WSTECZ | n u a g e s - Dreams

First topic message reminder :

   Złote oczy wyłapywały blask księżyca niemal równie intensywnie, co ślepia nocnych zwierząt. Noc była ciemna, a szlak oświetlany jedynie mdłym światłem z nieba znacznie odbiegał od bezpieczniejszych terenów miasta. Żaden z tych czynników nie powstrzymał ciemnowłosego nastolatka przed wkroczeniem na niebezpieczne trasy. Szedł przed siebie niewzruszony, całą swoją uwagę poświęcając otoczeniu i idącej kilkanaście metrów naprzód postaci.
   Zapytany o powód tego spaceru nie potrafiłby udzielić odpowiedzi. Mijany na ulicy stróż roztaczał wokół siebie aurę, która zwyczajnie rozkazała Kotarou podążać śladem nieznajomego. Chłopak nawet się nie zastanawiał; odczekał odpowiednia chwilę i ruszył naprzód, cały czas dokładając starań, by zachować odpowiednią odległość. Ciepły, jesienny wietrzyk uderzał mu w piegowata twarz i rozwiewał niesforne kosmyki na wszystkie strony, podczas gdy niebo nabierało szkarłatu, granatu i fioletów.
   Ostatnie promienie słońca zniknęły za horyzontem w przeciągu kilku krótkich minut. Gdzieś z tyłu głowy walały się myśli, równie niepotrzebne co odrzucona w kąt pokoju zmięta kartka. Wszystko krzyczało i wrzeszczało, że absolutnie nie powinien łamać reguł, wychodzić po zmroku w ciemny las, szlajać się własnymi ścieżkami, gdy mrok otulał cały świat.
   Wyrywał się z rąk, którymi próbowano go pochwycić i posyłał uśmiech ku kolejnym zakazom. Wiedział lepiej, wierzył w swoje instynkty, wiedział, że przeczucia były trafne. Z wysuniętą poza zaciśnięte wargi końcówką języka i dzikim blaskiem w oczach wyciągnął rękę przed siebie, chcąc pochwycić rozmazaną sylwetkę za ubranie.

| ubiór |

   Sam również nie zmieniał pozycji. Obecna była nie tylko wygodna, ale i zapewniała komfort, do którego potrzeby nie przyznałby się na głos nawet za skarby świata. Nikt go jednak nigdy nie podejrzewał o żadną niepewność ani zaprzątają razie umysł problemy, więc i nie musiał się martwić głupimi pytaniami, na które zdecydowanie nie chciał odpowiadać.
   – Wstawka o papierosach była żartem, Koyasuryo – westchnął. Czasami miał wrażenie, że ich rolę w nielicznych przypadkach zaczynały się obracać i to młodszy chłopak musiał wykładać wiedzę jak najprostszym sposobem. – Jeśli będziesz odpowiadał na żarty śmiertelną powagą, w końcu wystraszysz swojego rozmówcę. Albo doprowadzisz do niekomfortowego napięcia. A zawsze dobrze jest mieć kogoś, do kogo można otworzyć pysk i kto nie ucieknie, słuchając o tym, jak mówisz o umieraniu w odpowiedzi na zwykłą zaczepkę.
   Zasada przedstawiona przez Momobashiego dotyczyła znacznej większości mieszkańców. Mało było osób, które potrafiły słuchać ze swobodą, które nie zamierały w lodowym bezruchu, gdy tematy wychodziły poza strefę komfortu. Rozumiał nawet dlaczego – w końcu nad całym miastem wisiała klątwa i wszyscy mieli po uszy słuchania o śmierci.
   Koya, co? Fantastyczny zielarz. Czy jego magiczne naprawy mogłyby sprostać zadaniu walki z demonami przeszłości? Kotarou szczerze w to wątpił, wszak próbował już niejednej metody. A jednak... Był gotów chwycić się kolejnej opcji i to tylko dlatego, że proponował ją ten konkretny stróż.
   – Nad Oguni wisi jedna wielka plotka o przekleństwie, a jednak ludzie czepiają się takich głupot, byleby nie spoglądać w kierunku szarej rzeczywistości. Wygodniej jest myśleć o przeklętej grządce bazylii, niż całego miasta – mruknął, nie od razu odpowiadając na propozycje. Mógł udawać, że się zastanawia, ale tym oszukałby wszystkich poza sobą, bo wiedział doskonale, że podjął decyzję jeszcze zanim stróż dodał drugą część. – Chętnie go z tobą odwiedzę. Jestem zmęczony – tym wszystkim i mam już serdecznie dość. Reszta słów nigdy nie opuściła ust bruneta, choć przez długą chwilę rozważał, czy mimo wszystko nie powinien się nimi podzielić ze światem.
