WSTECZ | Mieszkanie Shane'a

Uniósł brew na tekst o Niepoczytalnych, by zaraz potem wydać z siebie ciche prychnięcie.
-Będę wtedy zamiast na pogotowie, to dzwonić po ciebie - odciął się natomiast. Chociaż miał nadzieję, że już uniknie takich sytuacji jak tamta. Tylko... że to było częściowo ciężkie do zrealizowania.
- Tylko wtedy będziesz musiał zrezygnować z dorywczych - i zająć się konkretną pracą, bez przenoszenia gdziekolwiek więcej swojej uwagi oraz wolnego czasu.
- Tylko uprzedzam. I nie wiem, nie wiem, w końcu tak nalegasz na bieganie razem - nie mógł sobie odpuścić nawiązania do czynności, którą z takim zapałem mu zapowiadał co jakiś czas.
Westchnął głęboko. Restrykcje względem jedzenia były często bardzo okrutne dla niego. Tak jak i teraz, gdzie argumenty "za" zostawały i tak ignorowane. W końcu to Everett miał władzę w kuchni oraz swobodę ruchów.
- Nie zdążyłem zjeść. No weeeź - próbował się przebić przez warstwę zakazu. - Przecież jestem grzecznym pacjentem - czy przez to nie zasługiwał na coś słodszego?
I tak oto minęło zaraz potem kilka godzin na śnie.
Uśmiechnął się, słysząc jego głos, po czym przesunął zabandażowaną rękę na jego dłoń.
- Czuję się, jakbym przespał więcej niż pół godziny - przyznał, unosząc głowę, by móc spoglądać na niego bardziej przytomniejszym wzrokiem. - Nic nie słyszę - przechylił głowę. - Twoje rodzeństwo już poszło? - nie sądził, że dzisiejszy dzień był względnie udany, aby zyskać jakieś pozytywne punkty u jego rodziny. Nie mógł za wiele im zaoferować, wyłączył się całkowicie wcześnie, a w dodatku najmłodsza nie darzyła go dobrymi uczuciami. Nie spędził też dodatkowo więcej czasu z nimi, a cisza z reszty mieszkania wskazywała na to, że dzisiaj było już za późno na cokolwiek więcej.
- Może być herbata - wybrał dla siebie napój, po czym nachylił się w jego stronę, aby musnąć palcami jego kącik ust. - Chyba, że chcesz spędzić chwilę jeszcze ze mną - przynajmniej nie mieli widowni tutaj, więc mogli spędzić ze sobą chwilę lub dwie, zadowalając się swoją obecnością. Dlatego też przesunął palce z jego twarzy na szyję, przysuwając się na tyle, by móc się lekko wtulić ciałem w jego.
- Chociaż na razie mam być grzeczny. Więc możemy przejść do porządku dziennego... nocnego? Która jest w sumie godzina? - teraz to i sam nie był pewny. Rozjechało mu się poczucie czasu przez nieprzerwany sen. A fizyczny stan nie pozwalał mu zbytnio na dobre podroczenie się z blondynem.
-Mogę poprosić o zabranie mnie do kuchni? - chciał skorzystać z jego pomocy w poruszaniu się po niewielkiej powierzchni. Nawet jeśli wątpił, że całkowicie przyzwyczaiłby się do tego sposobu transportu. Napicie się czegoś uznawał za dobry pomysł, a co potem? Zobaczyłoby się.

