WSTECZ | Mieszkanie Everettów

Głupek.
Jak miał się złościć na niego dalej, gdy zachowywał się wobec niego w taki sposób? Tak, że wplątał go w delikatne, ale widoczne zmieszanie, gdzie zaraz potem sam delikatnie się uśmiechnął do niego. Czuł, że wewnętrznie trochę bardzo rozpływał się przez blondyna.
- W przyszłości - odpowiedział Kassir na temat samochodu, będąc jeszcze myślami wokół pudełek do przeniesienia. - Jak już zadomowimy się i poukładamy kwestie - kupno nie brzmiało jak zły pomysł, zwłaszcza, że własny pojazd przydałby się dla nich. Nawet jeśli Shane nie potrafił prowadzić, to nie widział przeciwwskazań, by dołożyć się do tego i jeździć ze swoim uroczym szoferem po mieście. - Kojarzysz ile ich zostało jeszcze? Tych pudełek - no i część trzeba było wynieść już na śmietnik. Przynajmniej mieli meble z głowy.
Zdecydowanie zna bardzo dobrze swoją rodzinę.
Nie spodziewał się tak radosnego przyjęcia podarunków. Musiał przyznać, że to było całkiem miłe i tym bardziej postanowił też w duchu oddać za to Jace'owi i wynagrodzić mu trud poszukiwań, gdy sam był względem tego bezużyteczny. Popatrzył jeszcze delikatnie na jego siostrę. Musiał przyznać, że naprawdę mu z tym zachowaniem kojarzyła się z jej starszym bratem.
- Chętnie - zgodził się. - Chociaż teraz obecnie jest pusty? - nawet przy poprzednim spotkaniu nie był w jego pokoju. - Ale przynajmniej zobaczę coś więcej dotyczącego ciebie - podszedł bliżej niego, łapiąc go za wolną rękę i uśmiechając się przy tym ciepło. - Więc, którędy?

I co ja z nim mam?
Nie myślał w kategoriach jak Jonathan, więc dopiero po fakcie mógł się zorientować, że źle dobrał swoje słowa. Musiał sam przyznać, że nie do końca rozumiał tej pętli zachowań. Być może przez to, że jego kontakt z rodziną był o wiele inny, a może przez to, że nie znajdował się w podobnej sytuacji. Jednakże mimo wszystko, uważał, że w tym względzie blondyn nie do końca miał rację. Rodzice go kochali. Nie chciał im robić problemu, to fakt, ale uznawał, że powinien pozwolić się rozpieścić chociaż raz. Rozmowa z Joahimem czy zachowanie w czasie obiadu też pozwalały mu na zrozumienie, że dzieciństwo i jego skutki odbiło się na wielu osobach.
Tylko jak teraz to wytłumaczyć?
Jest zły. I znowu to robi.
Gdyby nie to, że nie byli teraz sami, próbowałby go postawić do pionu. Tak, by wyjaśnić kwestie i zamknąć temat. Zamiast tego poczuł, że Jonathan całkowicie odcina i swoje uczucia, i jego samego.
Ja też jestem człowiekiem, Jace.
Jego uwaga jednak została rozproszona przez atak klonów. Przed jego oczami pojawiła się dwójka identycznych chłopaków, zamazując mu wizję grą oraz gwałtownym atakiem na niego samego. Zamrugał oczami, przetwarzając dane, by zaraz potem przechylić się nieco, przyglądając się im uważniej.
- Powinniście też zapytać o to swojego brata - odpowiedział na ich prośbę. - Nie tylko ja tam będę mieszkać - pozostawienie jednak swojego sprzętu bliźniakom... Sam nie był przekonany co do tego, ale zarazem pamiętał, że chłopak ręczył za nich.
Ten sam, który sobie poszedł od niego.
- Zgodzę się, ale nie za fundowanie - nachylił się. - Potrzebuję porady, jak poprawić teraz Jace'owi humor - powiedział cicho. - Znacie dobrze swojego brata, więc może przychodzi wam coś na myśl względem tego? - oglądanie pokoju mogło poczekać. Martwił się o niego, czując zarazem też przeplataną złość ze smutkiem spowodowaną przez taki skutek.

