WSTECZ | [ ROSJA, PETERSBURG ] Centrum

First topic message reminder :

Poproszę… Jedną. Tak.
Powąchał krwistoczerwoną różę i przesunął dolną wargą po jej odstającym płatku. W drodze trzymał ją blisko siebie, jakby chciał ją ochronić przed nieustannie sypiącym z nieba śniegiem. Lodowaty puch delikatnie odbijał się od czarnego płaszcza i kąśliwie wżynał się w policzki idącego. Pogrążony w migających przed oczami wyobrażeniach, pewnie stąpał po śliskich chodnikach Newskiego Porspektu. Prosto do celu…
Odłożył ją na ladę i szybko ściągnął z siebie ślady wyjścia. Recepcjonista niepotrzebnie wskazał numer pokoju i posłusznie odebrał przeźroczystą folię osłaniającą kwiat. Zimna, dumna zbliżała się wraz z jej posiadaczem do wspominanych wcześniej drzwi. Zapukał i westchnął ciężko. Oparł się ramieniem o ścianę i zawiesił spojrzenie na idealnym, niekończącym się korytarzu.

- What do I want? I want a friendship. Be my friend and be there when I call for you. That’s all I want.
Wpatrywała się uważnie w kobietę z łagodnym uśmiechem zdobiącym jej twarz . Interesujący dobór słów. Zdawała się być w pełni skoncentrowana na swoim celu, nie zważać na ewentualne konsekwencje. Ta wizyta wymagała sporo odwagi, doprawdy godne podziwu.

Skinęła głową i poprosiła prawą rękę o zapis prośby.
- Wiem, że informacje o mnie masz, więc będę czekać na kontakt. Proszę cię, byś nie zwlekała z wykonaniem tego o co proszę. Zależy mi na czasie. – uśmiechnęła się leniwie i wstała.
- Czy wszystko jest jasne?

Nie przewidywał szybszego opuszczenia szpitala niż o siódmej. Zamiast na przerwę obiadową, wyjdzie z psami na spacer. Może po drodze kupi jakieś pierogi na wynos…

- Well, of course. It’s perfeclty understandable that you are, in fact, in a hurry. However that procedure will require a certain ammount of time.  Don’t trouble yourselft with that, darling.

Leaving so soon?
Oh, the fun we could have!

Uśmiechnęła się ironicznie.
- Shall we sign it with blood?

Spojrzała na lewą rękę. Podpis zbesztany przez jego krew? Niie…
Pokręciła głową i uśmiechnęła się leniwie.
- Mam nadzieję, że wszystko pójdzie gładko.


Wrócił do domu późną nocą. Nakarmił psy i w ubraniach położył się na łóżku. Miał tam poleżeć chwileczkę, minutę, dwie… Obudził się po kilku godzinach z psami przy sobie. Niechętnie wstał, umył się i przebrał. Nieprzytomny od znowu się położył i przykrył po czubek głowy. Tak cholernie brakowało mu kogoś obok. Zwierzęta może i wypełniają pustkę, ale…

Zaspany spoglądał na brzęczący ekspres do kawy.
Co jej napisać? Wszystko w porządku? Sprawa Alexandry zostaje zamknięta? Tak… Chyba tak. Uśmiechnął się do zaczepiającego go bernardyna i wyciągnął do niego rękę.

- I'm inspired. You know where to find the door, sweetie.
Nie spojrzała już na kobietę, nagle uznając zasłony za niezwykle interesujące. Jej myśli krążyły teraz wokół „targetu”.
Time to make preparations.

Co?
Cyrku? On to dobrze rozumie? Czy… He?! Przejrzał w internecie ogłoszenia o ewentualnych imprezach, ale nic takiego nie znalazł. O co mogło jej chodzić? Cholera jasna!
Zapatrzył się w ośnieżone budynki za oknem i zagryzł dolną wargę. Może... Może chodzi jej o emocje o dziwaczności? Gdzie takie znaleźć jak nie w jej towarzystwie? Popukał paznokciem w wyświetlacz i w końcu odpisał na wiadomość.

