WSTECZ | Mieszkanie Hailey

Leczonko 1/3

Evelyn za to siedziała z całkowicie niewinnym wyrazem twarzy spoglądając na drodze, zerkając jedynie na osóbkę za kierownicą co jakiś czas.
- Możliwe. - Rzuciła równie wcale nie rozbawionym tonem. Cóż, oczekiwała szalonej jazdy, wdeptywania ego innych kierowców w ziemię i obserwowanie kolejnej strony Hailey, a tu nic. Musiała więc znaleźć sobie jakieś inne małe źródło rozrywki prawda? Znaczy na pewno nie czerpała żadnej satysfakcji z takich rozmówek. Nic. Zero.

Psucie niespodzianek, było jej jedną z najmniej ulubionych rzeczy w życiu, szczególnie gdy ktoś inny psuł jej niespodziankę. Chociaż może to nie była próba popsucia jej niespodzianki, a dość specyficzna (i nieudolna w pewnym sensie) próba odwrócenia jej uwagi! Takie ukrycie czegoś na widoku i tak dalej. "Są tam o wiele gorsze rzeczy". Wcale się na taką informację nie zdziwiła. Uśmiechnęła się delikatnie.
- Zmyłka, mówisz? Nie zapominaj, że jestem Lisem. Nie takie trupy znajdywałam w szafie. - W końcu każdy miał jakieś! Wystarczyło po prostu dobrze poszukać, a Hailey niemalże wciskała jej w ręce pokój gdzie miała zacząć swoje poszukiwania. Mogła być to OCZYWIŚCIE zmyłka i nie było tam nic szczególnego, ale prędzej czy później i tak zaczęłaby tam węszyć. Dlaczego więc nie zacząć od razu?

Co jak co, ale trzeba przyznać, że fakt iż niemalże za każdym razem udawało jej się zaskoczyć Hailey z jednej strony był zabawny, a z drugiej zastanawiający - jak długo uda jej się utrzymać taki stan u niej utrzymać? Całe szczęście, że ktoś tutaj nawet nie próbował ukrywać swoich słabych punktów.
- Zawał? Nie, to by była duża strata. Zresztą głupio by było gdybyś zeszła w takich okolicznościach. To strasznie nudne i nie po to wychodziłam ze szpitala żeby tam wracać. Tym razem z Tobą. - Powiedziała wzdychając cicho wyrażając swoją opinię jakby ten fakt był naprawdę problematyczny. Po tym też uwolniła ze swoich objęć dziewczynę.
- Brzmi naprawdę dobrze. - Odpowiedziała nawet nie musząc się zastanawiać nad tym. Prysznic i wylegiwanie się w ciepłej wodzie. Count me in. Trzeba też przyznać, że ilość wiedzy jaką dysponywała Hailey w tym zakresie była naprawdę potężna. Zerknęła też z zainteresowaniem gdy jej skarbnica wiedzy przykleiła się do jej ramienia. Słysząc jej pytanie uśmiechnęła się lekko.
- Haaa.. Chyba nie mam innego wyjścia, muszę się w końcu upewnić by nic Ci się nie stało, prawda? Będę musiała ukraść ci znowu jakąś koszulkę... i ręcznik. - Niby coś tam w torbie jej zostało, ale obecnie wszystko przeszło szpitalem, więc to było duże "No". Udając się w stronę łazienki zerknęła jeszcze przez ramię na Hailey i uśmiechnęła się zanim zniknęła za drzwiami.

W łazience, poza szybkim rekonesansem by przynajmniej wzrokowo wiedzieć co gdzie jest, zaczęła zrzucać ubrania by złożyć je w wolnym miejscu. Zatrzymała się jeszcze przed lustrem oglądając nową bliznę.
- Trzecia do kolekcji.. - mruknęła pod nosem by zaraz po tym wpakować się pod lodowaty prysznic.

Wyprostowała się i zasalutowała szybko z głupawym uśmiechem. Była lisem! Nie buldożerem! Oczywiście, że jej ofiara nawet nie zauważy, że myszkowała w środku! - Niczego nie mogę obiecać, ale postaram się jak tylko mogę! - To było chyba wystarczające zapewnienie, prawda? Na pewno nie. Było jednak jedynym zapewnieniem jakie mogła teraz od niej uzyskać! Ha!

