WSTECZ | Mieszkanie Everettów

- Pewnie - zgodził się łagodnie Shane. - Dla mnie to i tak nowość, więc nic nie zrozumiem z fabuły, ale chętnie spędzę z tobą czas - jeśli to też pozwoli się rozluźnić Jonathanowi, to nie widział przeciwwskazań by udać się na film wraz z jego siostrą. Nie było to najbardziej wymarzone miejsce na wspólne spędzanie czasu, ale ciemnowłosy nie przejmował się tym w żadnym stopniu. Zwyczajnie lubił spędzać czas z blondynem. Zwłaszcza, że nie zawsze mogli sobie pozwolić na wspólne chwile, patrząc na to, że obojga czas wolny był ograniczony. - Tylko mi podaj na którą godzinę jest seans.
Ostrożnie przesunął ręce za jego plecy obejmując go. Nie musiał się już ograniczać przez zranienia, jego ciało zostało już w pełni wyleczone do odpowiedniego stopnia samodzielności. Niestety jednak pozostała mu pamiątka na brzuchu w postaci blizny po wyleczeniu obrażeń postrzałowych, stanowiąca od tego momentu okrutne przypomnienie nie tylko procesu leczenia, ale również i bólu towarzyszącego przy tym. Tak samo jak i same obrażenia.
Ale dzięki swobodzie ruchów mógł korzystać z całego ciała i gestowo mu dodać otuchy.
- Myślę, że nie. I pamiętaj, możesz zawsze na mnie liczyć, Jace. Nie muszę tyle wydawać na gry przecież - był gotów go wspomóc finansowo w razie czego. - I pomogę ci poszukać jakieś dobrze płatnej pracy. Myślę, że będąc studentem, uda ci się załapać na coś dzięki swojemu statusowi. Może do jakiegoś sklepu skoro tak? - zasugerował mu taką opcję. - I nie rezygnuj ze studiów, Jace - nie chciał by przez rzeczywistość zrezygnował ze swoich planów, mając finalnie swoją wizję na przyszłość. - Popytam swoich znajomych, czy nie znają dobrej opcji dla uczących się - czerpanie doświadczenia od innych było opcją, którą zamierzał się podjąć dla swojego chłopaka.
Zaczął poruszać dłonią po jego plecach w geście uspokojenia.
- Możesz na mnie liczyć w razie czego - wyszeptał jeszcze. - Nie trzymaj tego w sobie tylko - upomniał go delikatnie, wsuwając palce w jego włosy, lekko przyciskając go do siebie. - Czujesz się już lepiej? - nie chciał go poganiać do mieszkania. O wiele bardziej wolał, by najpierw uspokoił się i odetchnął, nim stawią czoła nowemu wyzwaniu - oficjalnemu poznaniu rodziców chłopaka. Nie wiedział czego się tam spodziewać, nie mając własnego wyobrażenia o dorosłych.
- Wieczorem posiedzimy już na spokojnie, dobrze? - zasugerował mu jeszcze, zabierając dłoń z włosów.

- Hm... Skoro tak uważasz... - nie wiedział wiele o tym dziele, więc nie miał co próbować nastawiać się pozytywnie lub negatywnie. Chociaż pamiętał zarazem jak bardzo Jace kochał owe dzieło, tak wiele razy katowane przez jego najmłodszą siostrę. Przynajmniej pozwoli sobie na zdjęcie trochę ciężaru z niego odnośnie tego dzieła.
- Chyba... Ale chętnie skorzystam z podwózki. Tylko, że będziesz musiał podjechać pod miejsce mojej pracy - tak, by nie spóźnili się na samo dzieło, jakie mieli obejrzeć wtedy. W końcu narażenie się na niezadowolonej dziewczynki byłoby zbyt przerażającym doznaniem.
- Glupek - wymruczał w odpowiedzi. - Skoro tak, to gdy zamieszkamy razem, wezmę na siebie wszystkie opłaty. I uprzedzając twoje niezadowolenie, za to będziesz mi dodatkowo gotować i sprzątać, więc powinno być sprawiedliwie - miał nadzieję, że chociaż w taki sposób mógł pomóc mu zredukować poniesione koszty i zmniejszyć stres związany z szukaniem nowej pracy.
