WSTECZ | [ ROSJA, PETERSBURG ] Centrum

Poproszę… Jedną. Tak.
Powąchał krwistoczerwoną różę i przesunął dolną wargą po jej odstającym płatku. W drodze trzymał ją blisko siebie, jakby chciał ją ochronić przed nieustannie sypiącym z nieba śniegiem. Lodowaty puch delikatnie odbijał się od czarnego płaszcza i kąśliwie wżynał się w policzki idącego. Pogrążony w migających przed oczami wyobrażeniach, pewnie stąpał po śliskich chodnikach Newskiego Porspektu. Prosto do celu…
Odłożył ją na ladę i szybko ściągnął z siebie ślady wyjścia. Recepcjonista niepotrzebnie wskazał numer pokoju i posłusznie odebrał przeźroczystą folię osłaniającą kwiat. Zimna, dumna zbliżała się wraz z jej posiadaczem do wspominanych wcześniej drzwi. Zapukał i westchnął ciężko. Oparł się ramieniem o ścianę i zawiesił spojrzenie na idealnym, niekończącym się korytarzu.

Było tak cicho. Ciężkie zasłony ograniczały dopływ światła, zatapiając pokój w półmroku.  Gdzieniegdzie dawało się dostrzec dymiące wciąż świeczki, zgaszone zaledwie kilka minut wcześniej. Uspokajały ją. Ostatnie tygodnie nadwyrężyły jej cierpliwość. Pomimo wczesnej pory sączyła już powoli wino. Półsłodkie, jak zwykle. Obserwowała jak kręci się leniwie wewnątrz kieliszka, tworząc finezyjne wzory i odbijając nikłe światło. Długi, satynowy szlafrok przywarł do jej na wpół wilgotnego, nagiego ciała. Mokre włosy związała w dwa niedbałe kucyki. Kąpiel, świeczki, wino. Czasem trzeba dać się rozpieścić.
Słysząc pukanie mimochodem spojrzała na zegarek. Punktualny jak zwykle. Pomimo rozleniwienia wstała i bez słowa wpuściła gościa w swoje tymczasowe progi.

Słysząc kroki wyprostował się i uśmiechem powitał wyłaniającą się zza drzwi kobietę. Bezwstydnie prześlizgnął spojrzeniem po jej ciele i leniwie wrócił do jej oczu. Za pozwoleniem przekroczył próg i wręczył jej różę.
- Dzień dobry. Widzę, że miałaś przyjemny poranek… - stwierdził i rozejrzał się po pomieszczeniu . Ciężkie powietrze zmieszane z zapachem wina uderzyło go i natychmiast podsunęło nowe domysły. Odwiesił płaszcz i szybkim ruchem ugładził na sobie marynarkę.

- Aren’t you the sweetest.. – zamknęła cicho drzwi i wróciła na swoje miejsce. Wyciągnęła się na łóżku i spojrzała na niego spod przymkniętych powiek, nieśpiesznie wodząc różą wzdłuż szyi.
- I hope you don’t mind the mess. I’ve been busy, so to speak. – mówiła cicho, niemal szeptem, referując do stojącej na stoliku kawowym opróżnionej butelki, rozrzuconych na podłodze ubrań i jednego, przewróconego kieliszka. Utkwiła w mężczyźnie spojrzenie i sięgnęła po swój, pozostawiony na nocnej szafce, trunek.

Poszedł za nią i ostrożnie usiadł na brzegu łóżka. Jak zahipnotyzowany obserwował dotyk na jej szyi, bezwiednie zagryzł dolną wargę i docisnął palce do pościeli.
Bałagan… Próbował zejść na ziemię i zająć myśli dodawaniem historii. Nie teraz, to nie barwa jej głosu, ani jej ciało ma być na pierwszym planie. Skup się.
- Potrzebuję informacji. Alexandra Kryukov i jej ludzie. Vostok pozostawił po sobie obrzydliwe plamy i teraz to ja muszę je spierać. – skrzywił się i pochylił. Jak na złość, to nie problem czy groźby chodziły mu teraz po głowie. Sięgnął jedną z jej części garderoby i odrzucił ją na koniec łóżka.
– Za każdym razem jesteś piękniejsza… - uśmiechnął się i wstał, by zaraz podnieść wywrócony kieliszek - Kto ci to jeszcze mówi?

