WSTECZ | Charleson Park

First topic message reminder :

Charleson Park. Zadbany, niewielki teren zielony, który jest bardzo chętnie odwiedzany wiosną i latem przez mieszkańców ze względu na liczne walory estetyczne oraz ofertę wypoczynkową w postaci ławek, mini parków rekreacyjnych i sprzętu do ćwiczeń. Jego centrum przedarte jest przez fragment Zatoki Angielskiej, na której często odbywają się regaty małych żaglówek, natomiast z pozostałych trzech stron miejsce to jest otoczone przez osiedla mieszkalne.

─ Niech będzie. ─ ustąpił, gdy już wyciągnęła telefon, bo ostatnie, czego teraz od życia chciał, to kłótnia. Pierwszą pozycją na liście naturalnie było oddychanie jak człowiek, a nie ryba wyrzucona na brzeg.
I co, chciał sobie coś udowodnić i znowu ona płaci? A specjalnie po to chciał ją wyprzedzić, żeby z impetem wbić do sklepu, rzucić kasą i wyskoczyć jej jak pantera zza krzaka przed twarz, składając jej w ofierze sałatkę. A tak to dupa, będzie tu siedział jak taka pizda.
─ Chyba zrobię nam ciastka w nagrodę, jak będziemy w domu. ─ rzucił, jak ta odchodziła w stronę sklepu. Typowy Dakot, ile spali kalorii, tyle nadrobi jeszcze w ten sam dzień.

No i sobie nie udowodnił. Przynajmniej miała okazję popatrzeć, jakie mieli sałatki i wybrać coś pod siebie. Nie zajęło jej to długo, zaraz wróciła z jedzonkiem zapakowanym na wynos i kubkiem smoothie w drugiej ręce. To drugie zaczęła już powoli popijać, podchodząc do Dakota. Niedługo potem otrzymała telefon w związku z zamówioną taksówką.
- Dakota, idziemy. Taksówka już jest. – zebrali się, Ana pomogła mu wstać (xD), ignorując jego narzekania pod nosem i podreptali do transportu. Wsiedli, zamknęli drzwi, zapięli pasy. Ana podała adres i zmęczeni pojechali do domu.

z/t

Szlajanie się po nocach nie należało do powszechnej rozrywki – potwierdzał to fakt, że około drugiej trzydzieści w nocy raczej trudno było się doszukać żywej duszy. Przynajmniej w spokojniejszych częściach miasta. Tej nocy wyjątkowo nie padało, choć mróz pilnował, by gruba warstwa śniegu, która zdążyła pokryć ziemię, nie stopniała tak szybko, jak większość by sobie tego życzyła. Mimo tego sprawiał, że powietrze było rześkie, nawet jeśli dawał się we znaki wystawionym na zimno palcom, w których trzymał żarzący się papieros.
Park, w którym się znalazł, nie należał do najpopularniejszych. Nic dziwnego, że teraz szczególnie przypominał zapomnianą przez świat dziurę. Kiepsko oświetloną dziurę. Latarnie były oddalone od siebie na tyle, że kiedy tylko wychodził poza zasięg ich blasku, stawał się jedynie ciemną, przerośniętą sylwetką, której obecność zdradzał jeden pomarańczowy punkcik.
Nie wyglądał na kogoś, komu się spieszyło. Nic nie wskazywało też na to, by pogoda i późna godzina wprawiały go w jakikolwiek dyskomfort. Zachowywał się, jak ktoś, kto nie odczuwał żadnej potrzeby rozglądania się dookoła, by upewnić się, że gdzieś w ciemnościach czaiło się zagrożenie – raczej jak ktoś, kto sam w sobie stanowił zagrożenie dla innych, nawet jeśli w tej chwili był znacznie bardziej skupiony na dokończeniu w spokoju dopalanego papierosa niż na chęci wyskoczenia na kogoś z nożem. Nigdy zresztą nie szukał bezsensownych powodów do zaczepki.
Popiół spadł na ziemię, zatapiając się w śniegu z lekkością noża wsuwającego się w rozmiękłe od ciepła masło. Ostatni mach zakończył się rozgnieceniem niedopałka o mijany kosz, w którym wylądował, wypuszczając z siebie ostatnie smugi porywanego zimowym wiatrem dymu. Wtedy też ciemnowłosy naciągnął szalik z powrotem na usta. Stłumiony dźwięk przejeżdżającego nieopodal samochodu świadczył o tym, że był już bliski opuszczenia terenu parku.

