WSTECZ | Panic mode activated

A szesnastym klientem był Shane.
Powracając jednak do poprzednich wydarzeń... Kassir musiał przyznać, że ten dzień był dość luźny. Może to kwestia tego, że wiele osób decydowało się spędzać czas w bardziej wyjątkowy sposób, ale zleceń było o wiele mniej niż normalnie. Albo w tym roku zadbali o to, by sprzęty były w jak najlepszym stanie, by nie stracić nawet minuty wyciśniętej z Dnia Zakochanych.
Chociaż dziwnie się czuł, gdy został prawie że wypchnięty z firmy z tekstem, by sam korzystał z tego dnia.
I na nic zdały się próby tłumaczeń, że nie miał planów.
Przesunął wzrokiem po mijanych lokacjach, nie poświęcając jednak żadnej większej uwagi. Jego myśli bardziej zaprzątały gry i wydarzenia, których sprawdzenie miało zająć znaczną część jego wieczornego czasu wolnego. Przynajmniej miał taki plan, gdy jego nieco rozmarzone spojrzenie wbiło się w budynek Starbucksa. Zamrugał oczami na widok sporych kolejek i nieco mniejszej ilości par, po czym przekrzywił głowę, zastanawiając się nad czymś.
A fakt. Specjalna oferta.
Chętnych było naprawdę sporo, ale Shane i tak skierował swoje kroki ku środkowi. Dodatkowy czas, który mu przyszedł wraz z wyjściem wcześniej z pracy pozwolił mu na podjęcie takiej decyzji momentalnie. W innym wypadku był gotów odpuścić, uznając, że zabrakłoby mu czasu na swoje plany postawione na wyższym priorytecie. W głowie jeszcze brzmiało mu echo chęci sprawdzenia pewnej osoby w pracy, ale był pewny, że nie miał na to szans.
Chociaż ciekawi mnie nadal, jak poprawił się.
Powracając jednak do teraźniejszości...
- Venti - określił rozmiar swojego zamówienia, wybierając ciepłą wariację walentynkowej oferty, by zaraz potem zapłacić za to i nabić na kartę. Jego uprzejme spojrzenie przeniosło się z kasjera na innych pracowników, po czym piwne oczy zawiesiły się na wysokim blondynie. Usta wygięły się w lekkim, ale zarazem zauważalnym uśmiechu.
A to niespodzianka.
Zaraz potem powrócił wzrokiem do obsługującego go.
- Dziękuję - rzekł, odbierając od niego paragon i przeszedł na bok, w miejsce, gdzie miał poczekać na swoje dzieło.

Chłopak z tapety?
Musiał przyznać, że już dawno nie czul się skołowany jak w tym momencie. Zdążył wypowiedzieć szybkie podziękowanie za zamówienie, gdy nagle stał się świadkiem nietypowego wydarzenia. Piwne oczy śledziły to zdarzenie z lekkim rozbawieniem, które zaraz ukrył za trzymanym w dłoni kubkiem z napojem. Uciszenie i odciągnięcie? - to wystarczyło, by poczuł wzrost czystego zaciekawienia.
- Hejo - przywitał się krótko, próbując zrozumieć zarazem, czego właściwie był obserwatorem. Zrozumiał na szybko jedynie to, że to było coś pomiędzy ową dwójką. Musiał przyznać jednak sam sobie, że nie widział go jeszcze aż tak przerażonego. Zwłaszcza, że dźwięk upadającego przedmiotu był słyszalny dla niego również.
Chyba to jest coś, czego nie powinienem wiedzieć.
Ani tego, co nadeszło kolejne. Swoje rozbawienie wymieszane ze zdezorientowaniem ukrył za uprzejmym uśmiechem. Ja chyba przyszedłem w złym momencie. Przechylił delikatnie głowę, wyraźnie zaintrygowany faktem, że mógł być na ustach całkiem obcych sobie osób. Zwłaszcza, że...
... dość ciekawy temat poruszono jak na dzisiejszy dzień.
- Jasne. Mogę poczekać - odparł mu, posyłając całkiem czarujący uśmiech, przeznaczony dla bardzo wąskiego grona osób. Kassir częściowo podświadomie ignorował to, jak ludzie reagowali na jego wygląd, dlatego i teraz nie zastanawiał się, jak byłoby to widoczne przez innych.