   Światem w postaci uważnie słuchającego Koyasuryo. Chłopak nie potrafił sobie wyobrazić zdradzenia mu wszystkich tych rozterek, a jednocześnie sama myśl o tym wydawała się tak... Rozluźniająca.
   – To ja powinienem zadać to pytanie – wytknął niejako rozbawiony. Rozprostował nogi pod stołem, czystym przypadkiem opierając jedną z nich o łydkę mężczyzny. – Ale jestem uprzejmy i na pierwszej randce staram się nie być wścibski. Oczywiście sprawa wygląda inaczej w przypadku zazdrości, w końcu będąc ze mną na tego typu spotkaniu, zwracasz uwagę głównie na mnie, a nie na zachwycone tobą panienki – W końcu oderwał dłoń od brazowych kosmyków, kładąc ją luźno na blacie. Przez dłuższą chwilę trawił własne słowa i aż chciało mu się śmiać. Od wieków nie był na prawdziwej randce, przez co samo mówienie o niej wydawało się czystym absurdem. Nie dlatego, że jedno z nich nie było kobietą. Powód był inny i dręczył go niemiłosiernie, więc postanowił mówić dalej.
   – No to, co ci powiedziała?
   Odetchnął nieco głębiej, wyciągając rękę odrobinę bliżej mężczyzny. Zdołał zachować subtelność ruchu, w końcu nie miał zamiaru przedwcześnie zdradzać intencji.

   – Sprawiasz wrażenie kogoś, komu nie zależy, by kogokolwiek przy sobie zatrzymać – stwierdził, choć bez żadnego przytyku ani oskarżenia w głosie. Brzmiał spokojnie, jakby opisywał pogodę za oknem. – A może to po prostu twój sposób, żeby zostawić u boku jedynie tych, którym naprawdę zależy. Cóż, nie wiem. Czy któraś z tych opcji jest bliska prawdy?
   Nie oceniał go. W końcu sam działał na podobnych zasadach, z taką tylko różnicą, że Momobashi w ogóle nie otwierał drzwi wejściowych, które Koyasuryo przytrzymywał otwarte na wyjściu. A przynajmniej nie świadomie. Już wystarczy, że dwójka braci przekroczyła ten zakazany próg, nikt więcej nie musiał.
   Wyciągnięta naprzód dłoń zacisnęła się w pięść.
   – Tak sądzisz? – Pytania nie nakrapiała ani ironia, ani wrogość; miało całkowicie neutralny wydźwięk, jakby prosił o podanie solniczki. Nie był zły ani urażony, bo o co miałby chować urazę? Ledwie znali swoje imiona, co tu mówić o preferencjach i przyzwyczajeniach. Momobashi mógł mieć smykałkę do czytania z ludzi jak z ksiąg, ale siedzący naprzeciw mężczyzna był całkowicie inną historią. Tomem obitym twardą skórą i przewiązanym ciężkim łańcuchem. – To kiepsko, biorąc pod uwagę choćby to, że jestem grzeczny – mruknął zaskakująco potulnie.
   W końcu wyprostował plecy, odchylając sylwetkę nieco w tył. Podbródek wylądował na zgiętym nadgarstku, łokieć na blacie. Zmrużył nieco złote ślepia, odbijając spojrzeniem gdzieś na bok; ze złotych tęczówek zniknął wcześniejszych iskier radości, choć wciąż nie zabrakło im wilczego blasku.
   Tak jak stróż wbijał wzrok w bruneta, tak on poświęcił część uwagi nadchodzącej kelnerce. Skoro siedzący naprzeciw mężczyzna nie zwrócił się do niej w żaden sposób, Kotarou postanowił przejąć pałeczkę. Posłał dziewczynie czarujący, acz subtelny uśmiech i skinął głową w formie podzięki.
   Wyraz zniknął z piegowatego pyska, gdy tylko odwróciła się do nich plecami.
   Łyżka w końcu wylądowała między palcami; stuknął nią o blat, poprawiając ułożenie w dłoni. Mimo tego nie od razu zabrał się do jedzenia. Jeszcze dłuższą chwilę wbijał spojrzenie w nieokreślony punkt za oknem po drugiej stronie lokalu.
