowania. Sporo pomógł.
Postukał palcem po policzku, odprowadzając ją wzrokiem. Zaraz potem skupił uwagę na blondynie. Zostawała finalizacja całego zdarzenia.
- Na pewno? Wolałbym nie pozostawiać po sobie bałaganu - uniósł brew, zarazem nie bardzo wiedząc, czy przystać na slowa Jonathana. - Ah tak. Piętnaście dolarów - podał cenę.
Poszło całkiem sprawnie - myśl, że na dzisiaj mógł mieć spokój, powodowała w nim samozadowolenie. Wizja siebie na kanapie albo przed komputerem była wyraźnie pokrzepiająca. Dzienne questy zdecydowanie same nie mogły się zrobić.
- Widzę, że twoja siostra czeka na ciebie. Nie będę przedłużać wizyty - powiedział łagodnie, upewniwszy się, że spakował już wszystko. - Psi Patrol, hm... Chyba trochę tego widziałem dobry czas temu - zamyślił się na głos. - Aż tak dobrze nie pamiętam.

   — Niestety mnie ominęły. Znaczy się, na szczęście — poprawił się błyskawicznie, ganiąc w myślach. Nie każdy musiał od razu dowiadywać się o jego zapędach piromana. Nie chciałby oczywiście, by biblioteka spłonęła do cna. Ale musiał przyznać, że możliwość popatrzenia na tak gigantyczny pożar, mimo wszystko byłaby dla niego ciut spełnieniem marzeń.
   Zwłaszcza że sam nie mógł żadnego wywołać, bez katowania się potem wyrzutami sumienia na każdym kroku. Pozostawały mu wyjazdy biwakowe i rozpalanie ognisk. Z nadzieją, że ze swoimi umiejętnościami nie spali całego lasu.
   — Dystrykt A też trzyma się całkiem nieźle. Słyszałem, że ostatnio nawet służby działają tam nieco lepiej niż wcześniej. Chyba tylko dystrykt C nadal jest ruiną. Zresztą, wszyscy cały czas powtarzają, żeby się tam nie zapuszczać, bo zrobiło się, jeszcze gorzej niż było. Nie wiem ile w tym prawdy — niezbyt miał po co tam chodzić. I tak nie miał sobą zbyt wiele do zaoferowania, więc targanie tam tyłka, by zobaczyć absolutnie nic, było bez sensu. No, chyba że zachce mu się chińszczyzny czy innego azjatyckiego jedzenie. Musiał przyznać, że absolutnie nic nie było w stanie pobić chińszczyzny z China Town.
   — Jestem pewien, że w twoim przypadku, każdy by wolał, żebyś posiedział dłużej — powiedział z pełnym przekonaniem, uśmiechając się wesoło. No bo poważnie, nie dość, że był miły, to jeszcze dobrze się na niego patrzyło. Kto by wyganiał takiego elektryka z domu? Jak na zawołanie, zawiesił znowu wzrok na jego włosach. Ciekawe ile je zapuszczał.
   "Piętnaście dolarów."
   Wyciągnął dwadzieścia, przekazując je Shane'owi do rąk.
   — Reszty nie trzeba. I serio, nawet nie wiesz jaką przyjemność mi sprawi zmuszenie ich do uczenia się na swoich błędach — szkoła życia przydawała się od czasu do czasu każdemu. Cody'emu i Zackowi nieco częściej.
   — Lepiej sobie nie przypominaj — powiedział przyciszonym głosem, by nie narazić się na krzyk ze strony Rosaline. Westchnął cicho, odprowadzając go do drzwi. Poczekał aż Shane się ubierze, nawet nie zdając sobie sprawy z tego, że wygląda nieco jak zbity pies.
   — Miłego dnia, Shane — pożegnał się jeszcze, machając mu ręką na odchodne i zamknął drzwi, wchodząc do salonu.
   — ZACK, CODY DO SPRZĄTANIA.
   — NO WEŹ, JACE, WIESZ ŻE NIENAWIDZIMY SPRZĄTAĆ.
   — A CO MNIE TO OBCHODZI? ZROBILIŚCIE BAŁAGAN, TO TERAZ GO OGARNIECIE. CIESZCIE SIĘ, ŻE NIE KAŻĘ WAM ODDAĆ DWUDZIESTU DOLARÓW ZE SKARBONKI.
   Ach te uroki pełnych miłości rodzinnych relacji.