Jego spojrzenie za to przekierowało się ku innej klientce, gdzie też przesunął się o krok w bok, by nie przeszkodzić jej w odbieraniu zamówienia.
- Pani mąż ma szczęście, że ma tak urodziwą damę za żonę - odparł na jej słowa z lekkim rozbawieniem i zarazem naturalnie. Ciemnowłosy był zbyt przyzwyczajony już do podobnych słów, że wiedział, jak zareagować bez zmieszania się i niepotrzebnego zaplątywania w swoje słowa. Nie mógł też powstrzymać się od uznania, że to całkiem urocze, gdy staruszki wyskakiwały w jego kierunku z takimi słowami. Po swojemu też uważał, że to o wiele bezpieczniejsze niż podobnego typu zachowania kobiet będące młodsze lub zbliżone wiekowi do Shane'a.
Popijając ostrożnie napój czekał na Jonathana.
- Chłopak z tapety? - zagadał go, szturchając lekko ramieniem, gdy już mieli wyjść z budynku. - Opowiesz mi o tym więcej? - spytał. - Muszę przyznać, że wyglądasz profesjonalnie tutaj - przypomniał sobie jego wcześniejsze zachowania względem klientki.
Specjalnie jednak nie nawiązał do niczego więcej, będąc nadal kierowany zwykłą, niemalże dziecięcą ciekawością co do tego jak sam blondyn zareaguje.

Oh, TO zdjęcie.
- Rozumiem - odparł delikatnie. - Aż tak ci się podoba? - w sumie nie widział przeciwskazań co do trzymania takiego zdjęcia na tapecie, ale...
Czy tak nie robią pary?
Postukał palcem o policzek, zastanawiając się nad tym. Zaraz potem wzruszył ramionami. Może mu się ogólnie podoba, a ma jedynie wersję ze mną. Zaraz potem westchnął w myślach, spuszczając przy tym wzrok, dopuszczając do siebie jeszcze inny wniosek.
Shane był niedomyślny. Na swoje (nie)szczęście jego najlepszy przyjaciel był. Nawet gdy nie myślał prawie wcale w kierunku romantycznym względem drugich osób, już dawno został postawiony do pionu i otrzymał swoje kazanie odnośnie tego typu zachowania. Dlatego też zwracał w końcu uwagę. Na reakcję. Nieznaczne dostrzegane znaki. Nawet jeśli daleko było mu do bycia mistrzem przejrzenia ludzi, miał wystarczająco dobrą pamięć, by pozwolić sobie potem na zastanawianie się i rozważanie.
Nawet jeśli nie potrafił sobie odpowiedzieć na to, co mógł zrobić z tym faktem, by nie sprawiać wrażenia nietaktownego.
- Nie - odpowiedział momentalnie i bez zastanowienia na jego pytanie, popijając przy tym swój napój. Podświadomie odczuł zaskoczenie na jego spokojny ton głosu, patrząc na wcześniejsze reakcje, ale nie pokazywał tego po sobie. Nawet gdy miał wrażenie, że niemalże wbijał w niego swój wzrok, jakby od jego odpowiedzi zależało wiele.
A może to tylko wyobraźnia?
- A ty masz plany? - odbił pytanie w jego kierunku. - Mogę być cały twój na dzisiaj, Jace - jego wzrok pobłądził na moment po najbliższych witrynach, nim spojrzał ponownie na chłopaka.

Żył w rzeczywistości, w której o wiele łatwiejszym wyborem było podświadome ignorowanie sygnałów wysyłanych przez innych w jego stronę. Możliwe, że to było głupie dla trzecich osób. Jednakże Kassir żył na tym świecie już pół wieku. Przez ten czas przeszedł swoje, co zarazem sprawiło, że poziom ogarnięcia romantyczności spadł u niego na niski poziom. To nie był jedyny powód jego zachowania. Kryło się za tym coś jeszcze, czego sam nawet nie umiał poprawnie wyjaśnić, by druga osoba go zrozumiała.
Na randkę. Nie na spotkanie. Nie do kina. Nie na jedzenie. Nie... Po prostu - na randkę. Wprost.