- Oczyw... - Urwała automatyczną odpowiedź, na dane polecenie. To był jeden z tych niewielu momentów gdzie posłuchała... przez chwilę. - Co nie zmienia faktu, że wolałabym byś tego nie robiła. - Uśmiechnęła się lekko. No bo, taki był fakt. Jak umierać, to tylko ze stylem by ludzie myśląc o tym kiwali głową z uznaniem "to była epicka śmierć" czy coś takiego. Niestety, albo stety żyli w tak pojebanym miejscu, że zwykła śmierć mogła być po prostu jedną z wielu. Więc jak umierać, to tak, by ludzie pamiętali. Z drugiej strony nawet na tym etapie nie chciałaby żeby ktoś jej tu umarł. Serio.
- Dzięki! Jesteś aniołem! - Rzuciła jeszcze na wzmiankę o praniu i tropikach nim zniknęła w łazience.

Szczerze to nie spodziewała się, że ktoś wtargnie do niej pod prysznic, znaczy inaczej by wtedy może trochę podkręciła temperaturę by nowoprzybyłej nie groził nagły szok termiczny. Gdyby był w niej chociaż gram złośliwości to owinęłaby swoje rączki wokół pewnej osóbki i przytrzymała by ją pod lodowatą wodą, ale oczywiście nie było w niej żadnej! Tym razem. Za to jedynie patrzyła na kulącą się na końcu wanny osóbkę z rozbawieniem. - Właśnie dlatego nie zaczekałam.- Wyszczerzyła się jakby to miało wszystko wytłumaczyć.

Cieplejsza woda powoli wypełniała wannę, a Lark była nie tylko pod wrażeniem, ale również w lekkim szoku widząc zdecydowanie i pewność siebie Hailey. Jakby to co najmniej zaplanowała, czy coś w tym stylu. Serio. Już miała usadowić się na drugim końcu wanny gdy druga lisica wróciła do starej... a może prawdziwej siebie. - Nie patrzysz? To po co ja tutaj się tak prężę, hm? - Rzuciła rozbawionym tonem siadając, w końcu by może ktoś mógł w końcu podnieść wzrok. Ona na przykład od samego początku zerkała od czasu do czasu. - Dużo poświęcenia i pracy przyniosło efekt. - Zaśmiała się na wzmiankę o brzuchu, tak słyszała to. - No i blizny dodają charakteru. - Jakby na to spojrzeć to też efekt pracy...
Przeciągnęła się lekko no i nawet jeśli musująca kula, która faktycznie musowała była interesującym punktem to Lark lustrowała samą wannę cicho delektując się ciepłą wodą, której poziom powoli się podnosił.
- Faktycznie duża... serio zmieściła by się tutaj jeszcze jedna osoba. Może byłoby już trochę ciaśniej, ale do zrobienia... - Na twarzy wymalował się jej obraz zamyślenia. - Co o tym sądzisz? - Rzuciła do Hailey tonem jakby właśnie rzuciła naprawdę świetną propozycję i potrzebowała tylko jednego dodatkowego "tak" by wprowadzić plan w życie.
Co prawda miała własne plany co do takiego manewru, ale nie mogła się doczekać, aż ktoś wyłoni się zza swoich kolan, dlatego wpatrywała się w nią wyczekująco.

Ot nie śpieszenie się nigdzie również ucieszyło Lisicę, tak bardzo, że nawet jeśli to nie było prawdziwe pytanie, to z dziecięcym entuzjazmem pokręciła głową. Żadnego umierania. Ani teraz, ani po tym jak dręczenie miałoby się rozpocząć czy też kończyć. Zasady były proste na tyle, by można się było ich twardo trzymać!