___― ZOSTAW MNIE!
___Kolejny samotny samochód przemknął pobliską ulicą, wtórując rozlegającym się gdzieś w tle krzykom. Kierowca nie zatrzymał się, zupełnie jak Ryan, który jedynie zerknął w stronę miejsca, skąd rozległ się ten nagły gwar. Prawdopodobnie aż do teraz rozmowa, którą prowadziły nieznane mu osoby, miała w miarę kulturalny przebieg – nic dziwnego, że ciemnowłosy nie był w stanie zwrócić uwagi, że w pobliskiej alejce znajdowały się jakiekolwiek osoby. Tak samo, jak i one nie były świadome tego, że gdzieś tam czai się potencjalny świadek zdarzenia.
___Świadek, który był w stanie z niewzruszonym wyrazem twarzy zignorować całą sytuację tak długo, jak go nie dotyczyła oraz tak długo, jak nie miał w niej żadnego interesu. W gruncie rzeczy nawet dzwonienie na policję było dla niego nieopłacalne. Przechodząc obok bez słowa, oszczędzał sobie masy niepotrzebnych pytań, podejrzeń i licznych procedur, które byłyby wyłącznie stratą czasu dla czyjegoś dobra.
___Czyjegoś. Dobra.
___Sprawa stała się nieco bardziej bezpośrednia w momencie, w którym pobliskie krzaki zaszeleściły gwałtownie, jakby przedzierało się przez nie spłoszone zwierzę. Gdy chwilę później spomiędzy nich wychynęła przerażona kobieta, mimowolnie przemknęło mu przez myśl, że było to całkiem trafne określenie. Grimshaw przystanął na chwilę, obrzucając ją pozbawionym wyrazu spojrzeniem, którego chłód niewiele różnił się od temperatury dzisiejszej nocy. Nie wyglądał na kogoś, kto miał w planach zaatakowanie jej, ale nie można było powiedzieć o nim też tego, że palił się do pomocy. W niczym nie przypominał klasycznego przechodnia, który już w tym momencie z zatroskaniem w oczach zacząłby wypytywać o to, czy w czymś jej pomóc i o to, co właściwie się stało. Jasnowłosa była jednak tak obrzydliwie zdesperowana, że najwidoczniej nie robiło jej różnicy to, na kogo trafiła. Liczył się fakt, że ten ktoś nie próbował wykorzystać okazji i zabrać się za dokończenie czegoś, co inni zaczęli. Postawieni pod ścianą ludzie wykazywali się wybitnie prostym rokiem rozumowania: jeśli nie chce zrobić mi krzywdy, na pewno jest po mojej stronie.
___― Błagam! Błagam, niech mi pan pomoże! Oni go zabiją!
___Była słaba. Kiedy tylko uczepiła się rękawa jego kurtki, można było odnieść wrażenie, że brud, który na sobie nosiła, przykleja się na stałe do jego ubrań. Nie poruszył się jednak, przyglądając się jej świdrującym wzrokiem, jakby liczył, że w przeciągu co najwyżej trzech kolejnych sekund, kobieta dojdzie do wniosku, że jeśli chciała go o coś prosić, równie dobrze mogła padać na kolana kawałek dalej.
___― Nie ruszaj się stąd ― rzucił, jakby postawiony warunek był ceną za pomoc. Przekaz był krótki i prosty – musiał dotrzeć do kogoś, kto wyraźnie nie radził sobie ze swoimi emocjami.
___Jay wyminął nieznajomą, skracając sobie drogę przez zarośla, przez które do niego dotarła. Dzięki temu, że nie pędził na złamanie karku, był w stanie odchylać stojące mu na drodze gałęzie, choć zaległy na nich śnieg zsypywał mu się na głowę i ramiona. Zakładał, że wcześniejsze błagania blondynki zdążyły już zaalarmować napastników, mimo tego w pierwszej kolejności bez cienia dyskrecji przystanął na środku alejki, w milczeniu oceniając tę nierówną walkę.

