WSTECZ | Cukiernia "Ptyś"

First topic message reminder :

PRACOWNICY

Zgłoś się do pracy!

Misha Cat (NPC)

Właścicielka Cukierni

Chester Ó Heachthinghearn

Pracownik

Lokal, do którego rzadko przychodzi hołota. Tak, głównie mają na to wpływ ceny. Jednak nie brak bogatszych osób w tym mieście, dzięki czemu, cukiernia ta dobrze prosperuje.
W ofercie mają przeróżne wypieki, słodkie bądź te mniej słodkie, ale także i oferują świetne napoje. Zimne, ciepłe, słodkie, gorzkie. Głównie jednak te deserowe. Nie znajdzie się tutaj najwyższej jakości kaw czy herbat, aczkolwiek te przyzwoite i owszem. Każdy znajdzie tutaj to, co lubi.
Wystrój kawiarenki jest utrzymany w jasnych barwach. Zieleń z kremowym. Stoliki w jasnym brązie, krzesła obite materiałem zielonym w kremowe paski.
---------------------------------------------
Słysząc pytanie koleżanki, uśmiechnął się do niej i pokiwał lekko głową.
- No cóż... Tak, trochę gotuję. To aż takie rzadkie? - zapytał z uśmiechem. W sumie to... Fakt, bogate dzieciaki jakoś nie specjalnie rwały się do gotowania, bo były często nauczone, aby inni robili to za nich. Jednak dla Lysandra było to miłe hobby, od zawsze. Babcia rzadko gotowała, ale kiedy już się do tego zabierała, otrzymywała pomoc w postaci małego wnuka. Może i więcej rzeczy przypalał i trzaskał, niż faktycznie pomagał... Jednak z czasem się to zmieniło. I dzisiaj to właśnie Lysander gotuje, a babcia mu pomaga. Nikt nie chciałby męczyć starszych. Ona i tak już musiała się namęczyć, wychowując go. Swoją drogą, chyba zadanie wypełniła świetnie - bo jej wnuk nie wyrósł na rozkapryszonego bachora.
Chłopak zauważył ten drobny dotyk. Aż za dobrze go zauważył, zapamiętał, a kolejny nawet podświadomie sprowokował! Ach, jednak chyba pierwsze uczucia były ciężkie do przetrawienia, a hormony w ciele buzowały.
- Możemy... Możemy do takiej ślicznej cukierni, co ty na to? Jest ona w centrum miasta. Mają pyszne wypieki, napoje także niczego złego - zaproponował, ruszając razem z dziewczyną w stronę wyjścia ze szkoły.
Trochę porozmawiali po drodze. Lysander zdradził koleżance, że rozmyśla nad przygarnięciem psa ze schroniska, jednak martwi się, że nie będzie miał zbyt wiele czasu na zajmowanie się nim. Miał wiele obaw, odnośnie tego drobnego czynu. W końcu pies to żywa istota, o którą trzeba wiecznie dbać!
- A ty lubisz zwierzęta? Może jakieś miałaś kiedyś? Albo masz? - zapytał koleżankę, wchodząc do uroczej cukierni. Lysandra dobrze tutaj znano, bo on sam w okresie wakacyjnym, często tutaj pomagał w pieczeniu smakołyków.
- Dzień dobry, Zizi! - powiedział z uśmiechem do kelnerki, która była młodą uczennicą. Znali się dobrze, bo pracowali podczas wakacji wspólnie.
- Och, cześć Lys! Dzień dobry - powiedziała, zwracając się również do Tiffany. - To co zwykle dla ciebie? Powinieneś pić mniej kawy... Wiesz, że to nie zdrowe! Przecież chciałbyś iść na medycynę. Ech, doprawdy. Jak dziecko. Każdy facet jak dziecko! - ponarzekała kelnerka, podając blondynce menu.
- No niby tak. Ale nic mi się nie dzieje na razie! I tak, jak zwykle kawę... I hmm... Chcę dzisiaj sernik z kruszonką do tego! I te makaroniki, jeżeli ty je robiłaś. Ale te limonkowe, uwielbiam je, bo nie są tak okropnie słodkie, kiedy sama je robisz - powiedział, a dziewczyna pokiwała głową. Powiedziała jeszcze, że jeżeli jego towarzyszka nie jest zdecydowana, mogą iść usiąść, a ona do nich podejdzie za chwilę. Jeżeli jednak Tiffany złożyła zamówienie, Lys po prostu wybrał jakiś stolik, do którego się skierowali. Niczym rasowy dżentelmen, odsunął koleżance krzesło, aby ta mogła usiąść.
- W sumie to muszę się zastanowić nad jakimiś propozycjami wycieczek dla czwartej klasy... W sumie to klas. Bo nie wiem czy ci z Hudson's Bay też powinni z nami jechać. Jak myślisz? U nas to norma, że gdzieś pojedziemy. Jednak nie wiem jak z nimi... - powiedział, cicho wzdychając. Owszem, nie musiał zajmować się wycieczkami, jednak lubił to. Przynajmniej mógł uzgodnić z uczniami, kto i gdzie chce jechać, a po tym ustalić złoty środek dla tego wszystkiego.

