WSTECZ | Główna Komenda Policji

First topic message reminder :

Gigantyczny budynek, będący ostatnią ostoją sprawiedliwości i prawa w tym mieście. Z biegiem lat stał się fortecą nie do sforsowania. Dysponują wszelkiego rodzaju salami przesłuchań, przechowalniami dowodów, celami i cokolwiek sobie można wymarzyć. NPC na których możecie natrafić podczas wizyty na komendzie:
Martin - staruch, który próbuje być nastolatkiem. Rzuca sprośnymi żartami na poziomie gimnazjum, podrywa koleżanki z pracy (tylko te ładne) choć ma żonę i próbuje się ubierać "na czasie".
Clark to poczciwy psiarz, który mógłby zyskać miano dobrego wujka. Chętnie pomoże przekonać innych, gdyby coś było potrzeba.
Turner poluje na 'młode mięsko' więc interesują ją młodsi chłopcy. Jednocześnie ma sylwetkę arbuza, dusi się przy spacerze po korytarzu i bywa niesmaczna ze swoimi żartami.
Inspektor Hatheway. Dobry ojciec, choć trochę staromodny. Człowiek niesamowicie zainteresowany westernami. Urodzony kowboj.
Jasper. Recepcjonista. Ma niesamowite zamiłowanie do pączków, ale o dziwo jest bardzo szczupły. Niby nie zlecają mu żadnych zadań w terenie, a sam chłopak niespecjalnie się do nich kwapi uznając posadę za biurkiem za dużo bezpieczniejszą, ale gdy już go wyślą na jakieś akcje, łatwo udowadnia że cukier we krwi nie przeszkadza mu w solidnym wykonaniu roboty.
Monica. Zwykła funkcjonariuszka, wydaje się niesamowicie miła, ale gdy tylko ktoś wejdzie jej w paradę, albo nie zgodzi się z jej zdaniem, chętnie wykonuje popisowe kopnięcie sprowadzające największego twardziela do parteru. Ma drobną słabość - czekoladę i to właśnie nią można ją przekupić w kryzysowych sytuacjach.
Sean. Typowy cwaniaczek, na innym posterunku chodziły plotki że przyjmuje łapówki, co jest zwyczajną bujdą. Nigdy mu niczego nie udowodniono, chociaż faktycznie czasem nieco źle mu z oczu patrzy, ale bardziej trąci cwaniactwem niż chęcią skrzywdzenia kogokolwiek. Chętnie pomoże innym, ale oczekuje czegoś w zamian, a plotki wzięły się stąd, że jest urodzonym hazardzistą.

Autorzy pracowników: Sketch, Mercury Black.

- Jeżeli jest to nowy narkotyk to może byłbym w stanie się coś o tym dowiedzieć - wtrącił się - mam pewne wtyki, powiedzmy. - powiedział pociągając nosem. Jeżeli w riverdale rzeczywiście rozporwadzają nowe dragi to nie ma opcji by nie udało mu się dostać je w swoje zachłanne łapki. A wtedy możnaby połknąć, zmieszać z alkoholem i zobaczyć co się stanie - znaczy się, odesłać je do laboratorium na badania.
Szansa jest że Leon jest jednym z dystrybutujących tego nowego specifiku, a jeżeli nie to może słyszał chociaż o tym cokolwiek. Wszystko tylko żeby nie skazali go na uczestnictwo w tej nieśmiertelnie nudnej konferencji. Ostatnią rzeczą jaką chciałby dzisiaj robić to musieć tłumaczyć się przed rozwścieczonym tłumem. A zwłaszcza już że pomimo jego czarującej osobowości, za każdym razem kończy się tak że dostanie od kogoś w pysk. Nie żeby narzekał, czasami porządny cios może urozmaicić nudne dni - ale z kacem na głowie miał już wystarczająco zmartwień.

To nie tak, że całkowicie nie wierzył w to wszystko. Ale serio uważał, że gdyby było w tym 85% prawdy, to już dawno wylecieliby w powietrze, a tak się przecież nie stało. No ale cóż, wypadałoby jakoś załagodzić sytuacje. - Wariatów nigdy nie brakowało i poręczenie za nich własną głową to śmierć na miejscu. W obecnej sytuacji bezpieczniejszą opcją byłoby, jak najszybsze uspokojenie mieszkańców. Nie ważne, czy coś nam grozi, czy nie. - To nie tak, że da sobie rękę obciąć, że faktycznie nikt nie zginie, czy nie ucierpi. Był po prostu trochę realistą. Jeśli miało się coś stać, to już powinno to nastąpić. W jednym miał racje - byli uznawani, jako NIKT. Ścierwo, które nic nie robiło. Niewdzięczna robota, a trzeba było zająć się czymś innym. Zawiesił swój wzrok na dziewczynie, kiedy ta wspomniała o morderstwie. Narkotyk? Wirus? - Albo po prostu osoba chora psychicznie. - Wtrącił. I znowu wrócili do punktu wyjścia - konferencja. Nudna, z wieloma emocjami, walka z widownią. Świetnie. Z wrażenia oparł się o blat stołu. Wylewny, jak zwykle.