- Widzisz. Jest możliwości wiele - uśmiechnął się lekko, gdy poczuł jego usta na swojej szyi. Praca zdalna brzmiała jak wygodna możliwość. Może w tłumaczeniu albo przepisywaniu tekstów? Lub same korepetycje mogły dawać mu niemało możliwości.
- Wystarczająco dobrze by stawić temu czoła - położył swoją dłoń na jego, zamykając nieco oczy. - Wystarczy mi twoja miłość, Jace. Chociaż oczywiście bedzie mi miło, jeśli połączą mnie z twoimi rodzicami pozytywne relacje - spojrzał na niego łagodnie. - Może wtedy z mniejszymi wyrzutami sumienia ukradnę cię na wieczór - swoje słowa podsumował niewinnym uśmiechem. - Więc chodźmy tam. Zanim zmienię zdanie i zamknę się z tobą w tym samochodzie - mimo iż kusiło, trzeba było jednak wyjść z pojazdu i skierować się do mieszkania Everettów. Tym razem jako ktoś kompletnie inny niż osoba świadcząca usługi na rzecz potrzeby.
- Zasadniczo, powinienem jeszcze coś wiedzieć zanim tam pójdziemy? - zapytał jeszcze Jonathana, by upewnić się, że nie czekają go niespodzianki.

- Wtedy zastanowimy się jak najlepiej podzielić koszta między sobą - odpowiedział ciemnowłosy, kręcąc przy tym lekko głową. - Wystarczy, że już pozwalasz mi ze sobą zamieszkać - gdy wkład miał jedynie własny, ale i tak myślał o tym, by urządzić tam kąt dla Kassira. Dlatego tym bardziej nie chciał, by to wszystko było zrzucone na barki młodszego, chcąc chociaż częściowo ponieść koszta powiązane ze wspólnym życiem.
Chwila dla nich jednak musiała się zakończyć. Wyszedł wraz z nim z pojazdu, korzystając z jego pomocy, by potem zrobił nieco zaskoczoną minę na widok torby. Ostrożnie otworzył ją, spoglądając do środka.
- Prezenty, co? Brzmi jak dobry pomysł - uniósł głowę, patrząc na niego z lekkim przymrużeniem oczu. - Ale mogłeś mnie po prostu normalnie zaciągnąć po sklepach po te rzeczy - szturchnął go lekko butem w jego, zaraz potem delikatnie uśmiechając się do niego. - Ale dziękuję za zadbanie - zwłaszcza, że pewnie trochę mu zajęło szukanie tych rzeczy. - Skoro mam do czynienia ze specjalistą od prezentów, to kiedy proponujesz, by to dać? - zachichotał cicho, szturchając go łokciem, by potem wygodniej ułożyć sobie torbę, nim poszli do jego mieszkania.
Mimo iż nie był tutaj pierwszy raz, to jednak odczuwał różnicę między tą, a poprzednią wizytą. Wewnętrznie dostrzegł lekkie podobieństwo. I tu, i tu był oczekiwany, i niósł ze sobą coś dodatkowego. Rozbawiło go to w myślach, pozwalając na lekkie rozluźnienie, nim dotarli do celu.
- Cześć Zack, cześć Cody, cześć Rosaline - przywitał się z nimi, przeskakując wzrokiem na każdego z nich, zarazem tez uśmiechając się i lekko kiwając głową na przywitanie.
Chociaż na nową osobę nie był aż tak przygotowany.
Poczuł tylko, że utracił niesioną torbę nim wylądował w ciepłych i zarazem mocnych ramionach. Zamrugał oczami, zastanawiając się, jak powinien zareagować. Szpital? Powracając wspomnieniami wstecz, wygląd kobiety wyglądał znajomo, ale jednak bardziej kojarzyło mu się to z widzeniem z daleka, niż rozmową na tyle, aby się zaznajomić.
