WSTECZ | Crystal Fox Tattoo

First topic message reminder :


Crystal Fox nie jest jednym z tych studio, które już od progu krzyczą "tu zrobisz dziarę". Brak czerwieni na ścianach, masek z opery pekińskiej, świec czy plakatów heavy metalowych zespołów. Całe wnętrze urządzone jest w biało-czarnych klimatach, bez krwi i krzyku. Od razu przy wejściu stoi czarny kontuar z monitorem, zaraz obok zorganizowana jest mała poczekalnia - czarna skórzana sofa i mały, drewniany stolik kawowy, na którym leżą magazyny, a w głębi salonu znajduje się "strefa dziarania". Białe ściany tylko podkreślają panujące tu czystość i ład. Jedynymi ozdobnikami jakie tu uświadczysz są ciągle świeże kwiaty stojące na kontuarze przy wejściu i oczywiście masa geometrycznych rysunków, które wiszą w wielkich oprawach na ścianach.
W Kryształowym Lisie zawsze panuje spokojny klimat, tak samo spokojny, jak właściciel tego przybytku.

Kiedy Harvey zaczął się nagle w niego intensywnie wpatrywać zamrugał kilka razy i gdy chciał zapytać co się stało ten odwrócił wzrok, jakby coś zauważył.
– O...ok, czekaj. – wyciągnął swój telefon i przesłał mu na numer, który wczoraj fotograf mu podał, jego adres mailowy. – Już. – powiedział i schował z powrotem do kieszeni komórkę. – Rozumiem, że mam się spodziewać czegoś... wow? – zapytał, ponieważ mężczyzna wyglądał, jakby właśnie wpadł na jakiś genialny pomysł. – Znaczy... pewnie cokolwiek co mi wyślesz będzie "wow" i na pewno mi się spodoba bo... – chciał jeszcze coś powiedzieć, ale stwierdził, że chyba nie ma sensu bardziej się pogrążać, więc odpuścił.

Sprawdził, czy wiadomość dotarła, mruknął na potwierdzenie i schował telefon z powrotem.
– Nie, nie nazwałbym tego niczym wyjątkowym. Po prostu wpadłem na coś szybkiego, co pozwoliłoby ci sprawdzić, czy w ogóle chcesz swoje prace widzieć w takiej aranżacji. Tylko, tak się zastanawiam... – Podniósł dłoń i na moment zamilkł, w tym czasie pocierając kciukiem dolną wargę. – Czy nie wolałbym pokazać ci tego osobiście... No, chyba że obiecasz mi, że będziesz szczery w swojej opinii, nawet jeśli mi ją napiszesz, a nie powiesz w twarz.

– Oczywiście, że będę sz... – urwał w połowie zdania zanim dokończył swoją odpowiedź i spojrzał gdzieś w bok, byle tylko nie patrzeć fotografowi prosto w oczy.
Zastanów się dobrze Roro. Nie będziesz go widzieć, nie będzie musiał patrzeć na jego twarz...
Niestety tatuażysta musiał sam sobie uświadomić, że prawdopodobnie nie byłby szczery w takiej sytuacji z Harveyem. Nie musząc kryć się z emocjami, które tak łatwo wyłapać na jego twarzy pewnie skończyłby na tym, że pochwaliłby mężczyznę nawet, kiedy wysłałby mu o wiele gorsze zdjęcia niż miał na swojej stronie. A skoro fotograf nie miał oporów, żeby mówić o swojej pracy, o której pewnie nie powinien, Roro chciał być z nim równie szczerzy co on z nim.
– No dobra... – westchnął ciężko i spojrzał na jego twarz. – Pewnie bym ci słodził. – przyznał z przepraszającą miną. – Ale spoko, możesz pokazać mi to innym razem.

Uśmiechnął się z miną mówiącą 'tak właśnie myślałem', ale nie wyglądał na złego. Właściwie cały czas świadomy też był kolejnej rzeczy: od kilkunastu minut powinni zajmować się swoimi sprawami, a stali tu i rozmawiali. Obserwował i nie zamierzał pospieszać siebie ani Roro.
– W porządku, pokażę przy okazji.