Nie potrafił się złościć na niego za to, że jednak nie obudził go o umówionej przez niego porze. Wiedział, że robił to z troski o niego, chcąc, by doszedł do siebie w całkowitym stanie, bez efektów ubocznych. A poświęcał mu tak wiele czasu, że nie mógł mu czegokolwiek zarzucić w danym momencie.
- Przyjemność po mojej stronie - odparł odnośnie VR, uśmiechając się łagodnie . - I mają zielone światło - ufał Jonathanowi względem oceny możliwości rodzeństwa. W dodatku też przynajmniej mogli ich zająć czymś, gdy wpadaliby do swojego brata w odwiedziny. - Szkoda, by się kurzyła, gdy ja nie mogę obecnie z niej korzystać - czuł, że najchętniej by do nich też dołączył wtedy, ale krępowanie bandy nastolatków było jedną z ostatnich rzeczy na jego liście do zrobienia. W dodatku spędzenie czasu z Jonathanem brzmiało dla niego o wiele bardziej przyjemniej, pozwalając mu na cieszenie się wspólną obecnością.
- Będę musiał się postarać, by nie przynieść ci wstydu - oficjalne poznanie rodziców zawsze niosło za sobą część stresu. Nawet jeśli został zapowiedziany i mieli obraz od strony blondyna, co innego robiło pierwsze wrażenie i samo zaakceptowanie go. I zrobienie wszystkiego, by nie skończyło się to w negatywny sposób.
Pokiwał głową na jego wyjaśnienia, kładąc dłoń na jego boku. Nie przeszkadzało mu takie leżenie. Chociaż fakt, że zaraz potem zawisł na nim, wywołał w nim zdezorientowanie i widoczne zmieszanie na jego twarzy, by zaraz potem odwrócił na moment wzrok na bok. Do czasu, aż został pocałowany. Delikatne i miękkie usta powodowały, że chętnie im się poddał, ale jednak nie pogłębiał tego. Nie potrzebował teraz mocnego dociskania, gdzie mógł rozkoszować się ową bliskością płynącą z przyjemności danej mu już po przebudzeniu.
- Odbijemy to sobie, gdy już będę w pełni sprawny - padła obietnica, gdy zakończył powolny pocałunek, jednakże wsunął swoją rękę pod jego koszulkę, patrząc na niego z całkowitą niewinnością. - Bez stresu, ze jakaś pozycja spowoduje zwiększenie obrażeń. A ja dość chętnie dowiem się czego więcej się nauczyłeś i jakie rzeczy chciałbyś sprawdzić jeszcze - uśmiechał się wyraźnie zadowolony z siebie.
- Chociaż na razie to chciałbym cię móc normalnie przytulić - bez delikatności czy lęku o brzuch oraz nadgarstek. Zwykły gest, przy którym mógł dobrze poczuć jego ciepło oraz bliskość. Uniósł delikatnie kąciki ust do góry. - Chodźmy zjeść i... zobaczymy, co zrobimy dalej. Albo pooglądać, albo wrócić do zajęcia, które przerwało nam twoje rodzeństwo.
Wypuścił ostrożnie powietrze z płuc.
- Chyba się nie przyzwyczaję do tego uczucia, gdy tak wisisz nade mną - wymamrotał zaraz potem, przyznając się na głos mimowolnie do tego, czego nie chciał mówić do tej pory.

- Może - a może i nie. Ale jednak to była zgadywanka, w którą nie było warto się obecnie bawić.
Prychnął cicho.
- Niby z której strony - w końcu to on miał zrobić wrażenie na nich, nie oni na nim. Tak, by mieli pewność, że ich syn był w dobrych rękach i nie musieliby się martwić o niego.
Tylko, że teraz było całkowicie na odwrót i to on znajdował się w jego rękach.
- Jest dobrze. Nie zwijam się przecież z bólu - chociaż ciało potrafiło dać po sobie, co mu nie odpowiadało na daną chwilę.
I... przeszli do dość trudniejszego tematu dla Kassira.
- Powtórzyć, robić też innego typu czynności... - odparł ostrożnie na jego pytanie, czując na sobie całkowicie jego wzrok w taki sposób, że miał wrażenie, iż chłopak próbował przejrzeć go na wylot.
- Nie wiem. Czuję jedynie wibrowanie w brzuchu i zmieszanie w głowie z tego powodu - jakoś tak oddziaływało na niego to. Może kwestia, że chłopakowi zmieniało się zachowanie, pokazując go z bardziej pewniejszej strony, pozwalając na tworzenie wyobrażeń, do których normalnie nie posunąłby się?
- Dlaczego? - spytał w odpowiedzi za to. Dlaczego je tak lubił? Jest tak blisko. Nie miał gdzie uciec. Ani tym bardziej się schować. Był pod nim, a ten wzrok zdawał się prześwietlać go całkowicie, byleby tylko uzyskać upragnioną odpowiedź. Przełknął ślinę.
- Ty chyba serio chcesz, bym pogubił się w swoich myślach...

