WSTECZ | [ROSJA, MOSKWA] Рублёвка

First topic message reminder :

Przez całą drogę starał się nie szarpać autem ani nie wjeżdżać na dziury. Z małym poślizgiem czasowym dotarł pod piętrową posiadłość i zatrzymali się przed wjazdem do garażu. Garik od razu uruchomił go pilotem i kiedy drzwi całkowicie się podniosły, wjechał do środka. Światło zapaliło się automatycznie rozświetlając wnętrze. Zupełnie nie przypominało składziku przepełnionego narzędziami i rupieciami. Oprócz drugiego kosztownego samochodu i harleya znalazły się także zawieszone na ścianach grafiki mniej znanych artystów kanapa i barek.
Psy zaczęły popiskiwać, chcąc już wyjść. Wyciągnął kluczyki i rozpiął pasy. Wysiadł, nadal nie budząc Artema i puścił psy, by pobiegały po ogródku. Podszedł do drzwi pasażera i otworzył je. Oparł się o ramę i pochylił.
- Wstaaawaj… - dźgnął go lekko w policzek – Jesteśmy.

Zabrał rękę i sięgnął z popielniczki swojego papierosa.
- Garik… Tak nazwała mnie kobieta, która miała mnie zabić, a ocaliła. Moja była, chora szefowa… To jej wymysł, bym miał tu tatuaże. – pokazał małym palcem na ręce i szyję – Garik to imię najczęściej dawane psom. Wtedy tak mnie też traktowała. – westchnął – Byłem w niej ślepo zakochany… Tak samo jak w Charlesie... - zaciągnął się – Ale to minęło. Mów do mnie jak chcesz.

Kolejny raz przetarł twarz dłońmi. No świetnie. Jeszcze więcej osób chciało cię zabić? To już jest jakaś gra? Zabij Garika, a otrzymasz sto punktów?
- Przykro mi... - powtórzył cicho i spuścił wzrok zaciągając się fajką. Oparł się łokciem o oparcie kanapy i podparł głowę dłonią.
- Eh... Dragan... - pokręcił głową i przez chwilę się w niego wpatrywał. - I co ja mam teraz zrobić?

Machnął ręką. To już przeszłość. Co go nie zabiło to spaczyło… Lekko…
Popatrzył na niego zaskoczony. Jak to co ma zrobić…?
- Nic nie musisz. – uśmiechnął się i poczochrał go – Żyjmy dalej, jakby tego nie było. Krzywdy ci nie zrobię, nie obawiaj się. – wstał i lekko się zachwiał. Niepewnym krokiem ruszył po koszulę i założył ją na siebie. Wskoczył na scenę i powolnie zaczął obracać się przy rurze. Co jakiś czas przytulał się do niej, przystawał, przymykał oczy i… Wyglądał jakby przysypiał… Wódka robiła swoje.

- Nie boję się ciebie. - westchnął - Bardziej boję się o ciebie... - dodał bardziej do siebie, niż mężczyzny. Patrzył na niego, gdy zbliżał się do podestu. Opuścił nogi z kanapy i oparł się łokciami o kolana. Dopalił papierosa i zgasił go w popielniczce.
- Może chodź już spać, co? - powoli podniósł się i zgarnął swój sweter, który od razu ubrał.

Ocknął się na jego propozycję.
- Co? Nie! Czekaj no, zaraz ze mnie wyparuje. – podszedł do niego i złapał w talii. – Nie ubieraj się... Zimno ci? – zbliżył się i pocałował go za uchem – Chodź, zrobię ci masaż, chcesz? – wsunął palce pod jego sweter i przesunął paznokciami po jego boku.

- Już to widzę... - zaśmiał się cicho, złapał go za fragment koszuli i przyciągnął do siebie. - Zimno? Nieee... - zmrużył oczy czując jego wargi za swoim uchem i przeniósł dłoń na jego ramię. Syknął cicho, gdy poczuł jego paznokcie w nieodpowiednim miejscu. - Uważałbyś... Mam nowy tatuaż... To jeszcze boli. - spojrzał na niego niby zły. - Ale masażem nie pogardzę. - uśmiechnął się i poklepał go po piersi.

- To po co ci sweter? Wstydzisz się czegoś? – puścił go kiedy usłyszał, że go boli. Nowy tatuaż? Aaah…
- Zaraz go sobie obejrzę. – poszedł wyłączyć muzykę i skocznym krokiem podszedł do towarzysza i pociągnął go kawałek za sobą, za koniec swetra. Psy czekały przed drzwiami. Poderwały się z siebie i zaczęły merdać ogonami i obwąchiwać mężczyzn. Garik przelotnie na nie popatrzył i dość szybkim krokiem wrócił do salonu. Wskazał na duży szezlong w stylu empire i gestem zaprosił Artema, by się na nim położył.

- To po co ci koszula? - odpowiedział pytaniem na pytanie. Skrzyżował ręce na piersi i chwile tak na niego patrzył.
- Mhm... Zobaczymy. - mruknął i poszedł za nim. Zdążył jeszcze poklepać psy i skierował się w stronę salonu. W pomieszczeniu zdjął swój sweter. Nie tylko, by pozwolić Garikowi wykonać masaż, ale także przez ciepło rozchodzące się od kominka.
Położył się na szezlongu i odwrócił głowę w stronę mężczyzny czekając na jego ruch.

