▲▼
Miał nadzieję, że śmierć Hazukiego go nie dotknie. Miał ogromną nadzieję, że zdążył się wyleczyć z jakiegokolwiek przywiązania i wszystko spłynie po kim jak po kaczce. W końcu poświęcił tyle lat, żeby odciąć się od wszystkich dookoła, żeby zerwać stare więzi i nie zawiązywać nowych.
Zawsze mocno się przywiązujesz.
Wybrzmiałe w podświadomości słowa były jak sól sypnięta na świeże rany. Doskonale znał ten wesoły głos, ten ton, który potrafił na niego wpłynąć, gdy nic innego nie dawało rady. Keiji zawsze wiedział jak dotrzeć do wilka i jak go okiełznać.
Niech cię szlag. Niech cię szlag za to, że musiałeś umrzeć. Ty i całe twoje dobro.
Myślał, że sobie poradzi. Że zepchnie uczucia pod dywan, tak jak to zawsze robił i będzie żył dalej, bez choćby najmniejszej skazy. I nawet próbował, ale każda następna porażka jedynie pogarszała już i tak mocno nadszarpnięty nastrój. Chodził wszędzie niezadowolony i warczał coraz częściej, na całe szczęście ograniczając negatywne zachowanie jedynie do rodziców i brata; całą trójkę omijał jak cholerny ogień, nie chcąc zamienić z nimi choćby słowa. Każdemu trzaskał drzwiami przed nosem, byleby tylko nie musieć wdawać się w dyskusje.
Z czasem zaczęła kuleć również władza nad mimiką twarzy i to właśnie wtedy zrozumiał, że czas na przerwę. Nie mógł pokazywać się ludziom w takim wydaniu, wszak od razu by do nich dotarło, że jednak miał jakieś słabości, a myśl o tym wywracała mu żołądek na drugą stronę. Zamknął się w czterech ścianach własnego pokoju i wychodził dopiero w momencie, gdy mrok spowijał wszystko dookoła, a każdy mieszkaniec hotelu zapadał w sen.
No właśnie, sen.
Kolejny minus całej sytuacji. Momobashi nie potrafił zmrużyć oka nawet na minutę, a gdy w końcu zmęczenie zmiatało go z nóg, to tylko po to, by paskudne sny przerwały odpoczynek. Innymi słowy – był wykończony.
Nie wspominając już o zgubionej fotografii, o której starał się zbytnio nie myśleć, bo sama świadomość zaprzepaszczenia czegoś tak cennego doprowadzała go do szału.
Leżąc na materacu wśród pościeli i ogromnego koce wpatrywał się uchylone na oścież okno. Powiewająca tuż za parapetem gałąź skupiała spojrzenie stale opadających powiek. Miał nadzieję, że zmęczenie i monotonność dnia w końcu pozwolą mu odpłynąć i może na więcej niż marną godzinę czy dwie. Ale nie. Plany pokrzyżowało subtelne pukanie, które Momobabshi z początku chciał zignorować. Coś go jednak tchnęło, sam nie był pewien, czy instynkt, czy może myśl przepędzenia starszego brata – bo to musiał być Sekki. Któż by inny?
Podnosząc się do pionu, przeczesał rozwichrzone kosmyki palcami; gdyby nie nastrój i okoliczności, to stanąłby przed lustrem i stwierdził, że nawet po wyjściu spod kołdry wyglądał dobrze. Powrót do normalnego ciała był jedynym plusem ostatnich dni. Krew już bulgotała w żyłach na samą myśl tkwienia w kruchym, dziewczęcym ciele.
Rzucił krótkie spojrzenie tkwiącej na parapecie popielniczce i opakowaniu papierosów. Przez krótką chwilę rozważał, czy nie ukryć dowodów zbrodni przed starszym bratem, ale ostatecznie wzruszył tylko ramionami.
Nie lubię gdy palisz.
Znów on. On i jego moralność. Wilk warknął pod nosem, odganiając niechciane myśli na bok.
Uchylił w końcu drzwi.
– Mówiłem ci żebyś-- oh.
Cóż, osobą za progiem zdecydowanie nie był blond włosy kurdupel. I może właśnie dlatego Kotarou uchylił nieco drzwi, wpuszczając gościa do środka.
| outfit |
Akuto nigdy nie należał do osób, które wykazywały się wielką empatią. Nawet jeśli rzeczywiście potrafił wykrzesać z siebie pewną formę współczucia, jego życiem przede wszystkim rządziła praktyczność. Dlatego też ciężko było stwierdzić dlaczego, gdy ostatnim razem jego noga stanęła w hotelu Nisshoku, nie skierował się prosto do stażysty którego znał. I którego przesłuchanie mogłoby być zapewne dużo łatwiejsze niż kogoś całkowicie obcego. A jednak, wybrał wtedy innego gówniarza, który okazał się nie mniej zbuntowany niż ten którego nieco lepiej znał.
Jak widać rodzice odwalili swoją lekcję w nieco inny sposób, niż można było oczekiwać.
Krótkie, kompletnie nic nieznaczące odbicie jego własnej twarzy w mijanym na dziedzińcu pomoście mimowolnie po raz kolejny wypełniło go resztkami ulgi. Demony były nieprzewidywalne. Rzucona na nich klątwa skutecznie to udowodniła, nie mógł więc całkowicie uwolnić się od przekonania, że był w tym wszystkim jakiś haczyk.
Że pojawią się skutki uboczne.
Przesunął w zamyśleniu palcem wskazującym po swoim mostku, zaraz poprawiając eleganckie kimono, które zawsze ubierał w czasie wolnym, gdy wykonywał wszelkiego rodzaju zadania dla swojej świątyni.
Nikt nie kwestionował jego obecności. Nie mijał zresztą zbyt wielu osób, a pojedyncze przemykające się korytarzem osoby witały się jedynie z nim skinięciem głowy zaraz umykając jak najdalej od jego beznamiętnego wzroku. Nie miał problemu ze znalezieniem odpowiedniego pokoju, nawet jeśli nie był pewien czy to wszystko było w ogóle warte świeczki. Dzieciak był w żałobie. To oczywiste, utrata członka rodziny czy jakiejkolwiek innej bliskiej osoby zawsze zostawiało w innych świat. A Akuto już dawno temu zaobserwował, że ludzie nie potrafią sobie poradzić ani ze zmianami, ani czyjąś nagłą nieobecnością i wymazaniem drogiej im osoby z bieżącego życia.
Uniósł dłoń i niespiesznie zapukał do drzwi, nie spodziewając się odpowiedzi za pierwszym razem. Szczerze mówiąc wcale się jej nie spodziewał i nie byłby szczególnie zawiedziony, gdyby koniec końców po prostu przyszło mu zawrócić.
Gdy tylko Momobashi otworzył drzwi, Koyasuryo miał wrażenie że doświadcza mocnego deja vu. Przez chwilę jego obraz nałożył mu się na udręczonego Koyę, na którego obliczu mimo naturalnej urody, los zdawał się na stałe odbić już zmęczenie. Dużo głębsze niż zwyczajnie fizyczne. Wyminął go i wszedł do środka, poprawiając pasek od przerzuconej przez ramię materiałowej torby.
— Okropnie wyglądasz — stwierdził na dzień dobry, rozglądając się po pokoju. Jego wzrok zatrzymał się na dłużej na popielniczce.
— Jak długo już siedzisz zamknięty w pokoju? — zapytał spokojnie, wracając spojrzeniem do złotych oczu. Nie widział go ostatnio na komisariacie. I nawet jeśli chłopak miał ku temu solidny powód, jeśli zamierzali mu pozwolić na zamknięcie się w czterech ścianach i użalanie się nad swoim czy też cudzym losem - to sami nie zdawali sobie sprawy z tego jak bardzo mu podobnymi akcjami szkodzą.
First topic message reminder :
Złote oczy wyłapywały blask księżyca niemal równie intensywnie, co ślepia nocnych zwierząt. Noc była ciemna, a szlak oświetlany jedynie mdłym światłem z nieba znacznie odbiegał od bezpieczniejszych terenów miasta. Żaden z tych czynników nie powstrzymał ciemnowłosego nastolatka przed wkroczeniem na niebezpieczne trasy. Szedł przed siebie niewzruszony, całą swoją uwagę poświęcając otoczeniu i idącej kilkanaście metrów naprzód postaci.
Zapytany o powód tego spaceru nie potrafiłby udzielić odpowiedzi. Mijany na ulicy stróż roztaczał wokół siebie aurę, która zwyczajnie rozkazała Kotarou podążać śladem nieznajomego. Chłopak nawet się nie zastanawiał; odczekał odpowiednia chwilę i ruszył naprzód, cały czas dokładając starań, by zachować odpowiednią odległość. Ciepły, jesienny wietrzyk uderzał mu w piegowata twarz i rozwiewał niesforne kosmyki na wszystkie strony, podczas gdy niebo nabierało szkarłatu, granatu i fioletów.
Ostatnie promienie słońca zniknęły za horyzontem w przeciągu kilku krótkich minut. Gdzieś z tyłu głowy walały się myśli, równie niepotrzebne co odrzucona w kąt pokoju zmięta kartka. Wszystko krzyczało i wrzeszczało, że absolutnie nie powinien łamać reguł, wychodzić po zmroku w ciemny las, szlajać się własnymi ścieżkami, gdy mrok otulał cały świat.
Wyrywał się z rąk, którymi próbowano go pochwycić i posyłał uśmiech ku kolejnym zakazom. Wiedział lepiej, wierzył w swoje instynkty, wiedział, że przeczucia były trafne. Z wysuniętą poza zaciśnięte wargi końcówką języka i dzikim blaskiem w oczach wyciągnął rękę przed siebie, chcąc pochwycić rozmazaną sylwetkę za ubranie.
| ubiór |
Złote oczy wyłapywały blask księżyca niemal równie intensywnie, co ślepia nocnych zwierząt. Noc była ciemna, a szlak oświetlany jedynie mdłym światłem z nieba znacznie odbiegał od bezpieczniejszych terenów miasta. Żaden z tych czynników nie powstrzymał ciemnowłosego nastolatka przed wkroczeniem na niebezpieczne trasy. Szedł przed siebie niewzruszony, całą swoją uwagę poświęcając otoczeniu i idącej kilkanaście metrów naprzód postaci.
Zapytany o powód tego spaceru nie potrafiłby udzielić odpowiedzi. Mijany na ulicy stróż roztaczał wokół siebie aurę, która zwyczajnie rozkazała Kotarou podążać śladem nieznajomego. Chłopak nawet się nie zastanawiał; odczekał odpowiednia chwilę i ruszył naprzód, cały czas dokładając starań, by zachować odpowiednią odległość. Ciepły, jesienny wietrzyk uderzał mu w piegowata twarz i rozwiewał niesforne kosmyki na wszystkie strony, podczas gdy niebo nabierało szkarłatu, granatu i fioletów.
Ostatnie promienie słońca zniknęły za horyzontem w przeciągu kilku krótkich minut. Gdzieś z tyłu głowy walały się myśli, równie niepotrzebne co odrzucona w kąt pokoju zmięta kartka. Wszystko krzyczało i wrzeszczało, że absolutnie nie powinien łamać reguł, wychodzić po zmroku w ciemny las, szlajać się własnymi ścieżkami, gdy mrok otulał cały świat.
Wyrywał się z rąk, którymi próbowano go pochwycić i posyłał uśmiech ku kolejnym zakazom. Wiedział lepiej, wierzył w swoje instynkty, wiedział, że przeczucia były trafne. Z wysuniętą poza zaciśnięte wargi końcówką języka i dzikim blaskiem w oczach wyciągnął rękę przed siebie, chcąc pochwycić rozmazaną sylwetkę za ubranie.
| ubiór |
Nie rozumiał tej nagłej zmiany nastawienia. Mógł nad nią myśleć i myśleć, a i tak żaden sensowny powód nie wpadłby mu do głowy.
Cofnął się wyraźnie zaskoczony, wpatrując w stróża nierozumnym spojrzeniem szczenięcia, które kopnięto za plątanie się pod nogami. Nie chciał niczego więcej prócz odrobiny uwagi, zamiast której dostał mentalny policzek. W moment opuścił łeb w pokornym odruchu, wbijając spojrzenie we własną dłoń; palce stuliły się nieświadomie w pięść.
Naprawdę nic z tego nie rozumiał. A już tym bardziej tego, co działo się w nim samym.