Kamira przez chwilę jeszcze ukradkiem oglądała się za siebie, upewniając się, że chłopak za nią nie idzie. Przez chwilę poddenerwowana całą sytuacją, z każdym krokiem który oddalał ją od miejsca zdarzenia, czuła się pewniej i swobodniej. Na wszelki wypadek jeszcze chwilę szła o wiele szybszym dla siebie krokiem, ale nie trwało to długo. I wtedy usłyszała czyjś bieg. Nie musiała się odwracać, wiedziała.
Przyśpieszyła ponownie kroku i przymknęła na chwilę oczy jakby w cichej modlitwie. Jednakże kroki były coraz głośniejsze i coraz bliższe, zwiastując nadchodzący socjalny koszmar i pełną niezręczności rozmowę. A mógł odpuścić, a wszystko mogło być w porządku i ze szczęśliwym zakończeniem. Kamira zdążyła tylko wypuścić powietrze, brzmiąc przy tym na bardzo zmęczoną, po czym przed nią pojawił się jej rycerz. "Cóż, jaka dziewczyna taki rycerz?" Pomyślała zgorzkniale dziewczyna, ale po chwili miała ochotę się pacnąć. Nie powinna tak myśleć.
Próbowała wysłuchać jego słów, uśmiechając się przy tym delikatnie, ale mimowolnie przekręciła lekko głowę, kiedy chłopak wyrzucał z siebie tłumaczenie. Szczególnie że róża znajdująca się ponownie prawie w jej nosie, nie ułatwiała sprawy.
Dziewczyna dostrzegła krew na jego dłoniach i tym bardziej, nie była przekonana co do uścisku rąk. Jednak odebrała z jego rąk różę, bo w końcu wydukał sam, że była dla niej, a kiedy się przedstawił, ona dygnęła lekko. - A ja Kamira, miło mi Cię poznać. - Grzeczny uśmiech pojawił się na jej twarzy. Właściwie obserwując zachowanie chłopaka, cała ta sytuacja zdawała się być dla niej coraz bardziej komiczna. Właściwie to podziwiała go za jego staranie i odwagę. Teraz kiedy miała już na podorędziu doskonałe kłamstwo czuła się bezpiecznie.
Pomimo rapowania niczym Eminem, zrozumiała o co chodzi chłopakowi, a na jej twarzy pojawił się szczere współczucie i wyglądała jakby... było jej przykro? Uwierz w to co mówisz, a nawet kłamstwo stanie się prawdą.
- Widzisz Timothy, musisz mi wybaczyć, naprawdę mi przykro, ale nie mogę się wybrać z Tobą do kina. - Kamira dawała z siebie naprawdę wszystko co miała, żeby brzmiało to wiarygodnie, a kłamała nie od dziś, więc istniała szansa, ze chłopak rzeczywiście odpuści. - Już mam kogoś z kim się spotykam, więc nie byłoby to dobrze widziane, gdybym poszła z innym chłopakiem do kina, rozumiesz prawda? - Na końcu delikatny, smutny uśmiech, tak. Idealnie. Teraz kolejna modlitwa, by chłopak rzeczywiście zrozumiał.