- Skoro mówicie tak... - czyli miał być głównym decydującym? Chociaż miał wrażenie, że blondyn będzie mieć więcej do mówienia niż sam Kassir.
Rozmawianie z bliźniakami to ciekawe doświadczenie.
- Coś tak czułem, że będzie ciężko - westchnął ze zrezygnowaniem. - A próba porozmawiania z waszymi rodzicami? - przychodził mu jeszcze jeden pomysł. Nawet jeśli nie wybiłby z głowy pomysłu odnośnie zakupu pojazdu, gdyby mógł zaproponować wyłożenie kwoty na to, aby odciążyć, mogłoby to nieco złagodzić sytuację.
Chociaż patrząc na jego zachowanie, jestem prawie pewny, że jeszcze bardziej sobie będzie to wyrzucać. Głupota. I jak ja mam go uszczęśliwiać?
Chociaż ich propozycja też pasowała. A raczej - chciał zrobić cokolwiek, by zmienić sytuację, skoro samemu nie potrafił. Beznadziejny ze mnie chłopak. Dlatego też lekko przytaknął na ich propozycję.
- Zawsze. Prosiłbym - jakkolwiek, by odmienić obecną sytuację. Inaczej równie dobrze mogłoby się skończyć to tak, że miałby wyrzuty sumienia za każdym razem, gdy spoglądałby na zakup.
... albo z desperacji poproszę o pożyczkę i dla spokoju mu sam kupię ten pojazd.
I zaczynał jeszcze z tego powodu wpadać na dziwniejsze pomysły.
- Skoro tak, to umowa dotrzymana - nawet jeśli do niczego nie doszło jeszcze, to jednak uznał, że pozostawi im sprzęt do zabawy. Zdecydowanie czuł, że było mu daleko do idealnego partnera. Ale mimo to, chciał spróbować. - Pokażecie mi jeszcze jego były pokój? Dziwnie mi samemu błąkać się - przyznał cicho.

Czyli wdał się w ojca, co tym bardziej rozjaśniało mu sprawę w postaci takiej, że wiedział, iż był na przegranej pozycji obecnie. Nie chciał się przebijać na siłę swoimi propozycjami, ale nie chciał pozostawiać to samemu sobie. Martwił się wewnętrznie, czując, że mimo bycia parą z Jonathanem, zasadniczo nadal brakowało mu wiele do odpowiedniej osoby. Poleganie na innych w większym przypadku było ryzykowne. Powinien nauczyć się samemu rozwiązywać swoje problemy, nawet jeśli nie miał teraz pomysłu na to, w jaki sposób.
- ... nie powinniście też skupić się na nauce? - zapytał odnośnie ukończenia odpowiedniego wieku oraz samej pracy. Chciałby się nie przejmować, ale nie umiał się pozbyć z głowy tych myśli.
Jednakże zaskoczyło go to, że go tak nagle otoczyli, zamykając w uścisku. Obrócił głową, spoglądając raz na jednego, raz nad drugiego, próbując zrozumieć, czego stał się ofiarą. Ale ich słowa... spowodowały, że jakoś tak zrobiło się mu cieplej na sercu. Zwłaszcza, że wizja opowiadającego Jace'a nieco go rozbawiła.
- Tylko trochę? - odparł na ich słowa. To było dziwne odczucie, niezbyt znane mu do tej pory. We wcześniejszych parach nie wchodził na taki poziom relacji z ich rodzinami. A przynajmniej nie przy aż tak krótkiej znajomości. Chociaż znajomy głos sprawił, że poczuł na moment zamarzanie. Wszystko słyszał? Czyli cały plan właśnie się posypał? Przesunął wzrokiem na chłopaka. Jego zaczerwienienie już nawet nie wiedział jak odebrać.
- Czuję się wyjątkowo popularny - skomentował finalnie, unosząc lekko kąciki ust do góry.
