WSTECZ | Zaniedbana Przystań

Miejsce, w którym nikt o zdrowych zmysłach raczej chętnie swojego jachtu nie zostawi. Nie wiadomo co jest na dnie, a na pomost można wejść jedynie na własne ryzyko. Dziury pomiędzy deskami nie zachęcają wyglądem. Oczywiście jest paru zagorzałych fanatyków tego miejsca, a ich jachty zatrzymują się właśnie tutaj. Może ze względu na cenę, a może, dlatego że nikt nie zwróciłby uwagi, gdyby ktoś zatrzymał się tutaj nielegalnie. Poza kilkoma pomostami i tymi odważnymi, co zostawili tu swoje wodne pojazdy, jest jeszcze wychodek, który na pewno nie zachęca swoim wyglądem, ani wydobywającym się z niego zapachem. Znajdzie się również masa krzaków i parking mogący pomieścić maksymalnie pięć samochodów, ale nawet przy tak małej ilości miejsca, nigdy nie jest on zapełniony.

Efekt terenu: W przypadku pojawienia się Niepoczytalnych, wymagania do ich pokonania wzrastają dwukrotnie. Oznacza to, że do pokonania jednego Niepoczytalnego musicie wykonać jedną z poniższych akcji:
→ osiem udanych ataków wręcz;
→ cztery udane ataki z użyciem zakupionej broni białej;
→ dwa udane ataki z użyciem zakupionej broni palnej/granatu.

  Mimo powszechnych opowieści, to nie złowieszcza cisza panowała w zaniedbanej przystani przez większość czasu. Miejsce to miało niezwykle bogatą gamę dźwięków. Cichy szum wody rozbijającej się o zniszczone drewno i rozpadający się kamienny mur. Skrzypienie dziurawego pomostu, świszczenie wiatru, jęk nienaoliwionych żagli porzuconych jachtów, których nikt nawet nie raczył dobrze zabezpieczyć. Nic dziwnego, że właśnie to miejsce stało się głównym miejscem zakładów wśród młodych dzieciaków. Nie inaczej było z Emily Woods.
  Własny strach i zdecydowanie zbyt szybko bijące serce próbowała zagłuszyć nagrywając Vloga. Była pewna, że podobny materiał zrobi furorę na jej mediach społecznościowych. W końcu wszystkie te pogłoski o znikających w tych okolicach ludziach były tylko plotkami, czyż nie? Zresztą, widziała wzrok Chada, gdy zaoferowała się że to właśnie ona spędzi tu kilka godzin i przyniesie jakiś fajny przedmiot w ramach pamiątki. Nie do końca jeszcze wiedziała co tak właściwie mogła sklasyfikować jako fajne, niemniej sam jego uśmiech dodawał jej w tym momencie otuchy.
  Cichy monolog do telefonu został przerwany przez nagłe warknięcie. Zatrzymała się w miejscu, czując jak serce momentalnie podchodzi jej do gardła.
  — Co to było? — wyszeptała do samej siebie, odwracając się od urządzenia. Opuściła powoli telefon w dół, rozglądając się wokół. Teraz, gdy nie skupiała się na elektronice, jej przerażenie osiągnęło wręcz paraliżujący poziom. Zamrugała kilkakrotnie próbując powstrzymać cisnące jej się do oczu łzy.
  Nie! Bądź odważna, Emily. To tylko wiatr.
  To tylko wiatr.
  Właśnie tak brzmiały ostatnie pokrzepiające słowa odbijające się echem w jej głowie, nim urządzenie wypadło z hukiem na ziemię. Równie głośno co ciało wrzeszczącej jeszcze wtedy dziewczyny, machającej panicznie rękami w próbie obrony, która z góry była skazana tylko i wyłącznie na porażkę.

  W przystani nadal panowała ta sama złowieszcza cisza. Jedynym aspektem niejako działającym na korzyść Neila było wstające nad linią wody słońce. To właśnie ono potrafiło w tak prosty sposób dodać otuchy w miejscu, które odpychało wszystkich samą swoją nazwą.
  Kontenery od czasu do czasu jęczały w charakterystyczny, metaliczny sposób, targane świszczącym wiatrem. Podobnie jak zniszczone deski, które zdawały się tylko czekać aż ktoś postawi stopę w nieodpowiednim miejscu, by móc wciągnąć jego ciało w brudne odmęty wody.
  Promienie słońca oświetliły trasę przed mężczyzną, przebijając się nieśmiało coraz wyżej i wyżej. Nim Neil zdążył obejść większą partię przystani, zdążyło już całkowicie znaleźć się na niebie. Ziąb wdzierał się nieustraszenie pod poły jego kurtki, zupełnie jakby i on chciał go namówić do odwrotu. Jedna z kaczek rozdarła się nagle w niebogłosy, wdając w wojnę z gołębiem na jednym z pomostów oddalonych o ponad dwieście metrów. Dźwięk ten rozniósł się jednak echem, niejako zmuszając do zwrócenia na niego uwagi. Właśnie po spojrzeniu w tamtym kierunku dało się dostrzec błysk. Dokładnie taki sam jaki odbijają lusterka, gdy padają na nie promienie słońca. Wyjątkowo nieprzyjemny dla oczu, zwłaszcza gdy patrzy się na niego zbyt długo. W przystani z reguły był czymś całkowicie normalnym, w końcu zebrane w niej łodzie miały całą masę podobnych elementów.
  Mimo to Neil mógł ruszyć w tamtym kierunku, bądź rozglądać się dalej.

  Zwykły bubel.
  Po dotarciu na miejsce błyskotka leżąca na pomoście obok łodzi nie tylko okazała się być zwyczajnym lusterkiem, ale w dodatku pękniętym. Przedmiot ten wyglądał jak zagubiony śmieć - i bez wątpienia nim właśnie był, w końcu po co komu wadliwe zwierciadło? - było w nim jednak coś co nie dawało spokoju. Dopiero po wnikliwym przyjrzeniu się Neil mógł dostrzec, że rozbita powierzchnia pokazuje coś jeszcze. Brunatne ślady na jednym z masztów, które początkowo pozostawały niewidoczne z pozycji w jakiej się znajdował. Rdza, a może coś zupełnie innego? W końcu spowity paranoją mózg z łatwością zaszczepiłby przekonanie, że Arrowood właśnie patrzył na zaschniętą krew poszukiwanej dziewczyny.
  Łódź jęknęła głośno pod wpływem nieco mocniejszej fali, gdy nagle - dokładnie ta sama kaczka - wydarła się ponownie, tym razem dużo bardziej przenikliwie, w końcu pozbawiając się rywala. Gołąb odpuścił walkę i wzbił się w powietrze pozostawiając ją z jej zdobyczą.

  Przystań była pusta. Niezależnie od tego ile Neil nie chodziłby w kółko nie mógł znaleźć absolutnie niczego, co jakkolwiek popchnęłoby go do przodu. Brakowało mu umiejętności, a może ktoś po prostu bardzo dobrze po sobie posprzątał? Tak czy inaczej jedno było pewne. Losy Emily Woods na ten moment pozostawały nieznane. Stażysta mógł jedynie wrócić na posterunek policji i ogłosić tym samym własną klęskę.