- Albo mam rację - uzupełnił z zadowoleniem. Nie zamierzał negować roli Jonathana, by postawić siebie na wyższym miejscu. Zwłaszcza, że było "coś" w nim, co sprawiło, że jednak odwzajemniał uczucia. Był w końcu jego kolorem w szarawym życiu.
- Czyli celibat od pana doktora? - podsumował z cichym zrezygnowaniem. Tak by wychodziło, patrząc na fakt, że starał się kontrolować dla jego samego dobra. Co było rozsądną decyzją. Traktowanie lekko rany postrzałowej było bardzo złym pomysłem.
- Ugh... Nie naigrywaj się ze mnie - zaprotestował Kassir. - Jestem trochę za stary, by być uznany za uroczego, wiesz? - i co on miał z nim zrobić teraz? Nie spodziewałby się, że będzie mu dokuczać na tyle, że ponownie się lekko zmiesza z tego powodu. Chociaż musiał mu przyznać rację, że utrata kontroli nad sytuacją była dla niego nowością. Tak na tyle, że nadal do końca nie wiedział, jak powinien sobie z nia poradzić. Zdawał się być teraz bezbronnym dzieciakiem w jego dłoniach.
- Będę musiał jakoś spiąć je lepiej - powiedział odnośnie włosów. - Sam nie wiem jak... - może powinien pomyśleć o skróceniu ich w takim razie? Chociaż z innej strony miał wrażenie, że wtedy znalazłby się inny powód, przy którym nadal powinien znajdować się pod Jonathanem. - Chyba zostaje mi poczekać do warkocza, jaki miałeś mi zrobić - uznał finalnie. Zmiany w ułożeniu włosów był gotów przyjąć pozytywnie.
Musiał przyznać, że czasem jednak wewnętrznie roztapiał się przez jego uśmiech.
- Tak, tak - żachnął, zaraz potem śmiejąc się, gdy przenosił go dalej. Wiedział, że nigdy by nie pomyślał, że mógłby dawać się traktować w taki sposób. Jednakże przebywanie z Jace'em powodowało, że robił rzeczy, o które nie posądzałby się nigdy wcześniej. Tak samo jak i mu pozwalał na dane czynności, akceptując przy tym bliskość, jaka była niesiona w taki sposób.
- No dobrze, mój uroczy kucharzu. Co masz dobrego dla mnie? - zapytał, machając nogą w powietrzu, zaciskając przy tym palce na blacie. - Nie mogę się doczekać.
Chociaż równie dobrze mógłby chcieć i jego samego...
... zdecydowanie potrzebował już tego czasu, gdzie będzie całkiem zdrowy.
- Myślisz, że prezentuję się trochę lepiej przez ten sen? - zapytał go jeszcze.