Czym oczywiście nie miał zamiaru dzielić się na głos. Poszedł więc za przyzwyczajeniem i zamknął pysk, pozwalając niewidocznej kłódce na zwarcie szczęk ze sobą. Chłód rozlewający się po wnętrzu szybko przybierał formę ciążącego na płucach lodu. Zbędne kilogramy nie pozwalały mu wstać z miejsca, poruszyć rękoma, podnieść głowy wysoko, z dumą, z której przecież słynął.
– Nie trzeba – uciął, nie spoglądając na rozmówcę. Jeszcze dłuższą chwilę wbijał wzrok w ziemię, nim w końcu – choć nie bez trudu – wstał z miejsca. – Nic mi nie jest. Poza tym hotel jest niedaleko.
Nie przyjął pomocy w postaci wyciągniętej ręki. Zamiast tego rozplótł wiążącą włosy wstążkę i położył ją na otwartej dłoni policjanta. Sam rozczesał brązowe kosmyki palcami. Zrobił to nie bez powodu; długie pasma pozwoliły mu ukryć piegowaty pysk za drobnym cieniem.
– Dziękuję za posiłek, kiedyś się odwdzięczę.
Gdy wymijał stróża, musiał poprawić spadające z teraz węższych bioder spodnie. Nawet nie zauważył, kiedy podniszczona fotografia wysunęła się z luźniejszej kieszeni i pofrunęła na podłogę.
Cofnął się wyraźnie zaskoczony, wpatrując w stróża nierozumnym spojrzeniem szczenięcia, które kopnięto za plątanie się pod nogami. Nie chciał niczego więcej prócz odrobiny uwagi, zamiast której dostał mentalny policzek. W moment opuścił łeb w pokornym odruchu, wbijając spojrzenie we własną dłoń; palce stuliły się nieświadomie w pięść.
Naprawdę nic z tego nie rozumiał. A już tym bardziej tego, co działo się w nim samym.
Czym oczywiście nie miał zamiaru dzielić się na głos. Poszedł więc za przyzwyczajeniem i zamknął pysk, pozwalając niewidocznej kłódce na zwarcie szczęk ze sobą. Chłód rozlewający się po wnętrzu szybko przybierał formę ciążącego na płucach lodu. Zbędne kilogramy nie pozwalały mu wstać z miejsca, poruszyć rękoma, podnieść głowy wysoko, z dumą, z której przecież słynął.
– Nie trzeba – uciął, nie spoglądając na rozmówcę. Jeszcze dłuższą chwilę wbijał wzrok w ziemię, nim w końcu – choć nie bez trudu – wstał z miejsca. – Nic mi nie jest. Poza tym hotel jest niedaleko.
Nie przyjął pomocy w postaci wyciągniętej ręki. Zamiast tego rozplótł wiążącą włosy wstążkę i położył ją na otwartej dłoni policjanta. Sam rozczesał brązowe kosmyki palcami. Zrobił to nie bez powodu; długie pasma pozwoliły mu ukryć piegowaty pysk za drobnym cieniem.
– Dziękuję za posiłek, kiedyś się odwdzięczę.
Gdy wymijał stróża, musiał poprawić spadające z teraz węższych bioder spodnie. Nawet nie zauważył, kiedy podniszczona fotografia wysunęła się z luźniejszej kieszeni i pofrunęła na podłogę.
Nie możesz wiecznie odpychać od siebie ludzi, Akuto.
Łagodny, dziewczęcy głos pojawił się w jego głowie znikąd. Mimo że minęło już trochę czasu od kiedy słyszał go po raz ostatni, nadal pozostawał tak samo wyraźny. Bez najmniejszego problemu mógł przywołać te proste słowa, akcent, który kładła na konkretne litery. Nigdy nie musiała wplatać w swoje słowa złości czy irytacji, a i tak wiedział, że właśnie wytrącił ją z równowagi.
Nikogo nie odpycham.
Zaparł się sam przed sobą, zamykając na chwilę powieki. Zaraz otworzył je ponownie, mimo że nic w jego wnętrzu się nie zmieniło. Nie uzyskał kolejnej odpowiedzi, nie zamierzał jej też do siebie dopuścić. Nie było sensu rozgrzebywać zamkniętego rozdziału z przeszłości.
Zacisnął dłoń na wstążce, wsuwając ją do kieszeni. Przyglądał mu się uważnie, nie do końca wiedząc, jak powinien teraz zareagować. Widział, że jest pijany, ale dobitnie widział też, że nie chce jego pomocy. Hotel rzeczywiście był niedaleko, prawdopodobnie nie było więc większych szans na to, że coś stanie mu się po drodze.
Ale czy na pewno?
— Nie musisz się za nic odwdzięczać — odpowiedział bezwiednie, obracając powoli głowę w ślad za jego ruchem. W końcu całe to wyjście było tylko i wyłącznie jego pomysłem, na który zresztą Momobashi zapracował sobie wcześniej na komendzie. Z początku nawet nie zwrócił uwagi na podniszczoną fotografię, która wylądowała na ziemi. Schylił się po nią bardziej odruchowo, jedynie pobieżnie przesuwając po niej spojrzeniem. Powinien mu ją po prostu oddać i stąd wyjść.
Trafi do domu sam.
Nie jesteś mu potrzebny.
Jak na zawołanie, jego umysł podsunął mu widok zaledwie sprzed kilku minut. Spojrzenie, które wmawiał sobie, że nie zrobiło na nim najmniejszego wrażenia.
Przeklął w myślach, wsuwając fotografię do kieszeni kurtki. Jeśli teraz mu ją odda, tym bardziej niczego nie osiągnie. Skoro nie zauważył jej straty, da radę bez niej przez następnych kilka minut.
Opuścił lokal w ślad za nim, łapiąc go za ramię.
— Hej — jedno proste słowo, by zwrócić na siebie uwagę. Wyminął go, zatrzymując w miejscu i podniósł rękę, zaraz cofając ją z powrotem. Ledwo udało mu się zdusić durny odruch dotknięcia jego twarzy i podniesienia jej ku górze, by sprawdzić jego mimikę. To wszystko zdecydowanie mu się nie podobało. I być może jednym z największych minusów całej tej klątwy było to, że poczuł się ze wszystkim podwójnie źle, widząc delikatną, dziewczęcą sylwetkę. Nawet jeśli doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że w środku kryje się ktoś zupełnie inny.
— Miałeś rację, mam talent do doprowadzania do niekomfortowego napięcia — wymruczał niechętnie, wychodząc w tym momencie tak mocno wbrew samemu sobie, że nawet jego wargi zdawały się próbować go powstrzymać.
Oczywiście, że odpychał od siebie ludzi. Po prostu nie chciał się do tego przyznać. Tak jak do tego, że pierwszy raz od dawna, znowu spotkał się z sytuacją, gdzie ktoś ewidentnie próbował wkraść się do jego życia. I nie do końca wiedział, jak sobie z tym poradzić. Nigdy nie należał do najbardziej towarzyskich ludzi, a przez kilka konkretnych wydarzeń w swoim życiu miał wrażenie, że utracił wszystkie umiejętności wpuszczania ich do środka jeszcze mocniej.
— Odprowadzę cię. Jeśli chcesz, po prostu udawaj, że mnie nie widzisz — dłoń zsunęła się powoli z jego ramienia. Nie musiał udzielać mu odpowiedzi. Koyasuryo potrafił być cholernie uparty.
Chłodne powietrze dobrze mu zrobiło. A przynajmniej na zawroty głowy, bo w środku wciąż odczuwał ten nieznośny ciężar, przez który oddychanie wydawało się trudniejsze niż zwykle. Całkiem, jakby coś zacisnęło długie szpony na płucach, przez co wzięcie oddechu pełną piersią było zwyczajnie niemożliwe.
Doskonale wiedział, kiedy ostatnio doświadczał czegoś podobnego, ale samo myślenie o tym wydawało się... Po prostu złe. Przez co zaczynał się czuć jeszcze gorzej i tam spirala marnego samopoczucia jedynie się zapętlała.
W tym momencie o niczym tak nie marzył, jak o gorącej kąpieli i znalezieniu najwygodniejszego miejsca w czterech ścianach własnego pokoju.
Problem w tym, że stróż pokrzyżował mu plany.
Złapany za ramię zatrzymał się w miejscu. Nie chciał tego robić, wolał przyspieszyć i stawiać kolejne kroki naprzód, ale alkohol buzujący w żyłach sprawił, że nie tylko wnętrze ciążyło mu dodatkowymi kilogramami; żwawe ruszanie kończynami stanowiło kolejne wyzwanie. W tym wszystkim odnalazł tylko tyle dobrego, że zdołał utrzymać wzrok wbity w ziemię i nie odezwać się ani słowem, nawet gdy usta zapiekły od cisnącego się komentarza. Skinął tylko powoli głową, dając mężczyźnie do zrozumienia, że słyszał każde słowo i przyjął je do wiadomości.
To nie byłby pierwszy raz, gdy świat potwierdził, że Kotarou miał w czymś rację.
Nie przywiązuj się, wilku, nie ma po co. Widzisz doskonale, jak to się kończy.
Fakt, widział. Makabryczny obraz ciała najeżonego dziurami po nożu nawiedzał go każdej cholernej nocy.
–Rób co chcesz – zdołał wychrypieć, czując, jak nocny chłód łapie go również za gardło.
Dłoń zwalniająca uścisk z jego ramienia sprawiła, że postawił krok w tył. Stał nieruchomo jeszcze kilka dłużących się selund, aż w końcu wznowił wcześniejszy marsz, choć tym razem odrobinę szybszy. Nie obchodziło go, czy pospiecz nie wyjdzie mu na gorsze, czyż przez szybsze ruchy nie wyląduje z pyskiem na glebie. Chciał po prostu wrócić do domu.
Nie odzywał się przez resztę drogi. Dopiero pod samym hotelem wymamrotał krótkie podziękowanie, choć nawet wtedy nie podniósł wzroku znad ziemi, czym prędzej znikając w ciepłym wnętrzu.
| END.
Doskonale wiedział, kiedy ostatnio doświadczał czegoś podobnego, ale samo myślenie o tym wydawało się... Po prostu złe. Przez co zaczynał się czuć jeszcze gorzej i tam spirala marnego samopoczucia jedynie się zapętlała.
W tym momencie o niczym tak nie marzył, jak o gorącej kąpieli i znalezieniu najwygodniejszego miejsca w czterech ścianach własnego pokoju.
Problem w tym, że stróż pokrzyżował mu plany.
Złapany za ramię zatrzymał się w miejscu. Nie chciał tego robić, wolał przyspieszyć i stawiać kolejne kroki naprzód, ale alkohol buzujący w żyłach sprawił, że nie tylko wnętrze ciążyło mu dodatkowymi kilogramami; żwawe ruszanie kończynami stanowiło kolejne wyzwanie. W tym wszystkim odnalazł tylko tyle dobrego, że zdołał utrzymać wzrok wbity w ziemię i nie odezwać się ani słowem, nawet gdy usta zapiekły od cisnącego się komentarza. Skinął tylko powoli głową, dając mężczyźnie do zrozumienia, że słyszał każde słowo i przyjął je do wiadomości.
To nie byłby pierwszy raz, gdy świat potwierdził, że Kotarou miał w czymś rację.
Nie przywiązuj się, wilku, nie ma po co. Widzisz doskonale, jak to się kończy.
Fakt, widział. Makabryczny obraz ciała najeżonego dziurami po nożu nawiedzał go każdej cholernej nocy.
–Rób co chcesz – zdołał wychrypieć, czując, jak nocny chłód łapie go również za gardło.
Dłoń zwalniająca uścisk z jego ramienia sprawiła, że postawił krok w tył. Stał nieruchomo jeszcze kilka dłużących się selund, aż w końcu wznowił wcześniejszy marsz, choć tym razem odrobinę szybszy. Nie obchodziło go, czy pospiecz nie wyjdzie mu na gorsze, czyż przez szybsze ruchy nie wyląduje z pyskiem na glebie. Chciał po prostu wrócić do domu.
Nie odzywał się przez resztę drogi. Dopiero pod samym hotelem wymamrotał krótkie podziękowanie, choć nawet wtedy nie podniósł wzroku znad ziemi, czym prędzej znikając w ciepłym wnętrzu.
| END.