___Grimshaw jak nikt inny zdawał sobie sprawę z tego, że niekiedy nie trzeba było wyrzucać pieniędzy na bilet to zoo, by mieć możliwość przyjrzenia się zgrai małp w ich naturalnym środowisku. Nie spodziewał się jednak, że tej nocy załapie się na podobną okazję. Tylko on, biel śniegu dookoła i światła latarni padające na to żałośnie niecywilizowane przedstawienie. Brakowało tylko metalowych krat, które dla bezpieczeństwa odgradzałyby go od tego pieprzonego cyrku, a mimo tego nie odczuwał zagrożenia, gdy przyglądał się temu wszystkiemu niczym bierny widz zza krat. Jedyną przewagę, jaką posiadali, była ta liczebna – poza tym plan ich działania opierał się na bezmyślnym wymierzaniu ciosów w otoczony cel i liczeniu na to, że ten wreszcie straci swoją dotychczasową wolę walki. Nic wyszukanego.
___„Czego tu szukasz kutasiarzu?”
___Pytanie nie było warte żadnej odpowiedzi. Być może dlatego Ryan zachowywał się tak, jakby puścił je mimo uszu, analizując to, co właśnie działo się na jego oczach. Nie wykonywał żadnych gwałtownych ruchów ani nie rzucił się do przodu, by jakkolwiek odciążyć napastowanego chłopaka – trudno było powiedzieć, czy do samego końca skupiał się tylko na napastnikach, czy znacznie bardziej interesowało go, jak z tym wszystkim radził sobie samotny wilk.
___„Porachunki mamy. Wypierdalaj.”
___― Wcześniej sam nie dałeś mu rady, więc postanowiłeś zaprosić kolegów? ― Wbrew oczekiwaniom nieznajomego, kilka ostrzejszych słów nie robiło wrażenia na szarookim. Nie cofnął się choćby o jeden krok, a wyraz jego twarzy pozostawał nienaturalnie opanowany, jakby wcale nie miał przed sobą bandy osiłków, którzy w każdej chwili mogli zmienić swój cel. Obrzucił „przywódcę” ostentacyjnym spojrzeniem od stóp do głowy, jakby oceniał, czy stanowi dla niego jakiekolwiek wyzwanie, jednocześnie to lekceważące podejście dość jasno dawało do zrozumienia, że był daleko poniżej jego ligi.

___Pojawiając się tu, nie miał szczególnie wielkich oczekiwań względem napastników – teraz jednak był już przekonany co do tego, że nie grzeszyli ani inteligencją, ani wiedzą. Nic dziwnego, że po jednym wyrzuconym z siebie pytaniu, stracił ochotę na strzępienie sobie języka, jakby wdawanie się w dyskusję z kwintesencją marginesu społecznego miało okazać się drastyczną rzezią dla jego własnych szarych komórek. Nie sądził też, by między nimi istniała jakaś – choćby bardzo wątła – nić porozumienia i przez chwilę (ale tylko chwilę) żałował, że w ogóle musiał brudzić sobie nimi ręce.
___„Dałbym Ci 5 sekund na ucieczkę, ale...”
___Grimshaw za to był skłonny dać mu nawet dziesięć sekund na zmianę zdania i ucieczkę – nie sądził jednak, by ten czas wystarczyłby mu na te dwie czynności, biorąc pod uwagę, że trybiki w jego głowie mocno zgrzytały. Znajdując się w bezpiecznej odległości, mógł jeszcze przez chwilę dokładniej przyjrzeć się ruchom zmierzającym ku niemu napastnikom. Lider stał się jego pierwszym celem – zapewne dlatego, że ochoczo wypruł naprzód, chcąc podkreślić swoją przewagę. Ciemnowłosy przez krótką chwilę nie zamierzał odbierać mu satysfakcji, choć trwało zaledwie ułamek sekundy, w którym cofnął jedną nogę do tyłu, jakby wdrożenie w życie czynów miało zmusić go do natychmiastowego odwrotu. Jakby pomimo swojej wcześniejszej postawy, pozował, byleby tylko zniechęcić nieznajomych do dalszej bójki.
___Nic z tego.
___Szarooki odczekał chwilę aż mężczyzna znalazł się wystarczająco blisko. Grał na zwłokę, nie chcąc, by ten zrezygnował z zamiary powalenia go na ziemię, biorąc pod uwagę, że od samego początku chciał wykorzystać wyciągnięte w jego stronę ręce. Nie minęła chwila, a przekręcił się na bok, wyrzucając gwałtownie zgięte w łokciu ramię do góry z zamiarem wymierzenia silnego ciosu przedramieniem w gardło mężczyzny. W tym samym czasie drugą dłonią spróbował schwycić jego nadgarstek na tyle mocno, by przekroczyć odczuwalną strefę komfortu i szarpnąć za niego na tyle mocno, by zmusić nieznajomego do przekręcenia się w wybraną przez niego stronę, jeśli ten chciał zachować równowagę i uniknąć spektakularnego wypierdolenia się o podłożoną mu nogę. Jay przez cały czas miał na uwadze fakt, że musiał zmierzyć się z dwoma napastnikami – kiedy jeden postanowił ruszyć dopiero za swoim przełożonym, raczej nie liczył się z tym, że szatyn podejmie próbę zrobienia sobie z niego tarczy.