- Well, you’ve been a good boy. Consider it done. It might take a few hours, but I’ll have all the data we might need, so make yourself comfy. Tough cookie, that guy was.
Przybliżyła różę do oczu, przyglądając się jej płatkom, bezwiednie zahaczając palcem o jeden z kolców. Maleńka kropla krwi wystąpiła na opuszku, wyrywając ją z chwilowego zamyślenia. Zbliżyła palec do ust, musnęła go lekko wargami i uśmiechnęła się ironicznie.
- Men. Rarely out loud, though.

- Liczę, że spojrzymy wcześniej niż później... - poszarzałe ścianki szkła sprowokowały do wyimaginowania nieznanych ust i sylwetki pijącego. Kim on jest…
- Długo nie miałem okazji porozmawiać z tobą o czasie… Może na początek… - odłożył kieliszek i wyciągnął z wewnętrznej kieszonki marynarki papierośnicę. Otwartą podsunął w stronę kobiety i jeśli ta zechciała, zaraz musnął ogniem końcówkę ciemnej cygarety djarum.
- Opowiedz co cię wciągnęło pod moją nieobecność.

Pokręciła powoli głową i skrzywiła się lekko, nigdy nie była wielbicielką tego typu specyfików. Doceniała jednak ich finezję. Sięgnęła po telefon, krok pierwszy. Jackie - boy.
- Oh, you know. This and that. – uśmiech nie schodził jej z twarzy, gdy lustrowała go spojrzeniem odrzucając telefon na pościel. – A special someone offered me a special something, a deal of sorts. I’m a busy, little bee. Let’s talk about you, though. It looks like your mind is… preoccupied. If you want to hear something specfic, just ask.

Oczywiście… Odznaczyłby się arogancją gdyby chociażby nie zaproponował. Zapalił więc tylko sobie i podszedł do zasłoniętego okna. Wsunął dłoń do kieszeni i pogłaskał palcami metalową zapalniczkę.
- W tej chwili moje myśli koncentrują się na osobie, która wyszła stąd jako ostatnia. Kim jest tamten mężczyzna?
Nie mówmy o mnie, po tym co tu zastałem, nie mam zamiaru koncentrować się na czymkolwiek innym. Przecież widzisz, że mnie to gryzie, widzisz, że staram się być spokojny, odpowiedz mi, nie lubię czekać.
Zaciągnął się jednocześnie lubieżnie patrząc na jej ciało i opinający się na nim szlafrok.
Kto go z ciebie zdjął? Dlaczego mu na to pozwoliłaś? Kim on jest?

Roześmiała się i dołączyła do mężczyzny. Rozchyliła lekko zasłony i wpatrzyła się w opadające za oknem płatki śniegu.
-To be honest the last person was a concierge. But the man you’re referring to left early in the morning. He captures my attention, as well.– mrugnęła do niego porozumiewawczo. – He’s a writer, an ex-journalist. His views upon most recent publications are quite unique, among other things.
Would you like some details? Or maybe you’re suggesting that I’m cheating on you? – uwiesiła się na jego ramieniu, trzepocząc rzęsami i uśmiechając się szeroko.

Jej pasja książki i zawarte w nich słowa, przepełnione uczuciem, rozlane na starych i nowych stronach. Historie i myśli wręcz projektujące u czytelnika odbiór. Wiedział, że literatura jest jej bliska, a teraz… Znalazła kogoś, kto da jej to czego w niej szuka. Czyżby to szło w tę stronę?
Pewnie złapał ją w talii i delikatnie pociągnął ją na siebie. Przesunął palcami po jej plecach i złapał za gumkę na jednym z jej kucyków. Ściągnął ją, później drugą.
- Chcę wszystkie szczegóły. – odpowiedział beznamiętnie i zanim ta zdążyła gdziekolwiek mu uciec, mocno przytrzymał ją przy sobie i jedną ręką przytulił – Bądź bliżej, nie chcę byś zmarzła… - szepnął i chwycił za klamkę starego okna. Pociągnął ją i otworzył, pozwalając, by zimne powietrze wdarło się do środka. Strzepał popiół z papierosa i zasłonił kobietę sobą . – Dlaczego on? Dlaczego nie ja?
Chciał mieć ją blisko, czuć na sobie jej ciało i szukać w jej oczach odpowiedzi. Na nic zdały się pozory dystansu i wygodnego zobojętnienia. Jego rozgoryczone spojrzenie zdradzało wszystko co czuł.

