WSTECZ | Kawiarnia artystyczna "Los Gitanos"

To zazwyczaj rodzice byli zszokowani tym, że ich dzieci wcale nie są tak niewinne jak im się zdawało; kuzynostwo przyjmuje to raczej spokojnie, jako naturalną kolej rzeczy. No, chyba że tym kuzynem był ktoś pokroju Blythe'a, a ta "niegrzeczność" to wcale nie kilka łyków piwa za śmietnikiem, czy pierwsze zaciągnięcie się papierosem w szkolnej toalecie, a całkowite niszczenie swojego zdrowia i życia poprzez narkotyki.
— Żadnych psychologów. — pokręciła gwałtownie głową, robiąc przy tym minę jakby właśnie zaproponował jej zamknięcie w szpitalu psychiatrycznym na co najmniej dziesięć lat — Nie chcę.
Wyglądało jednak na to, że nie zamierzała się tłumaczyć ze swojego irracjonalnego strachu przed psychologami, ale jedno było pewne; upartość Leilani będzie ją długo powstrzymywała przed sięgnięciem po pomoc specjalistów. Tak długo zwlekała z otworzeniem się przed kuzynem, który był jej najbliższą osobą, to nagle miałaby zacząć się wygadywać komuś obcemu?
— Mogę? Naprawdę? — podniosła na niego wzrok pełna nadziei, tylko po to, by zaraz skierować spojrzenie na coś innego — To znaczy, jeśli to nie będzie dla Ciebie kłopotem, to czemu nie...
Niby nie chciała się mu narzucać, tymczasem desperacja wylewała się wręcz z jej każdego słowa, każdego gestu. Chyba w jej domu naprawdę działo się źle, skoro tak bardzo chciała spędzić noc poza nim.

Tym razem nie udało mu się powstrzymać ciężkiego westchnięcia. Nic dziwnego, w końcu doskonale wiedział, że ludzie mieli to głupie podejście względem psychologów. Gdy łapała ich grypa, nie mieli problemu z pójściem do najbliższego lekarza. Ale gdy chodziło o ich umysł, męczyli się sami ze sobą, doprowadzali do jeszcze gorszego stanu, twierdząc że "przecież nie są walnięci". Tak jakby pójście do psychologa od razu wiązało się z przyczepieniem komuś łatki wariata i zamknięciem go w klitce dwa na dwa. Najlepiej w pasach, by przypadkiem nie odgryzł nikomu głowy.
— A nie chcesz, bo? — mimo wszystko spokojnie zapytał ją o powody takiej, a nie innej odpowiedzi. Może chodziło o coś zgoła innego. Może dziewczyna zwyczajnie martwiła się o finanse, bądź to że dowiedzą się o tym rodzice i będzie miała dodatkowe problemy. W końcu zawsze miał ją za inteligentną dziewczynę, raczej nie odrzuciłaby podobnej pomocy "bo nie jest wariatką". Zwłaszcza po tym jak Blythe jej powiedział, że sam z podobnych usług korzystał.
— No pewnie. Mój współlokator na pewno nie będzie miał nic przeciwko to spoko gość. Chociaż zapewne ledwo się przywitacie, pracuje do późna i wraca koło dwudziestej trzeciej... albo i drugiej w nocy. Zależnie od zmiany — wzruszył ramionami. Tak czy inaczej nawet jeśli zamierzał mu napisać wiadomość, zdecydowanie nie musiał się przejmować jakimkolwiek uzyskiwaniem zgody. W końcu nie zamierzał rozkręcać z Leilani dzikiej imprezy na pięćdziesiąt osób i rzygać przez okno do doniczki sąsiada mieszkającego piętro niżej.

Czuła, że odpowiedź "bo nie" w ogóle nie przejdzie i Blythe będzie coraz bardziej drążył, dlatego wolała zakończyć cały temat wzruszeniem ramion (co w sumie było na takim samym poziomie jak to nieszczęsne "bo nie"). Nie miała ochoty mu opowiadać o George'u grożącym matce, że zamknie je obie w szpitalu psychiatrycznym, jeśli tylko ta zdecyduje się na rozwód z nim. A skoro istniało tylu skorumpowanych psychiatrów, którzy przystaliby na to, co chciał zrobić Cigfran, to dlaczego psychologowie mieliby być inni? Gdyby Lei zgodziła się na pójście do jednego z nich, ten mógłby wystawić fałszywą opinię, która zaważyłaby na losach obu pań i mogłaby rzeczywiście pomóc ich tyranowi w spełnieniu swojej groźby.
— Uff, to dobrze. Wiesz jak boję się poznawać nowych ludzi — roześmiała się pakując teczkę z rysunkami do torby — I dlaczego miałby mieć coś przeciwko? Jestem cicha, w dodatku jeśli jest Twojego wzrostu, to nawet mnie nie zauważy.
Nie to, że miała coś do wzrostu kuzyna, ale trochę bolała ją szyja od ciągłego patrzenia w górę.
— To co, idziemy?

Więc dziewczyna chciała z nim rozmawiać, jednocześnie nie mówiąc mu nic. Takim właśnie podejściem potęgowała w Hamalainenie nieodparte wrażenie bezsilności. Jakby nie patrzeć, blondyn nie stawał zbyt często przed podobnymi poważnymi problemami. Nawet jeśli życie ludzi dookoła nie było zbyt kolorowe - podobnie jak wielokrotnie jego własne - zawsze szedł przez nie z uśmiechem, znajdywał jakieś opcje i nigdy się nie poddawał. Ale nie mógł wmówić podobnego silnego podejścia komuś innemu. Ludzie byli słabi, zastraszeni i pozbawieni woli walki, a gdy osiągali taki stopień, ciężko było znaleźć dla nich jakikolwiek ratunek.
Został więc całkiem świadomie postawiony przez Leilani za grubą szybą i zmuszony do patrzenia jak tonie. Przy czym sama go na ten pokaz zaprosiła.
— Dla niektórych nie chodzi o sposób zachowania, lecz o samą obecność. Tak jak ty boisz się poznawać nowych ludzi, tak inni też mogą czuć się zwyczajnie niekomfortowo gdy sprowadzi im się kogoś do domu bez uprzedzenia — wytłumaczył spokojnie standardowym głosem starszego brata.
— Jasne, chodźmy.
Wstał ze swojego miejsca dopijając napój, zostawił jakiś drobny napiwek dla kelnerki i wyszedł z lokalu kierując się w stronę komunikacji miejskiej. W końcu nie przyjechał tu dziś samochodem.