Kamirze miękło serce kiedy patrzyła, jak chłopak gaśnie przed jej oczami z każdą sekundą. Chciała go jakoś pocieszyć, ale właściwie nie wiedziała do końca jak, a tym bardziej, czy miała takie prawo skoro go odrzuciła? Szczęście w nieszczęściu, jej serce nie zmiękło na tyle by się zgodzić na chociażby jedną randkę. To by było bez sensu, ponieważ... uhhh, to takie okropne, że miała właśnie poczucie bycia płytką i że ocenia książkę po okładce. Obracała nerwowo różę w dłoniach, patrząc jak Timothy siada na ławce i jakby się wahała zamiast skorzystać z możliwości ucieczki.
Wtedy dotarły do niej głosy o nieprzyjemnym tonie i obróciła się, obserwując zbliżających się chłopaków. Słyszała jak mu zaczynają dokuczać, a jej mina coraz bardziej wyrażała niepewność. Zamknęła oczy i westchnęła jakby chcąc przedłużyć jeszcze chwile spokoju. Chociaż tyle mu była winna, prawda?
- Możecie go zostawić w spokoju?! - zdenerwowanie w jej głosie było niepewne tylko z początku. Dziewczyna coraz bardziej podsycała swój gniew, żeby brzmieć wiarygodnie. Bo właściwie jakim prawem go gnębili? Sami nie byli zbyt atrakcyjni.
Skróciła dystans ich dzielący i spiorunowała ich wzrokiem.
- Jeśli już musicie wiedzieć i tak was fascynuje nasze życie prywatne to wam wyjaśnię. Załamał się, bo nie chciałam iść na film który wybrał. Ale wiecie co, dzięki wam na niego pójdziemy! - Kamira miała wrażenie, ze plotła straszne głupoty, ale starała się. Zirytowana obserwowała jeszcze chwilę na chłopaka siedzącego obok "jej przystojniaka" i zaraz złapała Timiego za rękę i pociągnęła.
- Chodź Tim, przecież, nie będziesz siedział z kimś kto ma na imię Roland. Ortalion sobie załatw, żeby chociaż pasować wyglądem do swojego zachowania. - burknęła. - Macie zostawić mojego chłopaka w spokoju! - Ciągnęła Timothiego za rękę i miała nadzieję, że pod wpływem szoku, będzie szedł razem z nią i to dosyć szybko.

Jedno było pewne.
Czy pogoda dopisuje czy nie, Blythe zawsze był w ruchu. Rzecz jasna nie byle jakim ruchu, skupiał się on bowiem bezpośrednio na okrągłym, pomarańczowym idealne, zdobionym kilkoma paskami. Nic zatem dziwnego, że i tego dnia nie zamierzał przepuścić podobnej okazji, by udać się na zewnątrz. Nie zawsze trenował na terenach Riverdale. Nie przeszkadzało mu absolutnie żadne boisko, ani panujące na nim warunki. Bogate wyposażenie, jak i to całkowicie przystosowane do gry ulicznej? Dajcie mu oba!
Każdy kto znał Hamalainena choć odrobinę, mógł bez problemu stwierdzić, że chłopak nieszczególnie afiszuje się ze swoim wyższym statusem. Jedynym co wiecznie krążyło po jego głowie była potrzeba zagrania z innymi. Jeśli lepsi zawodnicy znajdywali się właśnie na ulicach, tam zamierzał skierować swoje nogi.
Lecz na dziś można było uznać, że miał już przerwę. Z pewnością, pod sam późny wieczór uda się na trening ponownie. Gdy jego ciało zdąży już niejako ochłonąć po ostatnim kilkugodzinnym wysiłku.
Czy Blythe kiedykolwiek się męczył?
Krok, krok, krok.
Rozglądał się nieustannie na boki z piłką pod ręką, nucąc coś pod nosem. Niestety talent muzycznym nie był czymś, co chłopak odziedziczył w spadku po rodzicach, więc nawet mimo ograniczania się do wesołego pogwizdywania i mruczenia, od czasu do czasu zdarzało mu się niemiłosiernie zafałszować. Dopóki jego błękitne tęczówki nie zatrzymały się na konkretnej osobie. Błysk rozpoznania i momentalna ekscytacja wystarczyły, by bez najmniejszego zastanowienia przyspieszył kroku.
— Heeeeeej, moja ulubiona menadżerka! — ustalmy kilka rzeczy. Po pierwsze, Blythe kompletnie nie znał pojęcia TPO a.k.a. time, place, occasion. Po drugie, zdecydowanie zapomniał, że nie każdy był chodzącą kulką pozytywności jak on i jej nagły wybuch znikąd mógł ich zwyczajnie wystraszyć. Po trzecie, nie przytulało się osób, które znało się stosunkowo krótko, niezależnie od tego jak bardzo się je lubiło. I po czwarte, nadal miał ponad dwa metry wzrostu, a jego zachowanie dobermana myślącego, że jest west highland white terrierem potrafiło być zarówno niesamowicie zabawne, jak i przerażające.
Tak czy inaczej, właśnie przyciskał do siebie Kamirę w radosnym odruchu i podnosił ją w powietrze, śmiejąc się przy tym jak mały dzieciak. Całe szczęście, męczył ją tak tylko przez chwilę. Zaraz po tym odwrócił się do Timothy'ego i złapał go za rękę potrząsając nią energicznie w górę i w dół.
— Blythe Hamalainen, miło poznać — tak, zdecydowanie nie miał wyczucia. A piłka poturlała się w bok.