Zaczerwienione oczy delikatnie piekły na chłodnym powietrzu, ale Xaxa próbował nie zwracać na to uwagi, skupiając się na tym, by dotrzymać kroku Jonathanowi. W obojętny sposób potraktował widok niszczejącego budynku, zarazem też nie wyglądając kompletnie zaskoczonego wieścią, że czekało ich wspinanie się dość wysoko.
- Wygląda jak blok - powiedział jedynie. - Prawie jak u mnie - miał na myśli swoją ojczyznę. Co jakiś czas starano się odnawiać budynki, z tego co widział, ale z różnymi skutkami. Nie raz i nie dwa znajdował się niespełniony artysta, który dekorował ściany hasłami dotyczącymi klubów sportowych, z częstym nawiązaniem do męskiej części ciała.
Nie wydobył z siebie żadnego dźwięku, gdy przemierzał za Jonathanem kolejne piętra. Wędrówka była lekko męcząca, ale nie wydobył z siebie żadnego słowa, by potem dyskretnie zetrzeć pot z czoła. Ciemne oczy uniosły się, wlepiając się w spore drzwi, nim otworzyły się, pokazując świat za nimi.
- Gdzie zostawić kurtkę i buty? - spytał, gdy zaczął ściągać kurtkę. Zatrzymał się jednak w połowie czynności, gdy przy Jonathanie zmaterializowała się dziewczynka. Jej widok sprawił, że lekko zesztywniał, będąc zdolny jedynie odwzajemnić jej spojrzenie, przesyłając od siebie niepewność i zaciekawienie.
Przynajmniej do momentu, aż sama zainteresowana nie uciekła.
- Okk - wyszeptał na jego wyjaśnienie, kończąc zdejmowanie wybranych ubrań. Tak też, w puchatych skarpetkach, był gotów pójść za blondynem, gdzie chciał.
Widok bliźniaków momentalnie tchnął w niego wspomnienie z dzieciństwa. Ile razy łapał się na tym, że zapominał, iż sam kiedyś miał dwie siostry? Zbyt wiele. Los zabrał jedną z nich, gdy sam był zaledwie dzieckiem.
- Cześć - odparł cicho, nie wiedząc kompletnie, jak ma się dalej zachować. Nie potrzebował dodatkowych sygnałów, że był dodatkiem tutaj. I od dłuższego czasu, nie czuł się mistrzem zawierania znajomości. Więc rozwój wydarzeń przyjął z większym zadowoleniem wewnętrznym.
Popatrzył jeszcze na ich plecy, zanim pchnął drzwi wcześniej wspomnianego pokoju i wszedł do środka. Zamknął je zaraz za sobą, niepewnie rozglądając się po nieznanym sobie pomieszczeniu. Xaxa zdecydował się usiąść na łóżku. Jego oczy spoczęły w końcu na sposobie dekorowania pokoju. Widok zdjęć i nieznanych sobie osób wywołał w nim cień zaintrygowania.
Rodzina?
Wiedział, że mógł zgadywać, ale nie przeszkadzało mu to. Był obecnie tutaj w samotności, nie zamierzając zarazem angażować się w świat obcej mu rodziny.

Obserwowanie zdjęć było swoiście intrygującym zajęciem. Zwłaszcza, że wyłapywał na niektórych z nich różne reakcje Jonathana. Mimowolnie uśmiechnął się, spoglądając na nie, aż do momentu natrafienia na jedno. Momentalnie go zmroziło, a mimikę twarzy wpisało zaskoczenie wymieszane ze złością.
Wtedy pojawił się jego przyjaciel.
Posłał mu zdezorientowane spojrzenie w momencie, gdy nagle pojawił się w drzwiach. Jego mina wyrażała zaskoczenie sposobem pojawienia się Jonathana w jego pokoju. Nie do końca był pewny, czego właściwie był świadkiem, ale mrugnął oczami, by zaraz potem nieśmiało przytaknąć na znak, że zrozumiał. Nie miał pojęcia, co zaszło wcześniej, więc jedynie otrząsnął się z pierwszego wrażenia.
- Jakoś tak wyszło - w sumie nie wiedział czemu. Może kwestia nieprzywiązywania uwagi do zdjęć. Albo chęci omijania Jonathana przy pierwszych chwilach ich znajomości, gdzie Xaxa całkowicie nie radził sobie z jego typem charakteru. Nie, żeby teraz wiele się zmieniło, ale nie uciekał. No dobra. Robił to rzadziej. I częściej rozmawiał z blondynem.