   – Przypominasz mi kogoś znajomego z dawnych lat – Obrócił odrobinę twarz, by zdjąć podbródek z nadgarstka i oprzeć na nim policzek. Ani na moment nie odwracał wzroku ku policjantowi. – Na początku też mnie nie znosił i też się irytował, gdy cokolwiek robiłem, nawet gdy nie miałem niczego złego na myśli. Choć może nie tyle nie znosił, ile po prostu nie trawił, w końcu różnica między nami była diametralna, taka jak ta teraz. Wychodzi na to, że po prostu przyciągają mnie przeciwieństwa. Nie martw się, nie będę sprawiać ci kłopotów – Na samym końcu wypowiedzi zerknął ku Koyasuryo. Jeden z kącików ust chłopaka drgnął delikatnie w parodii uśmiechu.
   Nareszcie nabrał bulionu i skosztował. Chwilę później hmknął z uznaniem, najwyraźniej zadowolony ze smaku przyniesionego dania.

   Krótkie mrugnięcie. Dokładnie tyle trwała zmiana, podczas której siedzący naprzeciw Akuto zamienił się miejscami z kobietą – wyjątkowo ładną kobietą, należałoby dodać. Kotarou wytrzeszczył oczy w szoku, od razu spoglądając również na siebie.
   Pierwszym co zauważył, były zwisające luźniej ubrania i opadające na ramiona brązowe włosy. Jeśli zaś chodziło o biust... Nie mógł się chwalić w aż takim stopniu jak stróż, więc nawet nie kłopotał rąk z odchylaniem ubrania. W przeciwieństwie do...
   Zasłonił usta dłonią, wydając z siebie rozbawione parsknięcie.
   – Już z mojej perspektywy wyglądają nieźle, więc mogę się tylko domyślać, jakich widoków sam doświadczasz – Zaczepny uśmiech wygiął usta Kotarou, który nie mógł sobie darować i kolejnej zaczepki – przekornego oczka, które sekundę później puścił do stróża. Najwyraźniej cały dobry humor wrócił do niego w jednej sekundzie.
   Cała ta sytuacja była dla niego tak fascynująca – nawet jeśli sam padł jej ofiarą – że wszelkie złe myśli sprzed momentu odpłynęły w siną dal. Z zadowolonym uśmiechem rozglądał się na boki – wpierw na samotnego mężczyznę, który z szoku zerwał się do pionu i pobiegł w kierunku łazienki, później na wybiegającą z zaplecza kelnerkę... kelnera. Zakręciła się w kółko, jakby nie wiedziała, gdzie jest i wróciła na tyły, znikając Momobashiemu sprzed oczu.
   – Nie przeklinaj, damie nie przystoi – wytknął, wciąż z tym samym żartobliwym tonem. Wszystko wskazywało na to, że bawił się w najlepsze.
   Złapał za pałeczki, ale na ten moment skupienie uwagi na jedzeniu graniczyło z cudem. Rozbiegane, wilcze ślepia stale umykały ku stróżowi, a wargi drżały, chcąc uformować kolejny szeroki uśmiech. Starał się z tym walczyć i przez jakiś czas nawet mu się udawało. Zdążył nadgryźć kawałek jajka i spróbować makaronu, ale gdy tylko ostatni kęs zniknął w przełyku, wnętrze chłopaka rozszalało się na nowo.
   – Chodźmy zrobić coś głupiego! Obejrzyjmy się nago jak w filmach, albo coś takiego! Ty już nawet zacząłeś – świadomie lub nie, ale Kotarou zaplótł brązowy kosmyk na palcu wskazującym, posyłając stróżowi jedno z tych dziewczęcych, typowo zalotnych spojrzeń. – Zanim powiesz, że nie ma szans, przemyśl podwójnie tę ofertę. Coś takiego zdarza się raz na nigdy i nie wiadomo jak długo potrwa. Nie jesteś do końca sobą, możesz poszaleć! – Zamachał nogami w powietrzu i pochylił się naprzód, by zmniejszyć dzielącą ich odległość, ówcześnie odrzucając włosy na plecy, coby nie wpadły do jedzenia.

   Tym razem przyjście kelnerki w ogóle mu nie przeszkadzało. Cały czas wyglądał na tak samo rozbawionego i gdy tylko zaczęła mówić, on szczerzył się wciąż tak samo szeroko, całkiem jakby w odrobinie upitego bulionu znalazł środki rozweselające.