___W całej tej zgrai jeden był lepszy od drugiego. Wszędzie musiał znaleźć się ktoś, kto żył we wręcz chorym przekonaniu, że nadaje się na przywódcę. Jego problem polegał na tym, że żerował na słabszych psychicznie jednostkach, przy tym ich słabość wynikała z faktu, że nie odznaczali się wybitną inteligencją. Jak inaczej można było wytłumaczyć sobie fakt, że ślepo podążali za kimś, kto nie był w stanie ich obronić? Już amator walki na ringu wydawał się sprawiać wrażenie kogoś, kto przynajmniej instynktownie zdawał sobie sprawę z zagrożenia, z którym postanowił obchodzić się ostrożniej.
___Jay musiał przyjrzeć mu się uważniej, przez cały czas podążając za nim spojrzeniem. Wydawało się, że robił to bez mrugnięcia okiem, jakby dokładnie analizował mowę jego ciała i w głowie przetwarzał ją na język osobistych korzyści. Nie zamierzał atakować jako pierwszy – do ostatniej chwili zawsze istniała szansa, że przeciwnik jednak zrezygnuje z ataku, zniechęcony pewnością siebie. W końcu nie miał nawet najmniejszej przewagi psychicznej nad Grimshawem, nawet jeśli przez ostatnie kilka sekund starał się zaprezentować mu podstawy walki, których nauczył się podczas koleżeńskich napaści na pojedyncze cele.
___Godne podziwu.
___Praworęczny – pojedyncza myśl była niczym impuls, który stłumił pozostałe głosy. Pojawiła się w chwili, gdy pierwszy cios wystrzelił w jego stronę i wszystko wskazywało na to, że mężczyzna starał się być przygotowany. Ryan starał się robić wszystko, by nie dać się zaskoczyć. Zauważywszy, że celem nieznajomego stał się jego brzuch, spróbował uchylić się przed ciosem, jednocześnie jego prawa ręka momentalnie wystrzeliła w stronę przedramienia mężczyzny. Mocne szarpnięcie do przodu, gdy nie był na nie przygotowany, mogło skutecznie wytrącić go z równowagi. Drugie ramię przez chwilę trwało uniesione wyżej, wyczekując odpowiedniej okazji na wymierzenie nieprzyjemnego ciosu łokciem w tył lub bok głowy przeciwnika.
___Mając ręce pełne roboty, nie przywiązywał szczególnej uwagi do tego, co działo się z zaatakowanym wcześniej mężczyzną. Na szczęście słysząc szamotaninę w tle, wiedział, że nie musiał użerać się z całą bandą. Miał też nadzieję, że nie tylko on sam miał to na uwadze i mógł liczyć na to, że nieznajomy łatwo się nie podda.