- Można patrzeć, nie dotykać. - Rzuciła szybko na temat macania blizn. Czy faktycznie miała takie postanowienie? Otóż, rozbawiony uśmiech od razu mógł kategoryzować te słowa jako kłamstwo. - I niby po co miałabyś czekać na pozwolenie by się gapić, mały bezczelu? To byłoby strasznie dziwne nie sądzisz? Jednak znaj mą łaskę~ Zezwalam na gapienie się.
Trzeba przyznać iż łaska pani nie zna granic, prawda? Lark nawet przyjęła szlachecką pozę jakoby patrzyła na nią z góry. Bawiła się świetnie nawet jeśli Hailey utrzymywała pozycję zamkniętego żółwia.
Dodatkowo jej plan działał! Kto by przypuszczał, że tak łatwo pójdzie! Tylko, że faktycznie oczekiwała nieco innej reakcji. Ostateczny efekt był taki jaki oczekiwała, więc nie będzie nad detalami ubolewać. - Żadnego bandażowania, 'tylko' wspólne kąpiele. Zanotowane! - Wcale nie wyrywała tego co chciała z wypowiedzi drugiej dziewczyny z głupkowatym uśmiechem. Nawet przyjęła cios dla swojej gry! Co prawda nie pozwoliła Hailey się wycofać, łapiąc ją po uderzeniu za nadgarstek i przyciągając ją jeszcze trochę, samej się do niej pochylają i udając konspiracyjny szept... co nie było oczywiście szeptem, bo szum wody robił swoje. - Czyli... czysto hipotetycznie, gdyby to był ktoś znajomy, to nie byłoby problemu nawet teraz?
Zaraz po tym parsknęła cicho wypuszczając drugą lisicę i rozsiadając się wygodnie na swojej części wanny.

Toż to były czyste oszczerstwa! Dało się z nią rozmawiać normalnie... tylko, że... dobra. Może czasami faktycznie ją ponosiło i te czasami było całkiem dużo częściej niż zwykła definicja "czasami" by akceptowała, ale no. Nie róbmy z niej potwora, którym poniekąd była!
Dźgnięcie w brzuch nie było czymś czego się spodziewała w akurat tamtym momencie, drgnęła zaskoczona . Widocznie na swoim terenie Hailey nie dawała się aż tak zaskakiwać.
Idealnie~
- Ou, ou, jesteś okrutna. - Mruknęła masując dźgnięte miejsce z uśmiechem na twarzy. Pierwszy "atak" został odparty, ale wojna dalej trwała i na tym polu to Lark miała przewagę. Głównie stosując metodę - słyszę to co chcę usłyszeć i nic innego nie jest ważne - co może nie było zbyt uczciwym posunięciem, ale za to jakim skutecznym.
"Nienawidzę cię"
Oh jak te słowa mogły zaboleć, tylko że na Lark zadziałały wręcz odwrotnie! Co pewno nie było zbyt wielkim zaskoczeniem. Korzystając z okazji, że Hailey była w jej potrzasku, doskonale słyszała jej mamrot.
- Uwielbiasz mnie. - Poprawiła ją widocznie z siebie zadowolona. Nie popędzała swojej rozmówczyni z odpowiedzią, czekając grzecznie i obserwując każdą zmianę na jej twarzy. Kiedy już padły dane słowa, to teraz przyszła jej pora by się zastanowić.
Pochyliła się do przodu by zostawić krótki ślad po języku na jej policzku. Dała jej pół sekundy na zarejestrowanie co się stało by po tym objąć dłońmi jej poliki i zamknąć jej usta krótkim pocałunkiem.
- Nah, polizane zaklepane, a ja się dzielić nie zamierzam. - Wyszczerzyła się niczym dziecko zachwycona swoją logiką. Ostatnio to Hailey udało się ją zbić z pantałyku takim zagraniem, a przecież nie mogła pozostać dłużna. Po tej całej akcji dopiero wtedy pozwoliła sobie się wycofać i oprzeć plecami o swój koniec wanny, zaczynając się delektować ciepłą wodą jakby próbując ukryć, że cała ta akcja była obusiecznym ostrzem.

Urażona i zraniona mina na jej komentarz szybko została zmyta przez cichy śmiech. To nie tak, że bawiły ją tortury psychiczne, ale z satysfakcją przyglądała się zaciśniętym wargom swojej towarzyszki, bowiem było to bardziej wymowne niż słowa potwierdzenia, które mogłyby się zza nich wyrwać!
Nagły atak, będący już nie tylko jej osobistą domeną okazał się skuteczny! Nawet bardzo! Całkowity sukces. Tylko tym razem Lark nie przyglądała się Hailey z triumfalnym uśmieszkiem. Teraz starała się wyłącznie skupić na cieple, który ją otaczał, a nie rozlewał się od środka. Inaczej mogłaby przegrać w tym starciu... i zapewne jej reakcja byłaby całkiem podobna.
Parsknęła cicho gdy jej uwagę przyciągnęło nagłe bulgotanie. To ewidentnie pomogło ukryć stan, który sama wywołała własnymi akcjami. Tak.
- Brzmi dobrze! - Nie musiała się nawet za długo zastanawiać nad tą propozycją. Nawet ponownie poderwała się do siadu, pewnie tylko siłą przyciągania ciepłej wody i resztkami woli powstrzymując się od wyskoczenia z wanny.. Mogła zjeść dosłownie wszystko! Szczególnie, kiedy w szpitalu nie miała za dużego wyboru, żeby nie powiedzieć okrutnie iż tego wyboru nie było wcale. - Tylko przypilnuj mnie bym się za bardzo nie napchała. Mogę mieć dzisiaj lekkie problemy z samokontrolą, w tej kwestii. - Podrapała się lekko po policzku w lekkim zmieszaniu.