   – Na razie można to uznać za zabawne doświadczenie, no nie? – zaśmiał się do dziewczyny – chłopaka – zaczynając machać nogami w powietrzu. Miał wrażenie, że cała ta śmieszna przemiana zdjęła cały dotychczasowy ciężar z jego ciała, zabrała wszystkie niechciane myśli i odegnała problemy na dalszy plan.
   Czy narzekał? Absolutnie nie.
   Wpatrywał się zafascynowany w pracę kelnerki. Chciał wiedzieć, czy uwięzienie – nawet jeśli chwilowe – w męskim ciele jakkolwiek wpłynie na jej sposób myślenia, czy ruchy. Oczy Kotarou cały ten czas lśniły niemal nienaturalnym blaskiem, jakby miał do czynienia z czymś nie z tego świata. I w zasadzie trochę tak było. Jak się okazało – niezbadane są możliwości Oguni.
   Spód butelki z alkoholem stuknął o blat, odwracając uwagę wilka od pracowniczki baru. Może nawet jakoś by to skomentował, gdyby stróż nie zabrał głosu.
   – Osiemnastka w zupełności wystarczy i wobec tej decyzji złożę ci tę samą propozycję za kilka miesięcy – Znów posłał towarzyszowi porozumiewawcze mrugnięcie. Drgnął moment później, poruszony nagłą refleksją. – Ile ty masz w sumie lat? Nie wyglądasz staro. Znaczy... Teraz to już w ogóle, ale wcześniej też nie sprawiałeś wrażenia kogoś, kto sięga czterdziechy – Mówiąc, śledził mężczyznę – kobietę – wzrokiem. Korzystając z okazji, pozwolił dobie na obejrzenie go od stóp do głów, poddając analizie całe to nowe wydanie. I – niech to szlag – musiał przyznać, że jeśli już wcześniej uważał Koyasuryo za przystojnego, to teraz wyglądał po prostu nieziemsko. Nie, żeby jego wersja sprzed kilku minut była gorsza, ale tego nie miał zamiaru mówić na głos. Nie był pewien, czy podobny komplement zyskałby pozytywną reakcję. Choć może?
   – Nie ruszaj się.
   Zamarł.
   Nie dlatego, że tak mu kazano, a dlatego, że po prostu nie był przygotowany na to, co nastąpiło w moment po sugestii. Delikatne ruchy kompletnie wytrąciły Kotarou z równowagi; siedział w całkowitym bezruchu i z szeroko otwartymi oczami, tak naprawdę nie wiedząc, co powinien zrobić, ani myśleć. Chciał coś powiedzieć, chciał jak zwykle wybronić się żartem, ukryć niepewność pod wymuszonym rozbawieniem. A jednak teraz nie potrafił. Mięśnie zastygły, jakby w kończyny wlano cement. Jedyne co mógł, to wyczuć, jak twarz ociepla coś, czego tym bardziej nie przewidział – rumieniec. Wtedy coś zaskoczyło i w pół sekundy uniósł dłonie, chowając w ich wnętrzu tyle twarzy, ile zdołał.
   Po prostu nie mógł uwierzyć, że czerwienił się jak cnotka. I to tylko dlatego, że ten cholerny stróż postanowił zrobić coś tak... banalnego, właściwie. Niech go szlag.
   Dlaczego reagował na taką bzdurę aż tak intensywnie? Postanowił wszystko zrzucić na kobiece ciało. Żadna inna opcja nie miała prawa wchodzić w grę.
   – Nic głupiego, grzeczność absolutna, aureola nad głową – Ledwo to z siebie wydusił, mamrocząc z twarzą wciąż wciśniętą w dłonie. Powoli się uspokajał, dochodził do siebie i odkładał to nagłe wzburzenie wnętrza na bok. Odetchnął głębiej i opuścił ręce na stolik.
   – Teraz nie będą ci wpadać do jedzenia.
   Sięgnął za siebie, łapiąc długi warkocz w palce, przy okazji zaczynając się zastanawiać, czy zawsze miał tak miękkie włosy, czy to też zasługa dziewczęcego ciała. Kokarda na samym końcu sprawiła, że zaśmiał się pod nosem i pokręcił głową.
   W moment później znów pochylił się naprzód, posyłając stróżowi promienny uśmiech, gdy ten zajmował się własną fryzurą.
   – Ładnie wyglądam? – zapytał w końcu, mierzwiąc końcówkę delikatnej kokardy między opuszkami. Ciężko było stwierdzić, czy wciąż żartował, czy może jednak był całkowicie poważny.
