WSTECZ | Szpital Św. Elżbiety

First topic message reminder :

Odkąd z miasta wygnano ład i porzadek, a na ulicach zapanował chaos, do szpitala zaczęło napływać coraz więcej potrzebujących. Władze budynku wyszły naprzeciw potrzebom dobudowując kolejne skrzydło. Bez wątpienia znajdzie tutaj pomoc każda osoba, o ile oczywiście nie będzie zagrażała życiu personelu bądź pacjentów. Juz na wejściu wita ludzi duża recepcja i kącik dla ochroniarzy, gotowych wychwycić każde podejrzane zachowanie i zareagować w razie niebezpieczeństwa. Naprzeciwko drzwi wejściowych rozwieszono wielkie szyldy wskazujące drogę do odpowiednich miejsc. Szpital składa się z czterech pięter. Na parterze mieści się izba przyjęć, gabinet do pobierania krwi, kawiarnia, oddział intensywnej terapii oraz prywatne gabinety. Dopiero na kolejnych poziomach znajdują się wszelkie oddziały z pokojami dla chorych i rannych. Ściany korytarzy są utrzymane w białych i jasnozielonych kolorach. Ruchy kamery wydają się śledzić prawie każdy ruch osób będących nie tylko w budynku, ale i jego okolicach. Rozległy parking, który mieścił się kiedyś w podziemiach szpitala zamknięto, a na jego miejsce wybudowano nowy - tuż przed nim.

- Kto wie... - przesunął wzrokiem na bok, przechylając przy tym głowę. - Powiedziałem wszystko, co zdołałem zapamiętać, więc nic nowego się ode mnie nie dowiedzą - nie żeby uważał, iż policja rzeczywiście coś więcej by wskórała. I co mieli? Pogrozić palcom sprawcy? Nie umieli sobie poradzić z panoszącymi się gangami, a co dopiero z terroryzującymi miasto Niepoczytalnymi.
Chyba, że wlepią mi mandat za złe stanie podczas momentu postrzelenia.
Westchnął cicho, słysząc jego kolejne słowa.
- Tajemnica lekarska to cięzka sprawa. Ale dziękuję za wszystko - Dochodzić do siebie? - powtórzył z lekką ironią w myślach. - Jakbym miał na to jakiś wpływ. Nie jest tak, że posiadam zdolność leczenia czy regeneracji. Międzyczasie sprawdził telefon, oddychając spokojniej na widok wiadomości zwrotnej, by zaraz potem poczuć ukłucie winy. Nie chciał martwić Jonathana. Widzieć zmartwienia na jego twarzy, gdy zwłaszcza był tego obecnie przyczyną. Odłożył telefon na bok, układając się wygodniej na łóżku.
Mogłem w sumie zapytać, ile jeszcze mam tutaj tkwić.
Nagle otwierające się drzwi bez wątpienia przykuły jego uwagę. Na początku lekko marszczył brwi, ale gdy tylko wyłoniła się znajoma sylwetka, jego wyraz twarzy rozpogodził się momentalnie, a jego reakcja była wręcz przeciwstawna do tego, co odczuwał Jace. Poczekał spokojnie aż podejdzie do niego, nie sugerując mu niczym wybór. Musiał przyznać, że ciepło jego policzka działało kojąco, uświadamiając mu doraźnie, że niebezpieczeństwo zostało zażegnane.
- Znużony. Wcześniej i znudzony, ale twoja obecność to zmieniła - uśmiechnął się delikatnie do niego. - Mam nadzieję, że wypiszą mnie szybko - wolałby nawet dzisiaj, gdyby miał taką możliwość. Nie był zainteresowany spędzeniem reszty doby w szpitalu. Wyciągnął zabandażowaną dłoń, kładąc ją na pościeli, by potem nachylić się w stronę chłopaka.
- Dziękuję, że przybyłeś - powiedział jeszcze do niego. - Naprawdę, dziękuję - przesunął rękę w górę, w geście sugerującym chęć objęcia blondyna. - Mogę? - zapytał jeszcze, zastanawiając się, czy będzie chciał cokolwiek robić w tym kierunku teraz. Chciał jednak dostarczyć mu trochę ciepła. Zwłaszcza, że nie mógł zignorować tego, co wypisywało się na twarzy chłopaka.
- Najchętniej bym powiedział, że nic mi nie jest, ale nie wyglądam zbytnio przekonująco - żachnął. - Ale powiedzmy, że jest całkiem nie najgorzej, pomijając fakt, że wyciągnąłem krótką słomkę, więc będę miał nieco utrudnione życie codzienne - nie dość, że ręka uszkodzona, to tak samo i noga. Poruszanie się samodzielnie miał jak na złość utrudnione, nie mówiąc o gojącym się brzuchu. Mógł zapomnieć o sensownym zadbaniu o siebie, a co dopiero o własne otoczenie.
- Naprawdę twoja obecność mnie uspokaja - ostatnie słowa wypowiedział o wiele ciszej niż wcześniej.