Mógł się tego spodziewać. Ale jednak zarazem nie. To było coś odmiennego do półsłówkowego zapraszania, które dawało się odczytywać jedynie między wierszami. W dodatku to on został zaproszony. Napotykał odważne dziewczyny, które same wyskakiwały ze swoją inicjatywą, ale to było zarazem coś innego. W tym przypadku Kassir sobie obiecał jedno.
Da szansę.
Tak by zrozumieć też nie tylko jego uczucia, ale i własne.
Chwila. On chce randkę TERAZ? Tak bez przygotowania?
- Okay - zgodził się dość cichym tonem głosu. - Pójdę z tobą na randkę, Jace - posłał mu delikatny uśmiech. Był całkowicie spokojny, gdy międzyczasie popijał resztę napoju. - Więc, gdzie mnie zabierzesz? - nie był pewny, czy na pewno chciał teraz, ale skoro zdecydował sie go zaprosić akurat w takim dniu... Czemu nie skorzystać z romantycznego otoczenia? - Jestem ciekaw, co przygotowałeś na to - w końcu zarazem dosłownie przed chwilą mu powiedział, że może z nim spędzić cały dzień.
Chociaż w życiu nie sądził, że akurat w taki sposób. Czemu nie? Nigdy nie byłem na randce z facetem. Raczej to niczy się nie róż- - urwał myśl, zaraz potem szybko odwracając wzrok, zmieszany nagłą myślą. A raczej samouświadomieniem. Wątpię, by chciał żartować w takich tematach, ale... czyli on pamięta moją reakcję z tamtego czasu?
Mrugnął oczami, ponownie spoglądając na niego, już wyrównując swoje emocje. Teraz bardziej wyczekiwał tego, czym zamierzał go teraz zaskoczyć blondyn.

Nie spodziewałby się, że jego zgoda mogła aż tak zaskoczyć chłopaka. Jego niedowierzanie dawało Shane'owi ponownie do myślenia, powodując zarazem, że ponownie zmusił się do samorefleksji na temat tego wszystkiego. Zrozumiał z tego na szybko to, że blondynowi musiało zależeć na tym wystarczająco bardzo, że bał się zaakceptować odmowę. Jednakże zarazem psychicznie przygotowywał się na taką ewentualność. Albo ja źle rozumiem? To było zbyt skomplikowane.
Zależało mu.
- Zawsze mnie zastanawiało, jak udało im się skombinować te urządzenia - mruknął, przekierowując wzrok na diabelskie koło. - Możemy iść - ciekawy motyw na miejsce na randkę według Shane'a. Zwłaszcza, że odnosił wrażenie, że blondyn zadziałał całkowicie niesiony chwilą, bez żadnego konkretnego planu.
Może to przez to, co było w jego pracy? Chociaż przyznaję... - że było mu całkiem miło, gdy wyglądał na zadowolonego z obecnej sytuacji. To było coś odmiennego od zawstydzenia, jakie widywał u niego raz na jakiś czas.
Nad jego głową formował się mentalny pytajnik, gdy dostrzegł niezdecydowanie na jego twarzy. Chociaż zadane pytanie lekko rozwiało go, przy czym lekko zmarszczył brwi.
- Pytasz mnie o zgodę na to? - zacisnął dłonie już na pustym kubku, by zaraz potem wyrzucić go do najbliższego kosza na śmieci. - A nie wolisz tego przemienić w randkowy posiłek? - dodał zaraz potem. Obecna sytuacja go na tyle rozbawiła wewnętrznie, że postanowił nieco mu pomóc z ową sytuacją. Chociaż na starcie. Odgarnął włosy za plecy, po czym przechylił głowę lekko na bok, zastanawiając się.
- Chociaż o tej porze będzie ciężko o jakieś dobre miejsce. Pewnie wiele jest zarezerwowanych - Riverdale było miastem chaosu samym w sobie, ale strzelał, że niejedna para decydowała się na spędzenia razem czasu w ich święto. - Chociaż jak mówisz o kanapce... masz już na mysli konkretne miejsce? - spytał się spokojnie.
Wypuścił ostrożnie powietrze z płuc.
