WSTECZ | Charleson Park

First topic message reminder :

Charleson Park. Zadbany, niewielki teren zielony, który jest bardzo chętnie odwiedzany wiosną i latem przez mieszkańców ze względu na liczne walory estetyczne oraz ofertę wypoczynkową w postaci ławek, mini parków rekreacyjnych i sprzętu do ćwiczeń. Jego centrum przedarte jest przez fragment Zatoki Angielskiej, na której często odbywają się regaty małych żaglówek, natomiast z pozostałych trzech stron miejsce to jest otoczone przez osiedla mieszkalne.

Grimshaw kiwnął głową, nie zważając na to, że zwrócony do niego plecami nieznajomy może nie zauważyć tego gestu. Uznał, że odpowiedź na to pytanie i tak była na tyle oczywista, że nie musiał mówić głośno o nadejściu odpowiedniego czasu na zakończenie tej farsy. I tak użerali się z nimi wystarczająco długo i prawdopodobnie już każdy z nich – nieważne czy byli oni czy przeciwnicy – marzył o tym, by wrócić do mieszkania. Tyle że walka nie mogła zakończyć się bez jasno wytyczonej wygranej strony, a mróz nie był na tyle dotkliwy, gdy od wewnątrz rozgrzewała ich adrenalina.
____Chwilę później jakiekolwiek werbalne przekazy również straciły znaczenie – teraz, gdy przyszło im walczyć ramię w ramię (albo też plecy w plecy), musieli na ten krótki czas nauczyć się współpracować. Wszystko wskazywało jednak na to, że lider i osiłek byli zainteresowani wyłącznie nim, a jego tymczasowy kompan miał w planach dobicie pozostałych dwóch kumpli.
____Dostrzegłszy atak nadciągający z dwóch różnych stron, uciekł się do najprostszej próby uniknięcia ich. Kiedy nadbiegający przeciwnicy znaleźli się wystarczająco blisko, by ich ograniczone mózgi straciły kilka cennych ułamków sekund na reakcję, Jay ruszył do przodu. Nie uciekał. To były zaledwie dwa szybkie kroki, podczas których ryzykował, że pięści napastników i tak otrą się o jego ciało. Niemniej jednak zaraz po tym energicznie okręcił się dookoła własnej osi, wyciągając rozczapierzoną dłoń, która gotowała się zarówno do silnego uderzenia, jak i do chwytu lidera za gardło lub twarz, jednocześnie zmuszając go do wycofania się o kilka kroków, gdy okazało się, że do tego ataku zaparł się całym ciałem, by później dać sobie trochę czasu zareagowanie na atak ze strony tego drugiego.

Cios w szyję zmusił Grimshawa do odsunięcia się o krok, pozostawiając po sobie pamiątkę w postaci tępego, pulsującego bólu. Ten dyskomfort nie miał wystarczającej siły sprawczej, by zniechęcić go do dalszej walki – dopóki wciąż stał na nogach i dopóki jego umysł był trzeźwy, szedł w zaparte, by pozbyć się problemu. Od samego początku uważał, że była to bezsensowna walka; niechciana przeszkoda podczas spokojnej drogi powrotnej do mieszkania, w którym prawie na pewno miał zastać Winchestera przed telewizorem.
____Miał nadzieję, że upadek lidera ostudził jego zapał do dalszej walki – to oznaczałoby, że pozbył się przynajmniej jednej natrętnej muchy. Biorąc za wyznacznik jego umiejętności bojowe, to bezmyślne wymachiwanie pięściami jedynie odwracało uwagę od bardziej doświadczonego przeciwnika. Nieznajomy, który właśnie tarzał się w śniegu, miał szczęście, że udało mu się zjednać sobie jakichkolwiek towarzyszy. W przeciwnym razie Jay wątpiłby, że jakikolwiek ząb w jego parszywej mordzie nie byłby sztuczny.
____Kolejny atak. Tym razem szarooki nie próbował się odsuwać. W ferworze walki osiłek raczej nie spodziewał się, że ktokolwiek mógłby czekać na jego atak, jakby kolejny cios miał być decydujący. Kiedy mężczyzna spodziewał się ataku na wysokości klatki piersiowej, Ryan skupił się na pięści wyprowadzającej cios. Prawą ręką spróbował pochwycić nadgarstek nieznajomego, zanim uderzenie miało dotrzeć do jego torsu, zaś lewa przedramię wystrzeliło do góry, przecinając pustą przestrzeń pomiędzy nim, a przedramieniem wroga, by osłonić go przed ewentualnym atakiem. Jeśli ten plan miał wypalić, zamierzał czym prędzej odepchnąć od siebie boksera i posłać go tam, gdzie jego miejsce – na ziemię obok swojego lidera.
____Leżeć, psie.

Co za cyrk. Takiego obrotu spraw mógł spodziewać się tylko po kompletnych amatorach. Przynajmniej z każdą kolejną sekundą walki uczył się tego, by przy kolejnej okazji nie pakować się w coś, co nie było warte jego straconego czasu. Wbrew wszelkim obawom dziewczyny, która wybiegła mu naprzeciw, wątpił, by ktokolwiek z tej czwórki był w stanie wyrządzić ofierze śmiertelną krzywdę. Może i wyszedłby z tego obolały, może któryś z nich przypadkiem złamałby mu żebro – nie wyglądało też na to, by tamten drugi był szczególnie bezbronny.
  Ale w przeciągu tych kilku minut to Grimshaw stał się celem numer jeden.
  Świetnie.
  Nie było większych szans na uskoczenie w porę przed atakiem nadciągającym zza pleców. Nim zdążył cokolwiek zrobić, poczuł ciężar na swoich plecach, choć nie na tyle duży, by Jay bez większego problemu dał się pociągnąć do tyłu. Instynktownie pochylił się do przodu, chwytając nieznajomego za przedramiona, by zabezpieczyć się przed ewentualnym podduszeniem. Z zajętymi rękami był dość łatwym celem dla przeciwnika, z którym stoczył najdłuższą do tej pory walkę i nic nie wskazywało na to, by ten zamierzał się poddać, mimo słyszalnie ciężkiego oddechu. Szare oczy nie spuszczały z niego czujnego spojrzenia i dostrzegłszy, że mężczyzna przymierzał się do kolejnego ataku, ciemnowłosy postanowił wykorzystać to, że jego znajomy uczepił się jego pleców. Gwałtownie obrócił się tyłem do boksera, chcąc zrobić sobie tarczę z jego wspólnika, który w najlepszym wypadku miał przyjąć cios na swoje plecy, a w najgorszym – w tył głowy. Druga opcja mogła pomóc im wszystkim zakończyć to znacznie szybciej.