Skinęła lekko głową słysząc wypowiedź lekarza. Przyjęła do wiadomości, że miała wzywać pielęgniarki w razie potrzeby. Co do powrotu pamięci, cóż. Może jakaś część jej czuła się źle z powodu tego kłamstwa... dobra, wcale tak nie było. Mimo wszystko nawet nie chciało jej się wymyślać jakiejś sensownej historii, więc taki zabieg wydawał się najbezpieczniejszą opcją.
Czy lekarz to kupił?
Nie wiedziała, a z drugiej strony nawet wiedzieć nie chciała. Obecnie miała trochę za dużo innych rzeczy na głowie, by przejmować się dodatkowymi problemami. Wyjście lekarza nie okazało się pozostaniem samej w pokoju. Zaraz później jedna z pielęgniarek pojawiła się w zasięgu wzroku lisicy.
- Dam radę. - Powiedziała spokojnie, wbijając spojrzenie zaraz po tym w drzwi. Wiedziała kogo zaraz tam zobaczy albo miała nadzieje zobaczyć tą osobę. To był dobry znak. Wychodziło na to, że przynajmniej ona nie skończyła w takim stanie.

Znieruchomiał na jego życzenie, dając się objąć. Odetchnął cicho, czując jego bliskość, dając mu zarazem swobodną możliwość na wykonanie tej czynności nim odsunął się. Przechylił bardzo delikatnie głowę na widok jego wzroku.
- Wybacz - niewiele więcej mógł powiedzieć na ten temat. Nie chciał go martwić, ale nie mógł na tyle przewidzieć wydarzeń, by nie dostać ran. Może... Może gdyby udało mu się wtedy zrobić coś, co by zapobiegło temu finałowi... Jednakże wiedział wewnętrznie, że mógł głównie gdybać na ten temat, nie wiedząc, czy same wydarzenia nie pogorszyłyby sprawy.
- Nie zamierzam. Cholernie to boli - przyznał, patrząc na niego z rozbawieniem. - Chociaż jakbyś się tego nauczył, pewnie by pomogło to wielu osobom nie raz - przyznał, zamykając na moment oczy, by zaraz potem ostrożnie wypuścić powietrze z płuc. - Co możesz zrobić ze mną... Sam nie wiem - uniósł powieki, ponownie patrząc na niego. - Może powinienem nosić kamizelkę kuloodporną czy coś - pozwolił sobie na krótki żart, ostrożnie przenosząc zabandażowaną rękę na jego dłoń w geście uspokojenia.
- Chcę - zadecydował momentalnie. - Czemu nie chciałbym chcieć twojej obecności? Posiadanie cię na wyłączność przez tyle czasu... - plus dania się postrzelić. Nawet jeśli teraz nie odczuwał aż tak skutków tego dzięki lekom przeciwbólowym, wiedział, że sytuacja nie była za dobra. Miał tyle szczęścia, że kula nie naruszyła ważniejszych organów. - Chociaż mogę być na siebie zły, że tylko przez to przedłużam czas przeniesienia się do wspólnego mieszkania - nie mógł się nie zastanawiać, czy to była złośliwość losu czy zwykły przypadek, że skończyło się to w taki sposób.
- Najchętniej zasugerowałbym i to, ale nie chcę, byś czuł się przymuszony - przyznał zarazem. - I brzmisz, jakbyś sam nie był zdecydowany na wspólne mieszkanie. Masz ciągle obawy? - lekko uśmiechnął się na pocałunek. - Czy czujesz się jednak niezdecydowany względem tego?
Nie wiedział, co mogło mu chodzić jeszcze przez myśl, skoro wysunął taki żart. Miał jednak wewnętrznie nadzieję, że sytuacja, przez którą wylądował w szpitalu, nie stanowiła przyczyny jego zmiany zdania.
- Coś tak czułem. Strasznie sporo ludzi przywożą ciągle - a specjalistów jednak mieli ciągle za mało. - Pewnie za niedługo będą potrzebować łóżka. I jasne, samochód to dobry pomysł. Niestety, trochę z poruszaniem się też będę mieć problem - pociągnął pościel, pokazując mu opatrunek na nodze. - Kumulacja nieszczęścia, które mi zafundowano - zakrył zaraz potem nogę, kręcąc zarazem delikatnie głową, pozwalając, by włosy rozsypały się mu na ramionach. - Myślisz, że wypuściliby mnie już, gdybym wniósł o to? - zapytał Jonathana jeszcze o opinię. Zaraz potem zaśmiał się krótko. - Jeśli nie, to pewnie wykorzystam ten czas, by porządnie się wyspać - odpoczywanie po tej szalonej nocy było przywilejem, po który chętnie by sięgnął. Jednakże zarazem nie chciał pozostawać sam z własnymi myślami. - Szkoda, że nie możesz zostać tutaj ze mną.