P o k ó j K o t a r o u
Miał nadzieję, że śmierć Hazukiego go nie dotknie. Miał ogromną nadzieję, że zdążył się wyleczyć z jakiegokolwiek przywiązania i wszystko spłynie po kim jak po kaczce. W końcu poświęcił tyle lat, żeby odciąć się od wszystkich dookoła, żeby zerwać stare więzi i nie zawiązywać nowych.
Zawsze mocno się przywiązujesz.
Wybrzmiałe w podświadomości słowa były jak sól sypnięta na świeże rany. Doskonale znał ten wesoły głos, ten ton, który potrafił na niego wpłynąć, gdy nic innego nie dawało rady. Keiji zawsze wiedział jak dotrzeć do wilka i jak go okiełznać.
Niech cię szlag. Niech cię szlag za to, że musiałeś umrzeć. Ty i całe twoje dobro.
Myślał, że sobie poradzi. Że zepchnie uczucia pod dywan, tak jak to zawsze robił i będzie żył dalej, bez choćby najmniejszej skazy. I nawet próbował, ale każda następna porażka jedynie pogarszała już i tak mocno nadszarpnięty nastrój. Chodził wszędzie niezadowolony i warczał coraz częściej, na całe szczęście ograniczając negatywne zachowanie jedynie do rodziców i brata; całą trójkę omijał jak cholerny ogień, nie chcąc zamienić z nimi choćby słowa. Każdemu trzaskał drzwiami przed nosem, byleby tylko nie musieć wdawać się w dyskusje.
Z czasem zaczęła kuleć również władza nad mimiką twarzy i to właśnie wtedy zrozumiał, że czas na przerwę. Nie mógł pokazywać się ludziom w takim wydaniu, wszak od razu by do nich dotarło, że jednak miał jakieś słabości, a myśl o tym wywracała mu żołądek na drugą stronę. Zamknął się w czterech ścianach własnego pokoju i wychodził dopiero w momencie, gdy mrok spowijał wszystko dookoła, a każdy mieszkaniec hotelu zapadał w sen.
No właśnie, sen.
Kolejny minus całej sytuacji. Momobashi nie potrafił zmrużyć oka nawet na minutę, a gdy w końcu zmęczenie zmiatało go z nóg, to tylko po to, by paskudne sny przerwały odpoczynek. Innymi słowy – był wykończony.
Nie wspominając już o zgubionej fotografii, o której starał się zbytnio nie myśleć, bo sama świadomość zaprzepaszczenia czegoś tak cennego doprowadzała go do szału.
Leżąc na materacu wśród pościeli i ogromnego koce wpatrywał się uchylone na oścież okno. Powiewająca tuż za parapetem gałąź skupiała spojrzenie stale opadających powiek. Miał nadzieję, że zmęczenie i monotonność dnia w końcu pozwolą mu odpłynąć i może na więcej niż marną godzinę czy dwie. Ale nie. Plany pokrzyżowało subtelne pukanie, które Momobabshi z początku chciał zignorować. Coś go jednak tchnęło, sam nie był pewien, czy instynkt, czy może myśl przepędzenia starszego brata – bo to musiał być Sekki. Któż by inny?
Podnosząc się do pionu, przeczesał rozwichrzone kosmyki palcami; gdyby nie nastrój i okoliczności, to stanąłby przed lustrem i stwierdził, że nawet po wyjściu spod kołdry wyglądał dobrze. Powrót do normalnego ciała był jedynym plusem ostatnich dni. Krew już bulgotała w żyłach na samą myśl tkwienia w kruchym, dziewczęcym ciele.
Rzucił krótkie spojrzenie tkwiącej na parapecie popielniczce i opakowaniu papierosów. Przez krótką chwilę rozważał, czy nie ukryć dowodów zbrodni przed starszym bratem, ale ostatecznie wzruszył tylko ramionami.
Nie lubię gdy palisz.
Znów on. On i jego moralność. Wilk warknął pod nosem, odganiając niechciane myśli na bok.
Uchylił w końcu drzwi.
– Mówiłem ci żebyś-- oh.
Cóż, osobą za progiem zdecydowanie nie był blond włosy kurdupel. I może właśnie dlatego Kotarou uchylił nieco drzwi, wpuszczając gościa do środka.
| outfit |
Akuto nigdy nie należał do osób, które wykazywały się wielką empatią. Nawet jeśli rzeczywiście potrafił wykrzesać z siebie pewną formę współczucia, jego życiem przede wszystkim rządziła praktyczność. Dlatego też ciężko było stwierdzić dlaczego, gdy ostatnim razem jego noga stanęła w hotelu Nisshoku, nie skierował się prosto do stażysty którego znał. I którego przesłuchanie mogłoby być zapewne dużo łatwiejsze niż kogoś całkowicie obcego. A jednak, wybrał wtedy innego gówniarza, który okazał się nie mniej zbuntowany niż ten którego nieco lepiej znał.
Jak widać rodzice odwalili swoją lekcję w nieco inny sposób, niż można było oczekiwać.
Krótkie, kompletnie nic nieznaczące odbicie jego własnej twarzy w mijanym na dziedzińcu pomoście mimowolnie po raz kolejny wypełniło go resztkami ulgi. Demony były nieprzewidywalne. Rzucona na nich klątwa skutecznie to udowodniła, nie mógł więc całkowicie uwolnić się od przekonania, że był w tym wszystkim jakiś haczyk.
Że pojawią się skutki uboczne.
Przesunął w zamyśleniu palcem wskazującym po swoim mostku, zaraz poprawiając eleganckie kimono, które zawsze ubierał w czasie wolnym, gdy wykonywał wszelkiego rodzaju zadania dla swojej świątyni.
Nikt nie kwestionował jego obecności. Nie mijał zresztą zbyt wielu osób, a pojedyncze przemykające się korytarzem osoby witały się jedynie z nim skinięciem głowy zaraz umykając jak najdalej od jego beznamiętnego wzroku. Nie miał problemu ze znalezieniem odpowiedniego pokoju, nawet jeśli nie był pewien czy to wszystko było w ogóle warte świeczki. Dzieciak był w żałobie. To oczywiste, utrata członka rodziny czy jakiejkolwiek innej bliskiej osoby zawsze zostawiało w innych świat. A Akuto już dawno temu zaobserwował, że ludzie nie potrafią sobie poradzić ani ze zmianami, ani czyjąś nagłą nieobecnością i wymazaniem drogiej im osoby z bieżącego życia.
Uniósł dłoń i niespiesznie zapukał do drzwi, nie spodziewając się odpowiedzi za pierwszym razem. Szczerze mówiąc wcale się jej nie spodziewał i nie byłby szczególnie zawiedziony, gdyby koniec końców po prostu przyszło mu zawrócić.
Gdy tylko Momobashi otworzył drzwi, Koyasuryo miał wrażenie że doświadcza mocnego deja vu. Przez chwilę jego obraz nałożył mu się na udręczonego Koyę, na którego obliczu mimo naturalnej urody, los zdawał się na stałe odbić już zmęczenie. Dużo głębsze niż zwyczajnie fizyczne. Wyminął go i wszedł do środka, poprawiając pasek od przerzuconej przez ramię materiałowej torby.
— Okropnie wyglądasz — stwierdził na dzień dobry, rozglądając się po pokoju. Jego wzrok zatrzymał się na dłużej na popielniczce.
— Jak długo już siedzisz zamknięty w pokoju? — zapytał spokojnie, wracając spojrzeniem do złotych oczu. Nie widział go ostatnio na komisariacie. I nawet jeśli chłopak miał ku temu solidny powód, jeśli zamierzali mu pozwolić na zamknięcie się w czterech ścianach i użalanie się nad swoim czy też cudzym losem - to sami nie zdawali sobie sprawy z tego jak bardzo mu podobnymi akcjami szkodzą.
Bacznie obserwował przybyłego gościa. Nie dlatego, że przeszkadzała mu jego obecność, a dlatego, że zwyczajnie się jej nie spodziewał. Ze wszystkich ludzi w Oguni akurat on odwiedzał wilka? Dlaczego, jaki miał powód? Co stało za tą niespodziewaną wizytą? Na razie zatrzymał jednak pytania dla siebie i zamknął drzwi, nie chcąc, by żaden przypadkowy członek rodziny nie postanowił skorzystać z okazji, jaką było uchylone wejście.
Coś w wyrazie jego twarzy drgnęło od irytacji, choć równie dobrze mogło być głupim załamaniem światła. Zaraz wykrzywił usta w parodii uśmiechu.
– Ranisz moje uczucia, Koyasuryo – zaczął, przechylając na bok nie tylko głowę, ale i biodra, na którym oparł dłoń. – Rozumiem, że wolałeś mnie z buźką dziewczyny, ale nie uważam, by moja własna była gorsza. To dość niemiły sposób na powitanie – Wolną ręką złapał się teatralnie za serce i przymknął oczy, by nadać sceny dramaturgii.
Tym razem nie odczuł niczego niechcianego we wnętrzu. Głównie dlatego, że zdawał sobie sprawę ze swojej niedyspozycji. Głębokie cienie pod oczami i przyklejone do lica zmęczenie zdecydowanie nie pasowały do jego wizerunku.
Złoto tęczówek błysnęło czymś nieopisanym spod na wpół przymrużonych powiek.
– Niedługo, ledwie kilka dni. Próbuję odpocząć – mruknął, zmazując z pyska zwyczajowy uśmiech; zastępujące go zmęczenie starł pojedynczym przemknięciem dłoni po skórze. Ciężko było stwierdzić, czy znów żartował, czy może jednak mówił prawdę. Gdyby jednak zajrzeć w wilcze ślepia, można by się skłonić ku drugiej opcji.
– Przyszedłeś po kimono, tak? – dopytał, w końcu podnosząc wzrok na stróża. Nie był w nastroju na analizę każdego jednego mrugnięcia, co samo w sobie było dla niego nienaturalne, wszak kochał obserwować i wyciągać wnioski. Tym razem nie myślał zbyt długo nad ewentualnościami, jednocześnie wiedząc, że będzie musiał się bardziej postarać, jeśli chciał zachować swoją niewzruszoną otoczkę. – Już ci je daję, nie miałem wcześniej okazji, żeby je odnieść – Zwilżając językiem wargi, skierował kroki ku szafie. Wyjął z niej podarowane niegdyś odzienie, dzięki któremu tamtego dnia nie zafundował sobie choroby. Wyprane i złożone w schludną kostkę wyciągnął w kierunku mężczyzny.
Brew ciemnowłosego podjechała delikatnie do góry, jakby nie był pewien czy zapytać o dodatkowy powód wizyty.
W końcu takowy nie istniał, prawda? Przyszedł tylko odebrać swoją własność, bo po co innego?
Coś w wyrazie jego twarzy drgnęło od irytacji, choć równie dobrze mogło być głupim załamaniem światła. Zaraz wykrzywił usta w parodii uśmiechu.
– Ranisz moje uczucia, Koyasuryo – zaczął, przechylając na bok nie tylko głowę, ale i biodra, na którym oparł dłoń. – Rozumiem, że wolałeś mnie z buźką dziewczyny, ale nie uważam, by moja własna była gorsza. To dość niemiły sposób na powitanie – Wolną ręką złapał się teatralnie za serce i przymknął oczy, by nadać sceny dramaturgii.
Tym razem nie odczuł niczego niechcianego we wnętrzu. Głównie dlatego, że zdawał sobie sprawę ze swojej niedyspozycji. Głębokie cienie pod oczami i przyklejone do lica zmęczenie zdecydowanie nie pasowały do jego wizerunku.
Złoto tęczówek błysnęło czymś nieopisanym spod na wpół przymrużonych powiek.
– Niedługo, ledwie kilka dni. Próbuję odpocząć – mruknął, zmazując z pyska zwyczajowy uśmiech; zastępujące go zmęczenie starł pojedynczym przemknięciem dłoni po skórze. Ciężko było stwierdzić, czy znów żartował, czy może jednak mówił prawdę. Gdyby jednak zajrzeć w wilcze ślepia, można by się skłonić ku drugiej opcji.