– Nie ma sprawy. – uśmiechnął się dając znak mężczyźnie, że może przecież poczekać, nie musi mu od razu tego wysyłać.
Ponieważ zimno zaczęło mu z lekka doskwierać wcisnął dłonie w kieszenie, i zacisnął je w środku w pięści.
Tak, to jest właśnie ten niezręczny moment w rozmowie, kiedy żadna ze stron nie ma nic do powiedzenia, ale nadal nie rozchodzą się w swoje strony, tylko stoją uparcie jakby na coś czekali.
Odchylił lekko głowę do tyłu i spojrzał w górę, jakby chciał znaleźć tam temat do rozmowy, ale jedyne co zobaczył to brzydkie, ciemne niebo. No tak, jak to w środku miasta.
– Więc... nie będę może już cię dłużej zatrzymywać? – zapytał wracając wzrokiem do twarzy Harveya.

– Dobrze, ja ciebie też. – Wyjął z kieszeni kluczyki i cofnął się krok. – Dzięki, za... – nie dokończył tylko położył dłoń w miejscu, w którym Roro robił mu tatuaż, a później podniósł ją i pożegnał się gestem. Ruszył w stronę motocykla.

Następnego dnia Roro miał pełne ręce roboty, bo jak to w sobotę, niektóre osoby miały czas tylko w weekend, a tatuażysta chciał obskoczyć tak wielu jak tylko był w stanie. Kiedy w krótkiej przerwie między klientami dostrzegł migającą diodę w jego komórce, podniósł ją szybko i odblokował ekran. 1 nowa wiadomość od: Ekshibicjonista. Widząc nadawcę wiadomości nie mógł powstrzymać rosnącego uśmiechu na twarzy. No tak, miał pokazać mu zdjęcia.
Gdy umówił się z Harveyem na spotkanie w barze, reszta dnia upłynęła mu w zdecydowanie lepszym nastroju. Cieszył się, że po ostatnim kliencie nie będzie musiał wrócić do pustego mieszkania i spędzić samotnie kolejnego wieczoru, dlatego gdy przyszedł czas by zamknąć studio, Roro zrobił to tak szybko jak tylko się dało i szybkim krokiem skierował się w stronę baru.

Harvey słysząc tę groźbę, wybuchł cichym, ale szczerym śmiechem.
– Ej, ej! Myślałem, że takie odzywki trzymają się ciebie tylko kiedy jesteś pijany. – Nachylił się w stronę Roro i z zadziornym uśmieszkiem na ustach wymruczał konspiracyjnie:
– Nie sądziłem, że kręcą cię takie zabawy, a co dopiero, że potrafiłbyś kogoś związać. No, no. Roro, cicha woda.

– Geez, Harvey... – jęknął i osunął się w dół stapiając z oparciem i tym samym odsuwając się od znajomego.
Położył dłoń na twarzy zasłaniając ją i westchnął cicho kręcąc z dezaprobatą głową. Po chwili zabrał rękę z twarzy i spojrzał na fotografa.
– Może nie muszę być pijany, żeby sypać takim tekstami, ale żeby znosić twoje, zdecydowanie muszę być wstawiony. – uśmiechnął się i spojrzał przez okno, żeby zobaczyć jak daleko są od ich celu podróży. – No tak... bo przecież ten twój pejcz, który ponoć zabrałeś to po to, żeby drapać się nim po plecach. – rzucił nie odrywając wzroku od szyby.

Znowu się zaśmiał i pokiwał głową przyznając znajomemu rację. Taak, sam siebie jakoś łatwiej znosił, kiedy się napił, dlatego zakładał, że i na jego znajomych to mogło działać tak samo.
– Wiesz co, właściwie to nie. Właściwie to do podrapania poprosiłbym ciebie, a gdybyś wymagał zachęty, użyłbym pejcza – wyjaśnił spokojnie i logicznie, jakby naprawdę brał to pod uwagę, a nie się zgrywał. – Masz w studiu kawę? – rzucił nagle, jakby to miało jakiś związek z pejczami.