- Shane Kassir. Chociaż pewnie już Jace mnie przedstawił - odpowiedział łagodnie. - Miło mi Cię poznać, Molly. I dziękuję za troskę, czuję się o wiele lepiej - jego kostka też pozwalała już na swobodniejsze poruszanie się. Pozostawała jedynie blizna po postrzale, ale na to nie mógł już poradzić. - Jace dobrze zaopiekował się mną przez ten czas - jego głos był ciepły. Samemu byłoby mu trudniej funkcjonować w takim stanie, chociaż nadal czuł się, że bardziej mu dołożył problemów z tym. - I nie mogę doczekać się, Jonathan zachwalał twoją kuchnię.
W sumie, co właściwie Jace o mnie tu opowiadał?
- Przyda się jakaś pomoc w przygotowaniu? - zapytał jeszcze. Był gościem, ale nie uznawał, że przyjście na gotowe i oczekiwanie na podsunięcie pod nos było do końca właściwe.

- Hm... - wiedział, że miał rację, ale nie potrafił przyznać jej na głos od razu. Jedynie odwrócił wzrok, patrząc na chodnik, by zaraz potem spojrzeć na niego z widocznym poddaniem się. - Niby jest internet jeszcze, ale zabawa z dostawą mogłaby być problematyczna. I nie wiem, właduję ci się na plecy którymś razem - zachichotał cicho. - Nie no, żartuję. Ale dziękuję - było mu głupio z tego powodu, że dodał mu nowy problem do rozwiązania w kwestii pogłębienia relacji z jego rodziną.
O tak. Zdecydowanie nie spodziewałby się, że skończy w ramionach kobiety, którą dopiero co poznał i nie chodziło wcale o nic podejrzanego. O wiele bardziej czułby naturalnie to, że przywitałaby się z nim z maksymalnie podaniem ręki, tworząc dystans pomiędzy nimi przez dopiero co nowe poznanie się. W tym momencie Molly całkowicie zmiażdżyła powstanie tego typu relacji, stawiając ich na równi sobie.
Odebrał od niego torbę, patrząc z lekkim niepokojem na to, że uderzył się o mebel. Zdecydowanie wolał, by bardziej uważał na siebie niż kończył z siniakiem na środku czoła. Dodatkowo widział, że przypadkiem wkopał go w coś dodatkowego, ale zamiast wtrącać się w rozmowę, jakoś poczuł się cieplej, gdy mógł to obserwować z boku.
- Dobrze - przystał na nakaz kobiety. - Przepraszam - powiedział jeszcze bezgłośnie do blondyna. Zdjął kurtkę i powiesił ją we wskazanym miejscu, po czym podniósł wcześniej odłożoną rzecz, przekierowując wzrok na najmłodszą.
... chyba nadal mnie nie lubi.
Nie wiedział, co myśleć o jej minie, ale już wcześniej widział, że niezbyt chyba załapał się na łaski u niej. Uśmiechnął się jednak do niej delikatnie.
- Dziękuję, Rosaline - powiedział do niej łagodnie, nie chcąc jej wystraszyć wobec siebie. Nie patrzyła na niego nawet, ale dostrzegał jej zaczerwienienie, które wywołało w nim delikatne rozczulenie. Są kropka w kropkę. Musiał też przyznać, że to urocze, w jaki sposób go zaprowadziła na miejsce. Dał się poprowadzić aż do wspomnianego salonu, gdzie przyszło mu stawić czoła ostatniemu bos...
... znaczy się, przyszło mu stawić czoła ojcowi jego chłopaka.
- Shane Kassir. Miło poznać - wyciągnął swoją rękę, ściskając jego z pewnym chwytem. - Dziękuję - wybrał sobie jedno z miejsc przy stoliku, kładąc torbę obok krzesła. Wyprostował się nieznacznie. Mężczyzna był całkiem wysoki, ale nadal różnica wzrostu między ową dwójką była mocno zauważalna. Na moment wzięło mu się skojarzenie z wojownikiem.
W sumie rozmawianie z ojcami zwykle jest trudne.