Przyszedł na pieszo, szczerze mówiąc nie spodziewał się, że wybierze miejsce na Nevskyim Prospekcie. Jego wątpliwości rozwiały się widząc, że obiekt niejako połączony jest z teatrem. Szczerze mówiąc w tym miejscu go jeszcze nie było. Powoli mijał witrynę z wystawionymi figurami i rzeźbami z czekolady. W oprawie secesyjnego ducha sprawiały wrażenie wyrwanych z innej rzeczywistości. Ciekawe jak będzie w środku…
Ściągnął płaszcz i przewiesił go sobie przez ramię. Wpatrzony był w stonowane, niezwykle eleganckie elementy wystroju. Te kwieciste balustrady w złocie, albo dębowe meble, witraże i te drogie obicia wygodnych foteli … A sprzedawany towar… Zdecydowanie jej klimat. Uwielbiał powoływać się na jej wybór. Zawsze wybierała najlepsze. Przeszedł kawałek, szukając jej wzrokiem. Z trudem powstrzymał się, by nie zatrzymać się i dokładniej przyjrzeć się niektórym słodkim dziełom sztuki.
Przeszedł przez bardziej komercyjną stronę, minął fikuśne fotele ustawione pod krętymi schodami i przelotnie spojrzał w lustro zawieszone nad nimi. W końcu szare oczy odbiły się od opalonej skóry. Uśmiechnął się na wspomnienie o słońcu i szybko wskoczył na piętro.
Znalazł ją siedzącą przy stoliku, przy oknie. Miała widok na całe przedstawienie. Zaśmiał się pod nosem i odwiesił płaszcz na złotym wieszaku. Usiadł naprzeciwko kobiety i przyjrzał się jej buzi.
- Piviet.

- Yeah, yeah, to the point. That’s Андрей, the chef. – wskazała ręką potężnego, siwego już mężczyznę stojącego za ladą obok niskiej blondynki w firmowym mundurku. - An ex-hitman. Five years in Poland with our peculiar polish friend. He was the one to „redo” his face few years ago. Makes exquisite ravioli. Now the girl he’s talking to, Carole. French, a waitress. Stupid, dense, dull, can’t tie her own bloody shoelaces. And she’s a pushover, she’ll do pretty much anything. The masacre in the cinema few months ago was her idea, though. The man by the window, watching her like a hawk – skierowała spojrzenie na chudego blondyna po drugiej stronie sali, układającego prezentowe pudełeczka z typowym zapraszamy-do-wydania-pieniędzy uśmiechem na twarzy – is her brother, Renaud. His name suits his character. He’s a snob, really full of himself. He has access to the most cuckoo drugs in the area. – obróciła się odrobinę w swoim fotelu i machnęła ręką w kierunku kas. – There, in the middle, the guy with long sleeved shirt. Now there’s a reason for the sleeves. Esbjörn has cuts all over his arms. An expandable mess, if you ask me. He’s a sweetheart, his collection of knives is breathtaking and he sure does know how to use them. The two girls – wskazała dwie kelnerki kręcące się między stolikami – are both american, Sophie and Irene. Sophie wants to start her own murderous gang and Irene is about to inherit her father’s dirty bussines, once she deals with him, of course. Something about bank accounts.
Uśmiechnęła się promiennie i spojrzała swojemu towarzyszowi w oczy, biorąc do ręki filiżankę gorącej, białej czekolady.

