WSTECZ | Foyer

Wspólna część dzielona przez mieszkańców budynku. Zazwyczaj w foyerach panuje nienaganny porządek, z pewnością nie znajdzie się ani jednej ściany, od której odchodziłby tynk. Dzięki sporej przestrzeni sąsiedzi mogą się spokojnie mijać bez obawy na narażenie swojej bądź czyjej strefy komfortu fizycznego. W każdym foyerze można znaleźć dużą windę, zdolną pomieścić nawet sześć osób. Pojawiające się kilka razy w miesiącu ekipy sprzątające dokładają starań, aby usuwać większy lub mniejszy bałagan tworzony przez tych mniej kulturalnych mieszkańców.
Temat odnosi się do wszystkich apartamentów, bez względu na to, czy postaci mieszkają w jednym budynku. Przed odegraniem fabuły w temacie gracze powinni ustalić pomiędzy sobą czy ich postaci na pewno mieszkają w jednym budynku.

[Leczenie obrażeń 1/3]
- Huuu - gwizdnął mężczyzna, podpierając dłońmi biodra i spoglądając w dół na drobnej budowy chłopaka. - W ostatnim czasie mnie zaskakujesz, Nath - nachylił się do przodu, by przyjrzeć mu się uważniej.
- No co? - burknął w odpowiedzi, wyraźnie mieszając się i chowając ręce za plecy. - O co ci chodzi.
- O nic - wyprostował się, patrząc na niego łagodnie. - Po prostu cieszę się.
Ciemnowłosy zmrużył podejrzliwie oczy, próbując zrozumieć, co chodziło starszemu po głowie.
- No serio, cieszę się - bez chwili wahania położył dłoń na jego włosach, czochrając go. - Nie spodziewałbym się, że kogoś tutaj zaprosisz. Cieszę się. To chyba znak, że w końcu masz przyjaciół tutaj.
Prychnięcie, jakie uzyskał w odpowiedzi podsumował śmiechem. Tak samo jak i naburmuszoną minę, oraz skrzyżowane ręce na wysokości klatki piersiowej.
- Cicho - nie potrafił znaleźć sposobu na odcięcie się mu. Dlatego też mógł grać nadal nachmurzonego, dając starszemu więcej możliwości na przytyki.
- Tak, tak. Idę do sklepu, kupię coś dla waszej dwójki.
- Nie musisz! - jednakże jego protest został zdławiony przez dżwięk zamykających się drzwi. Westchnął cicho, krzywiąc się zaraz potem z bólu. Poruszanie się teraz było nad wyraz uciążliwe, ale nie chciał leżeć cały dzień w łóżku. Nawet jeśli to byłoby najbardziej proste rozwiązanie...
... finalnie czekał na niego na klatce schodowej.
Znaczy się, na dwie osoby. Na Jace'a i Jake'a. Nie miał pojęcia, który pierwszy pojawi się jego oczom, ale wolał być przy tym, gdyby przypadkiem spotkali się bez jego względu na sytuację. Usiadł na schodach, wzdychając cicho. Odparł łokcie o kolana, by ułożyć zaraz potem na nich głowę, spoglądając w dół. Gdzieś nad sobą słyszał donośną rozmowę między starszym małżeństwem, a obok płacz dziecka domagającego się jedzenia. Mamy chyba za cienkie ściany. Westchnął bardzo delikatnie. Miał nadzieję, że będzie to spokojny czas, a obecnie jeszcze nie wyczuwał nic, co mogłoby zmienić ten stan rzeczy.