   Bardziej niż alkoholem był zainteresowany skwierczącym na grillu mięsem. Akuto miał rację – zmiana wyglądu nijak nie wpłynęła na ich osobowości. Nic więc dziwnego, że Kotarou postawił na pierwszym miejscu właśnie jedzenie. Pomijając już fakt, że nie miał okazji na porządny posiłek, najzwyczajniej w świecie uwielbiał dobre kąski. Podkradał braciom śniadania czy obiady, gdy tylko nadarzała się okazja.
   – Aha! – wypalił nagle, celując w Koyasuryo pałeczkami. – Słowa padły i pozwolę sobie interpretować je w ten sposób, że nie planujesz nagle schować manatek i skończyć tej znajomości. Doskonale. W takim razie chcę, żebyś spędził ze mną następne urodziny – Wyprostował się dumnie, choć szybko przeskoczył uwagą do parującego mięsa. Dłuższą chwilę walczył z wewnętrznymi demonami, czy już teraz nie porwać jednego z kawałków, nawet jeśli miał się okazać niezbyt dobrze wypieczony. W końcu nie byłoby to pierwsze zagranie tego typu... Matka zawsze uderzała go w ręce, gdy próbował jej coś zwinąć z patelni.
   Z wytkniętym poza usta językiem przechwycił podpieczony plasterek. Obejrzał go z każdej strony, ale nie od razu wsunął do ust, dając kilka chwil na ostygnięcie. Nie obchodziło go, czy w środku wciąż był surowy. Chciał po prostu coś zjeść.
   Z drugiej strony...
   Wzrok umknął ku czarce z sake. Nawet jeśli chciał się nad tym poważniej zastanowić, to mięśnie zadziałały bez ingerencji mózgu; zawartość naczynia zniknęła w ustach Momobashiego. Nie skrzywił się, więc teoria Koyasuryo sprzed momentu została ostatecznie potwierdzona.
   Co oczywiście nie znaczyło, że wilk dobrze sobie radził z alkoholem. Czym postanowił nie dzielić się głośno.
   Co może pójść nie tak?
   – Zapomniałbym! Gdzie się nauczyłeś pleść warkocze? Masz młodszą siostrą? A może... dziewczynę? – Przy końcu zachłysnął się teatralnie powietrzem, spoglądając na stróża z jawnym przerażeniem w oczach. Nawet jeśli cała ta otoczka była jednym wielkim żartem, to gdzieś w środku chłód rozlał się po organach chłopaka. Nagle sobie uświadomił, że doświadczał kolejnej wielkiej walki – jedna część chciała za wszelką cenę dowiedzieć się prawdy, a druga obawiała się odpowiedzi jak dzikie zwierzę ognia. Wolał się nie sparzyć. Nie teraz, nie gdy było tak miło.

   – Hm? – Podniósł wzrok na dźwięk swojego nazwiska. Przekręcił głowę wpierw w jedną stronę, później w drugą, całkiem jak szczenię, któremu podstawiono pod nos coś nowego i nieznanego. – Jasne, nie ma sprawy. Będę mieć oczy szeroko otwarte. Chociaż jeśli chcesz znać moje zdanie... to nie spodziewałbym się wyjątków. Patrząc choćby na ten lokal – nie ma nas tutaj dużo, ale wszyscy znacznie się różnimy. Czy to wiekiem, czy miejscem zamieszkania, czy wielkością rodziny – Sam również był zaintrygowany zaistniałym zjawiskiem, choć nie na tyle, by poświęcać na nie czas akurat w tym momencie. Nie teraz, gdy mógł spędzić normalni i przede wszystkim spokojny wieczór w dobrym towarzystwie. Ostatnio brakowało mu czasów, w których po prostu nic się nie działo. Ciągły natłok nowych spraw i nadchodząca rocznica spędzały mu sen z powiek, przez co czasami robił się nieco bardziej marudny, niż powinien.
   – Nie, w sumie nie. Jak bardzo nie lubiłbym próbować nowych rzeczy, wolę jednak wrócić do normalnego ciała – odparł spokojnie, jak raz dając sobie spokój z zaczepkami. Z początku chciał rzucić coś w stylu, że za kilka miesięcy propozycja dotyczyłaby jego normalnego wyglądu, ale ostatecznie zrezygnował. Uwielbiał się droczyć i kochał te wszystkie subtelne prowokacje, ale zdążył już zrozumieć, że w przypadku tego człowieka nie zawsze działały tak, jak zakładał. A w zasadzie to nigdy. Akuto zawsze znajdywał sposób, by szerokim łukiem obejść zagrywki, które każdego innego zapędzały w kąt. Kotarou nie potrafił zdecydować, czy bardziej go to fascynowało, czy irytowało. W końcu przywykł do wodzenia ludzi za nos, w ten czy inny sposób.