- Więcej czasu, hm... - pokręcił głową, próbując wyzbyć się myśli, by zaraz potem posłać mu ponure spojrzenie, gdy usłyszał nieskładne słowa.
Jego spojrzenie powędrowało w stronę wskazanego zdjęcia. Dzięki temu zrozumiał sens bełkotu. Znana dotąd z jednego obrazu twarz mieniła się teraz na wielu różnych fotografiach, w różnorakich sytuacjach. Wow... Zasadniczo dzięki temu jeszcze lepiej widział, jak dużą część życia stanowiła Julie. Był prawie pewny, że owa dwójka była nierozłączna. Przynajmniej do końca jej życia.
Zdjęcia...?
- Nie wiem - nigdy nie zastanawiał się nad tym. - Chyba lubię oglądać - chociaż był pewny, że nie o to pytał Jonathan. - Możemy - zgodził się, przekierowując wzrok na rozmówcę. - Jeśli tak chcesz - było mu to wystarczająco obojętne, że mógł zgodzić się ze wzgląd na niego samego. - Wybierasz ramki losowo, czy masz specjalnie dobrane pod daną osobę?
Przeszedł bliżej chłopaka, by zaraz potem dłonią sięgnąć za jego plecy, biorąc do rąk drugą z misek z lodami. Posłał beznamiętne spojrzenie przekąsce.
- Czym one są polane? - spytał się, biorąc do wolnej dłoni łyżeczkę i ostrożnie szturchając deser.

Wsłuchiwał się w milczeniu w jego opowieści, jedynie międzyczasie kosztując lodów. Nie do końca zrozumiał wyjaśnienie Jonathana odnośnie ich samych, ale przy skosztowaniu niemalże zaświeciły mu oczy. Zaskoczył go smak. Być może przez podobny składnik do tego, czego pił nałogowo, ale jego kubki smakowe odebrały to nad wyraz pozytywnie. Nie wpisywało się to jednak w danie, które chciałby cały czas jeść, ale uznał że jak na pierwszy raz, było całkiem smacznie.
- Naprawdę sporo znajomych i przyjaciół masz... - wymruczał międzyczasie, spoglądając ponownie na zdjęcia. - I nie zamierzam rozpowiadać o cudzych sekretach - rzucił dość poważnie, by zaraz potem zamilknąć i dać mu się wypowiedzieć o reszcie. - Chociaż nieźle twój brat zapowiedział, że ma chłopaka. Znam przypadki, gdzie rodzice potrafią o wiele negatywnie na to zareagować - w jego rodzinnym mieście nie było to nic dziwnego. Mimo iż świadomość związków jednopłciowych istniała, to starsze pokolenie miało swoje zgryźliwe zdanie na ten temat.
Pokręcił lekko głową, powracając myślami do rozmowy o zdjęciach.
- Twoi znajomi wyjechali, ja moich zostawiłem - mogło to zabrzmieć bardzo bezdusznie, ale tak rysowała się obecnie rzeczywistość. Nawet jeśli nie podobało mu się to, z jakiego powodu musiał wszystko porzucić. Zmarszczył nieznacznie brwi, widząc jego odmienną reakcję na jedno ze zdjęć, ale wspomnienie o wspólnej fotografii wyrzuciło mu z pamięci zapytanie, o co chodziło.
- Jasne - przytaknął nieśmiało odnośnie wspólnego zdjęcia.
Kolejny temat jednak poprawił mu o wiele bardziej humor, tak, że chyba pierwszy raz od dawna spoglądał na niego z błyskiem w oczach.
- Więc po prostu stawię, że ze słabego, będziesz pro - odparł na jego słowa, wsadzając łyżeczke do ust i uśmiechając się z pewnością siebie. - Tak, że będziesz błagać mnie o kolejne zdjęcia - wskazał na niego łyżką, patrząc z wyższością na niego. Na tyle, ile pozwalał jego niski wzrost w porównaniu do Jonathana. - Paleta do makijażu w odmiennych rękach potrafi zdziałać cuda, a wykonane odpowiednio zdjęcie ukryje niedoskonałości w postaci czegoś, co definiujesz jako "słabe" - nie potrafił przypomnieć sobie, czy kiedyś mu napominał o tym, że potrafił malować makijaże. I nie chodziło o sprawienie, że ktoś wyglądałby piękniej. Przechylił głowę, chichocząc do natchnionej myśli.