– Tak się składa, że będę cię dzisiaj tak długo drapać igłami, dopóki nie zaczniesz błagać o litość. – uśmiechnął się niewinne przekrzywiając lekko głowę na bok. – Kawę? Nie... herbatę, ale nie kawę. – spojrzał w dół na swoje kolana, jednak po chwili podniósł głowę i skierował wzrok na fotografa. – Ale w pobliżu jest spożywczak, jeśli chcesz to możemy do niego skoczyć po ten twój napój bogów, bez którego nie możesz się obyć. – uśmiechnął się i zaczepnie szturchnął go delikatnie łokciem w bok.
Kiedy taksówka zatrzymała się pod studiem, Roro podał kierowcy odpowiedni banknot zanim zrobił to Harvey i wysiadł szybko z taksówki.
– To co? Sklep?

Fotograf posłał Roro spojrzenie wyraźnie rzucające wyzwanie. Jasne, jasne! Zobaczymy, kto pierwszy pęknie.
– A, nie, to nieważne. – Machnął ręką. Gdy został uprzedzony w płaceniu, zmarszczył brwi, ale nie kłócił się i wysiadł. – Nie, jednak pomyślałem, że kawa to nie jest dziś dobry pomysł. Rozumiem, że mistrz Roro nie pozwoli mi się upić, żebym lepiej znosił ból? – Zagadnął, ale sam z siebie nie planował dziś pić. Wiedział, że po alkoholu mógłby bardziej krwawić, a tego nie potrzebują. – O, właśnie! – Przypomniał sobie. – I co? Pomyślałeś już, ile mam ci zapłacić? Powiedziałeś, że tera przyjmiesz pieniądze, dobrze pamiętam.

– W życiu. Wyproszę cię, jeśli będziesz pijany. – zaśmiał się i podszedł do studia szukając kluczy w kurtce, kiedy je znalazł otworzył drzwi i wszedł do środka. – Mhm. – rzucił na odczepne na pytanie Harveya o zapłacie nawet na niego nie patrząc.
Nie zamierzał brać od Harveya pieniędzy za zajęcie się jego tatuażami. Nie robił tego dla zarobku tylko dla przyjemności, dla spędzenia z nim więcej czasu pod dobrym pretekstem. To tak, jakby ktoś chciał płacić mu za rozmowę.
– To może zamiast kawy skusisz się na herbatę? – zapytał chcąc zmienić temat i zaczął zdejmować kurtkę.

Oho, niewygodny temat wrócił, a Harvey wcale nie dał sobie zamydlić oczu herbatą. Pomimo tego wszedł za mężczyzną, zdjął płaszcz i dopiero wtedy postanowił podjąć temat. Stanął przed Roro, położył dłonie trochę poniżej jego barków lekko zaciskając palce.
– Roro. – Zamilkł na chwilę patrząc na znajomego. Wydawał się być poważny. – Stawiasz mnie w bardzo niezręcznej sytuacji. Chcę zapłacić za twoją pracę, tusz i sprzęt, który przecież też kosztuje.

Kiedy Harvey zatrzymał go w miejscu, westchnął ciężko i spojrzał gdzieś w bok. I co teraz skoro nie da się zbyć? Miał mu tłumaczyć, że jest tu dzisiaj z czystej przyjemności i że przesadza z kosztami sprzętu i tuszu? Już wystarczająco zarabia na swoim studiu, nie zbankrutuje przez to, że nie chce pieniędzy od fotografa.
Wrócił spojrzeniem do twarzy znajomego patrząc na niego przez chwilę w milczeniu.
– Dobrze. W takim razie ja zapłacę ci za zdjęcia, które zrobiłeś wczoraj. – odsunął się od niego rzucając kurtkę na kanapę i poszedł na zaplecze, żeby zagotować wodę. Jak nie Harvey, to on z chęcią napije się herbaty!