– Przyszedłeś po kimono, tak? – dopytał, w końcu podnosząc wzrok na stróża. Nie był w nastroju na analizę każdego jednego mrugnięcia, co samo w sobie było dla niego nienaturalne, wszak kochał obserwować i wyciągać wnioski. Tym razem nie myślał zbyt długo nad ewentualnościami, jednocześnie wiedząc, że będzie musiał się bardziej postarać, jeśli chciał zachować swoją niewzruszoną otoczkę. – Już ci je daję, nie miałem wcześniej okazji, żeby je odnieść – Zwilżając językiem wargi, skierował kroki ku szafie. Wyjął z niej podarowane niegdyś odzienie, dzięki któremu tamtego dnia nie zafundował sobie choroby. Wyprane i złożone w schludną kostkę wyciągnął w kierunku mężczyzny.
Brew ciemnowłosego podjechała delikatnie do góry, jakby nie był pewien czy zapytać o dodatkowy powód wizyty.
W końcu takowy nie istniał, prawda? Przyszedł tylko odebrać swoją własność, bo po co innego?
Jak widać nadal miał siłę szczekać, więc chyba nie było z nim aż tak źle. Nie pierwszy raz przekonywał się, że chłopak miał niezwykle charakterystyczny sposób ukrywania własnych emocji. Podczas gdy Akuto wybierał maskowanie ich pod całkowicie obojętną mimiką, Kotarou zdawał się wyrzucać z siebie coraz to kolejne słowa zupełnie jakby starał się sprowokować cały świat.
Pozorny brak dbałości, całe to żartobliwe dogryzanie. Przyciągał tym ludzi, a może odpychał? Może jedno i drugie? Może dawał im pozorne poczucie bliskości, by następnie gdy przekroczą niepisaną granicę, odciąć się za jednym zamachem. Może warczał przy tym jak dzikie zwierzę, przekonując się że robi dobrze, podczas gdy sam cierpiał z każdą kolejną akcją.
Nie potrafił tego jeszcze ocenić. I nadal nie był pewien czy w ogóle chce to robić.
— Obawiam się, że nawet śliczna buźka dziewczyny nijak by ci w tym momencie nie pomogła — odparł bezlitośnie, pstrykając go palcem w czoło. Ta prosta odpowiedź na jego wieczne zagrywki nie była jednak zakończeniem jego działań. Przyglądał mu się uważnie, cały czas śledząc głębokie cienie pod oczami, zupełnie jakby szukał w nich czegoś co będzie w stanie pokierować go w odpowiednim kierunku. Te jednak uparcie nie chciały udzielić mu swojej odpowiedzi. Gdyby było inaczej, już dawno byłby w stanie uratować i Koyę.
— Wygląda na to, że raczej kiepsko ci idzie, Momobashi — odpowiedział, zaraz śledząc wzrokiem jego trasę, nim wrócił z jego kimonem. O którego istnieniu praktycznie zdążył już zapomnieć. Wspomnienie ożyło na nowo, dopiero gdy materiał wylądował pod jego palcami.
— Przyszedłem, bo jesteś najbardziej upartym gnojkiem jakiego znam — sprostował bez mrugnięcia, nie tłumacząc jednak do końca swojej wypowiedzi. Odłożył kimono na szafkę i sięgnął do torby wyciągając z niej termos, nim usiadł przy stoliku na środku pokoju, wskazując ziemię obok siebie głową.
— Siadaj, Momobashi.
Odkręcił pojemnik, zaraz przelewając napar do wieczka, służącego za przenośny kubek. Przesunął go w jego stronę, samemu podpierając twarz dłonią.
— Wypij to. Jest nieco gorzki jak to zioła, ale powinien pomóc.
Jak widać wcale nie miał w planach zbyt szybko się stąd zbierać. Albo co najmniej, zamierzał zostać tu tak długo aż nie osiągnie celu, który postawił sobie od samego początku.
Pozorny brak dbałości, całe to żartobliwe dogryzanie. Przyciągał tym ludzi, a może odpychał? Może jedno i drugie? Może dawał im pozorne poczucie bliskości, by następnie gdy przekroczą niepisaną granicę, odciąć się za jednym zamachem. Może warczał przy tym jak dzikie zwierzę, przekonując się że robi dobrze, podczas gdy sam cierpiał z każdą kolejną akcją.
Nie potrafił tego jeszcze ocenić. I nadal nie był pewien czy w ogóle chce to robić.
— Obawiam się, że nawet śliczna buźka dziewczyny nijak by ci w tym momencie nie pomogła — odparł bezlitośnie, pstrykając go palcem w czoło. Ta prosta odpowiedź na jego wieczne zagrywki nie była jednak zakończeniem jego działań. Przyglądał mu się uważnie, cały czas śledząc głębokie cienie pod oczami, zupełnie jakby szukał w nich czegoś co będzie w stanie pokierować go w odpowiednim kierunku. Te jednak uparcie nie chciały udzielić mu swojej odpowiedzi. Gdyby było inaczej, już dawno byłby w stanie uratować i Koyę.
— Wygląda na to, że raczej kiepsko ci idzie, Momobashi — odpowiedział, zaraz śledząc wzrokiem jego trasę, nim wrócił z jego kimonem. O którego istnieniu praktycznie zdążył już zapomnieć. Wspomnienie ożyło na nowo, dopiero gdy materiał wylądował pod jego palcami.
— Przyszedłem, bo jesteś najbardziej upartym gnojkiem jakiego znam — sprostował bez mrugnięcia, nie tłumacząc jednak do końca swojej wypowiedzi. Odłożył kimono na szafkę i sięgnął do torby wyciągając z niej termos, nim usiadł przy stoliku na środku pokoju, wskazując ziemię obok siebie głową.
— Siadaj, Momobashi.
Odkręcił pojemnik, zaraz przelewając napar do wieczka, służącego za przenośny kubek. Przesunął go w jego stronę, samemu podpierając twarz dłonią.
— Wypij to. Jest nieco gorzki jak to zioła, ale powinien pomóc.
Jak widać wcale nie miał w planach zbyt szybko się stąd zbierać. Albo co najmniej, zamierzał zostać tu tak długo aż nie osiągnie celu, który postawił sobie od samego początku.
– Oh, a więc twierdzisz, że była śliczna? Schlebia mi to, choć nie ukrywam, że wolałbym żebyś tak mówił o mojej normalnej twarzy – odparł, cały czas z tym samym wymuszonym uśmiechem. Nic w jego mimice nie drgnęło, gdy mówił, a jednak gdzieś wewnątrz siebie poczuł irytację. Zazwyczaj nie zwracał uwagi na komplementy, w końcu znalazł swoją wartość. Niemniej gdy w grę wchodził ten konkretny człowiek, wszystkie trzewia skakały zamieniając się miejscami i walczyły o nowe terytoria, a Kotarou za nic w świecie nie potrafił powiedzieć dlaczego.
Przełknął gorzkie słowa wraz ze śliną. Prędzej wyskoczyłby przez to uchylone okno i wyzwał wszystkie yokai tego miasta, niż przyznał do czegoś podobnego na głos.
Pstryknięty w czoło znów nie wiedział co robić, ani jak się czuć. Zacisnął usta i wbił wzrok w ziemię, po raz kolejny mierząc się z tą bezgłośną walką – jedna ze stron chciała warczeć i gryźć, bo słowa w parze z gestem nie były pokrzepiające, brzmiały wręcz prześmiewczo. Z drugiej zaś wiedział, że interpretacja tego człowieka na trzeźwo była ciężka, co tu mówić o sytuacji, gdzie organizm ledwo dychał wymęczony brakiem snu i spokoju. A może między tym wszystkim była i trzecia strona, która za nic w świecie nie chciała przyznać, że zaczynał lubić takie zagrywki, bo były dowodem, że jednak nie byli sobie całkowicie obcy.
Na kolejny komentarz zareagował jedynie krótkim wzruszeniem ramionami. Wiedział, że tragicznie mu szło. Na swoje usprawiedliwienie miał jedynie to, że nie podejrzewał, że w ogóle będzie potrzebował tego odpoczynku. Wszak cały czas zakładał, że Hazuki był mu równie bliski co sąsiad z pokoju numer 12 na parterze. A jednak się pomylił; wszystkie dotychczasowe utwierdzenia wzięły w łeb i zaczął się obawiać, że brat nie był jedynym, do którego się przywiązał.
A przecież tyle harował, żeby więcej tego nie doświadczać.
– Owszem, jestem. Mówiłem ci to już pierwszego dnia, gdy się spotkaliśmy. Chociaż osobiście nie użyłbym określenia 'gnojek' – Mówiąc cały czas obserwował Koyasuryo. Jeśli miał być szczery, to nie spodziewał się czegoś podobnego. Był pewien, że stróż wyjdzie za drzwi i odejdzie, gdy tylko otrzyma swoją własność, a on zajmował miejsce przy stoliku i jeszcze wyciągał... No właśnie, co? Wilk przechylił niepewnie głowę na bok, cały czas stojąc w tym samym miejscu, w tej samej pozycji. Nie śmiał się ruszyć ani o centymetr mimo tego, że był przecież u siebie. Postąpił krok naprzód dopiero zachęcony krótkim gestem, a za chwilę również słowami.
Usiadł tuż obok mężczyzny, w odstępie kilku, maksymalnie kilkunastu centymetrów, od razu kładąc spojrzenie na przygotowanym napoju. Zmarszczył śmiesznie nos uderzony jego zapachem, po czym zerknął na bok, konfrontując złote ślepia z czarnymi odpowiednikami.
– A więc w taki sposób chcesz się mnie pozbyć? – zażartował, językiem zwilżając wargi. – W jakiejś książce czytałem, że trucizna to broń kobiet. Z drugiej strony jesteś jednym wielkim znakiem zapytania, więc gdybyś chciał mnie wykończyć, to pewnie nawet nie zdążyłbym o tym pomyśleć – Pokiwał głową sam do siebie, ani na chwilę nie zakazując z pyska marnej imitacji uśmiechu.
Grał, jak zwykle grał, nie chcąc zdradzić się przed drugą osobą. A jednak wizja bycia zabitym akurat przez niego wydawała się tak...
Nie, stop. Dlaczego miałoby mu być przykro? Poza tym to tylko absurdalny scenariusz, w dodatku z bardzo małym procentem prawdopodobieństwa.
Tak więc mimo swoich słów chwycił za wieczko i powoli wypił zawartość. Napój rzeczywiście był gorzki, ale żaden grymas niezadowolenia nie zakłócił spokoju osadzonego na piegowatej twarzy.
– Czyżbyś jednak się o mnie troszczył, Koyasuryo? Jestem wzruszony – Miał zamknięte oczy, gdy mówił, bo doskonale wiedział, że ich błysk był aż nazbyt zdradliwy. Jeśli nad czymś nie potrafił panować, to właśnie nad ślepiami, które nierzadko pozwalały z niego czytać jak z otwartej księgi. Po prostu nie wszyscy wpadali na ten pomysł. – To ten magiczny napar twojego zielarza, o którym wspomniałeś? – mruknął po chwili, dopiero teraz uchylając powieki i kierując wzrok na stróża.
Przyglądał mu się dłuższą chwilę, próbując wyłapać na kamiennym licu najmniejsze drgnięcie.
Przełknął gorzkie słowa wraz ze śliną. Prędzej wyskoczyłby przez to uchylone okno i wyzwał wszystkie yokai tego miasta, niż przyznał do czegoś podobnego na głos.
Pstryknięty w czoło znów nie wiedział co robić, ani jak się czuć. Zacisnął usta i wbił wzrok w ziemię, po raz kolejny mierząc się z tą bezgłośną walką – jedna ze stron chciała warczeć i gryźć, bo słowa w parze z gestem nie były pokrzepiające, brzmiały wręcz prześmiewczo. Z drugiej zaś wiedział, że interpretacja tego człowieka na trzeźwo była ciężka, co tu mówić o sytuacji, gdzie organizm ledwo dychał wymęczony brakiem snu i spokoju. A może między tym wszystkim była i trzecia strona, która za nic w świecie nie chciała przyznać, że zaczynał lubić takie zagrywki, bo były dowodem, że jednak nie byli sobie całkowicie obcy.
Na kolejny komentarz zareagował jedynie krótkim wzruszeniem ramionami. Wiedział, że tragicznie mu szło. Na swoje usprawiedliwienie miał jedynie to, że nie podejrzewał, że w ogóle będzie potrzebował tego odpoczynku. Wszak cały czas zakładał, że Hazuki był mu równie bliski co sąsiad z pokoju numer 12 na parterze. A jednak się pomylił; wszystkie dotychczasowe utwierdzenia wzięły w łeb i zaczął się obawiać, że brat nie był jedynym, do którego się przywiązał.