  Gdyby nie powaga sytuacji pewnie właśnie zacząłby klaskać. Słowa Kiany jako jedyne były w stanie, w tym momencie odratować jego opinię na temat zebranych tu osób. Choć z pewnością i tak znajdywali się wyżej niż ci, którzy olali sprawę całkowicie. Nawet Calvin, który dobitnie zaznaczał jak wszystko dla niego jest wielkim spiskiem, który się nie wydarzy, mimo wszystko ruszył cztery litery na miejsce.
  Nie sądził jednak, by w temacie należało dodać coś jeszcze.
  — Konferencja się odbędzie i nie ma w tym temacie żadnego ale. Plan Inspektor brzmi dobrze, im więcej zataimy, tym bardziej rzucą nam się do gardeł, gdy prawda wyjdzie na jaw. A w tym momencie nie możemy sobie na to pozwolić. Przypomnijmy mieszkańcom o niebezpieczeństwie powiązanym ze spożywaniem substancji z nieznanych źródeł, podkreślmy los dwóch z trzech atakujących. Możemy wysunąć teorię, że nowy narkotyk jest jednym z najniebezpieczniejszych jakie pojawiły się na naszym rynku, a normalne formy leczenia prowadzą do szybkiego obumarcia mózgu — powiedział przeglądając przez chwilę informacje w telefonie, czytając jednocześnie zdania z krótkiego raportu, który wpadł mu wcześniej w ręce.
  — Musimy to odpowiednio przekazać. Chcemy pokazać, że panujemy nad sytuacją, działamy by ją rozwiązać. Przestrzec ich, a nie nastraszyć. Potrzebujemy kogoś, kto wygłosi mowę. Pani Inspektor? — zwrócił się w jej kierunku z wyraźnym pytaniem w oczach. Z całego grona była tu najbardziej odpowiednią osobą, nadal potrzebowali jednak jej zgody.

Drzwi do gabinetu Kiany otworzyła punktualnie o ustalonej godzinie, wcześniej oczywiście pukając. Nie lubiła się spóźniać, nie bywała też za wcześnie, toteż jedynym rozwiązaniem była "niemiecka precyzja".
— WItam, witam — zaczęła, zamykając drzwi za sobą i mimowolnie rozglądając się po pomieszczeniu. Nie umknęły jej kartony, na widok których uniósł jej się kącik ust do góry. — Wygląda na to, że uczeń przerósł mistrza. Gratuluję awansu.
Słowa te odnosiły się oczywiście do faktu, że jej rozmówczyni została po niej liderem Wolves. Maannguaq w tym momencie była całkowicie szczera i nie czuła nawet najmniejszej zawiści, szczególnie, że z innych względów służbowych nie była w stanie pokierować grupą na taką skalę, na jaką sama chciała. Stężenie soli w organizmie podniosło jej się tylko trochę ze względu na to, że dziewczyna była od niej prawie o dziesięć lat młodsza. Toż to jeszcze dzieciak.
Ale cóż, nie była w swoim ogródku (gdzie Dania była niewiele większa niż co po niektóre działki), ją wysłano na szkolenie młodziaków i teraz miała wrócić po dość długim czasie nieobecności, toteż pozostawało jej cieszyć się, że grupą zajęła się odpowiedzialna osoba, w której sama widziała potencjał przed swoim "zniknięciem".
— No to... jak się sprawy mają? — spytała, cały czas utrzymując na twarzy lekki uśmiech. — Mam nadzieję, że jeszcze przyjmujecie emerytów. — Stając z pół metra od biurka gospodarza, skrzyżowała ręce na klatce piersiowej i przyjrzała się rozmówczyni. — Ten pajac, Connor, już się uspokoił? — z nieukrywanym rozbawieniem nawiązała jeszcze do jednej z ostatnich osób z grupy, z którymi miała styczność.