Kamira odetchnęła z ulgą kiedy, zerknęła dyskretnie przez ramię i upewniła się, że chłopacy nie idą za nimi. Bała się, że jej interwencja tylko zaostrzy sytuacje i będą chcieli zacząć i ją gnębić. A nie bardzo miała pomysł na bójkę, prócz walenia na oślep nogami i rękoma. Po co umiejętność bicia się, komuś kto zazwyczaj stara się być w cieniu innych? Usłyszała tylko szok w głosie chłopaków i miała wrażenie, że Rolandowi zrobiło się głupio. No cóż w sumie, śmiała się z jego imienia, bo nie wiedziała jak mu odpyskować i teraz jej samej było głupio. Westchnęła jakby zmęczona. Jednak odwracając głowę ponownie dostrzegła wlepiony w siebie, uwielbiający wzrok wielbiciela. Szybko się wyprostowała i ruszyła szybciej, udając, że wcale nie zauważyła go, bo dreszcz grozy który ją przebiegł, był gorszy od tego kiedy postanowiła się postawić Rolandowi i bandzie.
Kiedy jednak ją zatrzymał, całkiem stanowczo jak na kogoś kto się jej tak boi, serce podeszło jej do gardła. On nie wyciągnął dłoni z jej uścisku, ale ona ją puściła kiedy tylko się zatrzymali. Jak to jest, że w przeciągu kilkunastu minut już drugi raz będzie musiała odmawiać chłopakowi? W sensie chciała mieć chłopaka, ale no...Ugh, dlaczego musi przez to przechodzić, czemu wybrał akurat ją? Istnieje szansa, że Tim mógł się speszyć jeszcze bardziej, przez wzrok Kamiry, która przez chwilę nie zapanowała nad sobą i było widać w jej oczach zmęczenie i niechęć do rozmowy. Jednak kiedy nawiązał z nią kontakt wzrokowy, stwierdziła, że nie powinna być niemiła, bo chłopak nie zasłużył na to. Jednak cieszyła się, że dukał i jąkał i stresował, bo dzięki temu odwlekał tą chwilę w której... No i zadał to swoje magiczne pytanie. Brawo, gratulacje! Jak to się działo, że nie załapał, że chciała mu tylko pomóc. Kamira uciekła wzrokiem na bok i nabrała powietrza, które zaczęła wypuszczać dopiero po chwili, jakby namyślając się. Widziała kątem oka jak się w nią wpatruje. Miała wrażenie, że jej serce jest zepsute, bo z jednej strony było jej go strasznie szkoda, a z drugiej, marzyła, żeby się tak nie przyklejał do niej wzrokiem.
- Wiesz, już Ci mówiłam, to teraz co się tam wydarzyło... - I wtem jakby gdzieś zapaliło się światło na końcu tunelu. I rosło! Rosło coraz bardziej i było wręcz hałaśliwie jasne. W normalnej sytuacji, dziewczyna czułaby się speszona i nie wiedziałaby jak zareagować, bo z jednej strony to jak Blythe (to "światło" było tak charakterystyczne, że nie można było go pomylić z żadnym innym) się cieszył na jej widok, było bardzo pocieszne i sprawiało radość i człowiek czuł się ważny, ale z drugiej było... intensywne i przytłaczające.
