WSTECZ | [Chiny Fujian] Fuzhou

First topic message reminder :

Kto by się domyślił, że Kakuei podczas wakacji pojedzie na parę dni do swojego domu. Tak, do Chin. Lot był długi, więc dobrze, że do swojego podręcznego bagażu spakował książkę. Przeczytał prawie całą nie licząc tego, że ciągłe żmudne siedzenie w maszynie zmusiło go do małej drzemki, która przerodziła się w długi sen. Dzień wcześniej zadzwonił do swojego dziadka,z którym jego kontakt się nie zmienił po wyjeździe do Kanady. Poinformował go, że przyjeżdża do niego i poprosił go, żeby po niego przyjechał na lotnisko w sms'ie napisał mu dokładny czas lądowania samolotu. Nie chciał , żeby dziadek przyjechał za wcześniej i czekał niepotrzebnie albo się spóźnił. To też nie byłoby przyjemne dla Fuse. Dodatkowo przekazał informację, że nie musi przychodzić pod miejsce przylotów. Da sobie radę sam i znajdzie jego samochód na parkingu przy lotnisku.
Właśnie przed chwilą wylądowali. Odpiął pasy bezpieczeństwa i wziął swój plecak. Narzucając go na obydwa ramiona, żeby później nie mieć krzywego kręgosłupa. Kiedy wysiadł z samolotu przed oczami ujrzał tłum ludzi. Wziął głęboki wdech, aby nie zostać sparaliżowanym przez tłum, hałas i rozmowy. Wykonał pierwszy krok i jakoś za każdym kolejny na jego twarzy malował się uśmiech. Ucieszył się że może słyszeć swój ojczysty język w całej okazałości. Co prawda przyzwyczaił się do angielskiego już tak bardzo, że mógłby ze spokojem nazwać ten język swoim drugiem ojczystym językiem, aby porozumieć się w szkole za granicą, ale prawdopodobnie trudno by było odzwyczaić się od pierwszego języka, z którym się wychowałeś.
Wyszedł z budynku lotniska i przeszedł na parking. Teraz to będzie szukanie. Pomyślał przez chwilę i zaczął rozglądać się po rejestracjach pojazdów. Na całe szczęście nie trwało to długo. po ośmiu, może po dwóch minutach dodatkowo znalazł samochód dziadka, był to suv z chińskiej produkcji o marce chery tiggo. Podszedł do maszyny i zapukał w przednią szybę od strony pasażera, obok kierowcy. Uśmiechnął się i pomachał mu przyjaźnie ręką, że już jest.
- Nihao. (Cześć.)- odparł przez szybę, czekając, aż mu otworzy drzwi, bo prawdopodobnie były zamknięte.

Gdy zgasił wreszcie swoje pragnienie, wywołane przez promienie słoneczne i przebywaniem na wysokościach, odczuł ból. Bezwładnie opuścił swoje ręce i dopiero teraz poczuł wyraźny ból w przedramionach. To były uroki pracy fizycznej. Przez chwilę pomyślał, że jak skończy edukacje i przyjdzie czas na znalezienie sobie pracy, będzie wykonywał zadania biurowe albo zostanie tłumaczem. W jego obecnym stanie praca fizyczna nie jest najlepszym rozwiązaniem. Może jak wyjdzie z tej anoreksji, o której nikt nie wie, to wtedy rozważy opcję o pracy związanej z ruchem.
Spojrzał na dziadka, który zadał do niego pytanie retoryczne i później zaczął swoją opowieść jak to poznał się z babcią Kaku. To była bardzo miła historyjka, ale posiadała w sobie trochę smutku. Gdyż tej osoby już nie było na tym świecie. Nic nie powiedział. Wysłuchał swojego opiekuna do końca i na koniec musiał poradzić sobie z wspomnieniami, które wysypały się w bardzo krótkim czasie i wzbudziły same smutne emocje.
- Tak- odparł z małym smutkiem, nawiązując od remontu domu i poderwał się z trawy, aby skończyć robić dach. Wdrapał się na górę po drabinie i wrócił do swojego, jeszcze niedokończonego zadania.