Co za pytanie… Nie wiesz, czy chcesz usłyszeć jak to mówię?
Kiedy chłopak się położył, bezwstydnie wskoczył na niego i usiadł mu wygodnie na pośladkach. Delikatnie wsunął mu palce pod koszulkę i zatrzymał się na łopatkach, delikatnie na nie przy tym naciskając. Owczarek widząc jak jego pan „atakuje” gościa, zaczął go obszczekiwać i domagać się by przerwał.
- Ciiiicho, Pirażok! Wszystko dobrze! Ćśśśś… - poklepał go po łbie i wrócił do Artema. Powoli podciągnął mu koszulkę, z zamiarem zdjęcia mu jej. Kiedy się podnosił i pomagał przełożyć kołnierz przez głowę, pochylił się i lekko złapał zębami za jego kark. Odrzucił jego koszulkę, nadal go trzymając i kiedy ta wylądowała na podłodze, ucałował go w ugryzionym miejscu i przesunął ustami za jego ucho.
- Tylko mi mów jak będzie za bardzo bolało… - wymruczał i ucałował go w tym miejscu. Podniósł się i pierw zerknął na jego bok. Przesunął palcem obok tatuażu i uśmiechnął się do siebie – Co to za kwiatuszek? – sięgnął dłońmi do jego barków i zaczął je masować.

Stęknął cicho, gdy Garik na nim usiadł. Zaśmiał się cicho na reakcję psa i wyciągnął w jego stronę rękę. Podrapał go za uchem i ułożył się wygodniej. Podniósł się, by mógł ściągnąć koszulkę i odchylił głowę czując jego zęby na karku. Mruknął coś półgłosem i zmrużył oczy.
- Mhm… - zadrżał lekko i oddał się przyjemności. - Nie jestem pewien. Coś górskiego… I niebieskiego. - wzruszył ramionami – Widziałem kiedyś takie we Francji. - przymknął oczy i zaczął cicho pomrukiwać.

Okruszek położył się przy kominku, pyskiem zwrócony do towarzystwa i obserwował. Owczarek z racji braku dostatecznej uwagi od pana, od razu zaczął zaczepiać drugiego psa do zabawy. Póki nie ganiają się i nie demolują domu jest w porządku.
- Francja, Francja… W jakich ty rejonach mieszkałeś? Blisko Grenoble? – zapytał ugniatając go nie za mocno – Opowiedz coś o twoim pobycie tam.

Wtulił się twarzą w poduszkę. Było tak przyjemnie, ciepło i błoogooo... Żyć nie umierać.
- Dokładnie to Korsyka. Spędziłem tam... Trochę ponad rok. - zaczął i otworzył oczy, by przyglądać się psom. - Byłem jeszcze dzieciakiem. W dodatku dość nieznośnym. Nie chciałem mówić po francusku, ale gdy zorientowałem się, że po rosyjsku nie kupię tam czekolady... Stwierdziłem, że może jednak można się przełamać. - zaśmiał się cicho. - Mieszkaliśmy na obrzeżach wyspy. Było pięknie... Eh... Muszę się tam jeszcze kiedyś wybrać. - westchnął cicho.

- Rosja, Korsyka, Kanada… Kiedyś ty w końcu przestaniesz się przenosić? – uśmiechnął się ostrożnie naciskając kciukami na jego kręgosłup. – W Rosji poznałem jednego Korsykańczyka… Fajny facet. A Carlos znowu z Sardynii. Kiedyś muszę tam w końcu polecieć. Jakiś trip po wyspach w lato… - w ciepełku, z morzem dookoła, wśród piaseczku i skrzeczących mew… Tak, tak, za każdym razem w zimę jest to samo. Mróz uderzy i już chce się zwiewać gdzieś na południe.

- Raczej nieee... - odpowiedział zgodnie z prawdą - Za bardzo lubię poznawać nowe kraje. - westchnął cicho i ponownie zaczął cicho pomrukiwać. - Bogowie, jak dooobrze. - zamknął oczy i skupił się na przyjemności. Mimo wszystko, starał się nie odpłynąć.
- O tak. Taki wypad w jakieś cieplejsze strony... - rozmarzył się. - Nic, tylko położyć się i cały dzień się opalać.

- Toooo… Który kraj jest następny na twojej liście? – uśmiechnął się słysząc zadowolenie w jego głosie. Zsunął ręce na jego lędźwie i pochylił się, by kilka razy ucałować go po barku.
- Daa… Już nie mogę doczekać się lata… To będzie pierwszy raz od jedenastu lat, kiedy nie będę w żaden sposób kontrolowany i uzależniony. - westchnął, kładąc czoło przy jego karku. Na chwilę zamknął oczy w nadziei, że chociaż to lekko osłabi działanie alkoholu. Chciało mu się spać… Jeszcze trochę, a cholera jasna znowu ośmieszy się przed młodym. Wrócił do masażu, tym razem zamiast uciskać wybrane miejsca, delikatnie jeździł opuszkami po jego plecach i głaskał go.