- Jak praca? - pora było poruszyć temat jakikolwiek. Pomijając fakt, że raczej w tym przypadku nie powinienem mówić per po imieniu. Szacunek i takie tam. Nie chciał też siedzieć całkowicie w milczeniu z dwóch powodów. Byłoby to stresujące i wywoływałoby problemy z kontaktem. No i też chciał trochę jednak samemu poznać najbliższych Jace'a, mając też przy tym cichą nadzieję, że Rosaline rozluźni się, widząc, że atmosfera mogłaby być lżejsza.
O ile samemu czegoś nie skopię.

Drgnął lekko w zaskoczeniu, gdy nagle bliźniaki wyrosły obok niego. Nie zauważył ich do tej pory, co spowodowało, że kompletnie nie spodziewał się ich obecności teraz. Odwrócił głowę by skupić wzrok na jednym, po czym na drugim.
- Huh? - prawdę mówiąc, wprowadzili go w lekki mętlik. Jednakże relacje rodzinne były czymś innym niż z kimś obcym, więc wiedział, że kompletnie nie mógł się wypowiedzieć wobec tego.
No i takie zachowanie było dla niego trochę nieznane.
- Niby mam jeden lub dwa pomysły na to - powiedział ostrożnie, spoglądając w miejsce, gdzie zniknęli chłopacy nim spojrzał na dorosłego. -Ale praktyka pokazałaby, czy mam rację - nie napotkał ich pierwszy raz, a pomysł z grami nasuwał mu pomysły względem lekkiego zajęcia im głowy.
Chociaż nieco się teraz rozluźnił.
- Trochę napominał o tym - przyznał ciemnowłosy. Dzięki decyzji jego ojca, mogli poświęcić dla siebie więcej czasu... w tym też na same randki. - Brzmi zdecydowanie dobrze i myślę, że to ma szansę sporą wypalić. W mieście każdy fachowiec się przyda, niezależnie od tego, co robi - zwłaszcza, że nie raz dane miejsca były niszczone przez różne wydarzenia w mieście, więc pracy nie brakowało.
Przekierował wzrok na przybyłą Molly, kiwając głową na znak, że zrozumiał. Nie miał jednak teraz wiele do powiedzenia względem mieszkania, obok niego właśnie siedział główny decydujący.
Za to mógł nalać sobie zupy.
- Moje gusta nie zmieniły się od momentu, gdy ci powiedziałem - powiedział, przesuwając lewą dłoń na jego, głaszcząc delikatnie opuszkami palców. - Ale akurat zupa pomidorowa się w nich zawiera.
Nim jednak cokolwiek więcej dodał od siebie, dobiegł do niego głos ojca Jonathana.
Jego ramiona zatrzęsły się w wyraźnie powstrzymywanym śmiechu. W odróżnieniu do nich nie odczuwał oburzenia, co rzeczywiście go bawiło takie gadanie. Nie chciał jednak wybuchnąć z taką reakcją gwałtownie, więc zaraz potem wziął nieco głębszy wdech.
- Myślę, że za niedługo, jeśli nic nie wyskoczy poważnego - odpowiedział, powoli uspokajając swoje ciało. - Zostają ostatnie meble do przeniesienia, chociaż czas jest do końca umowy. Co do samych zleceń, nie jest źle, praca zawsze się znajdzie, niezależnie od potrzeby klienta. Chociaż osobiście nie przepadam za kręceniem się po Dystrykcie C - przyznał bez wahania. - Chociaż osobiście planuję zmienić pracę, bycie elektrykiem nie wchodziło nigdy w mój poziom zainteresowań - dodał jeszcze. - Dzięki Jace'owi też mam dodatkowy plan na rozwój siebie.
I był mu za to wdzięczny. Poświęcił swój czas, by specjalnie poszukać dla niego kierunek studiów i ciągle myślał o tym, jak dostosować dla niego samo pomieszczenie dla sprzętu. W dodatku dbał o sam komfort psychiczny. W takich momentach tym bardziej chciał, by to Jace mógł się poczuć lepiej dzięki niemu.
Skończył swoją część posiłku zaraz potem.
- Nie wiem, ile Jace opowiadał o mnie, ale zastanawia mnie przede wszystkim to, jak widzicie kwestię różnicy wiekowej - chyba po raz pierwszy nawiązywał do tego, jak bardzo spora różnica wiekowa ich dzieliła. Dla Kassira było wystarczająco go obojętne, by o tym nie wspominał, ale gdzieś część jego zdawała sobie sprawę, że nie każdy miał takie zdanie co i on.