Wzdrygnął, wyraźnie przestraszony gwałtownym wtargnięciem Jonathana. Momentalnie wyprostował się, by potem wydać z siebie cichy syk, gdy jego plecy zareagowały ostrym bólem, przypominając mu, że nie miał prawa pozwalać sobie na tak gwałtowne ruchy. Ciemne oczy obarczyły go niepewnym i pytającym spojrzeniem, po czym wzdrygnął wyraźnie, gdy do jego uszu dobiegł łomot.
A samo pytanie brzmiało niczym wyrok. Dwóch. Znów dwóch.
- Em... - czy było jakieś oświadczenie, co mieli robić w przypadku ataku? Nie licząc paniki, krzyków i uciekania jak najdalej? Nathaniel miał teraz pustkę w głowie, chociaż starał się zmusić siebie do intensywnego myślenia. - P-policja? - zaproponował, jednak w myśli mając bardziej chęć zadzwonienia do Jake'a, mimo iż podświadomie wiedział, że dorosły nie wskóra tutaj. - Albo... em... Odwrócić ich uwagę? Może by znalazły cel n-nowy - czemu akurat teraz w głowie była pustka u niego? I dlaczego myślał o czymś tak okrutnym jak inna uwaga napastników? Bo nie rozumiał natury osób w tym stanie. Ale zarazem wiedział, że ranny nastolatek był ostatnią osobą, która nadawała się do boju.
W żołądku przewróciło się na wspomnienie miękkiej gałki ocznej tamtej Niepoczytalnej.
- To chyba wyjście, prawda? - wiara w policję w Riverdale była znikoma dla samego Xaxy. Zwłaszcza, gdy miał okazję podpatrzeć, z jak zapartym tchem wypisywali ostatnio mandaty. Wstał z miejsca, krzywiąc się z bólu. - Te drzwi powinny wytrzymać trochę - może powinni spróbować uciec wyżej? Tylko co wtedy z przypadkowymi ludźmi, którzy wyjdą, by zobaczyć, co się dzieje?
Gdyby tylko istniał luksus martwienia się o siebie.
- Chwila, wiem. Coś ostatnio mignęło mi na Facebooku - wyciągnął swój telefon, zaczynając nerwowo przeklikiwać. - M-mam. Oby to nie był cholerny scam - napisal wiadomość na messengerze, jednocześnie przenosząc wzrok na Jace'a. - Myślisz, że można spróbować ich ogłuszyć póki co? - jak? Magicznie. Rzut całym ciężarem rannego ciała raczej brzmiał na bezsensowny.
Zwłaszcza, że Nathaniel mimo próby skupienia myśli, wyglądał, jakby przechodził koszmar.

  Musiał kilka razy zamrugać, nim w pełni uświadomił sobie co oznacza wiadomość na czacie i jak blisko znajduje się miejsce, w którym znajdowali się Niepoczytalni. I ludzie proszący o pomoc. Ścisnął komórkę, skręcając w stronę podanego adresu. Szybko wystukał na ekranie kilka słów w odpowiedzi.


  I tym kimś - ku swojemu rosnącemu przerażeniu - miał być właśnie on. Dotąd jedynie słyszał od innych o konfrontacji z Niepoczytalnymi i za każdym razem w duchu cieszył się, że omija go ta wątpliwa przyjemność zmierzenia się z takim przeciwnikiem. Wystarczyło, że miasto samo w sobie daleko odbiegało od przyjętych norm bezpieczeństwa i spokoju, potrafiąc tym samym spędzić sen z powiek i stłumić chęć wyściubiania nosa poza domowe cztery kąty.
  Zauważył ich.
  Zatrzymał się, widząc, jak Niepoczytalni dobijają się do drzwi budynku mieszkalnego. Zupełnie, jakby stan, w którym się znajdowali odcinał od mózgu wszelkie zdobyte wcześniej umiejętności, nawet tak trywialne i podstawowe jak naciśnięcie klamki. Wcześniej widział nagrania z różnych ataków i dziwnych zachowań, ale zobaczenie tego na własne oczy uderzało jakoś inaczej niż śledzenie takich rzeczy poprzez filmiki i zdjęcia wyświetlane na ekranie.
  Wyciągnął broń i odbezpieczył ją, nakierowując w stronę jednego z przeciwników. Przełknął rosnącą w gardle gulę, kładąc palec na spuście. Znał podstawy strzelania, a mimo to teraz wydawało mu się, że do oddania strzału dzieli go o wiele więcej niż pociągnięcie za odpowiednie miejsce. A przecież godziny ćwiczeń nawet z ruchomymi celami były całkiem przyjemne. Tyle że teraz przed sobą nie miał martwych tarczy, a ludzi. Nawet jeśli aktualnie bliżej im było dzikich istot, niż w pełni myślących osób.
  Wypuścił wolno powietrze spomiędzy ust, decydując się na użycie broni.
  — O cholera — stęknął, gdy kula nie drasnęła ani jednego z Niepoczytalnych.