A przecież tyle harował, żeby więcej tego nie doświadczać.
– Owszem, jestem. Mówiłem ci to już pierwszego dnia, gdy się spotkaliśmy. Chociaż osobiście nie użyłbym określenia 'gnojek' – Mówiąc cały czas obserwował Koyasuryo. Jeśli miał być szczery, to nie spodziewał się czegoś podobnego. Był pewien, że stróż wyjdzie za drzwi i odejdzie, gdy tylko otrzyma swoją własność, a on zajmował miejsce przy stoliku i jeszcze wyciągał... No właśnie, co? Wilk przechylił niepewnie głowę na bok, cały czas stojąc w tym samym miejscu, w tej samej pozycji. Nie śmiał się ruszyć ani o centymetr mimo tego, że był przecież u siebie. Postąpił krok naprzód dopiero zachęcony krótkim gestem, a za chwilę również słowami.
Usiadł tuż obok mężczyzny, w odstępie kilku, maksymalnie kilkunastu centymetrów, od razu kładąc spojrzenie na przygotowanym napoju. Zmarszczył śmiesznie nos uderzony jego zapachem, po czym zerknął na bok, konfrontując złote ślepia z czarnymi odpowiednikami.
– A więc w taki sposób chcesz się mnie pozbyć? – zażartował, językiem zwilżając wargi. – W jakiejś książce czytałem, że trucizna to broń kobiet. Z drugiej strony jesteś jednym wielkim znakiem zapytania, więc gdybyś chciał mnie wykończyć, to pewnie nawet nie zdążyłbym o tym pomyśleć – Pokiwał głową sam do siebie, ani na chwilę nie zakazując z pyska marnej imitacji uśmiechu.
Grał, jak zwykle grał, nie chcąc zdradzić się przed drugą osobą. A jednak wizja bycia zabitym akurat przez niego wydawała się tak...
Nie, stop. Dlaczego miałoby mu być przykro? Poza tym to tylko absurdalny scenariusz, w dodatku z bardzo małym procentem prawdopodobieństwa.
Tak więc mimo swoich słów chwycił za wieczko i powoli wypił zawartość. Napój rzeczywiście był gorzki, ale żaden grymas niezadowolenia nie zakłócił spokoju osadzonego na piegowatej twarzy.
– Czyżbyś jednak się o mnie troszczył, Koyasuryo? Jestem wzruszony – Miał zamknięte oczy, gdy mówił, bo doskonale wiedział, że ich błysk był aż nazbyt zdradliwy. Jeśli nad czymś nie potrafił panować, to właśnie nad ślepiami, które nierzadko pozwalały z niego czytać jak z otwartej księgi. Po prostu nie wszyscy wpadali na ten pomysł. – To ten magiczny napar twojego zielarza, o którym wspomniałeś? – mruknął po chwili, dopiero teraz uchylając powieki i kierując wzrok na stróża.
Przyglądał mu się dłuższą chwilę, próbując wyłapać na kamiennym licu najmniejsze drgnięcie.
Przez chwilę zastanawiał się czy powinien w ogóle odpowiadać na jego słowa. Mógł w końcu wyrzucić z siebie w tym momencie wiele. Choćby pytanie czy chłopakowi zależało na byciu nazywanym ślicznym. Koniec końców sobie darował. Nie pierwszy i nie ostatni raz. Mogło się zdawać, że dla Akuto przemilczenie wielu sytuacji było dużo wygodniejsze niż faktyczne odpowiadanie na cudze zaczepki. Nie znaczyło to jednak, że za każdym razem nie obserwował reakcji swoich rozmówców.
Zwłaszcza, że w rzeczywistości zapewne mógłby bez zająknięcia przyznać, że Momobashi przyciągał spojrzenia na ulicach. Nie użyłby w jego przypadku może słowa śliczny, ale nie wątpił że chłopak miał powodzenie nie tylko w szkole, ale i poza nią. Był to kolejny komentarz, który zachował dla siebie.
— Owszem, jestem. Mówiłem ci to już pierwszego dnia, gdy się spotkaliśmy. Chociaż osobiście nie użyłbym określenia 'gnojek'.
Jego słowa mimo wszystko dawały swego rodzaju nadzieję. Jakby nie patrzeć, fakt że chłopak był w stanie wyrzucać z siebie szczątki żartów, oznaczał że mimo wszystko potrafił odnaleźć zaczepienie, by nie pogrążyć się całkowicie w otchłani. Tej samej, która pojawiała się zawsze, gdy traciło się kogoś bliskiego.
Nie zaprotestował, gdy chłopak usiadł obok niego. Nie odsunął też w bok, mimo że osobiście uważał odległość pomiędzy nimi za zdecydowanie zbyt małą.
— Fascynujące insynuacje, Momobashi. Mogę cię jednak zapewnić, że w tym przypadku się nie mylisz.
Żartował, a może mówił prawdę? Czy zamierzał kiedykolwiek zacząć się do tego przyznawać? I czy faktycznie by odpowiedział, gdyby zadano mu na ten temat pytanie?
— Myślę jednak, że nazywanie trucizn bronią kobiet jest niewypowiedzianą stratą — wystarczyło pokryć nimi ostrze, by zapewnić swoim wrogom śmierć w wyjątkowych męczarniach bez większych starań. Nie dopowiedział tego jednak na głos. Temat śmierci nie był teraz tym, który zamierzał z nim poruszać. Przyszedł tu w zupełnie innym celu, którym nie było pogłębianie jego dotychczasowego stanu. Nawet jeśli Momobashi zapewne zbyłby to wszystko kolejną zaczepką.
— Gdybym się nie troszczył, nie fatygowałbym się do ciebie osobiście. Nie dopowiadaj sobie jednak zbyt wiele — nie byłby sobą gdyby prócz czystej szczerości, jego słowa nie zostały zwieńczone pozornie chłodniejszą nutą, zdającą się sprowadzać drugą osobę na ziemię.
Skinął głową w odpowiedzi.
— Nie wiem jak wiele w nim faktycznej magii, niemniej był w stanie, w przeciągu godziny zwalić z nóg nawet najbardziej odpornych na sen. Często stosujemy go na stróżach, którzy wracają z obchodów w... nieco gorszym stanie — stwierdził wymijająco, odwzajemniając jego spojrzenie bez najmniejszego zawahania.
— Więc? Do którego typu należysz, Momobashi? Chcesz o tym porozmawiać czy wolisz udawać, że ten temat nie istnieje? — zapytał opierając się łokciem o stół, by zaraz podeprzeć policzek dłonią.
Zwłaszcza, że w rzeczywistości zapewne mógłby bez zająknięcia przyznać, że Momobashi przyciągał spojrzenia na ulicach. Nie użyłby w jego przypadku może słowa śliczny, ale nie wątpił że chłopak miał powodzenie nie tylko w szkole, ale i poza nią. Był to kolejny komentarz, który zachował dla siebie.
— Owszem, jestem. Mówiłem ci to już pierwszego dnia, gdy się spotkaliśmy. Chociaż osobiście nie użyłbym określenia 'gnojek'.
Jego słowa mimo wszystko dawały swego rodzaju nadzieję. Jakby nie patrzeć, fakt że chłopak był w stanie wyrzucać z siebie szczątki żartów, oznaczał że mimo wszystko potrafił odnaleźć zaczepienie, by nie pogrążyć się całkowicie w otchłani. Tej samej, która pojawiała się zawsze, gdy traciło się kogoś bliskiego.
Nie zaprotestował, gdy chłopak usiadł obok niego. Nie odsunął też w bok, mimo że osobiście uważał odległość pomiędzy nimi za zdecydowanie zbyt małą.
— Fascynujące insynuacje, Momobashi. Mogę cię jednak zapewnić, że w tym przypadku się nie mylisz.
Żartował, a może mówił prawdę? Czy zamierzał kiedykolwiek zacząć się do tego przyznawać? I czy faktycznie by odpowiedział, gdyby zadano mu na ten temat pytanie?
— Myślę jednak, że nazywanie trucizn bronią kobiet jest niewypowiedzianą stratą — wystarczyło pokryć nimi ostrze, by zapewnić swoim wrogom śmierć w wyjątkowych męczarniach bez większych starań. Nie dopowiedział tego jednak na głos. Temat śmierci nie był teraz tym, który zamierzał z nim poruszać. Przyszedł tu w zupełnie innym celu, którym nie było pogłębianie jego dotychczasowego stanu. Nawet jeśli Momobashi zapewne zbyłby to wszystko kolejną zaczepką.
— Gdybym się nie troszczył, nie fatygowałbym się do ciebie osobiście. Nie dopowiadaj sobie jednak zbyt wiele — nie byłby sobą gdyby prócz czystej szczerości, jego słowa nie zostały zwieńczone pozornie chłodniejszą nutą, zdającą się sprowadzać drugą osobę na ziemię.
Skinął głową w odpowiedzi.
— Nie wiem jak wiele w nim faktycznej magii, niemniej był w stanie, w przeciągu godziny zwalić z nóg nawet najbardziej odpornych na sen. Często stosujemy go na stróżach, którzy wracają z obchodów w... nieco gorszym stanie — stwierdził wymijająco, odwzajemniając jego spojrzenie bez najmniejszego zawahania.
— Więc? Do którego typu należysz, Momobashi? Chcesz o tym porozmawiać czy wolisz udawać, że ten temat nie istnieje? — zapytał opierając się łokciem o stół, by zaraz podeprzeć policzek dłonią.
Siedząc obok stróża, odczuwał przede wszystkim spokój – czyli coś, czego przez ostatnie kilka dni bardzo mu brakowało. Mógł skupić myśli na prowadzonej rozmowie i nie zastanawiać się nad niczym innym. Nie wspominając już o tym, że sama obecność tak stoickiego człowieka była... W jakiś sposób relaksująca. Kotarou nie potrafił tego w żaden sposób wyjaśnić, ale był pewien, że nie osiągnąłby czegoś takiego z nikim, kto aktualnie próbował się do niego dobić. Poza tym każdy inny i tak nie miał takiej siły przebicia, jak Koyasuryo. A on nawet się nie starał, po prostu przyszedł.
– No nie wiem. Z tak kamienną twarzą byłbyś w stanie przekonać człowieka, że nie jesteś mordercą, nawet jeśli właśnie wyciągałbyś katanę z jego trzewi – parsknął cichym śmiechem i pokręcił głową. Był w stanie wyobrazić sobie tę scenę. Wyglądała tak prawdopodobnie, że rozsądek nakazywał się bać i zacząć uważać. Może nawet posłuchałby wewnętrznego głosu, ale żeby to zrobić musiałby być kimś innym.
Wrócił do popijania naparu. Ze wzrokiem wbitym w stolik opróżnił naczynie do końca, wsłuchując się w kolejne słowa stróża, na które jedynie wzruszył ramionami. Nie twierdził, że tak było, dzielił się tylko krótką wzmianką z książki. I o ile ten komentarz zbył krótkim gestem, tak następny...
Otworzył nieco szerzej oczy i zwrócił spojrzenie z powrotem na mężczyznę, doszukując się na jego licu jakichkolwiek oznak kłamstwa. Był przygotowany na słowa w stylu "nie przeginaj", ale na pewno nie na potwierdzenie. Nie wiedział co z tym zrobić, a następujący po pierwszej części wypowiedzieć dodatek jeszcze bardziej wybił go z rytmu. Przechylił głowę na bok i po prostu patrzył, bo nie miał pojęcia co myśleć. Z jednej strony nie mógł wyjść z szoku, bo dlaczego stróż miałby się o niego troszczyć? Nie miał powodu, czy więc kłamał? A może to kolejny żart? Z drugiej gdzieś głęboko w środku cieszył się jak dziecko, bo Koyasuryo nieczęsto raczył go takimi wyznaniami. Wobec tego może jednak miał powód do tej troski? Może nie byli sobie aż tak do końca obojętni. No i oprócz tego była też gorycz. Gorycz, która strzaskała całą nadzieję, bo 'miał sobie nie dopowiadać'.
Czysto automatycznie sięgnął dłonią do kieszeni, chcąc poczuć na palcach fakturę podniszczonej fotografii. Jej brak i przypomnienie sobie faktu, że przecież ją zgubił jedynie pogorszyły mu humor. Od razu odwrócił twarz od stróża, zmrużył ślepia i wbił wzrok w nieokreślony punkt na stoliku.