- Skoro tak, to wtedy ty będziesz musiał zgadywać, co mi podpadnie bardziej - odparł bardzo niewinnie jak na niego. - Już tak na przyszłość - i właśnie w tym momencie Jace stracił taryfę ulgową w postaci poznania konkretnych gustów Shane'a. Owszem, poznał ogólne informacje, ale teraz tym bardziej zamierzał mu nieco bardziej podokuczać względem szukania ulubionej potrawy.
- Skoro jesteśmy przy momencie poznania, to nadal uprzedzam, że usłyszałem wystarczająco sporo żartów o elektrykach i kontaktach - odparł z pewnością siebie. - I pomijając żartobliwą kwestię, to przypadkowe sytuacje mogą sprawić do danego finału. Jakkolwiek nie brzmią absurdalnie - zachichotał ponownie. - W końcu skądś biorą się inspiracje na różne historie, które potem znamy z powieści czy filmów.
Przysłuchiwał się dalej wymianie zdań.
Wolałbym jednak nie motywować w taki drastyczny sposób.
Poczuł cień niepokoju na widok reakcji jego matki. To było nieco coś, co go zmartwiło wewnętrznie, nawet jeśli sytuacja zaraz potem uspokoiła się. Posłał jednak mu kontrolne spojrzenie, by mieć pewność, że czegoś nie przeoczył.
Oh.
Na początku nie rozumiał powodu śmiechu, ale wyjaśnienia Everetta wystarczyły, by wiedział o co chodziło. To sprawiło, że sam rozluźnił się, uśmiechając się łagodnie.
- Teraz rozumiem - czemu nie dramatyzowali, że między ową dwójką była widoczna różnica wiekowa. Gdyby zachowali się inaczej, wykazaliby się sporą hipokryzją. Musiał przyznać, że rozczulało go nadal widok jego zaczerwienienia, powodując chęć schowania go w swoich ramionach.
Chociaż wolał mu oszczędzić nieco wstydu, dlatego też odprowadził go wzrokiem, nim skupił się na Joahimie.
Na temat rodziców nie wypowiem się, ale...
- Ma typ zachowania, którego nie spodziewałbym się w obecnych czasach - przyznał Shane, postukując palcem o stół. - Jednakże to część jego uroku, który mnie poruszył. Ale faktem jest, że Jace zmienia się powoli. Zachowuje tą część, ale zarazem nabywa cech, których do tej pory mu brakowało. Tak jak wcześniej wspomnieliście - myśli również o sobie. Wyraża siebie i swoje pragnienia, nie wycofując się i nie zakrywając - mówienie o Jonathanie powodowało w nim przyjemne ciepło. Jednakże zarazem też nie ukrywał, że przez ten czas myślał o nim i martwił się, gdy coś szło nie tak. - Jeśli w coś się właduje, będę przy nim, by go wyciągnąć. I pewnie tak. Ale wydawało mi się, że zwykle rodzice niepokoją się, jeśli ich pociecha poznaje kogoś o wiele młodszego lub starszego - przyznał się wobec swojego zdania na ten temat, w ten sposób też wyjaśniając skąd wzięło się jego pytanie.
Zamrugał oczami na widok potrawy. Smakowity zapach przyciągał go, więc podziękował za to i ostrożnie wziął sztućce do rąk. Nim jednak zajął się posiłkiem, został wciągnięty w nieco inną rozmowę, która zebrała jego uwagę.
To nawet urocze - skomentował w myślach jej zachowanie. Nie przeszkadzało mu, że nie chciała się do niego odzywać, zdołał się przyzwyczaić do tego.