Tak by zaraz potem stać się świadkiem starcia rodzeństwa.
Niedługo też został uwolniony, bo zaraz potem został zgarnięty przez Jonathana. Uczucie bijącego ciepła od niego było całkiem przyjemne, chociaż zarazem też dość dobrze odczuwał ową różnicę wzrostową. Zamrugał oczami zaraz potem. Chyba czuje się lepiej? Czy coś magicznego zaszło w kuchni, że poprawił mu się humor?
- Podobno wiek nie ma znaczenia. Chociaż policję tym nie przekonasz - prychnął cicho ze śmiechu, finalnie samemu podsumowując kwestie związków i wieku. Spojrzał łagodnie na Zacka, nieznacznie przytakując na kwestię dzwonienia. Może rzeczywiście nie trzeba było. Blondyn nie sprawiał wrażenia złego czy zdenerwowanego, ani dobitego teraz. Powrócił, zamiast próbować go unikać.
- Hm... Brzmi jako plan - uznał, zaraz potem śmiejąc się cicho. - Kawa i pokazanie pokoju.
Na słowa bliźniaków oparł się wygodnie o jego ciało.
- Jeszcze nie, ale możemy zacząć - pozwolił sobie na chwilę podroczenia się. - Więc, co to za kawa? - zapytał go jeszcze, zmieniając temat na moment.
- Deszcz gum do rzucia. Tego nie zapowiadali - skomentował tak rzut. - A wracając do tematu... Ciekawi mnie, co mówiłeś o mnie wcześniej.

- Nie pozbędziecie się tego łatwo - odpowiedział im, uznając, że nie podda się tak łatwo próbie bliźniaków. Nawet jeśli zostanie całkowicie zmiażdżony. Chociaż los uchronił go przed takim losem
- Prawie zgadliście. Dwadzieścia sześć - odparł odnośnie wieku. Spora różnica wiekowa, nawet jeśli niekoniecznie widoczna na pierwszy rzut oka.
Jestem?
Nie żeby uważał, iż miało to większe znaczenie. Obecnie chciał swoim wyglądem wyrywać i zauroczyć jedną osobę. Tą, która teraz go trzymała w swoich ramionach.
- Jestem wysoki. I trochę za stary, by być uroczym - wytknął im natomiast, czując, jak przytulał się do niego. - I mi tam odpowiada to - w końcu to była nieodłączna część Jace'a.
Ale nie mógł się nie śmiać, gdy usłyszał jego oburzenie.
- Dobrze dla nas, nie? - skomentował, przenosząc rękę na bok, by potrzeć obolałe miejsce.
Tylko, że nie przewidział się, iż jego zapytanie zostanie w ten sposób przemienione, powodując, że nie dowiedział się tego, co go zainteresowań.
- ... oops - nie spodziewał się, że wkopie się w taki sposób. Przy czym wiedział, jaka to kawa. Nie spodziewał się tego, że zostanie mu też zaserwowana. Dlatego też lekko pokręcił głową na próbę pokazania, że nie chodziło do końca o to, nawet gdy mieli z tym rację.
Gdy został wypuszczony, poszedł również do stolika, biorąc napój, który został przyniesiony dla niego i ostrożnie dmuchając na niego, dając się owinąć zapachowi.
Zamarł, słysząc jej pytanie. Pytania o jego rodziców... były niebezpieczne. Wystarczająco bardzo, że czuł się, jakby wchodził na pole minowe. Mimo to, zaraz potem uniósł wzrok, spoglądając na kobietę łagodnie.
- Proszę się nie przejmować. Nie pokażą przeciwwskazań - odpowiedział jej łagodnie. Nie skłamał. Ale nie wchodził zarazem głębiej w ten temat. Nie bardzo sam wiedział, co mógłby więcej nawiązać. Tak, by nie zepsuć jeszcze przyjemnej atmosfery. Mając w pamięci reakcję Jonathana na jego historię o rodzicach, obstawiał, że mogłoby zostać tutaj niezbyt dobrze odebrane to, co samemu zrobił w przeszłości.