Opowiedziała mu po krótce o ich pierwszym spotkaniu. Byłaby to scena z klasycznego romansu, w którym nieznajomi wpadają na siebie, po czym zbierają porozrzucane dookoła drobiazgi, gdyby nie było broni w płaszczach obojga.
Przyjrzała mu się uważnie. Czyżby tego właśnie chciał? Być na jego miejscu? Czyżby czuł się zagrożony? Książki jako jedyne zdobyły jej bezgraniczną miłość, przecież doskonale o tym wiedział. Czemu zatem tak bardzo przejmował się romansem? Widziała jak w jego oczach kotłują się emocje, niemal słyszała jak jego serce przyspiesza, czuła jak spięte jest ramię wokół jej talii. Położyła dłonie po bokach jego twarzy i zaczęła nucić pod nosem kolejne wersy „Historie De Un Amor”.
Nie wiedziała, dlaczego nie on. A nawet jeśli wiedziała, to nie umiała ubrać tego w odpowiednie słowa.

Przymknął oczy i przez chwilę skupił się na wspomnieniu melodii. Łagodna i melancholijna, och Madonna, to nie złagodzi ognia. Zbliżył usta, by musnąć nimi wnętrze jej dłoni. Podniósł na nią spojrzenie, a zaraz westchnął i wyrzucił za okno papierosa.
Czy tańczy z tobą jak my teraz?
Trzymał ją blisko siebie i prowadził. Prowokował kolejne figury i odpowiadał uśmiechem na dreszcze pojawiające się na jej ciele. Był zdecydowany i nie puszczał jej, jakby cała ta zazdrość i złość objawiały się w formie wymuszonego zbliżenia.
Puścił ją, przeprosił za śmiałość i zamknął okno. Przesunął dłonią po twarzy chcąc ściągnąć z niej emocje.
- Spraw, bym nigdy go nie spotkał. – mruknął i rozpiął guziki marynarki – I opowiedz mi dlaczego ścięłaś włosy, najlepiej przy kawie…

Następne pół godziny spędziła na kuchennym blacie, z telefonem przyklejonym do ucha. Machnęła ręką w kierunku jednej z wysokich szafek, help yourself.
Zdobycie informacji na temat Alexandry nie było trudne. Wszystko. Kolor oczu, grupa krwi, imiona rodziców, rozmiar stanika, ulubione buty. Komplet gotowy do przekazania w ręce Garika.
- You do realise that in order to protect you, I’ll have to throw you into a hole? Whatever you’re doing on daily basis has to stop. Your business, no matter how important, will be put on hold. You’ll be involved in the case, obviously, but we don’t need more attention than absolutely necessary.  – spojrzała na niego znad kubka gorącego cappuccino i uśmiechnęła się złośliwie.
– I’d be your only companion, besides my squad, of course. You sure ya want that?  

Podmuchał w kubek z gorącą kawą i upił jej łyk. Podparty o stół spoglądał na kobietę i czekał.
- Wiesz, że nie zostawię tego nad czym pracuję. – w jego głosie dało wyczuć się znudzenie, jakby powtarzał to kolejny raz. Tylko przed kim? Przed sobą? – Kobieta została okaleczona przez Vostoka albo, któregoś z jej ludzi. Wie, że teraz jestem jego następcą i chce się mścić. Nie mam pojęcia na ile może sobie pozwolić, ale jeśli będzie zbyt upierdliwa, należałoby się jej pozbyć. – oparł się wygodniej o oparcie krzesła i przesunął palcami po powiekach. Ziewnął i uśmiechnął się leniwie.
- Chcę ciebie… Albo twojego wyidealizowanego obrazu, który za każdym razem tworzę kiedy odchodzę. –  ściągnął brwi i wstał do niej. Nadal nie mógł uwierzyć, że zdobył ją jakiś…
- Myślę, że wiesz lepiej ode mnie co zrobić z niewygodną publicznością. - oparł się tyłem o blat i wziął kolejny łyk.