Był cierpliwy. Na tyle, że mógł poczekać, aby "odwdzięczyć się" za takie zachowanie, odbierając mu przy tym wymówkę. Ale na razie akceptował ten los, przesuwając wzrokiem po nim w wybitnym rozbawieniu.
Pozostawił już kwestię celibatu. Niewiele mógł dodać odnośnie tego, wiedząc, że i tak nic by to nie zmieniło. Po prostu zostawało zaakceptować ich wspólny los pod tym względem. Ale kwestia bycia uroczym... aż popatrzył na niego z większą uwagą.
- Nie wiem. Dla mnie ty jesteś uroczy - odparł po prostu, kompletnie nie przejmując się tym, że ktoś kiedyś miałby mu to wypisywać. Nie bardzo jednak rozumiał tą niemalże niezauważalną zmianę w jego wyrazie twarzy. Nie dostrzegał u niego takiego zachowania normalnie, więc nie rozumiał obecnie tego.
Przynajmniej zaraz potem ponownie został pocałowany. Po skończeniu go, patrzał na niego z lekkim zapytaniem w oczach, by zaraz potem wypuścić powietrze z płuc.
- Jak mówiłem. Uroczy.
Tylko tyle dał na komentarz, by zaraz potem przewrócić oczami na temat swoich włosów.
- Nie potrzebuję być nad tobą, by cię pacnąć nim - odciął się z niewinnością w głosie. Zabawa w pozycje nadal trwała i mimo iż Kassir był na przegranej pozycji, nie poddawał się jeszcze tak łatwo.
- O rany. Pokornie przyjmuję przywilej, jaki dostane po obiedzie - odparł, unosząc kącik ust w rozbawieniu. Nie spodziewał się jednak, że zostanie zaatakowany w taki sposób. Nie bardzo mógł bronić się przed tego typu zachowaniem, powodując, że mógł jedynie zaakceptować swój los, starając się chociaż nie zaczerwienić.
Odwzajemnił jego pocałunek. Jego bliskość dosięgała go nawet wewnętrznie, gdy przeniósł dłoń za jego plecy, zaciskając palce na koszulce. Niełatwo było zapomnieć, że blondyn bardzo chętnie sięgał po kontakt fizyczny, co tylko bardziej uświadomiło Kassira, że w tym przypadku oboje cierpieli na swój sposób. Nawet jeśli sam nie ukazywał się z takiego typu zachowaniem, fakt, że mógł to robić z Jace'em kompletnie mu nie przeszkadzał.
Ale jego zachowanie go rozczulało wewnętrznie.
- Zdecydowanie odbijemy sobie to za niedługo - ponowił obietnicę. - A na razie to... na tyle, że mogę zjeść dwa dania - oznajmił odnośnie jedzenia. - Chociaż tyle, by uważać, aby nie obciążyć żołądka - dodał jeszcze. Pozostawało zjeść posiłek i zająć się resztą dnia, ciesząc się spokojem i własną obecnością.

z/t x2

Prawdę mówiąc nie spodziewałby się ataku z takiej strony. Rozmowa z przyjacielem mu zarazem dobrze uświadomiła, że stawał się tematem plotek, które niezbyt przypadały mu do gustu. Nie był fanem rozmów o aż tak prywatnych sprawach, zwłaszcza, że do tej pory niemalże zachowywał celibat. A teraz tym bardziej nie wyobrażał sobie, by miał cokolwiek opowiadać czy porównywać. Na samą myśl odczuwał dziwne dreszcze na plecach, nienależące do przyjemnych.
Umówienie się na spotkanie w mieszkaniu odebrał jako połowiczny pomysł dopiero po czasie. Nie było to już najlepsze miejsce do spędzania razem czasu - większość rzeczy została wyniesiona, powodując, że lokum nie zawierało w sobie już prawie w ogóle nacechowania Kassirem. Przy ścianach znajdowały się ostatnie pudełka, a przeniesienie części mebli było już zaplanowane. Nadawało się jeszcze do normalnego mieszkania, ale było widać, że jego właściciel miał wynieść się stąd lada dzień.
Dzwonek do drzwi oderwał go od telefonu, powodując, że dojść szybko wyłączył mu ekran i schował, udając się do drzwi wejściowych. Zamrugał oczami, otwierając je, by wbić piwne oczy w postać wysokiego blondyna.
- Hejo - trochę zaskoczyło go, że nie otworzył sobie sam, ale grzecznie i bez słowa przesunął się, by go wpuścić, aby zaraz potem zasłonić usta dwoma palcami w cichym chichocie. - Uroczo wyglądasz - teraz zauważył jego kosmyki na głowie, wijące się w każdą możliwą stronę.
- Twoje ubrania są tam, gdzie zawsze. Wziąć zakupy? - w sumie musiał przyznać, że nie do końca był pewny, czemu chciał jeszcze osobiście się z nim obecnie spotkać.