- Jeśli tylko nie będzie jej przeszkadzać obecność kogoś, kogo prawie nie zna - odparł z cichym westchnieniem. - Mimo wszystko jest młoda. Nie zestresuje się, gdyby została tylko ze mną? - wyglądał na pozytywnie nastawionego na taką propozycję. - Niestety, w takim stanie też nie zdołałbym jej zbytnio zabawiać, ale samo towarzystwo mi nie przeszkadza - i póki by nie przyprowadziłby, nie mógłby się przekonać, czy rzeczywiście to dobry pomysł. Poznanie jego rodzeństwa w jakimś stopniu uważał jednak za dobry pomysł. Chciał, by jego rodzina zaakceptowała go, a wiedział, że niezbyt sprawia wrażenia dobrej osoby. Losowy dorosłym który jest o wiele lat starszy od ich syna, nie mający nawet najbliższej rodziny, z którą mogliby porozmawiać.
- Mogę z nią pooglądać za to jakieś animacje - wpadł na pomysł. - I tak niezbyt miałem okazję zobaczyć to za dzieciaka, więc sytuacja typu win-win? - swoje słowa zakończył zapytaniem, chcąc potwierdzić u blondyna, że miał dobry pomysł pod tym względem.
- To prawda... - chociaż gdyby podjął inne kroki, to może... - Ale nie chciałem ci dodawać zmartwień. Eh - westchnął ze zrezygnowaniem. Wolałby słodkawe spędzanie czasu w salonie niż tkwienie w łóżkowym szpitalu, ale los nie wybierał.
Pokręcił głową na jego słowa.
- Pewnie tak, ale zarazem jestem zdania, że póki nie zamieszkamy, nie będziemy wiedzieć, na czym naprawdę stoimy. Niezależnie czy będzie to jutro, czy za rok - podzielił się z nim swoim poglądem na sytuację. - Zawsze jednak istnieje niepewność, jak przy innych sprawach. Chodzenie razem. Pocałunki. Relacje. Sprawy - odwrócił głowę, kaszląc cicho. - Sprawy nieodpowiednie do mówienia publicznie - spojrzał ponownie na niego. - Dlatego rozumiem cię, ale zarazem czuję wewnętrzny spokój. Jakoś tak chodzi mi przez myśl, że gdyby mi to przeszkadzało, sam nie narzucałbym ci się z tym tematem co jakiś czas. Wybacz, że jestem natarczywy - uśmiechnął się przepraszająco. - Mimo wszystko naprawdę chciałbym spędzać z tobą więcej czasu.
Zamrugał oczami, przysłuchując się jego słowom, by potem przekierować wzrok niżej, na swój obandażowany brzuch.
- Prawdopodobnie tak. Brzmi jeszcze gorzej niż moment, gdy miałem poparzenia po ogniu - westchnął ze zrezygnowaniem. - Zdecydowanie nie chce mi się leżeć tutaj, ale będę grzecznym pacjentem i posłucham się ciebie - czuł się teraz dobrze, ale wiedział, że to zasługa leków. I gdy przestaną działać, na nowo odczuje, jak bardzo nieprzyjemne jest uczucie postrzelenia i skutków po tym.
- Nosił? - uniósł wzrok, patrząc na niego pytająco. - Ale wychodzi na to, że rzeczywiście jestem całkiem unieruchomiony - opis faktu, że kule by zbyt bardzo naruszyły jego brzuch dotarł do niego. - Może będę skakać na jednej nodze. Chociaż brzmi to bardzo męcząco - pokręcił głową. - I dowolnie, Jace. Myślisz, że mają w ogóle kule na wydanie tutaj? - zapytał dodatkowo. - Bo nie wiem, czy na mieście zdołamy kupić, a sprowadzanie z zewnątrz może trwać wieki.
Albo samemu nie posiadał wystarczającej wiedyz na ten temat. Nie wykluczał tego w ogóle.
- Dziękuję - najchętniej by go sam przytulił teraz do siebie, ale wiedział, że nie mógł tak swobodnie się poruszać. - I kanapki z kurczakiem. Naprawdę wystarczą - zamrugał oczami, po czym przesunął wzrokiem na bok, nieco zmieszany. - Wiem, że obarczam cię czymś dodatkowym, ale mogę poprosić cię, żebyś robił mi daily na Genshinie za ten czas? - zapytał go jeszcze. Zaczynał powoli odczuwać, że znużenie pogłębiało się, niosąc za sobą chęć snu.