W końcu odłożył wieczko termosu i uniósł obie dłonie do twarzy, by przetrzeć powieki.
– Więc? Do którego typu należysz, Momobashi?
Cóż, sam chciał wiedzieć. Ostatnim razem przy podobnej sytuacji nie rozmawiał z nikim. Tamtą stratę przeżył o wiele mocniej i intensywniej, bo była po prostu pierwszą kiedykolwiek, a on był młodszy i nie tak doświadczony, jak teraz. I tym razem prawdopodobnie też przemilczałby sprawę, gdyby nie osoba, która zadała pytanie; autor dał wilkowi do myślenia i wprawił go w niepewność.
Chłopak opuścił ręce na uda. Przez chwilę wyraźnie coś rozważał, aż w końcu hmknął pod nosem i przechylił całą sylwetkę na bok, ostatecznie lądując z policzkiem na udzie mężczyzny. Odetchnął od razu, bo to było zwyczajnie wygodne.
– A o czym tu rozmawiać? – mruknął po dłuższej chwili ciszy. Coś się jednak zmieniło. Głosu nie znaczyła już żadna żartobliwość ani rozbawienie; mimo iż brzmiał spokojnie, to gdzieś w tonie przebijało się coś jeszcze, coś, co nigdy nie towarzyszyło Kotarou – delikatnie wyczuwalne przygnębienie. Również całe lico znacznie złagodniało, teraz naznaczone czymś nowym, czym podobnym do tego, co przebijało się również w sposobie wypowiedzi. Ciężko było w to uwierzyć i sam również nie przyznałby tego na głos, ale powoli, bardzo powoli odpuszczał. Maski, których przy nikim nie ściągał, powoli znikały; jedna po drugiej uderzały z hukiem o ziemię, mozolnie odsłaniając prawdziwe oblicze.
Proces wymagał czasu, ale było widać, że zaczął zachodzić.
– No nie wiem. Z tak kamienną twarzą byłbyś w stanie przekonać człowieka, że nie jesteś mordercą, nawet jeśli właśnie wyciągałbyś katanę z jego trzewi – parsknął cichym śmiechem i pokręcił głową. Był w stanie wyobrazić sobie tę scenę. Wyglądała tak prawdopodobnie, że rozsądek nakazywał się bać i zacząć uważać. Może nawet posłuchałby wewnętrznego głosu, ale żeby to zrobić musiałby być kimś innym.
Wrócił do popijania naparu. Ze wzrokiem wbitym w stolik opróżnił naczynie do końca, wsłuchując się w kolejne słowa stróża, na które jedynie wzruszył ramionami. Nie twierdził, że tak było, dzielił się tylko krótką wzmianką z książki. I o ile ten komentarz zbył krótkim gestem, tak następny...
Otworzył nieco szerzej oczy i zwrócił spojrzenie z powrotem na mężczyznę, doszukując się na jego licu jakichkolwiek oznak kłamstwa. Był przygotowany na słowa w stylu "nie przeginaj", ale na pewno nie na potwierdzenie. Nie wiedział co z tym zrobić, a następujący po pierwszej części wypowiedzieć dodatek jeszcze bardziej wybił go z rytmu. Przechylił głowę na bok i po prostu patrzył, bo nie miał pojęcia co myśleć. Z jednej strony nie mógł wyjść z szoku, bo dlaczego stróż miałby się o niego troszczyć? Nie miał powodu, czy więc kłamał? A może to kolejny żart? Z drugiej gdzieś głęboko w środku cieszył się jak dziecko, bo Koyasuryo nieczęsto raczył go takimi wyznaniami. Wobec tego może jednak miał powód do tej troski? Może nie byli sobie aż tak do końca obojętni. No i oprócz tego była też gorycz. Gorycz, która strzaskała całą nadzieję, bo 'miał sobie nie dopowiadać'.
Czysto automatycznie sięgnął dłonią do kieszeni, chcąc poczuć na palcach fakturę podniszczonej fotografii. Jej brak i przypomnienie sobie faktu, że przecież ją zgubił jedynie pogorszyły mu humor. Od razu odwrócił twarz od stróża, zmrużył ślepia i wbił wzrok w nieokreślony punkt na stoliku.
W końcu odłożył wieczko termosu i uniósł obie dłonie do twarzy, by przetrzeć powieki.
– Więc? Do którego typu należysz, Momobashi?
Cóż, sam chciał wiedzieć. Ostatnim razem przy podobnej sytuacji nie rozmawiał z nikim. Tamtą stratę przeżył o wiele mocniej i intensywniej, bo była po prostu pierwszą kiedykolwiek, a on był młodszy i nie tak doświadczony, jak teraz. I tym razem prawdopodobnie też przemilczałby sprawę, gdyby nie osoba, która zadała pytanie; autor dał wilkowi do myślenia i wprawił go w niepewność.
Chłopak opuścił ręce na uda. Przez chwilę wyraźnie coś rozważał, aż w końcu hmknął pod nosem i przechylił całą sylwetkę na bok, ostatecznie lądując z policzkiem na udzie mężczyzny. Odetchnął od razu, bo to było zwyczajnie wygodne.
– A o czym tu rozmawiać? – mruknął po dłuższej chwili ciszy. Coś się jednak zmieniło. Głosu nie znaczyła już żadna żartobliwość ani rozbawienie; mimo iż brzmiał spokojnie, to gdzieś w tonie przebijało się coś jeszcze, coś, co nigdy nie towarzyszyło Kotarou – delikatnie wyczuwalne przygnębienie. Również całe lico znacznie złagodniało, teraz naznaczone czymś nowym, czym podobnym do tego, co przebijało się również w sposobie wypowiedzi. Ciężko było w to uwierzyć i sam również nie przyznałby tego na głos, ale powoli, bardzo powoli odpuszczał. Maski, których przy nikim nie ściągał, powoli znikały; jedna po drugiej uderzały z hukiem o ziemię, mozolnie odsłaniając prawdziwe oblicze.
Proces wymagał czasu, ale było widać, że zaczął zachodzić.
Jego nauczyciele zawsze mówili, że ludzie bezmyślnie powtarzają takie słowa jak choćby "zwierzęta wyczuwają twoje intencje i stan wewnętrzny". Odnosili to do psów, koni, krów, wszystkich istot, z którymi obcowali i traktowali je jak niższy szczebel. Zapominając, że sami byli zwierzętami. A podobna zasada tyczyła się także ich.
We wnętrzu Koyasuryo prawie zawsze panował spokój. Pielęgnował go każdego dnia i to właśnie on przynosił największe efekty we wszystkich wymuszanych konwersacjach. Ludzie mogli się wzburzać i pieklić. W końcu większość — świadomie bądź nie — podnosiła głos, licząc na to, że również to zrobisz. Wejście na wojenną ścieżkę dawało im możliwość użycia ostrzejszych słów i wyrzucenia z siebie wszelkich zarzutów, wraz z ciężarem, który odczuwali. Dopiero później do większości z nich przychodziły także wyrzuty sumienia.
Gdy jednak od początku nie dawałeś się sprowokować, nawet najbardziej wytrącone z równowagi jednostki zaczynały się czuć jak szczenięta. Ich gniew powoli wygasał, aż w końcu uświadamiali sobie, jak dziecinnie wypadają w całej konwersacji. Czasem po prostu odpuszczali, gdy ich duma była zbyt wielka. A czasem przepraszali, czując się w obowiązku odzyskać własną twarz, którą utracili w trakcie.
— Być może to właśnie robię w poniedziałki, w ramach treningu. Nigdy się nie dowiesz — odpowiedział, przesuwając nieznacznie dłonią po materiale własnego ubioru, poprawiając jej stan. Drobne zagniecenia, które zdołały się utworzyć podczas podróży, zostały momentalnie wygładzone, przywracając mu ten sam schludny i nieskazitelny wygląd co zawsze.
Dopiero ruch wykonany przez Kotarou momentalnie mu o czymś przypomniał. Olśnienie przez sekundę błysnęło w jego ślepiach.
— Byłbym zapomniał — sięgnął do wnętrza ubioru, wyciągając ze środka drobny notatnik. Otworzył go i wyciągnął ze środka starannie schowaną fotografię, odkładając ją na stolik bez słowa. Jego cenny przedmiot, zniknął z powrotem pod połami kimona, ponownie skryty przed oczami świata.
— Zgubiłeś je w restauracji.
Nie zamierzał się jakoś dodatkowo tłumaczyć, dlaczego nie oddał go wcześniej, skoro i tak się nie widzieli. Nie miał w zwyczaju aż tak nadkładać drogi, a zdjęcie dla niego osobiście było na tyle mało istotne, by wsunął je do notatnika i usunął z pamięci.
— A o czym tu rozmawiać?
Westchnął cicho i wyciągnął dłoń, kładąc ją na głowie Kotarou. Tym razem nie skończyło się na krótkim klepnięciu. Akuto przeczesywał uspokajającym ruchem jego kosmyki, w ten sam sposób, który stosował wobec swojego rodzeństwa.
— Możemy więc posiedzieć w ciszy.
Dla niego nie było to w końcu najmniejszym problemem. Pytanie, czy Momobashi rzeczywiście nie miał nic do powiedzenia.
We wnętrzu Koyasuryo prawie zawsze panował spokój. Pielęgnował go każdego dnia i to właśnie on przynosił największe efekty we wszystkich wymuszanych konwersacjach. Ludzie mogli się wzburzać i pieklić. W końcu większość — świadomie bądź nie — podnosiła głos, licząc na to, że również to zrobisz. Wejście na wojenną ścieżkę dawało im możliwość użycia ostrzejszych słów i wyrzucenia z siebie wszelkich zarzutów, wraz z ciężarem, który odczuwali. Dopiero później do większości z nich przychodziły także wyrzuty sumienia.
Gdy jednak od początku nie dawałeś się sprowokować, nawet najbardziej wytrącone z równowagi jednostki zaczynały się czuć jak szczenięta. Ich gniew powoli wygasał, aż w końcu uświadamiali sobie, jak dziecinnie wypadają w całej konwersacji. Czasem po prostu odpuszczali, gdy ich duma była zbyt wielka. A czasem przepraszali, czując się w obowiązku odzyskać własną twarz, którą utracili w trakcie.
— Być może to właśnie robię w poniedziałki, w ramach treningu. Nigdy się nie dowiesz — odpowiedział, przesuwając nieznacznie dłonią po materiale własnego ubioru, poprawiając jej stan. Drobne zagniecenia, które zdołały się utworzyć podczas podróży, zostały momentalnie wygładzone, przywracając mu ten sam schludny i nieskazitelny wygląd co zawsze.
Dopiero ruch wykonany przez Kotarou momentalnie mu o czymś przypomniał. Olśnienie przez sekundę błysnęło w jego ślepiach.
— Byłbym zapomniał — sięgnął do wnętrza ubioru, wyciągając ze środka drobny notatnik. Otworzył go i wyciągnął ze środka starannie schowaną fotografię, odkładając ją na stolik bez słowa. Jego cenny przedmiot, zniknął z powrotem pod połami kimona, ponownie skryty przed oczami świata.
— Zgubiłeś je w restauracji.
Nie zamierzał się jakoś dodatkowo tłumaczyć, dlaczego nie oddał go wcześniej, skoro i tak się nie widzieli. Nie miał w zwyczaju aż tak nadkładać drogi, a zdjęcie dla niego osobiście było na tyle mało istotne, by wsunął je do notatnika i usunął z pamięci.
— A o czym tu rozmawiać?
Westchnął cicho i wyciągnął dłoń, kładąc ją na głowie Kotarou. Tym razem nie skończyło się na krótkim klepnięciu. Akuto przeczesywał uspokajającym ruchem jego kosmyki, w ten sam sposób, który stosował wobec swojego rodzeństwa.
— Możemy więc posiedzieć w ciszy.
Dla niego nie było to w końcu najmniejszym problemem. Pytanie, czy Momobashi rzeczywiście nie miał nic do powiedzenia.
Parsknął pod nosem, ale już niczego nie powiedział. Nawet jeśli Akuto twierdził, że wilk nigdy się nie dowie, to ten zamierzał choćby spróbować. Nie zwykł poddawać się bez walki. Temat jednak wydawał się skończony, więc Momobashi skomentował go tylko tym krótkim rozbawieniem i niczym więcej.
