WSTECZ | Sala Przesłuchań #1

Robert lekko poklepał Hanka po ramieniu, jakby starał się powstrzymać go przed odpowiadaniem na pytania i zdradzeniem większej ilości informacji niż to potrzebne, na szczęście znajomy wiedział, kiedy przestać.
– A, proszę, powiedz nam, czy w tym czasie, jak Monica nakłaniała cię do spotkań albo gdy widziałyście się na zabawie albo w szkole, padło z jej strony stwierdzenie, że była źle traktowana przez rówieśników? A może widziałaś jakąś nieprzyjemną sytuację? Skąd podejrzenie, że mogła zostać zgwałcona?

— Wiem, to było głupie. Co do sytuacji... Nie przypominam sobie, aby coś takiego mówiła. Ludzie rozsiewali czasami różne plotki na jej temat, wyglądało to trochę jak w amerykańskich filmach młodzieżowych. Coś pokroju tego, że spała z tym lub z tamtym. Ale sądzę, że w większości to były tylko plotki. Mogły one jednak mieć znaczący wpływ na to jak się czuła ze sobą Monica. — Przerwała na chwilę swój wywód, aby zebrać myśli. Gwałt... samo to słowo sprawiało, że czuła się sparaliżowana — Jedna dziewczyna napisała, że widziała jak Robert zaciągnął Monicę do VIP roomu w jednym z klubów. Później słyszała dźwięki stamtąd dochodzące i raczej nie świadczyły one o tym, że Monice było przyjemnie. — podparła czoło o splecione palcami dłonie, chyba to było coś co w nią najbardziej uderzało. A co jeśli mogła temu zapobiec, jeśli by się z nią zaczęła umawiać, jeśli... Było tego dużo — Czuję, że gdybym się z nią umówiła chociaż raz, to mogło by to się potoczyć inaczej. Czułaby, że ktoś w końcu ją dostrzegł... — Spojrzała na nich, a ręce oparła o kolanach, cały czas będąc trochę skuloną.

Sent from Topic'it App

Robert cierpliwie dal dziewczynie tyle czasu, ile potrzebowała. Pokręcił głową.
– Takie myślenie nie ma sensu. Równie dobrze mogłyście się pokłócić, a sprawy mogły potoczyć się jeszcze bardziej dramatycznie. Monice nic życia nie zwróci, ale jesteśmy tu po to, aby nigdy więcej coś takiego się nie stało. – Odetchnął i wypił resztkę zimnej już kawy. – No właśnie. Opowiesz mi, jak wyglądają relacje między klasami A i B?

Pokiwała głową. Też prawda, w szczególności, że Monica wydawała się być trudną osobą. Wręcz trochę zaburzoną.
— Hm... Tak jak w każdych odmiennych grupach zdarzają się sprzeczki, nikt nigdy nie będzie się w pełni kochał. Ale nawet wśród grupki jaką jest klasa A zdarzają się wewnętrzne konflikty i w drugą stronę też tak jest. Nauczyciele starają się jednak zapobiegać aktom nietolerancji wobec osób, które z takową się spotkają. Myślę, że osoby, które trafiły tutaj z Hudson Bay nie wiedzą, że sprawy da się rozwiązać inaczej niż siłą i tak dalej. W końcu w trudnych szkołach rzadziej uczniowie są wysłuchiwani przez dorosłych. Nie sądzę jednak, że te wyzwiska oraz inne niestosowne akty są na tyle częste, aby mogły zaszkodzić komuś. Internet jest znacznie gorszy.

Robert odetchnął ze zmęczeniem i pokiwał głową. Jasne. Wszystko było piękne i nikt nikomu nie szkodzi. A samobójstwo tej dziewczyny to przypadek. Był sceptycznie nastawiony do tego, co powiedziała dziewczyna, ale nie było tego po nim widać.
– Rozumiem. Jest jeszcze coś ważnego, co chcesz nam przekazać, coś, o czym powinniśmy wiedzieć?

— Myślę, że to wszystko co mogę powiedzieć na ten temat.— Westchnęła i rozłożyła ręce — Ma pan jeszcze jakieś pytania czy mogę iść?
Przyglądała się mężczyźnie, a następnie poprawiła włosy.

– Nie. – Pokręcił głową. – Nie mam więcej pytań. Jeśli jakieś jakieś się pojawią, skontaktujemy się z tobą. Dzięki za pomoc, możesz iść. – Wstał i otworzył drzwi wypuszczając dziewczynę z sali.