Popatrzyła na Kianę nieco pobłażliwie, następnie przymrużyła oczy i lekko pochylając głowę, pokręciła nią.
— Nie będzie — zapewniła, wracając spojrzeniem na rozmówczynię i unosząc prawą dłoń w leniwym geście przysięgi. — No chyba, że bardzo chcesz.
Na słowa o poprzeczce, wypuściła powietrze nosem w formie zduszonego śmiechu i machnęła ręką na znak, że to nie było nic wielkiego.
— Nie na tyle, by o tym mówić — westchnęła, czując się przyciśniętą przez własne chore ambicje. Z resztą, jak większość życia odkąd wstąpiła do wojska. — Ale dzięki — dodała półszeptem, kierując spojrzenie na bliżej nieokreślony punkt po jej lewej stronie.
Nie mogła przełknąć tego chodzącego po jej głowie poczucia wstydu. Czuła, że zawiodła i to irytowało ją w szczególności. Nie chodziło jej bynajmniej o to, by być znowu dowódcą, jednak przeszkadzał jej sposób, w jaki wydawało jej się, że nie wypełniła obowiązków. Nawet, jeżeli fizycznie nie była w stanie tego zrobić.
Mimowolnie zacisnęła ręce w pięść, szybko je jednak rozluźniając, gdy blondynka ponownie się odezwała. Natychmiastowo też przeniosła na nią spojrzenie, przywracając także swój poczciwy uśmiech.
— Zależy od egzemplarza. Co po niektórych to najchętniej wypuściłabym u siebie, żeby pogoniły ich misie polarne, ale z większości będą ludzie, myślę. Tylko, że z częścią też chyba się nie polubimy, więc będę wnioskować o jakieś inne miejsce dla nich — wyjaśniła, drapiąc się po karku. Być może trochę za dużo nakrzyczała na paru podopiecznych za takie pierdoły jak nazywanie śmigłowców helikopterami. Lub BSP dronami, co na nią działało jak płachta na byka.
Gdy rozmówczyni zaproponowała jej zajęcie miejsca, niby dla żartu szturchnęła krzesło czubkiem buta, sprawdzając, czy to się nie rozpadnie. Ponieważ tak się nie stało, usiadła, z miejsca też krzyżując ręce na klatce piersiowej. Nie było to nic personalnego, jednak nie do końca czuła się swojo, prawdopodobnie przez tak długi brak kontaktu, podczas którego sporo się zmieniło.
Pokiwała głową, pokazując, że słucha i rozumie.
— Czyli nie udało się z remizą nic więcej? — wywnioskowała, odchylając się plecami na oparcie i przekładając przez nie jedną rękę. — Szkoda w sumie. Gdzie teraz planujecie się okopać? No i cóż, nigdy nie było nas wiele, jednak właśnie najważniejsze, by to były zaufane osoby. — Mówiąc zaczęła powoli kiwać głową.
Uśmiechnęła się nieco szerzej, słysząc o niebyciu uważaną za emeryta plus na "ofertę" powrotu. Oparła się więc łokciami o kolana i pochyliła do przodu, wykazując zainteresowanie.
— Mów dalej? — zaczęła, na chwilę odwracając wzrok, jednak szybko wracając nim na rozmówczynię. — Umiem patroszyć foki i obsługiwać bezzałogowce, chyba mogę się wam przydać — dokończyła w ramach "autopromocji", z rozbawionym tonem głosu. Z całą pewnością oporządzanie zwierząt było bardziej przydatne dla tej grupy niż fakt, że była snajperem z paroletnim doświadczeniem.
Wyprostowała się, słysząc takie uprzejme rzeczy o Jostenie.
— Na pewno mówimy o tym samym Connorze? — spytała mrużąc podejrzliwie oczy i przechylając głowę w bok. Ostatecznie zaśmiała się krótko i cicho, szczególnie, gdy wyłapała zainteresowanie ze strony Kiany. — Nie lubię rozwydrzonych dzieci. I chyba on o tym wie — wyjaśniła pokrótce, choć w rzeczywistości była to cała geneza tej niechęci do chłopaka.