___Przynajmniej nie było nudno.
___Fakt, że trafił na przeciwnika, którego powalenie zajęło mu więcej niż chwilę, nie zniechęcał go ani trochę. Wręcz przeciwnie – im dłużej ktoś się opierał, tym satysfakcja była znacznie większa. Nie sztuką było mierzyć się z kimś, kto bezmyślnie miotał pięściami, licząc na to, że któryś z ciosów okaże się bardziej skuteczny. Dlatego wyminąwszy się z przeciwnikiem, niemalże natychmiast obrócił się w jego stronę, od tego momentu zdając sobie sprawę z faktu, że nie mógł tak po prostu zignorować jego poczynań. Chwila nieuwagi Grimshawa mogła dać mu nieznaczną przewagę, a na to nie zamierzał pozwolić – wystarczył sam fakt, że osiłek działał w grupie, a ciemnowłosy musiał radzić sobie sam. Nawet nie próbował wliczać w to szamoczącego się chłopaka, który i tak nie stanowił dla niego żadnego pożytku.
___Całe szczęście, że drugi z przeciwników nie był na tyle rozsądny, by przynajmniej spróbować wziąć go z zaskoczenia.
___Głośne, alarmujące uderzenia butów o ścieżkę – nawet jeśli ośnieżoną – dodatkowo przypomniały Ryanowi o istnieniu lidera. Najwidoczniej mężczyzna zdążył pozbierać się do kupy na tyle, by zaatakować ponownie. Być może robił to w myśl zasady: „do trzech razy sztuka”, choć szarooki nie próbował zastanawiać się nad tym, co kryło się w jego głowie.
___Musiał działać.
___Nie spuszczając wzroku z mężczyzny naprzeciwko, pochylił się nieznaczne do przodu i opuścił głowę tak, by ukryć szyję pomiędzy swoimi ramionami. Nawet jeśli lider bandy próbował zajść go od tyłu, chciał przynajmniej uchronić się przed uwieszeniem się na jego własnej szyi. Jednocześnie uniósł przedramiona, chcąc możliwie jak najskuteczniej uchronić swój tors przed taranem, który nadciągał od przodu. Musiał wyczekać na odpowiedni moment – którego nadejście nie trwało zresztą zbyt długo – by jego defensywna postawa okazała się jedynie przedsmakiem nadciągającej defensywy. Nie zakładając, że lider weźmie pod uwagę to, że natura nie obdarzyła go zadatkami na zostanie ninja, gdy tylko znalazł się wystarczająco blisko, Jay cofnął się gwałtownie, usiłując powalić go całym swoim ciałem.

___Ktoś mógłby stwierdzić, że ciemnowłosy znalazł się w sytuacji patowej, kiedy znalazł się pomiędzy dwoma napastnikami. Mimo tego nawet przez chwilę nie dopuścił do siebie świadomości, że toczona pomiędzy nimi walka była nierówna, choć bez wątpienia dla wielu starcie z serii „dwóch na jednego” było nie fair, szczególnie kiedy strona nie posiadająca żadnego wsparcia musiała pamiętać o odpieraniu ataków z dwóch stron.
___Grimshaw, można powiedzieć, już od najmłodszych lat uczył się zarówno przyjmować ciosy, jak i wyprowadzać własne z należną nawiązką. O ile uderzenie na wysokości śledziony dało mu się we znaki i zmusiło go do mimowolnego przysłonięcia miejsca ciosu, by uchronić je przed kolejnym uderzeniem, na które mógł wpaść jego oponent, sam ból był dla niego całkiem znośny, a mięśnie zdecydowanie przysłużyły się amortyzacji ataków.
___Mróz panujący na zewnątrz sprawiał, że czający się za nim lider nie był w stanie zaskoczyć go swoim kolejnym atakiem. Zimne palce, które mimowolnie otarły się o kark Jay'a, od razu zdradziły jego zamiary. Nic dziwnego, że szarooki zareagował dosłownie w ułamku sekundy, decydując się na szybki obrót o dziewięćdziesiąt stopni i wymierzenie silnego ciosu lewym łokciem w brzuch mężczyzny. W tym samym czasie odchylił się nieznacznie, chcąc uniknąć ciosu w szczękę i przymierzył się do szybkiego wyprowadzenia prawego sierpowego w szczękę drugiego oponenta. Znacznie lepiej było skupić się na walce, gdy nikt nie znajdował się za jego plecami.