Lekko go zatkało. Grzecznie czekał aż skończy monolog. Patrzył na wskazywane przez nią osoby i kiwał głową. I tak nie zapamięta. Nawet nie chciał.
- Jak zwykle znasz wszystkich. – podsumował, sięgając po kartę. Przesunął palcami po przyjemnym materiale okładki i zaciekawiony spojrzał do środka. Zamiast skupić się na tekście, myśli uciekały do niewygodnych pomysłów i przypuszczeń. Co jeśli Ona znowu zechce, by wypełnił dla niej jakieś zlecenie? Przecież się nie zgodzi! Tamto minęło… Prawda?
- Pozwolisz mi wypić kawę w twoim towarzystwie? Czy mam już odłożyć kartę? – popatrzył na nią poważnie, bez uśmiechu.

- You don’t get it, do you? That is my circus. - Pochyliła się nad stołem i wbiła w niego surowe sporzenie. – All these people are immensely usefull. Now use your head.
Cała ta banda miała jeden wspólny pierwiastek. Osobno byli zaledwie kryminalistami, doskonałymi w swoim fachu ale bez większych ambicji i planów. Razem, jednak, tworzyli karuzelę możliwości.

Chwyciła go lekko za podbródek i skierowała jego twarz w stronę barowej lady. Андрей pochylał się nad skrzynką wina wyniesioną z zaplecza, na ułamek sekundy odsłaniając kark. Look closely, darlin’.

Westchnął cicho, ale nie zamierzał się bronić. Wyczuł, że jest to jej cyrk… Jeden z jej wielu.
Zacisnął szczęki i pokiwał głową. Oczywiście, użyje jej. Odłożył kartę i dał się pociągnąć.
- Och róża? – uśmiechnął się smutno i odsunął - Mam nadzieję, że dobrze mnie zastępuje. Zastępują… Ech, nie wiem kochanie, nie orientuję się w twoich kontaktach. – mocniej zacisnął krawat, zmuszając tym samym kołnierzyk do podniesienia się i ukrycia jego szyi.
- Przejdźmy do konkretów. Oj wiem, że nie zaproponowałaś miłego spotkania. Od takich przyjemnych chwil masz ludzi… Albo pisarza. – skrzywił się i podparł się przedramionami o stolik. Splątał palce dłoni i popatrzył spokojnie, wyrozumiale na kobietę, jak lekarz na swojego pacjenta.

- No, you dumbass. - w jej głosie dało się wyczuć zniecierpliwienie. Ile można tłumaczyć?
- It’s not MY circus. I mean it is my circus, we all know each other, they do things for me but I don’t own it. This PLACE is a circus, the people are only a decoration. – mówiła ostro, z zaciśniętą szczęką. Nie lubiła wolnomyślicieli, wyjaśnień, paplania w kółko i bez sensu. – Now I repeat and you know I don’t like doing that. Use. Your. Bloody. Head. Why would I bring you here?

Spokój… Już… Spokój.
Odsunął się i oparł wygodnie o oparcie fotela. Beznamiętnie spojrzał na ludzi i przymknął oczy.
- Mógłbym rzec, że chciałaś w cyrku klauna, który wydurnia się w zabawie w zgadywanki, ale skoro ludzie to tylko dekoracje…
Dekoracje, które projektuję...
- Nie czuję potrzeby pytania się ciebie drugi raz i domyślania się. Facecik nic mi nie mówi. Och, chyba, że… - zmierzył ją uważnie spojrzeniem – Czyżby to był twój kochanek? Nie wierzę. Wybrałaś Rosjanina? To nie w twoim stylu! To już było! – zaśmiał się i zniecierpliwiony zaczął stukać opuszkami po podłokietniku. – Cóż… Skoro nie chcesz mówić wprost to zabawimy się… Hmmm – Sięgnął po kartę i szybko wybrał kawę – Tak! Pierwszą atrakcją będzie kawa, a później… O, zobacz! Mają jabłecznik! Cudownie! – odłożył menu i uśmiechnął się do niej smutno.

Forget it.
Zabrała ze sobą filiżankę i odeszła od stolika. Wolną ręką wygrzebała z wiszącej na wieszaku torebki telefon i zeszła powoli po chodach wypatrując czekoladowego zestawu szachowego.