Jednak tym razem, kiedy ponad 2 metrowy Finladnczyk potrząsał nią w górę i w dół, z radością, ona na to pozwalała i nawet nie zesztywniała ze strachu, jakby w ogóle nie przejmowała się tym, że jej personal bubble jest tak silnie naruszony. Ktoś uważny mógłby dostrzec jak Kamirze pracują trybiki, jak obmyśla, oblicza, kalkuluje... I jest! Oto pomysł. Przecież mogłaby wykorzystać Blytha i nie musiałaby bezpośrednio odmawiać Timowi tylko, dać mu do zrozumienia co jest na rzeczy. To nie tak, że uważała Blytha za idiotę, tylko... obstawiała, że być może nie zauważy jeśli po prostu zacznie być trochę bardziej miła i bezpośrednia, a za to Tim dostanie sygnał... Tak, to się musi udać, bo czemu nie? Przecież Kossj... znaczy los nie mógł być aż tak złośliwy. Kiedy Blajt odstawił ja na ziemię by przywitać się z Timem, ona wykorzystała tą chwilę by zebrać się w sobie, ale prawie parsknęła śmiechem, ponieważ koszykarz chcąc potrząsnąć dłonią okularnika, prawie potrząsnął nim całym.
- A przecież to jest mój ulubiony koszykarz! - Uśmiechnęła się radośnie i klepnęła blondyna w ramie. Chciała w łopatkę, ale zawahała się w ostatniej chwili. Zresztą nie była pewna, czy sięgnie.
- Dawno Ci... - Przerwała. Jak ma udawać jego dziewczynę, skoro właśnie chce palnąć, że się nie widzieli. - Dawno Cię z piłką nie widziałam! hah... Przecież to nie tak, że masz ją ze sobą zawsze... - wybrnęła kulawo i przy tym śmiejąc się nerwowo.
- Skończyłeś trening? Masz coś do roboty jeszcze, a może chcesz się razem poszwendać po mieście? Wiem gdzie mają dobre kanapki kawałek stąd. - tak, podkreślić zażyłość i chęć spędzenia wspólnie czasu. O Boże teraz powinna go złapać za rękę czy coś. Spojrzała pod nogi i trąciła czubkiem buta jego but. Tak, totalna zażyłość. - Wiesz tutaj Pan kolega - wreszcie spojrzała ponownie na okularnika wskazując go i uśmiechając się lekko jakby zmartwiona - miał właśnie bardzo nieprzyjemną sytuację, a jak się zastanowić to nawet dwie, więc słaba okolica, lepiej stąd iść. - "Pan kolega" czyli jak stworzyć słowo by wyraźnie przekreślić znajomość. A pamiętacie wzrok Tima do Kamiry? Ona teraz miała bardzo podobny, wpatrzona w błękitne oczy chłopaka wyższego o pół metra dosłownie błagała, żeby się zgodził.

