WSTECZ | [ MESSENGER ] Noël x Słowik

— No gdzie lecisz telefonie. — Oburzony głos Ivo poprzedził pojawienie się jego twarzy na ekranie. — Sorka, telefon mi wypadł z dłoni. I jeszcze zrzuciłem sobie pokrojoną marchewkę… Biedna.

Parsknął śmiechem, przechylając się w bok, zupełnie jakby w ten sposób mógł zobaczyć, gdzie poleciała marchew.
— Zasada pięciu sekund. Co robisz? Nudzi mi się, więc dzwonię — wyszczerzył się, odstawiając telefon na stojak, zaraz rzucając się na kanapę, by obrócić się w jego stronę.
— Dopiero co wróciłem z pracy i zdycham. Nie wiem, na którym etapie życia wpadłem na pomysł, że współdzielenie biznesu to dobry pomysł, ale na pewno nie w tym, gdzie trzeba sprawdzać faktury. Jak się czujesz? Jak zdrowie? Doszedłeś już do siebie? Potrzebujesz czegoś?

— Obiad. Mam ochotę na to coś, co mi niedawno przywiozłeś, a nie chcę ci truć dupy o to. A raczej Axelowi. Wystarczy, że jeden Nixon to codziennie robi. — Poszedł za przykładem brata i padł na kanapę. Skrzyżował nogi, odchylając się i opierając plecy o boczne oparcie. — Faktury? Mogę ci przecież w tym pomóc. Czy nawet w jakichś innych formalnościach. Szybko łapię takie rzeczy. I tak na razie mam wolne w pracy przez nawalającą rękę, to mogę zerknąć na tą twoją papierową zabawę i wybawić cię od złego. — zaśmiał się przy ostatnim zdaniu. — I potrzebuję wyskoczyć gdzieś na dłużej, bo mi się już w tym mieszkaniu nuuuuuudzi. Ale opowiadaj jak tam idzie z interesem.

Roześmiał się wesoło, machając nogami w powietrzu jak dzieciak. Podparł nawet twarz dłońmi, udając syrenkę.
— No wiem, co nie? Jak już zaczął mi gotować, to nie wyobrażam sobie jedzenia czegokolwiek innego. Jest na mnie skazany na wieki, jakby mnie zostawił, to powinni od razu posądzić go o morderstwo za moją śmierć głodową — jego rozbawienie najwyraźniej weszło na poziom, gdzie musiał obniżyć głowę, rechocząc do samego siebie.
— Nie no spoko, Axel nauczył mnie to robić i nadal po mnie sprawdza, ale to nie zmienia faktu, że to taaaaakie nuuuuudneee — jęknął, przewracając się na plecy i zarzucając nogi na oparcie kanapy.
— Ale poza tym idzie spoko, zaczęliśmy w końcu odnosić zyski, chociaż wygląda na to, że nadal trzeba spłacić nieco zadłużeń po poprzednim właścicielu. Całe szczęście i tak wychodzimy na plus, więc nie trzeba się do niczego dokładać. To jak nic zasługa tego, że pojawiam się tam osobiście i błyszczę swoim pięknem. Ale na poważnie. Masa moich starych klientów tam przychodzi, byle ze mną pogadać i zostawiają jakieś chore kwoty. Nie, żebym wybierał w przeszłości byle kogo, więc nie mam z tym większych problemów, ale i tak to nieco zabawne. Trochę jakbym został hostem — przewrócił oczami, zsuwając się nieco w dół.
— Ręka nadal cię boli? Leki nie pomagają? — zapytał wyraźnie zmartwiony, przewracając się na bok. I prawie zwalił się przy tym na ziemię, w ostatniej chwili odpychając się dłonią od podłoża.
— Jezu, close call. Dobrze, że mam kocie ruchy.

Parsknął, kręcąc głową na boki.
— Pfff, przecież ty też potrafisz świetnie gotować. Nie zliczę ile razy uratowałeś mnie przed głodówką, gdy byłem zbyt leniwy by coś zrobić, a rodzice byli w pracy. Ale możesz być pewny, że w razie czego nie dam cię jemu zamordować z głodu. Słowo harcerza. — Na potwierdzenie własnych słów nawet uniósł rękę na wysokość serca, jakby faktycznie składał przysięgę.
— Muszę w końcu do was wpaść i wypróbować przynajmniej połowę menu. Obiecuję, że nie będę podrywał twojego personelu, żeby dostać zniżkę — zaśmiał się. — W sumie to Axelowi i tobie nie jest trochę niezręcznie z tym, że klienci z twojej przeszłości wpadają do waszego lokalu? — zapytał, drapiąc się po policzku.
— Czasami boli, ale nie jest źle, więc leki pomagają. Uczęszczam też grzecznie na rehabilitacje, ale podobno trochę minie zanim odzyskam moją super sprawność.
Wzruszył ramionami i spojrzał na swoją mniej sprawną dłoń. Jednak niemal od razu wrócił spojrzeniem do telefonu, kątem oka wyłapując dziwny ruch na ekranie. Parsknął odruchowo, ewidentnie wyśmiewając wyczyn brata.
— Uważaj tam, bo jeszcze chwila i będę musiał przyjechać, żeby cię zbierać z podłogi albo będziesz zmuszony czekać na Axela i lamentować, zanim wróci do domu.

— Awww, podlizujesz się. Lubię, jak to robisz — zaśmiał się, kręcąc nieco na boki — nie no, przyznaję bez bicia, że trochę się rozleniwiłem. Ale żeby nie było, czasem gotuję. Chociaż głównie jakieś głupoty typu śniadania czy przekąski.
Pokiwał głową, zaraz wytykając język na wspomnienie o niepodrywaniu personelu. Za to na jego pytanie zastanowił się przez chwilę, przekrzywiając głowę w bok.
— Hmm? Nie. Tylko z nimi rozmawiam, no i od razu mu powiedziałem, że przychodzą, więc to nie tak, że jakoś się z nimi kryję. Wiedzą, że jestem poza zasięgiem i nie mogą mnie dotykać, zresztą... mogliby tańczyć przede mną nago na stole, a i tak by mnie to nie ruszyło. A przynajmniej jest z nich spory zarobek — wyszczerzył się wyraźnie zadowolony, klaszcząc przy tym w dłonie.
— No i pamiętajmy, że Axel w pełni akceptował moją poprzednią pracę. Wiesz, praca to praca. To tak jakbyś był prawnikiem i trafił na ulicy na jednego ze swoich klientów. Nikt nie robiłby ci problemu o to, że chce wypić z tobą kawę, nie? Wiem, że ludzie podchodzą do tego inaczej przez to, że z nimi sypiałem, ale dla mnie to nadal była tylko praca. Axel to rozumie — wzruszył ramionami, nieszczególnie przejęty całym tematem. Przyglądał się ze zmartwieniem jego dłoni, widząc, że i wzrok brata wędruje w tamtym kierunku.
— Jesteś pewien, że to dobry rehabilitant? Może powinniśmy się rozejrzeć jeszcze za innymi? Jak będzie trzeba znajdę światowej klasy specjalistę i wynajmę jakiegoś mafiozę, żeby przerzucił go przez mur — powiedział ze śmiertelnie poważną miną, przewracając jedynie oczami na komentarz o lamencie.