- Może daleko mi do Jace'a, ale idzie mi coraz to lepiej - dodał jeszcze ciemnowłosy. - Raczej teraz nie pokażę ci, bo nie mam jak, ale może w momencie, jak przyjdziesz do mnie? - nie zamierzał naciskać jednak. Temu też odłożył łyżeczkę do naczynia, po czym westchnął cicho, pozwalając, by wcześniejsze podekscytowanie zastąpiło ponownie spokój.
- Znaczy, nie musisz, jak nie chcesz. Zwykłe zdjęcia też są dobre, ale daleko mi do profesjonalnego fotografa. Dlatego też ciężko mi powiedzieć coś więcej odnośnie sesji na mieście - miał jeszcze inne powody, by to unikać. I wraz z tym wchodziło unikanie pewnej grupy osób, czy też... mogłyby inne sprawy utrudnić lub też uniemożliwić im wspólną rozrywkę.

Historie odnoszące się przeszłości Jonathana uznawał za intrygujące. Poznawane osoby były jedną kwestią, ale kryjąca się za nimi przeszłość była czymś dodatkowym. Tak, że mimowolnie pomyślał, że dość było mu miło to posłuchać, nawet jeśli go to nie dotyczyło. Nie umiał jednak dodawać teraz czegoś od siebie słownie, więc przysłuchując się tym historiom, nieśmiało przytakiwał i z wyraźnym zaintrygowaniem przyglądał się pokazywanym fotografiom.
- Chyba rozumiem - wypowiedział w pewnym momencie. - Moi znajomi z dzieciństwa zostali w Polsce. Byłoby miło tam wrócić, ale... mam wrażenie, że tęsknię do swoich wspomnień niż do samego miejsca - poczuł nagłe zmęczenie. Powrót do kraju - jeśli kiedykolwiek byłby możliwy - byłby dla niego zbyt bolesny, by ponownie stawić czoła temu, co zdarzyło się dłuższy czas temu. A na to wątpił, by kiedykolwiek był gotów.
Nawał pytań sprawił, że nastroszył się niczym kot i odruchowo cofnął się na tyle, by schować się za najbliższym meblem - wybór padł na krzesło gamingowe. Dopiero wtedy nieznacznie wychylił się, patrząc nieśmiało w jego stronę. To była już jego standardowa reakcja to, gdy blondyn zaczynał zasypywać go nawałem pytań, z którymi nie umiał sobie poradzić. O ile miał możliwość gdzieś ukrycia się.
- Mój opiekun jest makijażystą - odpowiedział nieśmiało, chwytając dłońmi za oparcie mebla. - Ale oglądałem trochę filmików. I od niego się uczę tego. Jake prowadzi swój salon piękności. Czasem mu pomagam, asystując mu i w ogóle - na tyle, ile mógł, patrząc na szkołę i swoje podejście do płci przeciwnej. Gdzie w drugim przypadku nie raz sprawiał mu niemałe problemy. - I... różnie. Na co dzień widzę klasyczny typ makijażu, służący do upiększenia, ale nie raz pokazywał mi, jak robi się pod efekty specjalne - przekrzywił głowę na bok. - Mówił, że pracował kiedyś przy tworzeniu makijażów dla aktorów z filmów z efektami spe-specjalnymi - zaciął się na moment. Angielski nie był jego ojczystym językiem, więc czasem dawało wyłapywać się wahania w jego głosie, gdy przy długim mówieniu, zaczynało mu brakować słów. - Nie wiem na ile to prawdy, ale jest niesamowity. I uzdolniony.
Odsunął się w końcu od mebla, krzyżując ręce na wysokości klatki piersiowej.
- Nie mam tutaj, ino w pokoju - miał na myśli swój pokój, już w mieszkaniu. - I nie prowadzę Instagrama. Nigdy nie myślałem, by wrzucać gdzieś swoje prace. Chociaż za dużo ich nie mam. Nie posiadam swojego modela, a sam r-rozumiesz, czemu nie chcę malować kobiet - dlatego jego możliwości były obecnie bardzo ograniczone, z czego zdawał sobie sprawę.