zt*
*Pochłonięta przez wannowe wiry czasu i przestrzeni! Zostanie wypluta w dalszej przyszłości!

Biegnij. Szybciej, szybciej! Patrzą, widzą! Ich małe łapki drapiące o beton, ścianki czaszki w twojej głowie. Dopadną cię! Są wszędzie, w rurach, w ściekach, śmietnikach. Nieoderwalna tkanka każdego szanującego się miasta. Nigdy nie uciekniesz, nigdy! Dopadną cię. Tak jak za każdym razem. O tak i tym razem odgryzą palca. A może wydłubią oko? Znowu drapanie. Widzą, słyszą, czują. Ich małe noski, upajające się aromatem twojego strachu, krwi, którą pozostawiasz na płocie. Wyśledzą każdy twój krok, jak psy myśliwskie. Tylko oni są mniejsi. Niezauważalni. Nikt nie chce ich widzieć. Nikt nie chce ich nadepnąć.
Drzwi. Klamka. Ratunek? Nadzieja? Nie mógł dalej uciekać. Czuł, że każdy kolejny krok zbliżał go do omdlenia. Myśli galopowały jak szalone, podpowiadając wizje nieuchronnej porażki. Musi spróbować. Nie może tam wrócić. Choćby miał sobie podciąć żyły szkłem z okna, to nie pozwoli znów zaciągnąć się w podziemia. Odgryzie sobie język albo rzuci się przez okno na ulicę w nadziei, że cokolwiek go potrąci albo po prostu umrze od upadku. Byle nie do podziemia.
Wychudzona, brudna i zarośnięta sylwetka przycisnęła się do drzwi, a potem zaczęła w nie delikatnie stukać, jakby bała się, że kogoś obudzi. Przerażone, przekrwione spojrzenie wpatrywało się w judasza, szukając skrawka szansy. Wyschnięte usta próbowały wyrzucić z siebie słowa, które przeciskały się jak żwir przez tryby maszyny, która nie była uruchamiana od tysięcy lat.
– Помощь. Помоги мне – wypluwał z siebie mężczyzna, wciąż nerwowo stukając w drzwi. W pewnym momencie nadeszła chwila olśnienia. Język zaczął się wykręcać, próbując sobie przypomnieć słowa, których dawno nie formułował. Trudna to była przeprawa, ale wreszcie się udała. – Pomocy – wyszeptał, nie przestając rytmicznie stukać.

Kiedy drzwi się otworzyły i spomiędzy szczeliny wystrzelił but agresywnie atakujący Smugglera, ten padł na ziemię i odczołgał się, a następnie zasłonił rękami, jakby ktoś celował do niego z pistoletu.
– Не бей! Не бей! – powtarzał, zasłaniając głowę.
Kiedy wreszcie sytuacja się uspokoiła, to niepewnie zerknął znad rąk na niedoszłego napastnika. Okazała się nim istota, na którą jeszcze parę miesięcy temu spojrzałby z pogardą i rzucił w jej kierunku wulgarnym komentarzem. Teraz jednak wpatrywał się w nią jak anioła, ostateczną nadzieję.
Wtedy też lękliwie odwrócił głowę w kierunku klatki schodowej. Czyżby usłyszał dźwięk kroków wspinających się po schodach? Na pewno go już znaleźli. Już idą. Nadciągają.
Na czworakach podczołgał się do drzwi, widząc w nich jedyny ratunek.
– Помоги мне. Пожалуйста – recytował bez przerwy, padając na ziemię niczym muzułmanin w porannej modlitwie.
Znowu coś przeskoczyło.
– Pomóż mi – poprosił, podnosząc głowę.