O tak. Zakwasy, których zabawił się podczas monotonnej pracy dawały mu w kość. Po każdym wykonanym ruchu odczuwał ból w mięśniach, Wyraźnie czuł jak jego mięśnie cierpiały z bólu. Podczas pracy razem z dziadkiem musiał ignorować ból, aby zrobić do końca, chociaż dach.  Podczas krótkich przerw słuchał uważnie dziadka, uśmiechając się lekko przy tym. Nie znał żadnej innej osoby, która potrafiła takie rewelacyjne anegdotki opowiadać. Jego opowieści były przyjemne dla ucha.
Gdy dobiegło do końca kafelkowanie, zszedł na dół i zmierzył położone dachówki na dachu, czując dumę, że podołał temu zadaniu. Cicho jęknął, jak dziadek klepnął  Kaku po ramieniu.
- Tak. Jednak nie odziedziczyłem takiego zapału do pracy fizycznej. Bo jak sam widzisz, widać u mnie szybko  zmęczenie i inne skutki wykonywania tego typu pracy - pozwolił sobie na małe rozwinięcie się w tej kwestii, dodając coś od siebie oraz ucieszył się, że podczas dalszego pobytu u dziadka będzie mógł odpoczywać i może przez te parę dni pozbędzie się tych zakwasów - Dobrze. Nawet chciałem dobrowolnie tam pójść - lekko się uśmiechnął i postanowił od razu pójść na grób babci.
Droga na cmentarz nie była długa od domu dziadka. Dojście tam piechotą zajmowało około dwudziestu minut. Do samej bramy. Gdy przekroczył prób wejścia,najpierw musiał wejść po małej górce i później musiał znaleźć nazwisko babci zapisane na kamiennych tabliczkach.

Dość szybko znalazł grób swojej babci, pamiętając jeszcze drogę, kiedy chodził do gimnazjum i przychodził tutaj czasem razem z dziadkiem albo z mamą. Jak już stanął przed kamiennym nagrobkiem czuł dziwne zmęczenie. Przeczesał ręką włosy do góry, ciężko łapiąc oddech i później z powrotem opadły na czoło. Rozejrzał się wokół siebie i usadowił się na ławeczce obok. Pochylił się do przodu, składając łokcie na kolanach i splatając ze sobą dłonie. Próbował zebrać myśli i się pomodlić za ważną dla siebie osobę, ale jego myśli... Były rozkojarzone i bezwładnie pokręcił głową. Czuł jak jego powieki zaczęły się powoli zamykać i głowa zaczynała lecieć w dół. Z tego amoku wyrwał go czyiś głos. Lekko odwrócił się zza siebie i nie mógł uwierzyć własnym oczom. To był on. To był Shihong. Z dziwienia i niedowierzania, że to jest ta osoba rozszerzył swoje tęczówki. Po chwili pomrugał kilkkrotnie powiekami, aby upewnić się czy przypadkiem nie mam zwidów po wykonaniu fizycznej pracy.
Bez słowa wziął od starego przyjaciela butelkę wody i zaczął łapczywie pić ciecz. W międzyczasie słuchał przyjaciela. Gdy już zaspokoił pragnienie ciężko odetchnął, pochylając się lekko do przodu trzymając w jednej ręce butelkę z resztką wody.
- Tak... Przyszedłem posprzątać jej grób i pomodlić się, ale... kiedy tu przyszedłem jakoś nie mogłem - lekko się uśmiechnął - To miłe z twojej strony, że pomagasz mojemu dziadkowi. Moi rodzice są zajęci swoim życiem zawodowym, a ja wyjechałem do innej szkoły, aby dalej się uczyć i później może pójść na studia- ciężko przełknął ślinę - Współczuje... Przyjmij moje kondolencje, wiem, że to jest za późno z mojej strony, ale proszę przyjmij je.
Przez tą chwilę czasu, czuł jak Shihong analizuje go wzrokiem. Czuł się trochę niezręcznie i zaczął się zastanawiać czy jego przyjaciel zauważy to. Miał nadzieję, że nie i ich rozmowa zejdzie na inny temat.
- Tak, wszystko w porządku. Po prostu, pomagałem trochę swojemu dziadkowi i ta praca mnie zmęczyła. Aż tak to wygląda, że goniło mnie stado wilków?...- zerknął na Shihonga i tym sposobem przypomniał sobie, że jest osobą lubiącą żartować w pozytywny sposób w jego towarzystwie.