- Skąd ci się wziął taki natłok pytań? - spytał z podejrzliwością. Nie wydawało mu się, że chciał się z niego naśmiewać, ale nie rozumiał takiego zrostu zainteresowania. - Jeśli mi nie wierzysz, mogę ci pokazać tu i teraz - może chodziło o brak wiary w jego zdolności? Aż popatrzył bardziej podejrzliwie. - Tylko, że nie zmienię cię w księżniczkę. Najwyżej w księcia.

- Kto wie... - wzruszył ramionami w odpowiedzi na jego słowa. - Nic takiego sobie nie przypominam... Raczej nie mam co opowiadać od swojej strony - nie, gdy cały czas był przepełniony goryczą powiązaną z przeszłymi wydarzeniami. Niezagojone rany psychiczne dawały po sobie znać do dzisiejszego dnia, co odbijało się w jego zachowaniu, wyborach i postępowaniu względem innych osób. Ciężko było mówić też o jakiejkolwiek zapowiedzi na poprawę tego stanu. Ciemnowłosy nie umiał ani sobie pomóc, ani odnaleźć możliwości, która sprowadziłaby go na lepsze tory. - Zawsze zostają wspólne wydarzenia - dokończył jednak z głębokim westchnieniem, uznając, że ten temat nie mógł zostawić urwany.
Posłał mu zdezorientowane spojrzenie, nie mając całkowicie pojęcia, co mu chodziło po głowie. Że co mu się podobało? Dopiero, gdy Jonathan podszedł do mebla, dotarło do niego, że chodziło o jego dotychczasową kryjówkę przeciwko niedawnemu atakowi.
- Nie chcę - odmówił momentalnie, nieco naburmuszony faktem, że odebrał to w taki sposób. Dlatego też go śledził wzrokiem, poważnie zastanawiając się, czy powinien coś więcej dodać na ten temat. Jednak odpuścił z głębokim westchnieniem, przechodząc na temat makijażu, by z większym zaangażowaniem opowiadać oraz przysłuchiwać się odpowiedziom na ten temat. Zauważalnie zaczerwienił się, gdy przeszedł na temat komplementów, wyraźnie nie umiejąc sobie poradzić z faktem ich otrzymywania.
- Podziękuję za pastele twojej siostry - wyrzucił z siebie w końcu, patrząc na niego przez palce. - Po prostu następnym razem przyjdź do mnie. Mam całą paletę, a jeśli czegoś zabraknie, to pożyczę od Jake'a. I to nic szczególnego, wiek nie ma znaczenia. Można potraktować to jako... em... hobby w takim przypadku? - chociaż pomagał już w salonie na tyle, ile mógł. Nawet jeśli to było bardzo trudne w wielu przypadkach, z którymi nadal nie umiał sobie poradzić.
- I skoro chcesz zostać moim modelem, to lepiej szykuj sobie puste południa po szkole - odsunął dłonie z policzków, patrząc poważniej na Jace'a. - To nie będzie pięciominutowe nakładanie kilku kresek. I jak sam wspomniałeś wcześniej, każda twarz wymaga swojego dobrania. Nie tylko kształt, ale karnacja, rysy twarzy, wiek - zaczął odginać palce, wymieniając potrzebne warunki do wzięcia pod uwagę przy tego typu pracy. - Możesz wybrać jakiś projekt na początek, zobaczymy co wyjdzie z tego - możliwość posiadania modela pozwoliłoby mu na rozwój, nawet jeśli pierwsze prace byłyby niezadowalające. - Albo klimat. Nie wiem, gry, modele, idol, paranormalne... - przesunął wzrokiem na bok. - Albo zwykłe poprawienie wyglądu - zawiesił wzrok na paprotce, po czym westchnął cicho. - Zaufam ci w tej kwestii, że mnie nie wystawisz - wymamrotał jeszcze zmieszany, obejmując się dłońmi. Mówienie o takich tematach nie należało do najłatwiejszych, ale miał nadzieję, że przyjaciel zrozumie. Nathanielowi zdecydowanie nie przychodziło łatwo otwieranie się na cokolwiek.
Jednakże spędzony czas tutaj pozwalał mu się chociaż delikatnie rozluźnić, jak i same rozmowy nieco otwierały go na chociaż jedną personę. Tak, że w momencie wyjścia z mieszkania miał o wiele lepszy nastrój niż wtedy, gdy tutaj wchodził.

z/t x2