   Pamiętał czasy, gdy słów nie okalała ironia, gdy twarzy nie pokrywały miliony masek, gdy problemów nie obracało się w żarty. Z perspektywy czasu zaczynał się zastanawiać jakim cudem wtedy funkcjonował. Oczywiście znał odpowiedź, ale wypowiedzenie jej – czy to na głos, czy w duchu – mogłoby zacisnąć lodowe szpony wokół serca i gardła.
   Skinął tylko głową na informację o wielu. Cóż, koniec końców się nie mylił. Stróż rzeczywiście był dość młody, wcale nie tak bardzo starszy od Momobashiego, co wykrzywiło usta młodego w subtelnym uśmiechu.
   – Na tyle, że gdybym przyprowadził cię do domu, mój brat zmusiłby cię do wzięcia ze mną ślubu.
   Zakrztusił się, nabierając wdechu.
   Spodziewał się wszystkiego, ale na pewno nie tego. I nie chodziło nawet o wzmiankę o ślubie, tylko o rozmiar całego komplementu. Znów odczuł to cholerne ciepło naznaczające policzku, więc obrócił twarz na bok i zakaszlał; nazwanie tej zagrywki subtelną powinno być karalne.
   Pochylając się nieco, uniósł dłonie, aż nie dotknęły policzków z cichym plaskiem.
   Ogarnij się, Kotarou. Co w ciebie wstąpiło? To wina tej zmiany, alkoholu, czy może towarzystwa? Nie miał pojęcia. Na szczęście to lekkie uderzenie uspokoiło rozszalałe myśli na tyle, by mógł odchrząknąć i na powrót rozprostować sylwetkę.
   Tak sobie przynajmniej wmawiał, bo w środku miał ochotę krzyczeć i piszczeć jak dziewczyna, którą się zresztą stał.
   – W takim razie będzie ciężko – mruknął zaraz w dość niechętnej tonacji. Nie pociągnął jednak myśli, pozostawiając jej otwartą interpretację. Wolał myśleć, że nie miał bliskich, bo posiadanie bliskich oznaczało przywiązanie, a akurat na to nie miał zamiaru sobie pozwalać. Już nigdy więcej.
   To była kolejna rzecz, którą nieświadomie sobie wmawiał.
   – Wychodzę z założenia, że urodziny powinno się spędzać z tymi, z którymi chce się je spędzić. Bez znaczenia, czy to ojciec, matka, brat, siostra, pies rodziny, kumpel z domu naprzeciwko czy starsza pani ze sklepu za rogiem. Chodzi o to, by towarzystwo sprawiało ci trochę radości. A ja chcę spędzić swoje urodziny z tobą, więc jeśli nie będziesz mieć planów, to zarezerwuj sobie czternasty dzień grudnia – Kończąc mówić, myślami był już przy soczystym mięsku. Tak soczystym, że mogłoby jeszcze uciekać spomiędzy pałeczek.
   Upomniany fuknął pod nosem, posłusznie, choć nie bez bólu w złotych ślepiach, odkładając plasterek na grilla. To nie powstrzymało go jednak przed nachalnym wlepianiem wzroku we wszystkie pozostałe kawałki, jakby co najmniej miały się od tego szybciej upiec.
   Chwila cierpliwości okazała się zdecydowanie warta męki patrzenia na jedzenie. Widząc upieczone kawałki lądujące na talerzu, wilk aż się wyprostował i klasnął w dłonie z zadowolenia. Od razu złapał za jeden z kawałków i po wstępnym ostudzeniu upchnął go do ust.
   W sekundę zrozumiał, że zdanie się na gusta stróża było dobrym pomysłem.
   – Nie i nie.
   Niewidzialny kamień spadł mu z serca.
   – Ah, zawsze to jakieś umiejętności – mruknął. – Mnie starsi bracia nie nauczyli niczego prócz sprytu. Chociaż inaczej... Sam musiałem się go nauczyć przez nich, więc w sumie cofam wcześniejszą wzmiankę – Temat rodzeństwa zakończył poprzez zjedzenie kolejnego kawałka mięsa i popicie go czarką sake. Zdążył już zapomnieć, że picie alkoholu nigdy nie należało do jego mocnych stron, przez co początki lekkiego szumu w głowie nie wydały mu się niebezpieczne. Ba, uznał je nawet za dość zabawne i postanowił kontynuować zabawę w sprawdzanie, jak bardzo to mrowienie może się rozrosnąć.
