WSTECZ | Sala Balowa [ Lokacja Startowa ]

Sięgnęła po to samo, co wziął blondyn. Oliwki z jakimś serem. Szczerze nie zn ała się na tym, więc nie powie za chwilę „Och jakie przepyszne danie z serem x i zielonymi oliwkami”. Nie musiała znać nazw, żeby się tym delektować. A rzeczywiście było to dobre. Nie żałowała papugowania. Zresztą, mocno wierzyła, że to, co je Blythe, jest dobre. Skoro mu smakuje, to jej na pewno też zasmakuje. Jak widać oboje kochają jedzenie tak samo.
- Ja w ogóle osobiście uważam, że powinniśmy założyć szkółkę tańca towarzyskiego. - Uśmiechnęła się szeroko. - Zapewne mielibyśmy bardzo dużo chętnych, bo przecież zmieniliśmy lekko formę i stworzyliśmy coś nowego. - Przy tym zdaniu nieco gestykulowała. Czasami się jej to zdarzało.
Patrzyła się na niego uważnie, gdy szukał telefonu. Nie zaskoczyło to ją jakoś, że go zapomniał. W sumie jej też za bardzo nie był potrzebny, głównie używa go do kontaktowania się ze znajomymi czy też z panami podpisanymi „To nie mój diler”.
- Spoko, zaraz dam ci mój telefon, to wpiszesz mi numer. - Szybko wyszukała w torebce smartfona. Serwetka mogłaby się jej zgubić albo zniszczyć, znając życie, więc było to bardzo bezcelowe. W telefonie natomiast będzie miała zachowany tren numer na pewno. Chyba, że upalona/najebana go usunie, jednak to było praktycznie niemożliwe. Kto jest taki głupi, żeby usuwać numery z telefonu w czasie imprezy? Dziewczyna, gdy o tym myślała, to nawet chciało się jej śmiać, ponieważ wyobrażenie siebie w takiej sytuacji było dość zabawne.
- Borre, jezu, zostaw ten telefon!
- Nie! Wszystkei te... numry usnę w pizduu! * wymachuje telefonem na wszystkie strony *
Tak by nie było, ale można to sobie przynajmniej wyobrazić. Chociaż nigdy nie mów nigdy.
Odblokowała iPhone'a i podała go koledze i spokojnie czekała aż wpisze swój numer telefonu. W sumie dawno nie miała okazji wymienić się z kimś numerami. Jakaś odskocznia od szarego życia, prawda?
Wzięła jeszcze kilka tych małych rzeczy z oliwkami, bo były bardzo dobre. Czy mogła prosić kilka na wynos? Chętnie weźmie wszystkie do domu. Nie będzie też wybrzydzać, jeśli drozucą jej ekstra to ciasto z orzechami.

Dobrze było spotkać kogoś, kto doceniał, że kubki smakowe trzeba było zadowalać tak samo jak inne potrzeby. Przykładowo potrzeba gry w koszykówkę. Niezależnie od pory dnia, nawet w środku nocy był w stanie stwierdzić: "W sumie poszedłbym pograć" i jakby nigdy nic opuścić swój pokój, by powędrować na boisko. Większość śmiała się, że Blythe nawet śpiąc mamrotał o unikach, zwodach, podaniach i taktykach. Niewątpliwie drugą rzeczą na liście najważniejszych byli przyjaciele było jedzenie.
- Jasne. I baletową, bo czemu nie? Chętnie pobiegałbym w tutu i powywijał na parkiecie. - wykonał niezwykle lekki ruch ręką z gracją zawodowego tancerza, by zaraz parsknąć śmiechem.
Całe szczęście, że dziewczyna nie była zła, gdy okazało się że nie wziął telefonu. Niejednokrotnie inni suszyli mu za to głowę. Wziął od niej iPhone'a i wstukał swój numer w kilka sekund, podając dziewczynie by mogła go odpowiednio podpisać. Zerkał jeszcze od czasu do czasu na ekran, zupełnie jakby spodziewał się po niej jakiegoś zabawnego pseudonimu.
- Puść mi od razu sygnał. - kiwnął głową i rozejrzał się dookoła. Podkradł jeszcze jeden koreczek, nim w końcu oddał talerzyk przechodzącemu obok kelnerowi i uśmiechnął się do swojej towarzyszki wieczoru.
- Będę się już zbierał. Czeka mnie jeszcze nauka do sprawdzianu z matmy. Striker nie popuszcza, a ostatnio mnie nie było. - rozłożył ręce wzdychając ciężko, tylko po to by zaraz jej zasalutować z szerokim uśmiechem.
- Do zobaczenia, Palmer. Jakoś się zdzwonimy. - po tych słowach ruszył prosto do stojącego za kolumną profesora Whiterburga. Przez chwilę uśmiechał się w wyjątkowo piękny sposób, gdy ten patrzył na niego wyraźnie nie wiedząc czy powinien go chwalić za ten odstawiony pokaz tańca podczas balu, czy może zganić za tak wczesną ucieczkę. Kiedy jednak usłyszał matematyczną wymówkę, jego wyraz twarzy nieco złagodniał. Nawet jeśli podejrzewał, że mimo późnej pory, zamiast ślęczeć nad książkami, chłopak i tak postanowi pójść pograć w koszykówkę, a nie dzielnie się uczyć. Podał mu piłkę z westchnięciem, kręcąc parę razy głową i poklepał go po ramieniu. Jeszcze jeden szeroki uśmiech i ukłon były ostatnimi czynnościami jakie wykonał, nim dosłownie wyleciał z sali jak tornado, wyraźnie zapominając o tym, że w podobnych miejscach nie powinno się biegać. Cóż, tak bywa.

zt.