- Ani do tego, ani do niczego więcej - szturchnął nogą Jonathana, chcąc, by nieco wybudził się z obecnego stanu. - Dziękuję za zaproszenie mnie na obiad. Wszystkie potrawy były pyszne.

- Oh no. Teraz będę was nawiedzać jako duch - chociaż przyznał, że teraz pogubił się w ich słowach, mimowolnie też przewracając oczami, gdy usłyszał udawany dźwięk.
Kwestie wieku były... ciekawe. Chociaż musiał przyznać, że to trochę było przerażające, że między nim, a ich siostrą dzieliła aż taka różnica wieku.
Zamrugał oczami, gdy usłyszał ich sprzeciw.
- Ale które? - odparł na ich słowa, zaraz potem drapiąc się po policzku z lekkim zagubieniem wypisanym na twarzy. Nie spodziewał się, że zostanie tak jednomyślnie oceniony przez całą trójkę.
Rozmowy o rodzicach były trudne. Nie chciał z tego powodu ową dwójkę, jednakże nie czuł przygotowania się do tego, co miałby im powiedzieć. Omijanie tematu wzbudzało nieufność, kłamstwo położyłby cień na przyszłej relacji, a prawda  mogłaby być zbyt niewygodna i wzbudzić chęć rozdzielenia owej dwójki. W dodatku takie tematy były ostatnimi, z jakimi chciałby się dzielić komuś, kogo dopiero poznał.
Jace...
Upił ostrożnie kawę, samemu nie dodając od siebie nic więcej. Obudzenie Jonathana z stanu zawieszenia udało się aż za dobrze, więc tym razem uznał, że jego rola była dopełniona.
- Niespodziewane. Czyli nie tylko świetnie gotuje, ale również i tworzy - skomentował, częściowo go komplementując. Chociaż i tak mu postanowił nie odpuszczać, jak zacznie bawić się jego kosztem, dając mu dziwne potrawy. Bo tak.
... zdjęcia?
- Um, mnie to zacieka- - chociaż nie mógł dokończyć, bo dostrzegł jego zaczerwienienie na twarzy. Został też porwany gwałtownie tracąc możliwość na protest, by w końcu po raz pierwszy mogli zostać sami tutaj. Tak, żeby zarazem też rozluźnić się.
- Nie jestem przyzwyczajony - przyznał ciemnowłosy, zaraz potem opierając się o ciało Jonathana. - Nic wielkiego. Jest miło - chociaż wątpił, by mógł całą dobę z łatwością wytrzymywać takie otoczenie. Uczucie przytłoczenia mogło zaatakować w każdej chwili, powodując, że odliczałby sekundy do wyjścia.
- Nie chcesz spędzić więcej czasu z rodziną? - zapytał słysząc ogłoszenie czasu. Przesunął wzrokiem z biurka na regał, aż w końcu wzrok w ścianę. Położył dłonie na jego ramieniu, muskając go palcami tak, by wywołać efekt łaskotek.
- Skoro nie mogę zobaczyć twoich uroczych zdjęć z dzieciństwa, to zobaczę te tutaj. Kryją jakąś historię? - lekko wyplątał się z jego uścisku, po czym zaraz potem złapał go za rękę, lekko przyciągając ku sobie. - W ogóle... A jak się ty czujesz? - postanowił jednak o to zapytać z tego wszystkiego. Objął go w pasie, na moment przytulając do siebie. - Nie musisz się przy mnie kryć - dodał jeszcze, przesuwając finalnie swój wzrok na zdjęcia.
Prawdę mówiąc, niewiele mu one mówiły. Przedstawiały osoby, które nie znał, miejsca, jakie nie kojarzył, etapy życia Jonathana zanim go poznał. Mimo to, uważnie przesuwał swoją uwagę na nie, aż w końcu zawiesił się na jednym. Białe tło przypominało mu tęsknotę za zimą inną niż w Riverdale. Uniósł lekko kąciki ust  do góry, rozpoznając jednak nie tylko osobę z pierwszego planu, ale również i dalszego.