Zamrugał oczami wyraźnie zaskoczony zachowaniem Jonathana. Nie był to pierwszy raz, gdy zaskakiwał go swoim gwałtownym przylepianiem się, ale brakowało mu jeszcze trochę do akceptowania to w bardziej spokojniejszy sposób. I nie spodziewałby się, że nie chciałby się najpierw wysuszyć. Popatrzył na niego z dozą ostrożności i zaciekawienia nim położył na policzkach dłonie, całując go.
Musiał przyznać, że smakował słodko i zarazem deszczowo.
- Huh? - zamrugał kilka razy oczami. - Cóż tak gwałtownie... - nie zdołał nic więcej dodać przez kolejny pocałunek. Czuł, jak go pogłębia, powodując, że lekko odpływał z tego powodu. Odczuwał przyjemne mrowienie w tamtym miejscu.
Chociaż zmusił ich do rozdzielenia się, gdy poczuł powoli brak tlenu.
- Hola, tęskniłeś tak za mną? - zaśmiał się, odlepiając się od niego finalnie. - Chociaż skoro chcesz mnie zabrać, to znaczy, że coś stało się poważniejszego? Czy uznajesz, że już jest w porządku? - położył dłoń na jego klatce piersiowej, by wymusić lekko dystans. - Jakkolwiek ci ufam, więc... przebierz się zanim się przeziębisz, ja pozbieram jedzenie - zadecydował, chociaż był wybitnie ciekawy tego, o co chodziło.
Czyli temu chciał się pojawić tutaj? Ale mogłem też przyjechać do niego po prostu.
Potarł oba policzki, próbując się pozbyć zaczerwienienia jakie powstało przez poprzedni gest. Nie myślał zarazem zbytnio o motywacji blondyna, bardziej mając na względzie, by nieco zadbał o swoje zdrowie.

- Ja również. Ale przebierz się serio - postawił odpowiedzialność ponad romantyczność na widok jego trzęsącego się ciała. Obstawiał, że jego organizm ochładzał się mocniej przez pogodę na zewnątrz, a nie chciał, by przez chwilę nieuwagi jego chłopak rozchorował się.
Uniósł brew, zastanawiając się krótko nad jego słowami. Bez większego myślenia uznał, że kwestie z mieszkaniem mieli już ustaloną wcześniej, ale jednak... wychodziło na to, że Jace nie mógł się doczekać? Uznał to za całkiem urocze podejście.
Chociaż informacje o wiadomości...
- Hm? - wydał z siebie uprzejmy głos, patrząc na to, jak wydawał się być teraz zagubiony. Nie dowiedział się jednak. Odprowadzając go wzrokiem podrapał się po karku, próbując zrozumieć bardziej na spokojnie to, czego był zasadniczo świadkiem. Przesunął dwoma palcami po ustach, zaraz potem uśmiechając się delikatnie do samego siebie.
Lepiej zajmę się tym pakowaniem.
Nim Jonathan powrócił do niego, zdążył przepakować posiadane jedzenie - którego za wiele nie było i tak - do dwóch reklamówek. Upewnił się, że niczego nie zapomniał, odstawił je na podłogę pod ścianę. Owoce, ser, trzeba uważać na jajka... - rozważał w myślach nim dobiegł do niego głos blondyna.
- Jedynie na zakupy. Wystarczy? - odparł, odwracając się w jego stronę.  A przynajmniej próbując, bo złapał go od tyłu, skracając odległość między nimi. Wydał z siebie cichy chicho, czując usta na swojej szyi.
- Słowika? A co takiego wypisuje? - teraz to tym bardziej był ciekawy co wymyślił jego najlepszy przyjaciel. I w co uderzał swoimi słowami, że blondyn miał teraz taką reakcję, a nie inną. Obstawiam, że coś, z czego nie byłbym zachwycony. Jak zwykle. Zwłaszcza po wiadomościach, że z Jonathanem było mu łatwiej dogadać się.
- Jak chcesz mnie zabrać stąd, skoro nie chcesz mnie wypuścić obecnie? - zapytał go. - Co się dzieje? - nie odsuwał go, chociaż widocznie zadrżał, gdy przesunął dość wysoko swoją dłoń, nieco odsłaniając przy tym jego brzuch.
- W sumie to chcę nadal wiedzieć, co mu napisałeś wtedy - prawdę mówiąc, nie bardzo chciał wtedy go uświadamiać o pomyłce. Zrobił to tylko temu, by nie ukrywać przed nim różnych faktów. Chociaż nadal uważał, że wolałby nie rozmawiać o takich sprawach na głos. Tajemnice? Nie. Nawet nie. Po prostu było to dla niego zbyt mocno zawstydzające.
- Już, już, łaskoczesz mnie tu - wymamrotał. - I nadal masz mokre włosy.