Zaśmiał się wesoło na wspomnienie o ulubionym koszykarzu, nie wahając się przed położeniem dłoni na głowie Kamiry, by poczochrać jej nieznacznie włosy. Zmuszając ją tym samym do poprawienia fryzury.
― Miło cię poznać, Timothy to imię, nazwisko Stevensonie ― wyszczerzył się, słysząc jego zawiłe tłumaczenie własnego miana. Kto by pomyślał, że przedstawianie się mogło zabrać komuś tyle czasu? Z drugiej strony niejednokrotnie trafiał już na swojej drodze na osoby nie do końca przyzwyczajone do kontaktów z innymi, które kończyły się właśnie w taki sposób. Jego podstawową zasadą, było nie przywiązywanie do tego jakiejś szczególnej uwagi. Wychodził z założenia, że jeśli potraktuje go całkowicie normalnie, chłopak się nie zmiesza na tyle, by nie być w stanie dalej pociągnąć rozmowy. Tym samym cała konwersacja zostanie utrzymana na przyjaznym poziomie.
― Egzaminy i treningi potrafią wciągnąć człowieka do tego stopnia, że nawet nie widzi, kiedy zaczyna pomijać swój czas wolny ― pokiwał głową, wyraźnie zgadzając się ze słowami Kamiry. Bo rzeczywiście nie widzieli się już jakiś czas. Kto by się jednak spodziewał, że padnie magiczne słowo „kanapka”? Jego oczy rozbłysły wyraźnie, gdy otworzył usta, by zaakceptować jej propozycję. Niemniej jak widać nie wszystko miało iść zgodnie z jego planem. Timothy wykrzyczał nagle swoje słowa, sprawiając że nawet ktoś tak wielki jak Blythe cofnął się o krok, patrząc na niego z zaskoczeniem. Kino? Jeszcze przed chwilą Evergreen proponowała mu wspólny wypad na food trucki.
― Blythe ― powtórzył słysząc ‚panie kolego’, co szczerze mówiąc nie do końca mu się spodobało. Co dość wyraźnie zaznaczył ściągając nagle brwi. Nie po to się przedstawiał, by inni traktowali go jak bezimienne trzecie koło u wozu.
― Wszystko w porządku? ― zapytał kontrolnie, widząc jak chłopak nagle zaciąga się swoim inhalatorem. Wiedział jak to jest przyjmować leki, wolał się zatem upewnić, że jego nowy nie zejdzie tu zaraz, dusząc się jak ryba. Może i był pewien swoich umiejętności resuscytacji (jako kapitan, musiał mieć ją opanowaną do perfekcji), ale wolałby jednak, by ktoś go w takim wypadku ostrzegł o potencjalnych dolegliwościach.
Niemniej gdy tylko pojawiła się propozycja pójścia do kina, jego oblicze rozjaśniło się na nowo.
― Do kina? Na co? Podobno wyszli Strażnicy Galaktyki 4, widzieliście już? Miałem na to iść ze znajomym, ale nie możemy się zgrać z terminem. Za każdym razem, gdy mi coś pasuje, on ma trening, a gdy pasuje jemu - trenuję ja. Możemy iść razem ― zaproponował przesuwając wzrok na dłoń, za którą złapał Kamirę Timothy. Ooooh, to taki przejaw zażyłości? Cofnął się kilka kroków, by podnieść swoją ukochaną piłkę. Przetarł ją kilka razy rękawem, podmuchał by upewnić się że każde najmniejsze źdźbło trawy i kurz zostały usunięte, nim wsadził ją pod ramię i przeszedł na drugą stronę Kamiry… również łapiąc ją za dłoń. Wyszczerzył się wesoło, czując jakby na nowo wszyscy całą trójką powrócili do czasów podstawówki. Niby z jednej strony, zawsze pani kazała im się wtedy ustawiać parami… ale skoro dziewczyna sama go zaprosiła to przecież na pewno nie miała nic przeciwko!
Zacisnął więc nieco mocniej swoją dłoń na jej, machając nią krótko wprzód i w tył, obracając głowę w jej stronę.
― To jaki mamy plan? Najpierw kanapki, potem kino? Czy najpierw kino, a potem kanapki? A może… ― spojrzał na swoją niedoszłą (przyszłą) menadżerkę, cały czas szczerząc się przy tym jak głupi do sera.
― Co powiesz na kanapki, popcorn i nachosy w kinie, a potem drugą rundę kanapek? Jak nie dasz rady wciągnąć całej możemy się podzielić na pół ― roześmiał się przypominając sobie ostatnie zamiłowanie dziewczyny do hot-dogów. Zaraz po tym z tą samą pozytywnością, wręcz nią promieniejąc spojrzał i na Timothy’ego. W końcu nie chciał go wykluczać z ich drobnej grupki, z którą miał świetnie spędzić następne godziny.

