WSTECZ | Zepsuj marzenie

First topic message reminder :

Jedna z moich ulubionych gier: Ktoś o czymś marzy a kolejna osoba zwyczajnie to psuje.

Tak więc jak bym chciała czekoladę o.o

Jedziesz swoim lamborghini. Po drodze rozmawiasz z Alanem o super postach jakie będziecie pisać. Przez nieuwagę ulegasz wypadkowy, wypierdala cię na miljon kilometrów. Budzisz się w szpitalu, widzisz swoje ręce w tragicznym stanie, pozszywane i połączone jakimiś metalami. Pytasz: "co wyście zrobili?!". Lekarz ze smutkiem oznajmia: już nigdy nie napisze pan żadnego posta. Jednak nie poddajesz się. Chodzisz na rehabilitację, rozmawiasz z lekarzami, żaden nie chce się podjąć naprawy Twoich rąk. Popadasz w coraz większą depresję, odpychasz od siebie przyjaciół, a nawet swoją miłość, pogrążasz się w czarnej rozpaczy. Wreszcie w akcie desperacji ruszasz do Nepalu, bo podobno jest tam klasztor, który może ci jakoś pomóc. Trafiasz do łysej babki, która zaczyna ci gadać coś o magii, innych wymiarach, strażnikach. Odpowiadasz: skończ Pani pierdolić, ja chcę tylko pisać posty. Przechodzisz wielomiesięczny trening, uczysz się magii i podróży między wymiarami. Powstrzymujesz ucznia, który się zbuntował i chciał zniszczyć świat, odrywasz mroczny sekret twojego mistrza korzysta on z czarnej magii. Twój mistrz umiera. Na twoje barki spada ochrona świata przez bogiem z innego wymiaru, który chce pożreć świat. Pokonujesz go sprytnym trikiem dzięki swojemu amuletowi. Uratowałeś świat. Ale murzyn stwierdził, że magia nie jest dla ludzi. Zabiera ci twoje moce. Nadal nie możesz pisać postów.

Chciałbym być szczęśliwym człowiekiem.

Od dnia napisania tego posta wszystko ci się powodzi. Masz mega i prawdziwych przyjaciół z którym możesz odwalać różne głupie i mądre rzeczy, a władze jeszcze nigdy was nie złapały na ewentualnych nielegalnych sprawach. Znalazłeś swoją prawdziwą drugą połówkę, która zrobi dla ciebie wszystko ale również ma charakter. Nie jest osobą niesamowicie uległą we wszystkich sprawach, nudzącą się po parunastu dniach. Dowiadujesz się, że zostaniecie rodzicami, czy to przez adopcje czy własne rodzone dziecko. Masz bardzo dobrze płatną pracę i jeśli byś chciał to mógłbyś nawet lenić się całymi dniami, ale tego nie robisz bo takie życie jest słabe. Nigdy nie jesteś olewany przez inne osoby, oraz nie masz wrogów. Jedynie rywali. Pewnego dnia, świat zostaje zbombardowany przez nowy rodzaj bomb i jakimś cudem zostajesz jedyną żywa istotą we wszechświecie i krążysz w nicości normalnie jakbyś żył na ziemi. Im więcej dni mija, tym bardziej cię to dołuje. Próby popełnienia samobójstwa jest nieskuteczna bo nieważne co zrobisz, zawsze się regenerujesz. Śmierć ze starości też ci nie wychodzi. Jesteś sam już na wieczność.

Chciałbym podróżować po świecie i non stop robić rzeczy wzmagające adrenalinę.

Ciężko na to pracowałeś, harowałeś każdego dnia, by zapewnić sobie odpowiednią ilość pieniędzy. I wiesz co? W końcu ci się udało. Masz na swoim koncie tyle pieniędzy, że możesz zwiedzić cały świat i w końcu spełnić swoje marzenie. Siedzisz podekscytowany w samolocie, wzbijasz się w powietrze. Rozmawiasz z siedzącą obok siebie uroczą babcią, która słucha twojej wyraźnie podekscytowanej wypowiedzi z zainteresowaniem. Kiwa głową od czasu do czasu, aż w końcu kładzie rękę na twojej dłoni.
- Co za szkoda, że twoje marzenie nigdy się nie spełni - mówi klepiąc cię lekkim ruchem. Patrzysz z niezrozumieniem jak wstaje z miejsca, zrzuca z siebie kurtkę sprawnym ruchem ukazując najpiękniejszy arsenał bombowy jaki kiedykolwiek miałeś okazję ujrzeć. A potem krzyczy:
- ALLAH AKBAR - i wszyscy umieracie.

Chciałbym nie mieć już żadnych egzaminów.

Po całym maratonie egzaminów został ci tylko jeden, ostatni, najważniejszy. Uczyłeś się do niego dniami i nocami, nie spałeś dobrze chyba od tygodnia. Jesteś ledwo żywy, ale wszedłeś do sali egzaminacyjnej z optymizmem. W końcu ta nauka musiała się na coś zdać.
Pierwsze pytania poszły ci śpiewająco, później było coraz trudniej. Gdy odpowiedziałeś na kolejne i myślałeś, ze to już koniec, egzaminator uśmiechnął się szyderczo i spytał Cię o ostatnią rzecz. Widać było, że od początku czekał, aż będzie mógł rzucić Ci tę bombę, która do końca Cię zniszczy. Nie chciałeś się tak łatwo poddać, ale milczałeś przez pięć sekund, później dziesięć, pół minuty, minutę. Usiłowałeś coś wymyślić i to ostatnie, co pamiętasz.
Obudziłeś się w szpitalu. Lekarz stanął nad Tobą i powiedział, że zemdlałeś podczas egzaminu i miałeś miniudar. W tym momencie poczułeś wibracje w kieszeni. Wyciągnąłeś telefon i spojrzałeś na esemesa od profesora:
"Oblałeś, zapraszam na poprawki w lipcu. :)"

Chciałabym wyjechać pod namiot.

Nadszedł ten dzień, w którym twe marzenia miały się już spełnić. Wszystko gotowe. Mega towarzystwo, prowiant, a w szczególności namiot. Najlepszej klasy na który nikt nie będzie mógł narzekać a zarazem prosty. Razem z ziomkami pakujecie się vana który ma was przewieźć na punkt w którym macie rozbić namiot. Dojechaliście już do miejsca i nagle docierają do was smutne wieści. Wycieczki pod namiot zostały zakazane na całym świecie! Będąc jednak niegrzecznymi osobami, nie przejmujecie się tym zbyt bardzo i rozbijacie ten namiot. Wszystko spoko do czasu. Ktoś dał cynk władzom i przyjechał do was specjalny oddział SWAT. Twoi znajomi którzy również byli miłośnikami "namiotowania" zginęli przy próbach stawiania oporu. Ty jesteś jednak przybita do ziemi i patrzysz jak na żywo palą miotaczami ognia twój namiot. Zostajesz zabrana przez władzę i zamknięta w ciemnym miejscu, gdzie na telewizji przed twoimi oczami jest widok namiotów, które następnie zostają spalone. Twoje marzenie nigdy się nie spełni. Dostałaś dożywocie.

Skoro zabiliście już moje marzenia to znalazłem nowe, o. Szczęśliwie żyć z rodziną.