- Mam nadzieję, że nie uzna mnie za kogoś podejrzanego - westchnął z lekką rezygnacją. - Ale rozumiem. Chętnie poznam i ją, i resztę twojego rodzeństwa, Jace - zwłaszcza, że nie chciał stawać się przeszkodą między nimi w relacji, zmuszając blondyna do obierania wyborów.
Pokiwał delikatnie głową na zgodę.
- Piszę się na to - wyraził zgodę względem oglądania tego typu bajek. Podobał mu się również entuzjazm chłopaka, powodując, że tym bardziej chciał wdrożyć w życie ten pomysł.
Zwłaszcza, że czekanie aż dojdzie do siebie byłoby nużące.
Uniósł lekko brew widząc jego rozbawienie, nie rozumiejąc jednak jego źródła. Nie miał pojęcia, czemu zaczął się śmiać. Przeskanował swoje poprzednie słowa w myślach, nie dostrzegając w nich nic tego typu. Dopiero wyjaśnienia sprawiły, że wyraźnie zadrżał, robiąc załamaną minę.
- Czemu sobie to tak losowo przypomniałeś - jęknął, wyglądając samemu na zmieszanego. - To przez Słowika i jego gadanie - nie mógł nawet zakopać się gdzieś, by zapomnieć o tamtej sytuacji. Na jego własne nieszczęście, nie zapominał zwykle tego, co działo się w momencie upojenia, nawet jeśli całkowicie tracił nad sobą kontrolę. - Mój poziom skojarzeń w takich momentach jest bardzo niski, a łączenie faktów na najbliższym pasującym temacie - jego głos zadrżał, gdy schylił głowę, kładąc dłoń na jego ramieniu i szturchając go lekko. - Weź przestań, tylko mi bardziej głupio - chciał, by Jonathan tego nie pamiętał. Miał wrażenie, że całkowicie zrobił z siebie wtedy głupca, doprowadzając chłopaka do stanu zawstydzenia.
- Chociaż jak jesteśmy na tym etapie, to możesz mi powiedzieć, czy chcesz, bym go używał - wymamrotał jeszcze bardzo szybko te słowa, zaraz szybko kręcąc głową, by pozbyć się tych myśli z głowy. Mieli i tak niedługo mieszkać razem, więc finalnie podobny temat by wypłynął prędzej czy później. Zwłaszcza, że mógł jedynie uśmiechnąć się niemrawo na wspomnienie o ucieczce przed Jace'em. Gdybym chciał, to bym nie próbował tak bardzo cię trzymać przy sobie - odpowiedział mu w myślach, uznając, że nie miał co dalej ciągnąć ten temat.
- Wydaje mi się, że tak. Przy wydarzeniu z wielkiego pożaru biblioteki - nawiązał do wydarzenia sprzed lat. - Jeden z koktajli wylądował przy mnie, więc ubrania zajęły mi się ogniem... historia dalej popłynęła dalej - westchnął na wspomnienie tamtych wydarzeń. - Przynajmniej dzieciakowi, który był blisko mnie nic się nie stało. Cieszę się, że po tym wszystkim znalazłem jego rodzinę, bo nie wiem, czy umiałbym wyjaśnić kwestię, gdyby stało się najgorsze - i jego matka lub ojciec byliby jednym z ciał, które spłonęły żywcem. Nie pocieszająca perspektywa.
- Nic na siłę - zbył nieco temat kul. - Taka noga nie może się długo goić, prawda? A jak już będzie sprawna, to kule zdecydowanie nie będą potrzebne - był pozytywnej myśli pod tym względem, nie myśląc o tym nawet, że bez tego dodatku, jego życie będzie o wiele bardziej utrudnione niż by sądził do tej pory.
- Nie, nie tylko - momentalnie wymienił mu pięć innych gier, zaznaczając, że wystarczy, iż zrobi dzienne zadania, bez zużywania dodatkowych surowców. - Możesz robić na moim laptopie, tam mam ino gry zainstalowane. Hasłem pinowym jest data moich urodzin - podał mu cyfry, jakie powinien wprowadzić, obarczając go tym samym zaufaniem względem działania. Nawet jeśli to były jedynie gry, Kassirowi bardzo zależało na nich, patrząc na to, ile czasu poświęcił na nie.
- Wystarczy ładowarkę albo chociaż power-bank. Na szafce w salonie będzie taki srebrny - opisa mu przedmiot, zaraz potem uśmiechając się miękko, gdy poczuł głaskanie. Zrobiło mu się cieplej od tego gestu.
- Dobrze. Ale chcę twoją dłoń jeszcze, zanim zasnę - zgodził się, odwzajemniając delikatnie pocałunek, by potem wsunąc się bardziej w pościel, zamykając przy tym oczy. Chciał nieco wtulić się w jego dłoń nim pogrążyłby się w śnie. Nie zajęło mu dużo czasu aby jego oddech wyregulował się, a on pozwolił spocząć organizmowi po tym całym ciężkim dniu wrażeń.