Tak nie brnijmy w to dalej. To były właśnie słowa Kamiry kiedy myślała o znajomości z Timmym. Miała nieodparte wrażenie, że chłopak w ogóle nie rozumiał, jej intencji, albo może nie chciał zrozumieć? Może był hikkikomori i nigdy nie wychodził z pokoju i teraz w ogóle nie zna się na komunikacji z ludźmi? Ponownie przebiegł ja dreszcz grozy kiedy miała wrażenie, że chłopak ma taką dziwnie rozmażona minę, bo wyobraża sobie z nią coś głupiego jak wspólne życie. Jednak jej nadzieja na to, że odpuści sobie, zaczęła rosnąć, kiedy mogła obserwować jego reakcję na pojawienie się Blytha. Oh dzięki Bogu, za wysokiego, radosnego Fina. Choć teraz musiała sobie poukładać rozczochrane włosy, była gotowa wybaczyć mu wszystko, byle ją wyratował i to szybko. Widziała jak oczy Blajta rozbłysły na słowo "kanapka" i już poczuła wszechogarniającą radość, byłą gotowa rzucić mu się na szyję tak była podekscytowana tym ratunkiem.
I wtedy stało się najgorsze. Tim wykrzyczał znowu jakieś brednie o kinie i tak się w nią wgapił, że Kamira miała ochotę rzucić to wszystko i wyjechać już nie tylko w Bieszczady, ale najlepiej pralką w kosmos. Grażyna (Blythe) zamykaj ten właz, lecimy. Ale on był akurat zajęty byciem nafumfanym, że o Pana kolegę. BLYTHE CAŁE SZCZĘŚCIE, PRZECIEŻ TY NIE CHCESZ SIĘ Z NIM KUMPLOWAĆ. To właśnie chciała krzyknąć Kamira. Potem Stevenson zaczął wykonywać jakieś dziwne tańce klatką piersiową w stronę koszykarza, a Kamira prawie schodziła już na zawał, szczególnie kiedy usłyszała słowa "my" i "prze...". Chciała zacząć tłumaczyć (i to najgłośniej jak mogła), że w niczym nie przerwał i żadnym nam, bo nas nie ma, nie istniejemy, ale wtedy chłopak wyciągnął inhalator i dziewczyna stwierdziła, że to już chyba ciut za dużo, nawet jak na nią. Była tak oszołomiona faktem, że ktoś taki jak Tim, rzeczywiście istnieje i stoi tu przed nią, że nie mogła się przez chwilę pozbierać. A on niczym żmija, podstępnie to wykorzystał i złapał ją za ręką tą swoją.... zimną i mokrą i ooo ewww, niech jej ktoś przywali w łeb i zemdleje, będzie łatwiej. Zdążyła tylko znowu trącić butem Hamalainena, jakby to miało potwierdzić tą zażyłość, ale chyba nie wyszło.
Była ciągnięta i wcale tego nie ułatwiała, chociaż jeszcze nie stawiała oporu, bo nie dotarło do niej, co się w ogóle dzieje. Tylko obróciła głowę i patrzyła na Blytha pustym, ale odrobinę zawiedzionym wzrokiem. "Co z Ciebie za przyjaciel?" Zdawały się mówić jej oczy. A on wtedy radośnie podbiegł i oświadczył, że idzie z nimi. Czuła się jak na małej łódeczce podczas sztormu, gdzie nadzieja mieszała się z falami grozy. Kiedy jej druga ręka została zajęta, poczuła tą przysłowiową iskrę. Co tu się w ogóle wyprawia? Z jednej strony radosny Blythe, przystojniak, za którym się ugania pewnie pół szkoły, a z drugiej... Stevenson. I kiedy koszykarz zacisnął mocniej dłoń na jej, machając nimi, Kamira poczuła że musi działać.
- Jasne Strażnicy galaktyki! Tak koniecznie, popcorn i nachosy, i mrożona herbata i o mój Boże tak!! - Wyciągnęła gwałtownie obie ręce do góry imitując podekscytowanie i radość. I o ile dla Blytha mogło to być po prostu odrobinę niewygodne, o tyle miała nadzieję, że uda jej się wyrwać dłoń z uścisku Timothego i szybko uciekła na drugą stronę Fina, jakby był ścianą oddzielającą ją od zagłady. Złapała go wtedy pod rękę prawie wtulając się w jego ramie, tak by była jak najmniej widoczna dla Tima. Już jej było wszystko jedno, co sobie pomyśli koszykarz, desperacja była zbyt wielka.
- Widzę, że świetnie się dogadamy w kwestii jedzenia, możemy zrobić tak jak mówisz, ewentualnie... - chłopak uśmiechał się tak radośnie, że dziewczyna przez chwilę zaniemówiła. Zrobiło jej się głupio, bo on względem Timothiego miał całkiem przyjazne zamiary, pomimo jego wyglądu i zachowania, a ona właśnie odstawiała cyrk roku, ganiając się dokoła góry (Blytha).