WSTECZ | Park Stanley

Czy to był już koniec?
Powoli rozejrzał się po pobojowisku, jakie pozostało tuż po opuszczeniu Niepoczytalnych terenu, trzymając zdrową rękę na brzuchu, próbując jakoś nieść ból otaczający ranę postrzałową. Nie bardzo wiedział, co powinien zrobić. Z jednej strony chciał pomóc komukolwiek, ale niemożność poradzenia sobie z własnymi ranami była w tym względzie kluczowym czynnikiem uniemożliwiającym mu to.
Czuł się dziwnie, będąc jedyną osobą na nogach. Cała reszta Lisów leżała, powalona przez przeciwnika, którego Kassir uważał, że osobiście nie docenił. Gdybym tylko- - westchnął w myślach ze zmęczeniem. "Gdyby tylko" było wygodnym zwrotem, gdy już było po wszystkim. Zmęczonym spojrzeniem omiótł otoczenie, gdy wtedy do jego uszów dobiegł głos przyjaciółki. Przekierował z trudem ciało w jej stronę, próbując nie wykonywać gwałtowniejszych ruchów, po czym wygiął usta w smętnym uśmiechu.
- Wolałbym pożyć jeszcze trochę - powiedział do niej cicho, nie mając pojęcia, czy w ogóle go usłyszała.
- Sprawdź, czy nie potrzebują pierwszej pomocy - zwrócił się do Hailey jeszcze słabszym głosem. Jednakże uważał, że lepiej upewnić się, czy reszta nagle nie uzna, że z tej całej nieprzytomności uda się w stronę światła. Nawet nie potrafił zareagować sensownie na jej zamarcie.
- Cholera... Ostatni raz tak bolało mnie ciało, gdy płonąłem żywcem - wymamrotał, pozwalając sobie na chwilę, by ponarzekać. Ostrożnie spróbował usiąść, krzywiąc się ostro z bólu. Zrobił to tylko dlatego, że nie chciał dodatkowego naskakiwania wokół jego osoby.
Jestem teraz całkowicie bezużyteczny. Gdyby ktoś ich zdecydował się zaatakować, albo co gorsza - przeciwnik powróciłby - wiedział, że zostaliby całkowicie pokonani. I gdzie jest mój telefon... chyba powinienem... - tylko, czy zaraz nie miała przyjechać karetka?
- Heh. Chociaż mu napiszę, że plany się zmieniły - zaśmiał się ponuro, by potem poszukać wzrokiem Słowika. Dla pewności, że chociaż jego przyjaciel był w lepszym stanie niż on sam.

Ciężko było sięgać po telefon w momencie, gdy miało się ino jedną sprawną rękę. Zwłaszcza, gdy wykorzystywało się ową część ciała do jakiegokolwiek zatamowania krwi. Dlatego też pojawienie się czarnowłosego przed nim odebrał jako zbawienie. Tak, że lekko wygiął usta do góry, poddając się jego zabiegom względem pierwszej pomocy. Zabrał też dłoń, by samemu nie wnosić więcej szkód.
- Prosiłbym. Możesz użyć mojego telefonu - spojrzał na przyjaciela. - Nakieruj go na szpital już - uniósł rękę, sięgając po maskę, po czym ściągnął ją. Było widać na jego twarzy, że rana doskwierała mu, mimo iż starał się masować to jak mógł obecnie. Lekkie drgnięcia ust, pot na ciele czy nie całkiem otworzone oczy świadczyły o tym, że jego stan był daleki od perfekcji.
- Zaopiekuj się tym dla mnie - podał mu swoją maskę. Pora było przejść na bycie cywilem, który miał nieszczęście natrafić na tą scenerię i samemu być poszkodowanym.
- Muszę... musimy wymyślić jakąś bajkę, Słowik. Mam ranę postrzałową - zaśmiał się krótko, po czym jęknął z bólu, gdy mięśnie zbyt gwałtownie poruszyły się. - Nie spodziewałbym się, że wykorzystają broń przeciwko - westchnął cicho, przysłuchując się sygnałom. Czuł się, jakby miał do czynienia z wyszkoloną jednostką, a nie z przypadkowym mieszkańcem zamienionym w agresywne stworzenie. Teraz za swoją naiwność musiał ponieść cenę.
- Co z tobą? Jak się czujesz? - ciężko było mu dopatrzeć obrażeń u przyjaciela, ale wydawało mu się, że miał się lepiej niż on sam. Przynajmniej fizycznie. I co z pozostałymi...? - urwał pytanie pod znakiem zapytania, ale dopytywał się głównie jednego - czy żyli. Przynajmniej tyle chciał wiedzieć, nim dostałby przymuszoną wizytę u lekarza.