- Przyznam, że nie wiem - odpowiedział ciemnowłosy, uznając, że nie było sensu próbować ściemniać na ten temat. - Nigdy nie widziałem go, więc nie mam ukształtowanej opinii. Wybacz - posłał jej przepraszający uśmiech. - Za dzieciaka mało oglądałem bajek i dopiero od niedawna coś zaczynam nadrabiać - nie oglądał praktycznie wcale, ale nie chciał brzmieć aż tak tragicznie. - Więc jeśli chcesz mi wyjaśnić fabułę i ewentualnie powiedzieć, co mam poznać, by w pełni się cieszyć filmem, to byłoby mi miło - Chyba naprawdę jest mocno nieśmiała, że aż tak czerwieni się.

- Nie ośmielisz się - oczywiście, że ośmieli się i dlatego właśnie popatrzył na niego z podejrzliwością. A to mogło oznaczać głównie to, że będzie o wiele mniej chętnie sięgać po jego kuchnię... przynajmniej przez jeden dzień. Bo trzeba było być stanowczym chociaż na moment.
Ewentualnie umieranie po jedzeniu może sprawi, że Jonathanowi zmięknie serce.
Rozmowa o jego chłopaku zdecydowanie była trudniejsza niż ta o filmach. Dlatego też spojrzenie zrobiło się bardziej poważniejsze, gdy wsłuchiwał się w jego słowa w milczeniu. Nawet nie znając wcześniej historii widział, że było coś nie tak. Ten brak chęci... a raczej umiejętności w podejmowaniu decyzji, ciągłe dostosowanie się pod drugą osobę, unikanie tematów poprzez przejście w błahe historie o najbliższych. Nietrudne do przeoczenia, ale zarazem mające swoje poprzedzeniem tematem, który był dla niego zbyt trudny. Dlatego sam cieszył się, że zmieniał się. Wyrażał samego siebie, nawet jeśli Kassirowe podejście do tego można było uznać za swojego rodzaju nacisk.
Patrząc na to, do czego Jace doprowadził swoim zachowaniem, ciężko byłoby mi teraz odpuścić sobie.
- Zamierzam go po prostu uszczęśliwić - odpowiedział mu finalnie. - I Jace mnie uprzedzał już, więc jestem przygotowany - na częste odwiedziny. Chociaż nie mógł zagwarantować, że sam zawsze zdoła to udźwignąć, zwłaszcza, że był przyzwyczajony do samotnego i cichego życia do tej pory.
Przynajmniej mogli skupić się na kolejnym posiłku, gdy wypłynął temat filmu i kina. Prawdę mówiąc, nie spodziewał się, że zobaczy taki wyraz twarzy u dziewczynki. Pasja robi swoje? Jednakże nie przerywał idei uciszenia jej. Mimo własnych słów, nie chciał męczyć Jace'a jego ulubioną serią. Tylko, że ich komentarze...
Nie mogąc wiele zrobić, szturchnął palcem blondyna w bok.
- Jesteście zbyt zgodni - burknął, niezbyt zachwycony, że już go pochowali. Wiedział, że temat tej serii mocno im się przejadł, ale zarazem nie widział aż takiego problemu względem siebie. Ale w obecnej sytuacji raczej nie zasugeruje im na głos, by ugryźli się.
Trzy małe złośliwce.
Przechylił lekko głowę, zastanawiając się nad pytaniem Molly, na moment przestając jeść swoją część potrawy.
- Sam nie wiem... Chyba nie braliśmy niczego, by móc zostać na noc - przyznał, spoglądając na Jonathana, przy okazji ignorując tekst Cody'ego. - Musimy coś jeszcze przenosić dzisiaj? - leków nie musiał już brać, więc chociaż tyle mieli spokoju. A rana nie groziła otwarciem już więcej. Kwestia bardziej była taka, czy zasadniczo Jonathan chciał pozostawać tutaj na noc.
Chociaż wizja pozostania sam na sam z Jace'em w jednym pomieszczeniu... zawsze mogła poczekać, jeśli wymagała sytuacja tego.
Jednakże nim mieli zostać tutaj lub odejść, zostawała jeszcze jedna kwestia do rozwiązania. I zamierzał ją poruszyć po zakończeniu posiłku, nie chcąc tym samym niwelować chęci Jace'a względem polepszenia relacji.
- Zasadniczo, jeszcze coś bym miał dla was - powiedział, sięgając po torbę, by podarować im zakupione wcześniej przedmioty.