- Huh, ciekawe - mruknął, wskazując palcem  na zdjęcie po swojej lewej, nieco nad jego głową. - Popatrz, popatrz - nie chciał dotykać dzieła, ale zamierzał zebrać uwagę Jonathana w tym kierunku. - Świat jest naprawdę mały - zachichotał cicho. - Przez przypadek w tle znalazłem się ja. Kiedy ja tam byłem ostatnio... z siedem... nie, osiem lat temu? Nostalgicznie. Chyba wybraliśmy się na wspólny wypad wtedy - rozpłynął się nieco we wspomnieniu, by zaraz potem zaśmiać się ponownie.
- Masz w tle mnie - wyjaśnił finalnie, przykładając trzy palce do ust. - Chociaż wtedy miałem krótkie włosy - jakby dla udowodnienia, złapał swoje spięte włosy, zakrywając je dłońmi u nasady fryzury, spoglądając na niego z widocznym rozbawieniem.

Przekonał się już o jego reakcjach na horrory. I śmiejąc się cicho, jedynie przytaknął, wiedząc, że akurat w tym przypadku natrafił na złą osobę. Kassir lubił na tyle ten typ filmów, że zdecydowanie nie zamierzał odpuszczać ich Jace'owi.
... uroczy?
W tamtym momencie jedynie odkaszlnął w dłoń, przesuwając wzrokiem na bok w wyrazie zmieszania.
Zrobiło mu się milej, gdy ujrzał jak odetchnął z ulgą.
- Zwykle mam spokój, chociaż czasem podobne wrażenia fundują mi dwa chochliki - powiedział, przecierając palcami nasadę nosa. - W sensie, para moich najlepszych przyjaciół. I zobaczymy, ewentualnie będę mieć jakieś limity i tyle - nie mógł mu obiecać, że przyzwyczai się, gdy sam nie miał pojęcia, jak to się finalnie zakończy. Ale wychodziło na to, że został zaakceptowany i to przynosiło mu wewnętrzną ulgę. - Więc nie mówię nie - Chociaż trochę to wskazuje na to, że przygotowuje się na pogłębienie relacji - zachichotał w myślach. - Zwłaszcza, że to dopiero początek. To mi przypomina. Twoi bracia chcą wpaść, by móc pograć w nową grę, ode mnie mają zielone światło jakby co.
Mimo iż byli teraz sami, to jednak nie mógł zapomnieć o tym, gdzie dokładnie znajdowali się. Dlatego też samemu nie pociągał fizycznych gestów, nie licząc tego, co zrobił do tej pory. Za to przytaknął na znak, że docierały do niego jego słowa. Było mu źle, że stał się przyczyną tego, że Jace miał stresujący czas przez momenty leczenia ran. Ograniczenie kontaktów... brzmiało trochę nietypowo jak dla kogoś tak żywego jak Jace
- Opieki nie, obecności tak - przyznał za to.
Przechylił nieco głowę, chcąc upewnić się, że blondyn nie popadł w podobnie ponury nastrój co wcześniej. Gdy tylko zrozumiał, że jest lepiej, odetchnął z ulgą.
- Daj im cię trochę rozpieścić - powiedział ostrożnie, muskając palcami jego dłoń. - Wydaje mi się, że wszyscy tego potrzebujecie - dla uspokojenia sumienia. - Myślę też, że poszukają coś idealnego dla ciebie, biorąc pod uwagę twoją reakcję - dodał jeszcze, nie wyobrażając sobie, by wmusili w Jonathana supernowoczesny samochód. Najbardziej do wizji mu pasowało jakieś wieloletnie auto, które miałoby trochę za sobą, ale byłoby zarazem niezawodne.
Nie rozumiem.