– Byłbym zapomniał.
Spojrzał na niego kątem oka. Obserwował, ja mężczyzna wyciąga notatnik, później coś z niego wysuwa. Złote ślepia bacznie śledziło każdy ruch aż do momentu, w którym książeczka znów zniknęła z zasięgu wzroku. Z początku nie zwrócił uwagi na odkładany przedmiot, zbyt zaintrygowany własnością stróża. Przez chwilę chciał nawet o to zapytać, ale gdy tylko spojrzenie wychwyciło to, co leżało na stoliku, wszystkie niepotrzebne myśli w sekundę wyparowały z głowy.
Powoli wyciągnął rękę i pochwycił fotografię między palce; ściągnął ją blisko twarzy, dając sobie kilkanaście długich i wybitnie cichych sekund, podczas których nie robił absolutnie nic, poza wpatrywaniem się w uchwyconą na zdjęciu twarz.
Jak zawsze pełny życia jak zawsze wesoły.
Cień skrzywienia przemknął przez piegowaty pysk. Coś ścisnęło go za serce, więc zagryzł między zębami wnętrze policzka. W końcu schował zdjęcie do kieszeni spodni, trzymając je blisko siebie, tak samo, jak Koyasuryo swój notatnik.
– Myślałem, że przepadło na dobre. Wszędzie go szukałem, ale nigdzie nie było nawet śladu. Następnego dnia wróciłem do restauracji, ale tam też nikt go nie widział. Nigdy bym nie pomyślał, że ty je masz – W przerwie między jednym a drugim zdaniem odetchnął głębiej, jakby chciał uspokoić niewidoczne na licu nerwy. – Dziękuję, że je zwróciłeś – mruknął po chwili, ale nie dopowiedział niczego więcej o samej fotografii. Mimo że minęło tyle czasu, wciąż nie czuł się dobrze z myślą, że miałby mówić o tamtych zdarzeniach. Jeszcze nie teraz.
Nagły i nie tak krótki, jak zwykle dotyk sprawił, że coś we wnętrzu wilka huknęło z trzaskiem jak zrzucona na podłogę porcelana. Zmrużył ślepia, ale nie z szoku, a czegoś innego, czego sam nie chciał nazywać po imieniu. Wargi zadrżały od tłumionego grymasu, a on sam obrócił się na drugi bok, wtulając twarz w materiał ubrania stróża.
– Nie wiem co mam powiedzieć – mruknął w końcu, odrobinę odchylając głowę, by móc swobodnie mówić; czoło wciąż miał przytknięte do brzucha Koyasuryo. – Nie dlatego, że nie chcę, a dlatego, że zwyczajnie nie wiem jakich słów użyć. Ironia, co? Nigdy nie mam tego problemu – Nie od dziś było wiadomo, że Kotarou używał słów jako jednej z wielu broni. W większości przypadków wiedział co mówić i kiedy mówić, żeby osiągnąć zamierzony cel. Ale teraz? Gdy rozmawiał z akurat tym człowiekiem? Miał w głowie jeden wielki i rozwichrzony chaos.
– Najpierw zdjęcie, później Hazuki i dobrało mi mowę. Cholerny świat zabiera mi wszystko, co polubię – Parsknął śmiechem, ale w połączeniu z tonem wypowiedzi wcale nie brzmiał na rozbawionego. Najwyraźniej też potrzebował zajęcia dla rąk, bo między palcami mierzwił skrawek ubrania Akuto. – Tyle czasu udawało mi się trzymać wszystko na wodzy. Wydawało mi się, że opanowałem już to, co musiałem i mam z głowy wszystkie niepotrzebne emocje.
– Byłbym zapomniał.
Spojrzał na niego kątem oka. Obserwował, ja mężczyzna wyciąga notatnik, później coś z niego wysuwa. Złote ślepia bacznie śledziło każdy ruch aż do momentu, w którym książeczka znów zniknęła z zasięgu wzroku. Z początku nie zwrócił uwagi na odkładany przedmiot, zbyt zaintrygowany własnością stróża. Przez chwilę chciał nawet o to zapytać, ale gdy tylko spojrzenie wychwyciło to, co leżało na stoliku, wszystkie niepotrzebne myśli w sekundę wyparowały z głowy.
Powoli wyciągnął rękę i pochwycił fotografię między palce; ściągnął ją blisko twarzy, dając sobie kilkanaście długich i wybitnie cichych sekund, podczas których nie robił absolutnie nic, poza wpatrywaniem się w uchwyconą na zdjęciu twarz.
Jak zawsze pełny życia jak zawsze wesoły.
Cień skrzywienia przemknął przez piegowaty pysk. Coś ścisnęło go za serce, więc zagryzł między zębami wnętrze policzka. W końcu schował zdjęcie do kieszeni spodni, trzymając je blisko siebie, tak samo, jak Koyasuryo swój notatnik.
– Myślałem, że przepadło na dobre. Wszędzie go szukałem, ale nigdzie nie było nawet śladu. Następnego dnia wróciłem do restauracji, ale tam też nikt go nie widział. Nigdy bym nie pomyślał, że ty je masz – W przerwie między jednym a drugim zdaniem odetchnął głębiej, jakby chciał uspokoić niewidoczne na licu nerwy. – Dziękuję, że je zwróciłeś – mruknął po chwili, ale nie dopowiedział niczego więcej o samej fotografii. Mimo że minęło tyle czasu, wciąż nie czuł się dobrze z myślą, że miałby mówić o tamtych zdarzeniach. Jeszcze nie teraz.
Nagły i nie tak krótki, jak zwykle dotyk sprawił, że coś we wnętrzu wilka huknęło z trzaskiem jak zrzucona na podłogę porcelana. Zmrużył ślepia, ale nie z szoku, a czegoś innego, czego sam nie chciał nazywać po imieniu. Wargi zadrżały od tłumionego grymasu, a on sam obrócił się na drugi bok, wtulając twarz w materiał ubrania stróża.
– Nie wiem co mam powiedzieć – mruknął w końcu, odrobinę odchylając głowę, by móc swobodnie mówić; czoło wciąż miał przytknięte do brzucha Koyasuryo. – Nie dlatego, że nie chcę, a dlatego, że zwyczajnie nie wiem jakich słów użyć. Ironia, co? Nigdy nie mam tego problemu – Nie od dziś było wiadomo, że Kotarou używał słów jako jednej z wielu broni. W większości przypadków wiedział co mówić i kiedy mówić, żeby osiągnąć zamierzony cel. Ale teraz? Gdy rozmawiał z akurat tym człowiekiem? Miał w głowie jeden wielki i rozwichrzony chaos.
– Najpierw zdjęcie, później Hazuki i dobrało mi mowę. Cholerny świat zabiera mi wszystko, co polubię – Parsknął śmiechem, ale w połączeniu z tonem wypowiedzi wcale nie brzmiał na rozbawionego. Najwyraźniej też potrzebował zajęcia dla rąk, bo między palcami mierzwił skrawek ubrania Akuto. – Tyle czasu udawało mi się trzymać wszystko na wodzy. Wydawało mi się, że opanowałem już to, co musiałem i mam z głowy wszystkie niepotrzebne emocje.
Przyglądał mu się przez krótką chwilę już po odebraniu zdjęcia, zaraz odwracając jednak taktownie głowę w bok. Koyasuryo już dawno temu wyzbył się przejmującej nad nim kontrolę ciekawości. A wystarczyło jedno krótkie spojrzenie, by w wyrazie jego twarzy dostrzegł dziwną intymność, która zdecydowanie nie powinna być oceniana przez osobę z zewnątrz. Dopiero teraz uświadomił sobie zresztą coś jeszcze.
— Powinienem był się domyślić, że jest dla ciebie niezwykle ważne, biorąc pod uwagę fakt, że nosisz je przy sobie i zwrócić je natychmiast. Panująca wtedy atmosfera wywołała we mnie mylne wrażenie, że nie był to dobry moment na jego zwrot. Błędnie oceniłem sytuację, wybacz — nawet jeśli na jego twarzy nie drgnął żaden mięsień, mówił całkowicie szczerze. Nie była to sytuacja, w której zamierzał długotrwale obwiniać samego siebie, ale jednocześnie zrozumiał, że był mu winien przeprosiny.
Nie zadawał żadnych pytań odnośnie jego własności. Nie był to temat, który powinien wychodzić na skutek cudzego zainteresowania. Jeśli Momobashi potrzebował się nim podzielić, stróż był gotów go wysłuchać. Zabawne, w końcu od samego początku powtarzał, że unika wszelkich kłopotliwych osób. A jednak siedział właśnie obok niego i raz po raz przeczesywał jego włosy palcami, pozwalając mu na schowanie się w jego ubraniach. Kontakt fizyczny, od którego stronił względem obcych, wywoływał nieznaczne ciepło w punkcie zetknięcia. Ciężko było mu jednak o tym myśleć w jakikolwiek konkretny sposób, gdy widział w nim obecnie jedynie umęczonego życiem dzieciaka, który potrzebował w tym momencie oparcia. Oparcia, które albo skutecznie odrzucał ze strony innych osób, albo najzwyczajniej w świecie go nie otrzymywał.
Nawet na chwilę nie zaprzestawał swoich ruchów, zaraz obejmując go drugą ręką, którą oparł praktycznie niewyczuwalnie na jego plecach.
Zastanawiał się przez chwilę nad jego słowami, myśląc w tym samym czasie nad własnymi. Co zdecydowanie nie było dla niego najłatwiejsze. Koyasuryo nie był najlepszym pocieszycielem. Ona była w tym dużo lepsza. I choć niejednokrotnie starała się go nasycić tą samą empatią, jego ród skutecznie wyplenił większość ludzkich odruchów, zastępując je chłodną kalkulacją i praktycznymi wyborami. Lecz nawet on w tej sytuacji miał na tyle taktu, by nie wyrzucać z siebie podobnych słów bez pomyślunku.
— Świat, w którym żyjemy, uwielbia odbierać nam poczucie kontroli w każdej możliwej formie — powiedział powoli, tym samym spokojnym tonem co zawsze, choć bez wątpienia dobierał je o wiele rozważniej — wiele osób trawi strach przed nieznanym, boją się, że demony wtargną do ich domu i rozszarpią ich na strzępy. Przestrzegają swoich zasad fundujących im poczucie bezpieczeństwa, tylko po to, by koniec końców stracić życie nie z rąk potworów, a zwyczajnej choroby.
Zamilkł na chwilę, wstrzymując ruchy dłoni na jego włosach, nawet jeśli nie wycofał jej w żaden sposób, po prostu tkwiąc nieruchomo w miejscu.
— Nie odbieraj sobie prawa do bólu po utracie osoby, którą kochałeś, Momobashi. Nie pozwól też jednak, by ból ten zawładnął twoim życiem. Utrata bliskich nam osób jest nieunikniona i choć chcielibyśmy zatrzymać ich przy sobie jak najdłużej, możemy jedynie cieszyć się czasem, który był nam dany i pielęgnować przeżyte wspomnienia do końca naszego własnego życia. Nawet jeśli nie ma ich już obok, każda z nich zostawiła po sobie ślad, który nigdy z niego nie zniknie — zamilkł, wpatrując się jeszcze przez chwilę w ścianę, nim powoli wznowił ruchy, obejmując go nieco bardziej stanowczo drugą dłonią.
Otworzył szerzej oczy, przyglądając się uważnie stróżowi, gry ten zaczął się tłumaczyć. Przez dłuższą chwilę sam nie odezwał się ani słowem, po prostu wlepiał parę złocistych, wilczych oczu w mężczyznę, które przez ostatnie dni, a może tygodnie wywrócił mu świat do góry nogami. Ktoś mógłby pomyśleć, że w tamtej chwili miliony myśli przemykały mu przez głowę, ale nie, było wręcz przeciwnie – miał w niej kompletną pustkę. Aż w końcu się roześmiał. Roześmiał się szczerym, serdecznym śmiechem, takim, którego nie nakrapiały żadne podszyte motywy, nic drugoplanowego. Musiał przymknąć oczy i przetrzeć łzy rozbawienia.
– Chyba nigdy nie przestaniesz być dla mnie zagadką – podsumował krótko, nie rozwijając jednak swojej myśli. Po prostu machnął ręką i pokręcił głową, najwyraźniej uważając temat za skończony.