   Szkoda, że nie zdołał sobie uświadomić, że picie przed posiłkiem nie było najlepszym pomysłem. Czasami bywał głupi w całej tej swojej inteligencji.
   – Skąd brak chęci na związek? – zapytał po przełknięciu kolejnego kawałka mięsa. – Większość ludzi dookoła i to bez względu na wiek gna za partnerstwem. Z drugiej strony... Głupio robię, biorąc za przykład większość, co której przecież nie należysz. Nie znam drugiego takiego człowieka jak ty i jestem zaintrygowany – Za późno ugryzł się w język. Cmoknął tylko niezadowolony pod nosem, nie będąc w stanie powiedzieć skąd ta nagła rozwiązłość w słowach. Zawsze potrafił się pilnować, nigdy nie mówił o rzeczach, o których mówić nie chciał.
   Co poszło nie tak tym razem?
   O tym miał się niedługo przekonać.

   – Jedz wolniej.
   Wydął policzki, znów, w tym dziecięcym odruchu. Nie był przyzwyczajony do takich upomnień i oznak... czego, tak właściwie? Troski o bezpieczeństwo? Na pewno nie, bo z jakiej racji stróż miałby się o niego martwić. Starsi bracia nie przejawiali podobnych zainteresować, więc dlaczego ktoś niemal obcy miałby to robić?
   Nawet jeśli w pełni zapanował na drgnięciem mięśni twarzy, to nad oczami już nie dał rady – podejrzliwy cień przemknął przez złote tęczówki, podbijając ich nienaturalny blask.
   Nawet jeśli niczego nie powiedział, to wyraźnie zwolnił. Przestał zajmować się jedzeniem, jakby widział je pierwszy raz na oczy i jadł z rozwagą, poświęcając każdemu plastrowi mięsa odpowiedni czas.
   – W rzeczy samej – potwierdził, w międzyczasie opróżniając swoją czarkę z sake; język przemknął po dolnej wardze, zbierając z niej resztki posmaku alkoholu. – Jestem wyjątkowy i podejmuję decyzje w wyjątkowy sposób, co tu dużo mówić – Posłał stróżowi promienny uśmiech.
   Mógłby mówić o tym więcej, gdyby nie kolejne lądujące na talerzu kąski. Szkoda, że nie miał własnego ogona, bo ten wyraziłby w tym momencie całą jego radość i zachwyt aż nazbyt dobrze.
   Nawet jeśli podczas całego tego skupiania uwagi odnotował brak odpowiedzi, to odnalazł w sobie na tyle taktu, by nie ciągnąć tematu. Prawdopodobnie i tak nie skończyłoby się to niczym dobrym.
   Jeśli poczuł się dotknięty odpowiedzią policjanta, to nie dał tego po sobie poznać.
   – Widzisz – zaczął, powoli podnosząc się z miejsca. Przesiadł się tuż obok stróża, ramieniem ocierając się o jego ramię. – Rzecz w tym, że żeby wydawać wilkowi polecenia, musisz go wpierw oswoić. A i w takim przypadku ciężko o posłuszeństwo – Zaczepny uśmiech zwieńczył wypowiedź chłopaka, który na dodatek posłał Koyasuryo porozumiewawcze mrugnięcie. Złapał znów za swoje pałeczki i ponownie napełnioną czarkę. Wpierw ugryzł kolejny kawałek mięsa, później popił go alkoholem. Potrząsnął niewidocznie głową, gdy obraz przed oczami podskoczył na sekundę.
   Zabawne.
   – No i już mówiłem, że nie nie rezygnuję tak łatwo, gdy już sobie coś postanowię – Wsunął do ust resztę nadgryzionego mięska, ciesząc się nim jak pieniężną wygraną. – A czy na tym zyskam, czy stracę, to już sam ocenię.
   Na moment obrócił twarz w przeciwnym kierunku i ziewnął w wierzch dłoni. W następnej chwili jego policzek wylądował na ramieniu stróża, gdy chłopak przechylił się lekko na bok.
   W palcach obrócił pustą czarkę.