— Dobrze. Miłego dnia. — Wstała i podeszła do wyjścia, wcześniej jednak uśmiechając się do funkcjonariusza.
Miała nadzieję, że się w końcu wyśpią, w końcu zmęczony policjant to nieskuteczny policjant.
[z/t]

Sent from Topic'it App

Znów stał przed budynkiem policji. Westchnął ciężko i pokręcił głową. Nie sądził, że pojawi się tutaj tak szybko. Ponownie przyjął obojętny wyraz twarzy i wszedł na posterunek. Po szybkiej rozmowie z policjantem na stróżówce został odesłany do sali przesłuchań gdzie miał spokojnie czekać na śledczych. Mówił, że im pomoże prawda? Tak też zrobi. Dowód, który miał w torbie czekał spokojnie na miejscu, na pojawienie się mężczyzny.
Cyrille usiadł w sali przesłuchań i spokojnie czekał. Na moment, w którym w drzwiach pojawi się jedna z tych osób, które prowadzą śledztwo. Gdy to się stało od razu przeszedł do rzeczy.
- Znalazłem coś co może wam pomóc w śledztwie. Znalazłem to na terenie szkoły. Nie ma wątpliwości, że związane jest to ze śmiercią dziewczyny. - Tutaj wyciągnął wydruk zapakowany w plastikową torbę. - Z góry uprzedzam, że tak. Zapewne znajdziecie tam moje odciski palców. Podniosłem to zanim zorientowałem się czym to naprawdę jest.
Podsunął dowód po stoliku w stronę śledczego.

- Hank, dzieciak od ciebie. Ten co go przesłuchiwałeś. Cyrille? Podobno ma coś do powiedzenia. Siedzi w jedynce.
Oficer oderwał wzrok od komputera i spojrzał na przekazującego wiadomość młodego chłopaka. Kiwnął głową.
- Dzięki, już tam idę.
Dopił jeszcze kawę, która od dawna była zimna, wziął ze sobą notes oraz długopis, a potem ciężkim krokiem ruszył do sali przesłuchań. Tam zastał chłopaka, którego faktycznie już przesłuchiwał i który od razu zaczął gadać. Hank usiadł z cichym westchnięciem, a potem spojrzał na to, co zostało przyniesione.
- Rozumiem, przekażę to naszym specjalistom. Ale zacznijmy powoli, od samego początku. Jak na to trafiłeś, gdzie to znalazłeś i dlaczego tam w ogóle poszedłeś. Opowiedz mi całą historię - poprosił, a potem przygotował notes i zaczął uważnie obserwować przesłuchiwanego.

Nie musiał czekać na policjanta długo, zbyt długo...
Odsłuchał wszystkich pytań Hanka i skinął lekko głową. To oczywiste, że pojawiły się jakieś pytania.
- Potrzebowałem trochę ruchu, a większość szkoły jest zamknięta. Poszedłem na salę sportową. Przebrałem się, wrzuciłem rzeczy do szafki i zacząłem rozgrzewkę. Spotkałem tam patrol policji, chwilę porozmawialiśmy po czym poszli dalej. Szczerze powiedziawszy po rozmowie z nimi... straciłem ochotę na ruch. Próbowałem, jedno...może z dwa okrążenia. Wróciłem do szafki, wyciągnąłem rzeczy i gdy zabierałem torbę, kartka spadła na ziemię. Musiała leżeć na dnie. Podniosłem ją, sprawdziłem. - Westchnął ciężko i pokręcił lekko głową. - Nie mogłem znaleźć tamtego patrolu, więc zdobyłem plastikową torbę na to i... tyle. Jestem tutaj razem z tym wydrukiem.

Zapisał kilka słów, popatrzył w notes, a potem jeszcze raz na kartkę.
- Masz jakiś pomysł, o co może z tym chodzić? Kto to napisał, do kogo? I dlaczego to ty właśnie dostałeś tę kartkę? - zagadnął czysto neutralnym tonem. Nie chciał tutaj siać jakichś oskarżeń. Chłopak okazał się bardziej przydatny, niż 90% tej pieprzonej szkoły.

Chłopak wzruszył lekko ramionami.
- Ktoś się świetnie bawi - westchnął zażenowany - Jeśli chodzi o moje zdanie, to mogła to pisać Monica, do kogo? Prawdopodobnie do Roberta Myhallem'a. Dlaczego ja to znalazłem? Zapewne zwykły fart. Pytanie, kto to tam zostawił? Słyszeliście o czacie, który został założony w dniu śmierci Monici? Ta osoba również gwarantowała uczestnikom wizytę tutaj. Może to on.

Pokiwał głową i przyjrzał się uważnie kartce dostarczonej przez Cyrille'a.
- Wspominałeś o odciskach palców zostawionych przez siebie. Chodzi o te z krwią? - Spytał, odwracając kartkę w kierunku chłopaka.

Cyrille nie musiał spoglądać ponownie na kartkę, by wiedzieć o jakie ślady chodzi.
- Nie. Te ślady już znajdowały się na tym wydruku. Moje odciski zostać na kartce w momencie gdy ją podnosiłem. Nie robiłem z tą kartką nic więcej, byle tylko jej nie zniszczyć.