Właśnie spokojnie przemierzała sobie ulice w kierunku jednego z najbliższych sklepów. Obolałe ciało dalej dawało o sobie znać, ale hej - nie było już tak źle. Chociaż wychodząc z domu czuła się jakby uciekała, jeszcze tylko brakowało by odczuwała w środku strach przed faktem bycia nakrytym na tymże jakże haniebnym czynie. Miała ewidentnie siedzieć w domu i odpoczywać.
Może nie siedziała w domu, ale przecież nie robiła niczego strasznego prawda?
Z zainteresowaniem zerknęła na ekran komórki zwabiona cichym powiadomieniem. O.
Uśmiechnęła się lekko pod nosem przyśpieszając i skręcając w stronę wskazanego adresu zaczynając poruszać się bardziej mniej uczęszczanymi uliczkami niż główną drogą. Wszystko po to by móc w spokoju założyć swoją maskę i rzucić się biegiem w miejsce wezwania, starając się ignorować ukłucie bólu w okolicach żeber. Tym będzie przejmować się później, przynajmniej głos częściowo jej wrócił, więc będzie mogła na głos marudzić na świat. Zresztą miała kilka niedokończonych spraw z tymi osobnikami.

Zbliżając się do wysłanej lokalizacji odnotowała fakt pojawienia się innej znanej osóbki, z lekkim uśmiechem zaczęła podążać jej śladem. Wyciągnięta broń świadczyła, że znaleźli się w tym miejscu z tego samego powodu! Świetnie! Teraz już nie śpiesząc się tak bardzo, radosnym krokiem zbliżała się do Lisa, skacząc wzrokiem od niego do Niepoczytalnych przy drzwiach. Stanęła nawet kilka kroków od niego widząc jak przymierza i strzela.

"O cholera"

- Dobrze powiedziane. Celowałeś w coś konkretnego czy hobbystycznie machasz bronią? - Powiedziała nieco zachrypniętym głosem, stając tuż za Lisem. Wyrażając swoją niepodważalną miłość do broni palnych. - Skończyły się opcję? - Zaśmiała się pod nosem i klepnęła Rao w ramię. - Ani słowa Słowikowi. -  Ruszyła do przodu w stronę Niepoczytalnych, których uwagę musiał (bądź nie) przyciągnąć wystrzał z broni. Zaraz zaczęła nabierać prędkości by uderzyć pierwszego z niepoczytalnych z łokcia w okolicę karku by wysłać go do krainy Morfeusza. Zwalające się tuż za nią ciało dawało dziwną satysfakcję dobrze wyprowadzonego ciosu, a dziwny trzask gdy owo ciało uderzało o ziemię świadczyło, że mogła nieco przesadzić z siłą wyprowadzonego ciosu. Tylko, że nie miała za dużo czasu na myślenie o tym bowiem przed nią znajdował się drugi Niepoczytalny. Już raz udało jej się to udało z Alfą, a teraz przyszedł czas na rundę drugą. Z zachrypniętym śmiechem złapała tak zwane człombi, by podcinając go powalić na ziemię i w przepływie chwili przewaliła się na leżącego celując kolanem po raz kolejny w szyję poczwary. Szybka i czysta eliminacja. Chyba trochę ją poniosło, bo za żywego osobnika było więcej punktowane w ich nieistniejącej tabeli wyników, ale cóż.