- Lepiej wziąć coś lekkostrawnego, skoro rollercoaster znajduje się na liście - wymruczał zaraz potem, chowając dłonie do kieszeni. Temperatura powietrza była znośna, ale brak rękawiczek robił swoje. - Zwłaszcza, że długo nie jadłeś.

Cuda się zdarzają. Nawet jeśli myśli wskazują, że coś jest niemożliwe, a sytuacja nie ukazuje zmiany, to jednak może nastąpić ten magiczny przełom. Ciężko powiedzieć, co było potrzebne do tego. W końcu chodzi o cud, nieprawdaż? Nie da się przewidzieć, co go wywoła. Często dochodził do takiego wniosku Kassir, gdy widział, jak sprawy w jego życiu diametralnie zmieniały się przez jedną rzecz.
Przecież nie myślałby nawet o związku, gdyby nie cud w postaci najlepszego przyjaciela, stanowiącego częściowo głos rozsądku. Raz na długi czas. Zdecydowanie. Ale myśli o samym sobie względem związywania się z kimś, były normalnie na ostatniej pozycji w jego prywatnym rankingu.
A teraz?
Teraz było nieco inaczej.
- Proszę, proszę - przewrócił oczami. - Takie miejsca cię kręcą na randki? Czyżby... mowa o romantycznej kolacji przy świecach? - miał lekki ubaw, gdy przypomniało mu się klasyczne romantyczne filmy, gdzie tak para spędzała swój czas. Odkąd przestał się spotykać ze swoją ostatnią partnerką - od tamtego czasu minęło kilka lat - nie sięgał już po taki gatunek, ale to co widywał w pamięci, pozostało.
- Aż tak myślisz, że mam wrażliwy organizm? - zachichotał w odpowiedzi. - A jak z twoją wytrzymałością? - zapytał w zamian. - I pasuje, chociaż muszę zdać się na twój wybór. Nie przypominam sobie, bym miał okazję próbować - co zarazem wiązało się z tym, że nie wiedziałby, co wybrać dla samego siebie tak, by potem tego nie żałować.
Mrugnął oczami, spoglądając na niego, a potem wyciągniętą rękę. Bez słowa wyciągnął dłoń z kieszeni i chwycił tą należącą do Jonathana, nie zastanawiając się nawet nad tym. Splótł ich palce ze sobą, po czym lekko nachylił się w jego stronę.
- Przekonamy się - powiedział, opuszczając ich ręce. Jest ciepła. - Więc pora na nasze randkowe kanapki? - zażartował, nakierowując ich na wspomniany wcześniej sklep. Chodzenie w taki sposób nie wywoływało w nim nawet cienia zawstydzenia, ale zarazem wyglądało na to, że całkiem dobrze się bawił z tego powodu.
Przejście dwóch ulic nie zabierało dużo czasu, więc zaraz potem znaleźli się przed wspominanym niedawno miejscu z jedzeniem.
Shane skierował wzrok na młodą sprzedawczynię, po czym ponownie na ofertę. Przechylił się lekko do przodu, pozwalając, by włosy częściowo opadły mu na twarz i ramiona, gdy z dozą ostrożności przyglądał się dostępnej ofercie.
- Może wezmę po prostu tą samą co ty - stwierdził, rezygnując z dłuższego zastanowienia się na temat tego, co ma wybrać.

- Masz na tyle wyczulony język, że potrafisz wyłapać takie rzeczy? - spytał ze słyszalnym zaskoczeniem w głosie wymieszanym z delikatnym podziwem. - Ale rozpoznanie smaku to raczej nie wszystko. Co ze sposobem przygotowania? Raczej kucharze potrafią mieć swoje unikalne sposoby... - przesunął wzrokiem na bok, zastanawiając się nad tym. Nigdy nie próbował jedzenia Jonathana - patrząc na ich formę znajomości, nie było to nawet dziwne - więc nie wiedział, na co było go konkretnie stać. I czy czasem nie miał obok siebie jakiegoś genialnego kucharza, który mógł ze wszystkiego zrobić pyszności.
He? Czy ja już nastawiam się na kolejną randkę?