Nie potrafił zrozumieć na początku, skąd wzięło się mu nagle takie zachowanie. Wydawało mu się być to zwykłym zdjęciem, z dość ciekawym zbiegiem okoliczności. Kassir jednak uznał, że coś musiało być więcej, gdy przeanalizował w głowie jego słowa. Tak, że szturchnął go lekko w ramię.
- ... więc jaką historię ma to zdjęcie? - zapytał go z uprzejmym, ale zarazem rozbawionym wyrazem twarzy. - Powiesz mi, czy mam zapytać Zacka i Cody'ego? - chciał wiedzieć, bo zarazem uważał to za dość słodkawe. Coś łączyło mu się z faktem, że napominali o jego wcześniejszym typie zachowania, ale... - Wyglądasz teraz bardzo słodko, Jace - ... wolał jednak usłyszeć bezpośrednio od niego wersję.

Zdecydowanie nie zdawał sobie z tego jeszcze sprawę, mimo iż został uprzedzony i teraz, i wcześniej. Gdzieś wewnątrz siebie nastawiał się głównie na spotkania z jego rodzeństwem, ale uznawał, że to i tak byłaby poboczna rola dla niego. W końcu szliby się widywać ze swoim starszym bratem, a nie o wiele starszym facetem, z którym chodziłby.
- Mówiłeś rodzicom o mnie? - zapytał go za to. - O mojej sytuacji rodzinnej? - ze wcześniejszej reakcji jego wychodziło na to, że nie, ale wolał jednak zapytać dla upewnienia się. - I... czy zamierzasz ich wtajemniczyć? - musiał przyznać, że samemu dziwnie byłoby mu mówić o tym. Nie był osobą, która chciała rozpowiadać na prawo i lewo o takich delikatnych sprawach, a zwłaszcza rodzicom Jonathana. Czy byłoby to dziwne, że chciał się zaprezentować od jak najlepszej strony niż najgorszej? Tak, by nie mieli przeciwwskazań względem związku.
- Dość przystojnego faceta, który potrafi gotować, sprzątać i zajmować się domem oraz mną. Brzmi zbyt absurdalnie - prychnął cicho. - Raczej to ja będę musiał pilnować ciebie, by cię nie podrywano. W końcu obrączkę mam tylko ja - uniósł dłoń ze wspomnianą biżuterią, z którą nie rozstawał się obecnie. Nie licząc Lisich wypraw, chociaż wtedy to już była konieczność.
- Tak obstawiam. Ale więcej zaufania w siebie, Jace - rzucił do niego. - Już ci nie raz mówiłem, prawda? - względem zachowania i nieodsuwania od siebie spraw.
Kwestia zdjęcia jednak bardzo go intrygowała odkąd zrozumiał, że to nie był przypadek. Chociaż takiej historii... mógł, ale zarazem nie mógł się spodziewać. Sięgając pamięcią wstecz nie potrafił z całą pewnością powiedzieć, że pamiętał to. Na stoku było wiele grup, nie tylko rodzinnych, ale i znajomych, czy wycieczek nawet. Byli jedną, oni drugą. Ale wychodziło na to, że spośród tłumów wyłapał go... i postanowił uwiecznić.
Chociaż na tym zdjęciu bym mu nie dał tych dwunastu lat.
- Czyli... - poczuł, że nagle uszy zaczęły mu się czerwienić. - Mówisz, że zakochałeś się we mnie mając dwanaście lat... Po czym po siedmiu latach ponownie się we mnie zakochałeś? - w końcu już przy spotkaniu w mieszkaniu to ukazywał, a jego rodzeństwo wybitnie jeszcze wytknęło to, wspominając o jego tendencji do zakochiwania się.
- Ja nawet nie wiem, co powiedzieć - życie było złośliwe, ale zarazem też dawało dość dziwny zbieg okoliczności, podsuwając Everettowi jego miłość z dzieciństwa po latach. Tym bardziej sprawiając, że mimo starszego wyglądu, zakochał się w nim na nowo, nie zdając sobie sprawy z tego nawet, że już kiedyś napotkał się.
- Chcesz się tam przejechać, gdy uda się wyjechać z miasta?