WSTECZ | Uliczki

First topic message reminder :

Uliczki Riverdale City dla kogoś, kto nigdy wcześniej nie zapuszczał się w owe rejony, mogą przypominać istny labirynt. Lawirują między budynkami w jednym miejscu, wprowadzając idące nimi osoby w inny rejon, a w kolejnym kończąc się wielką betonową ścianą. Jeśli nigdy wcześniej tędy nie przechodziłeś, uważaj, byś nie skończył w zupełnie innej części miasta, nie wiedząc jak wrócić do domu. Napotkani po drodze uprzejmi koledzy, którzy chętnie oferują wskazanie kierunku, znani są nie tylko z ogłuszania zagubionych kanarków, ale też porzucania ich w wannach wypełnionych lodem. Ci, którzy mieli szczęście, budzili się bez konkretnych organów, obolali, ale w całkiem niezłym stanie. Ci, którzy mieli go nieco mniej, za ostatni widok mieli obdrapane, pokryte graffiti mury.

__________

Efekt terenu: W przypadku pojawienia się Niepoczytalnych, wymagania do ich pokonania wzrastają dwukrotnie. Oznacza to, że do pokonania jednego Niepoczytalnego musicie wykonać jedną z poniższych akcji:
→ osiem udanych ataków wręcz;
→ cztery udane ataki z użyciem zakupionej broni białej;
→ dwa udane ataki z użyciem zakupionej broni palnej/granatu.

Avery również nie odzyskiwała przytomności sama z siebie. Prawdopodobnie nieszczęśliwy upadek przez wielkie i ciężkie cielsko było przyczyną obecnego stanu. Mężczyźni jednak nie byli lekarzami, a ona sama i tak nic nie mogła uczynić. Pozostawało też jedynie jedno - czekać na wezwane służby, które miały zabrać ze sobą nieprzytomną oraz ranną kobietę. Sygnały świetlne oraz dźwiękowe świadczyły o tym, że miało to nastąpić już za chwilę. Tak samo jak i część tego zdarzenia miała przejść w historię. Z tego wszystkiego nie doznała przyjemności poznania losu motoru, który stał się kolejną ofiarą szaleństwa dzisiejszego dnia.

Rzut na przebudzenie - porażka

  Nie budziła się. Najwyraźniej Avery oberwała bardziej niż można by sądzić. Na szczęście oddychała, więc Sullivan nie musiał dokładać sobie zmartwień. Wystarczyło, że smutny widok motoru kłuł go w środku, jakby właśnie miał przed sobą tragiczny obraz poturbowanego człowieka, a nie rozwaloną maszynę. Wstał, robiąc miejsce Connorowi. Zerknął na nóż, który wycierał w ubranie leżącego mężczyzny, zdając sobie sprawę, że gdyby ręka brata drgnęła nie tak jak powinna, ostrze równie dobrze mogłoby wbić się w Avery. W tym momencie ciemnowłosy naprawdę powinien cieszyć się tego, że Connor przeszedł naprawdę dobre szkolenie i potrafi podejmować ryzykowne decyzje.
  Skinął głową, wyjmując telefon z kieszeni. Sami niewiele mogli pomóc siostrze, która nie wykazywała żadnych chęci do odzyskania przytomności. Chociaż prawdopodobnie Sullivan i tak kazałby jej zawitać w szpitalu, nawet gdyby nie spała teraz jak zaklęta królewna. A w obecnym stanie nie mogła przynajmniej protestować.
  — Też się spisałeś — dzięki, dokończył w myślach. Bycie wylewnym w okazywaniu wdzięczności przychodziło mu tak samo łatwo jak granie na gitarze. Wiedział, jak trzymać instrument i nawet znał kilka akordów, jednak poza tym jego styczność z gitarą polegała głównie na obserwowaniu gry znajomego.
  Wybrał numer alarmowy i już po chwili wdał się w krótką rozmowę z operatorem po drugiej stronie połączenia. Czekanie na służby ratownicze umilił sobie pogadankę telefoniczną z firmą, która miała za zadanie uporać się z zabraniem jego pojazdu. Sam nie bardzo miał ochotę się z tym męczyć, biorąc również pod uwagę nie tylko zmęczenie po całym zajściu, ale i poczuwanie się do obowiązku, aby zadbać o Avery.

z.t + Avery i Connor