Czemu w ogóle się śmiał? Przeżywał żałobę. Pół minuty temu nie chciał się w ogóle odzywać, a teraz bolał go brzuch od całego tego rozbawienia. Momo prawdopodobnie przyniósłby gar wody i zaczął odprawiać egzorcyzmy, gdyby go teraz zobaczył. Może więc najmłodszy Momobashi zrobił coś pożytecznego, odgradzając się od starszego brata drzwiami. Zresztą, co miałby mu niby powiedzieć, skoro sam nie wiedział, co się z nim działo?
A może rozumiał, ale nie chciał tego do siebie dopuścić.
A później znów zabrakło mu słów. Wzrok utkwiony w ciemnej tkaninie ubrania Akuto już tam pozostał, zaś sam Kotarou znieruchomiał niemal całkowicie. Przetarł nagle twarz, nie był tylko pewien, czy z powodu naparu, który być może powoli zaczynał działać, czy może przez coś zupełnie innego, do czego za nic w świecie by się nie przyznał. Wszak już dawno wyzbył się podobnych słabości.
Wyczuł to przeniesienie ręki, to niepewne objęcie. Twarz miał schowaną w połach materiału, więc mógł sobie pozwolić na zaciśnięcie ust. Był wściekły, bo tyle lat trenował i poświęcał czas i energię na to, by nauczyć się tłumić odruchy, by skrupulatnie ukrywać wszelkie emocje, których nie chciał pokazywać, by panować nad każdym najmniejszym mięśniem twarzy. Więc czemu? Czemu, do kurwy nędzy, przy nim miał takie trudności?
Zęby zgrzytnęły niekontrolowanie, pysk wykrzywił się w grymasie.
Uspokój się.
Na szczęście Koyasuryu zaczął znów mówić, więc młody wilk po prostu skupił uwagę na jego spokojnym tonie, na słowach, które wypełniały ciszę pokoju. W końcu podniósł się na jednej ręce; teraz ich twarze dzieł jedynie marny centymetr, może nawet mniej, więc stróż mógł policzyć wszystkie najdrobniejsze żyłki w złotych tęczówkach. A wzrok miał w tamtym momencie bardzo zacięty.
– Nie odbieram sobie tego prawa, to wszyscy dookoła to robią – powiedział w końcu, ledwie powstrzymując gardło przed uformowaniem warknięcia. – [color=#999900]Minęło ile... trzy dni? Dwa? A wszyscy oczekują, że do nich wyjdę, że pogadam, że powiem coś, co sprawi, że poczują się mniej gównianie. Brat, rodzice, cała ta cholerna rodzina. Czy ktokolwiek w ogóle pomyślał, że ja mógłbym potrzebować słowa wsparcia? Nie. Może to i lepiej, bo go nie potrzebuję, nie od nich – wyrzucił w końcu, chyba po raz pierwszy, od kiedy się poznali podnosząc głos, łamiąc swoją poukładaną, niemożliwą do zniszczenia fasadę. Odetchnął zaraz głębiej, przesuwając wolną dłonią po twarzy. Nie powinien sobie pozwalać na takie wybuchy. Nawet przy nim.
Starł z twarzy wszelkie oznaki frustracji i całą złość, która jeszcze przed chwilą tliła się na piegowatym licu. Wziął wpierw głębszy wdech, po czym z wolna wypuścił powietrze z płuc. Ochłonął. A później zrobił coś, co mogło nie do końca przypaść do gustu Akuto, ale wilk tego potrzebował. Przełożył nogę nad kolanami stróża i usiadł mu na kolanach, powoli obejmując go za szuję. Sam wpierw wsparł podbródek na jego ramieniu i dłuższą chwilę patrzył na ścianę naprzeciwko siebie.
– Jestem już zmęczony, rozumiesz? – mruknął w końcu, starał się brzmieć na rozbawionego, ale nie do końca mu wyszło. – Zmęczony traceniem ludzi, których kocham, zmęczony spełnianiem oczekiwań ludzi dookoła, zmęczony byciem czarną owcą tej rodziny, mimo że bracia nie dorastali mi do pięt pod wieloma względami, zmęczony wszystkim – fuknął na koniec jak rozdrażniony kot. Czuł doskonale, jak wizję wilczych oczu zamgliły łzy, więc czym prędzej schował pysk w ubraniu okrywającym ramię mężczyzny. Kolejny głębszy wdech i znów zdołał się opanować.
– Chyba nigdy nie przestaniesz być dla mnie zagadką – podsumował krótko, nie rozwijając jednak swojej myśli. Po prostu machnął ręką i pokręcił głową, najwyraźniej uważając temat za skończony.
Czemu w ogóle się śmiał? Przeżywał żałobę. Pół minuty temu nie chciał się w ogóle odzywać, a teraz bolał go brzuch od całego tego rozbawienia. Momo prawdopodobnie przyniósłby gar wody i zaczął odprawiać egzorcyzmy, gdyby go teraz zobaczył. Może więc najmłodszy Momobashi zrobił coś pożytecznego, odgradzając się od starszego brata drzwiami. Zresztą, co miałby mu niby powiedzieć, skoro sam nie wiedział, co się z nim działo?
A może rozumiał, ale nie chciał tego do siebie dopuścić.
A później znów zabrakło mu słów. Wzrok utkwiony w ciemnej tkaninie ubrania Akuto już tam pozostał, zaś sam Kotarou znieruchomiał niemal całkowicie. Przetarł nagle twarz, nie był tylko pewien, czy z powodu naparu, który być może powoli zaczynał działać, czy może przez coś zupełnie innego, do czego za nic w świecie by się nie przyznał. Wszak już dawno wyzbył się podobnych słabości.
Wyczuł to przeniesienie ręki, to niepewne objęcie. Twarz miał schowaną w połach materiału, więc mógł sobie pozwolić na zaciśnięcie ust. Był wściekły, bo tyle lat trenował i poświęcał czas i energię na to, by nauczyć się tłumić odruchy, by skrupulatnie ukrywać wszelkie emocje, których nie chciał pokazywać, by panować nad każdym najmniejszym mięśniem twarzy. Więc czemu? Czemu, do kurwy nędzy, przy nim miał takie trudności?
Zęby zgrzytnęły niekontrolowanie, pysk wykrzywił się w grymasie.
Uspokój się.
Na szczęście Koyasuryu zaczął znów mówić, więc młody wilk po prostu skupił uwagę na jego spokojnym tonie, na słowach, które wypełniały ciszę pokoju. W końcu podniósł się na jednej ręce; teraz ich twarze dzieł jedynie marny centymetr, może nawet mniej, więc stróż mógł policzyć wszystkie najdrobniejsze żyłki w złotych tęczówkach. A wzrok miał w tamtym momencie bardzo zacięty.
– Nie odbieram sobie tego prawa, to wszyscy dookoła to robią – powiedział w końcu, ledwie powstrzymując gardło przed uformowaniem warknięcia. – [color=#999900]Minęło ile... trzy dni? Dwa? A wszyscy oczekują, że do nich wyjdę, że pogadam, że powiem coś, co sprawi, że poczują się mniej gównianie. Brat, rodzice, cała ta cholerna rodzina. Czy ktokolwiek w ogóle pomyślał, że ja mógłbym potrzebować słowa wsparcia? Nie. Może to i lepiej, bo go nie potrzebuję, nie od nich – wyrzucił w końcu, chyba po raz pierwszy, od kiedy się poznali podnosząc głos, łamiąc swoją poukładaną, niemożliwą do zniszczenia fasadę. Odetchnął zaraz głębiej, przesuwając wolną dłonią po twarzy. Nie powinien sobie pozwalać na takie wybuchy. Nawet przy nim.
Starł z twarzy wszelkie oznaki frustracji i całą złość, która jeszcze przed chwilą tliła się na piegowatym licu. Wziął wpierw głębszy wdech, po czym z wolna wypuścił powietrze z płuc. Ochłonął. A później zrobił coś, co mogło nie do końca przypaść do gustu Akuto, ale wilk tego potrzebował. Przełożył nogę nad kolanami stróża i usiadł mu na kolanach, powoli obejmując go za szuję. Sam wpierw wsparł podbródek na jego ramieniu i dłuższą chwilę patrzył na ścianę naprzeciwko siebie.
– Jestem już zmęczony, rozumiesz? – mruknął w końcu, starał się brzmieć na rozbawionego, ale nie do końca mu wyszło. – Zmęczony traceniem ludzi, których kocham, zmęczony spełnianiem oczekiwań ludzi dookoła, zmęczony byciem czarną owcą tej rodziny, mimo że bracia nie dorastali mi do pięt pod wieloma względami, zmęczony wszystkim – fuknął na koniec jak rozdrażniony kot. Czuł doskonale, jak wizję wilczych oczu zamgliły łzy, więc czym prędzej schował pysk w ubraniu okrywającym ramię mężczyzny. Kolejny głębszy wdech i znów zdołał się opanować.
Kompletnie nie rozumiał wybuchu jego śmiechu. I szczerze mówiąc, nawet się nie starał. Zdążył się już przyzwyczaić do niezwykle specyficznego charakteru Momobashiego i reakcji odstających od reszty ludzi z Oguni. Ciężko było go też zresztą urazić, nic zatem dziwnego, że na jego twarzy nadal było wyrysowane... absolutnie nic.
Za to zdecydowanie nie podobało mu się, gdy jego twarz znalazła się zdecydowanie zbyt blisko. Już od kilku minut dzieciak przekraczał wszelkie dopuszczalne granice, ale dyskomfort coraz mocniej dawał mu się we znaki. Mimo to cierpliwie siedział, wpatrując się w niego beznamiętnym wzrokiem. Jak stary pies znoszący wchodzącego mu na głowę szczeniaka.
Nie żeby faktycznie zamierzał mu pozwolić wejść sobie na głowę.
Przeczekał jego wybuch, rejestrując wszystkie słowa, równocześnie odliczając powoli kolejne sekundy w swojej głowie. Kontakt jednak, zamiast zmaleć, osiągał coraz gorszy stopień, gdy usiadł mu na kolanach. Koyasuryo wypuścił powietrze nosem, przymykając nieznacznie powieki. Nawet jeśli nieustannie skupiał się na jego słowach, zabrał obie ręce, choć częściowo pozbywając się przytłaczającego dotyku.
— Za dużo sobie pozwalasz, Momobashi. To, że nie dysponuję werbalnymi zdolnościami pocieszania, nie znaczy, że mam zamiar oferować ci nadrobienie ich poprzez fizyczność — wyrzucił z siebie w sposób, który w żaden sposób nie wskazywał na brak opanowania czy poruszenie, które właśnie udało się mu wywołać w jego skamieniałym wnętrzu.
— Masz dwie minuty — nakreślił wyraźną granicę, unosząc dłoń do twarzy, by przesunąć po niej z głębokim westchnieniem, na które tak rzadko sobie pozwalał. Naprawdę. Co za kłopotliwy gówniarz.
— Nie jestem w stanie udzielić ci żadnej porady odnośnie rodziny. Każda rządzi się własnymi prawami, a ja nie jestem w pozycji, by mówić ci, co masz robić czy jakkolwiek w nią ingerować. Jeżeli będziesz potrzebował jednak chwili wytchnienia i uwolnienia się od znajomego otoczenia, jestem pewien, że wszystkie świątynie z przyjemnością przyjęłyby na jakiś czas wolontariusza, w razie potrzeby oferując pokój — jakby nie patrzeć, właśnie po to istniały. By dawać ludziom ukojenie, którego nie potrafili odnaleźć na co dzień. Zarówno za pomocą wszechobecnej atmosfery, jak i modlitwy, która potrafiła przynieść spokój niezliczonej liczbie istnień.
— Nie cofniesz tego, co już się wydarzyło i nie zmienisz przyszłości, która z pewnością znowu odbierze ci kogoś, na kim będzie ci zależeć. Możesz jedynie wykorzystać dany ci czas, zapamiętać najlepsze spędzone z nimi chwile i opłakać ich odejście, jeśli tego potrzebujesz. W tym momencie zostały ci pięćdziesiąt cztery sekundy. Płaszcze stróży są odporne na deszcz — tak, spodziewanie się po nim emocjonalnego współczucia byłoby absurdem. I choć sposób, w jaki zaoferował mu uwolnienie rozpaczy, dla wielu wydawałby się komiczny, bez wątpienia nie żartował.
Permissions in this forum:
Nie możesz odpowiadać w tematach|
|
|