- Obejdzie się - szturchnął go palcem pod żebrami dodatkowo. - Nie potrzebuję świec - chociaż musiał przyznać, że wewnątrz siebie czuł się delikatnie nieswojo na myśl o takich miejscach. Miał wrażenie, że elegancja i prezentowany wystrój za bardzo kojarzył mu się z jego rodzicami, którzy lubili często chodzić do takich miejsc.
Wyluzuj, Shane. To, gdzie chodzisz, nie ma nic wspólnego z nimi.
- Pffi - zachichotał wyraźnie rozbawiony. - Tak, tak. Powiedzmy, że to dobry argument co do wytrzymałości żołądka - skomentował jego słowa. - Zobaczymy w praktyce na ile się to sprawdzi - nie zamierzał mu teraz tego odpuścić. Nawet jeśli skończyłoby się na tym, że Kassir przeciągnąłby go po wszystkich ekstremalnych atrakcjach, by zobaczyć, ile może znieść. A co z nim samym? Hm... Wydaje mi się, że nie jest aż tak źle - przynajmniej nie przypominał sobie, by miał takie problemy. Z innej strony nie zamierzał przyznawać się na głos, że on i Wesołe Miasteczko mieli zdecydowanie nie po drodze, jeśli chodziło o częste odwiedziny.
Obserwowanie zachowania blondyna było dla Shane'a fascynujące. Nawet jeśli nie wlepiał w niego wzroku cały czasy, przekierowane spojrzenie raz za razem sprawiało, że nie mógł pozbyć się tego odczucia. Widoczna przeplatająca się pewność siebie i otwarcie na niego, jakiego nie prezentował do tej pory wymieszane z delikatnie przejawiającą się nieśmiałością, która stanowiła maskę dla głębszych emocji... to było zjawisko, które nęciło zarazem go do kontynuowania swoich działań, by zobaczyć, czy zdołałby wywołać inne pozytywne ekspresje na jego twarzy.
Tylko jak się za to zabrać?
Pokiwał głową na znak potwierdzenia zrozumienia tego, co zasadniczo zakupił Jonathan dla nich. Zdążył tylko zauważyć przy wyciągnięciu go ze sklepu, że zostali pożegnani uśmiechem. Zaraz potem jego spojrzenie przekierowało się na Jonathana, gdzie widok jego wyrazu twarzy sprawił, że mimowolnie przewrócił oczami.
Aż tak podoba ci się trzymanie mnie za rękę?
- Nie chcę ci robić problemu względem jedzenia - przekierował uwagę jednak na inną sprawę, zwłaszcza, że to on przede wszystkim miał coś zjeść, nie Shane. - Przede wszystkim sam się najedz. Bo jeśli masz zamiar mdleć, to chociaż po turze jazdy. Byłoby wiadomo, że jednak nie wytrzymujesz - zażartował delikatnie. Chociaż wolałby, by nikt nie zaliczył podłogi przy pierwszej randce. Brzmiało to na swój sposób jak coś dziwnego do wspominania.
- Jeśli nie musisz się zajmować rodzeństwem, możesz równie dobrze wpaść do mnie - odparł ciemnowłosy, wybierając międzyczasie kanapkę z chicken soboro. - Pokażę ci ten zestaw VR w końcu. I nie będziesz musiał czekać, aż zbiorę się ze wszystkim, by zagrać z tobą - zauważył dość spokojnie, nie patrząc jednak już na niego, za to uznając to wewnętrznie za dobry plan, by jednocześnie zawrzeć też swój zamysł.
Jego oczy wbiły się w zbliżające się diabelskie koło.
- Od czego chcesz zacząć? - spytał się, kosztując w końcu swoją kanapkę. - Dobra jest - wymamrotał, odczuwając falę zaskoczenia. Pokręcił lekko głową. - W sumie, to może lepiej chodźmy kupić jeszcze wodę - zasugerował ostrożnie. - Nie wiem, czy picie słodkiego będzie dobrym wyjściem przy próbie sprawdzenia wytrzymałości - skończył swoją część jedzenia, jednak nie wziął niczego więcej. Nie był głodny, a nie chciał się też zapychać na siłę.
- Chyba, że wolisz zacząć od czegoś mniej ekstremalnego. Przykładowo Dom Strachu - zaproponował jeszcze. - O ile mają coś takiego tutaj. Będzie raczej spokojniejsze niż odwiedzanie samotne Dystryktu C.