Zacisnęła dłoń w pięść i lekko pomachała nią na wysokości swojej twarzy, chcąc okazać swoje niezadowolenie w związku z utratą terenów w innych dzielnicach. Od razu naszły ją myśli, że co, jeżeli gdyby nie jej nieobecność, nie doszłoby do tego?
— Zoo? — powtórzyła, unosząc brwi. — Nie bójmy się tych słów: to jebana ruina. Ale jeżeli mówisz, że budynki są zdatne do użytku, no to pewnie, warto spróbować. — Kiedy mówiła, cały czas gestykulowała jedną ręką, szczególnie poprzez poruszanie w powietrzu palcem wskazującym. — To w końcu jak to było z tym legendarnym tygrysem?
Dawno temu do uszu Inuitki doszła plotka, jakoby w zoo wciąż znajdowało się to dzikie zwierzę. Nie wierzyła w to, obstawiając, że albo zdechł z jakiegoś powodu albo nigdy nie istniał. Dla spokoju ducha jednak postanowiła zapytać.
— Ryby i ptaki też umiem — sprostowała odnośnie swoich umiejętności oprawiania pożywienia. Jej pochodzenie zobowiązywało do znajomości tej sztuki, w końcu na każdą zimę chomikowali jedzenie w ogromnych zamrażarkach obecnych w każdym domu.
Wysłuchała kolejnych słów rozmówczyni, przykładając jednocześnie pięść do ust, w taki sposób, że tymi stykała się z bokiem palca wskazującego. Zamyśliła się na chwilę, jednak w pewnym momencie wyraźnie zbystrzała i nieco szerzej otwartymi oczami spojrzała na blondynkę.
— Dowiedzieć o czym? — spytała prędko, jakby chciała się upewnić, że ta NIE powiedziała "przeszłości". Szybko jednak potrząsnęła głową i machnęła ręką, aby zapomniała o tym pytaniu. — Przepraszam. Coś mi się przesłyszało. Ale tak, pewnie, zwiadowca, idealnie.
Wyszczerzyła się sztucznie, próbując zmyć z siebie podejrzane zachowanie... innym podejrzanym zachowaniem. Maannguaq od pewnego czasu nękały różne wspomnienia, z którymi myślała, że już dawno się pogodziła. Z jednej strony sytuacja z początku roku, gdy zaufana osoba prawie ją zabiła. Z drugiej strony sytuacja sprzed paru lat, podczas której sama dopuściła się zbrodni wojennej przy interwencji w Nigrze. Na wspomnienie o przeszłości, automatycznie uznała, że rozmówczyni wiedziała. W rzeczywistości nawet jej przełożeni nie wiedzieli. Odetchnęła więc cicho.
— Chyba jeszcze muszę chwilę odpocząć po szkoleniu tych dzieciaków.
Przeczesała dłonią włosy i zastanowiła się nad pytaniami, kiedy Kiana o nie spytała.
— Ilu nas jest aktualnie? Ile miejsc mamy przejętych na ten moment? Mogę przygarnąć BSP? Czy już macie termin rozpoczęcia prac nad zoo? Rozumiem, że ostatecznie celujemy w Dystrykt A? — wymieniła w końcu, palcami odliczając każde kolejne pytanie. Przyzwyczajona z wojska o dopytywanie o szczegóły akcji poczuła potrzebę dowiedzenia się ich także w tym momencie.

Minimalnie uniosła brwi, słysząc odpowiedź na swoje pytanie o tygrysa, po czym rozsunęła dłonie na boki w pytającym geście proszącym o sprecyzowanie. Po chwili postanowiła jednak dać już rozmówczyni spokój.
— Byłam w wojsku — palnęła bez zastanowienia, będąc przekonaną, że przecież Kiana o tym wiedziała. — Aaa, o te zwierzęta ci chodzi, tak?  — dodała nagle, uświadamiając sobie przekaz. — Na Grenlandii wiele z nas się tego uczy, to bardzo przydatne umiejętności jak się tam mieszka.
Wymuszony uśmiech zniknął z jej twarzy po kolejnej wypowiedzi policjantki.
— Robiłam to samo — zapewniła, odnośnie przeglądania dokumentów potencjalnych członków. Nie miała jej tego za złe, szczególnie po tym, jak uświadomiła sobie, że przecież nigdzie nie ma dowodu na jej działania z Afryki. — Rozumiem — mruknęła jeszcze, po drugim monologu. Zależało jej na szybkiej zmianie tematu.
Dalej już tylko przytakiwała na wszystko, co Kiana mówiła. Na pytanie o BSP uśmiechnęła się, tym razem szczerze.
— Muszę się czymś zająć, póki nie będziemy mieli prawdziwych sił powietrznych — odparła, sugerując, że Wolves któregoś dnia wejdą w posiadanie samolotów bojowych.
— No dobra, to wszystko już wiem, myślę. Jak coś, to jesteśmy w kontakcie, tak? — zaczęła, powoli podnosząc się z krzesła. Już miała ruszyć w kierunku drzwi, kiedy ponownie spojrzała na rozmówczynię. — W sumie... mogę cię prosić na chwilę? Mam pewną sugestię, tylko łatwiej będzie mi wyjaśnić jak pokażę, o co chodzi.
Po tych słowach razem z blondynką opuściły gabinet.

[zt x2]