   – Czasami spotyka się obcych, dla których warto pójść ciężką ścieżką – wzruszył bezwiednie ramionami. Kilka luźniejszych kosmyków wpadło mu do oczu; dmuchnął w nie delikatnie, zaraz śmiejąc się pod nosem, rozbawiony tym, jak brązowe pasma nieposłusznie wróciły na poprzednie miejsce. – Kto wie, co będzie na jej końcu?

   Zwykle obserwował wszystko dookoła siebie. Bez znaczenia na to, gdzie się znajdował, oczy zawsze miał dookoła głowy, jakby od tego zależało jego życie. Dostrzegał to, na co inni nie zwracali uwagi – dziewczynę zalotnie dorzucającą włosy na ramię, śmiejąca się promiennie do chłopaka naprzeciw, który dyskretnie zerkał za towarzyszkę, gdzie dostrzegał zarys piersi jakiejś panienki. Widział grubą pajęczynę w kącie pomieszczenia i tłustą muchę, która w ciągu kilku minut miała paść ofiarą sporego pająka. Widział również krzywy uśmiech matki upominającej dziecko i złość siedzącego tuż obok ojca, któremu żyłka zaczynała pulsować na czole.
   A jednak teraz... Teraz nie potrafił się skupić na niczym innym prócz własnego towarzysza. I był na siebie wściekły, bo nie widział w tym nic złego, a przecież powinien.
   Nie patrzył na nic innego prócz tych ciemnych oczu, nieporuszonej emocjami twarzy i teraz nieco drobniejszej sylwetki. Nigdy miał problemu z dziewczynami, ale gdy sprawa tyczyła się stróża, to wolał go w normalnej formie.
   Podobna refleksja sprawiła, że miał ochotę sprawić sobie policzek w twarz.
   Uspokój się.
   Zamyślił się do tego stopnia, że ręką lądująca na jego ramieniu i nagłe ciepło bijące od drugiego ciała sprawiły, że podskoczył w miejscu z zaskoczenia. Gdy dotarło do niego, co się stało żołądek podskoczył mu do gardła. A może to było serce? Cóż, nie potrafił powiedzieć, zbyt zajęty próbą okiełznania nagle przyspieszonego oddechu. Dopiero słowa wypowiedziane mrukliwym tonem przywróciły tętnu normalność, nałożyły zwyczajową maskę na chwilowo zaskoczone lico. Złote ślepia zmrużyły się odrobinę, lśniąc od podchwyconego wyzwania. Usta wygięły się w przekornym uśmiechu, tym samym, który Momobashi tak uwielbiał przywdziewać na porządku dziennym.
   – Nie uważam. Jestem nim – odparł, uderzając głosem w podobne nuty, co sam Koyasuryo. – Czy to nie ty przed momentem mówiłeś, że jesteś dla mnie obcy? Zasada działa w obie strony. Czy wobec tego nie wykazujesz się powierzchownością? – Zrobił to, co zawsze. Choć nie brawowało mu pewności, to w wątpliwych chwilach sięgał po zaczepki, szukał luk w cudzej logice, słowach i gestach. Łapał się wszystkiego, co było pod ręką i przekuwał na broń, bo był gotów prędzej połknąć garść gwoździ, niż przyznać do słabości. Nawet tak głupiej.
   Parsknął rozbawiony, widząc plaster mięsa tuż przed piegowatym pyskiem.
   – Chcesz się bawić w oswajanie dzikich zwierząt, Koyasuryo? – Uśmiechnął się, unosząc jeden kącik ust wyżej od drugiego. – Plaster mięsa ci do tego nie wystarczy. Będziesz musiał włożyć w to znacznie więcej pracy – Tyle powiedział, jednocześnie zgarniając spomiędzy pałeczek zaoferowany kawałek. Nie był pewien, co podkusiło go do działania – podłapane wyzwanie czy alkohol coraz szybciej buzujący w żyłach. Teraz nawet się nad tym nie zastanawiał.
   Złapał za ponownie napełnioną czarkę i wypił jej zawartość, bo zdecydowanie nie chciał się nad tym zastanawiać.
   Jak już raz się oparł na stróżu, tak nie znalazł sił, by wyprostować sylwetkę. Po prostu siedział i zajadał, od czasu do czasu bezwiednie sięgając po sake.
   – Odpowiesz szczerze, jak o coś zapytam? – mruknął nagle, nie podnosząc wzrok znad skrawka bluzy, który zaczął miętolić w placach. Policzki miał już zaczerwienione od wypitych procentów, wzrok nieco zamglony.
   Miał się dopiero dowiedzieć, że panowanie nad mimiką w takim stanie graniczy z cudem.