Wysłuchał opowieści przyjaciela jak zginął jego kuzyn. Na sam koniec podsumował w przemyśleniach, że każdy popełnia błędy z życiu, nawet taki Kaku, który trochę odstąpił od społeczeństwa, ale teraz próbuje do niego wrócić i w jakiś sposób funkcjonować. Na razie powolutku, krok po kroku. W głębi serca bardzo się cieszył, że spotkał Shihonga. Swojego przyjaciela, z którym spędził całe gimnazjum i nauczył się od niego małego dystansu do siebie i tego, że w życiu czasem jest potrzebna zabawa - jeśli ma się w życiu cięższy okres niż zwykle. Nic nie dodał od siebie, aby w jakiś sposób pocieszyć czarnowłosego po stracie również ważnej osoby. Kakuei nie był dobry w tych rzeczach jak pocieszanie kogoś. Cicho westchnął i zrobił tak jak powiedział przyjaciel. Zamknął na chwilę oczy i pomodlił się za swoją babcię, która go prawdopodobnie obserwuje z tego drugiego świata.
- Tak. Postaram się odpowiedzieć na wszystkie twoje pytania, Shihong. Jeśli będę potrafił na nie odpowiedzieć - lekko uśmiechnął się do chłopaka i przez chwilę obserwował go jak sprząta za niego grób babki. To było naprawdę miłe z jego strony, że nie pozwolił się dalej męczyć Kakuei'owi. Przez chwilę wydawało się Fuse, że Shihong nie zmienił się za bardzo przez ten czas. To może mu się tak wydawało przez charakter, bo jego cechy nadal miał takie same jak sprzed trzech lat. Z tych wspomnień wyrwała go mowa o zniczach. Skinął głową, że tak mogło być, bo żadnego przy sobie nie miał. Na śmiech przyjaciela szybko odpowiedział.
- Na pewno niczego nie przegapiłeś. Jest idealnie. Mówię to tobie ja- położył swoją prawą rękę na piersi wskazując na siebie - jej wnuk, że jest dobrze- powiedział to z małą powagą, gdyż innego tonu nie umiał przybrać w obecnej sytuacji. Na chwilę zamilkł i trochę nerwowo ukształtował swoje dłonie w piąstki. Zastanawiał się czy to zrobić, czy nie albo odpowiedzieć na pytanie i następnie pójść z Shihongiem oraz spędzić z nim trochę czasu. Z tego niezdecydowania przygryzł dolną wargę ust i przytulił się do przyjaciela, obejmując go z taili z zamkniętymi oczami.

Miał oczywistą świadomość, że Shihong mógł na to nietypowo zareagować albo co najgorsza go od siebie odtrącić. Za czasów szkolnych jakoś nie specjalnie się przytulali, zawsze jak był w dołku to poklepał go po ramieniu i powiedział coś pocieszającego. Natomiast ich wspólny kumpel był skłonny do przytulania innych i jak się spotykali to czasem przytulał się do Kakueia, aby nie czuł samotności w tym ogromnym świecie. Kiedy poczuł dotyk przyjaciela oraz to znajome klepanie po plecach lekko się uśmiechnął. Czyli nic się nie zmieniło przez te lata. Przeszło mu przez myśl, kiedy ich uścisk się rozluźnił i powrócili do wyprostowanych postaw.
- Dobrze, ale... Jeśli to jest twoja praca, to kierownikowi nie będzie przeszkadzało, że sprowadzasz do swojego miejsca pracy obcą osobę?...- spytał się w taki sposób, jakby ożyły w nim stare wspomnienia z Shihongiem. Kiedy zaczynali się przyjaźnić. Początek nie był przyjemny, bo byli przeciwieństwie siebie nawzajem i każdy miał coś do powiedzenia. To były świetne czasy. Ale to co wydarzyło się w Kanadzie nie przywróci do końca tego Fuse jakiego znał jego przyjaciel z gimnazjum.
Wstał i poszedł za chłopakiem. Jego obawy zostały szybko rozwiane. Gdyż trochę się martwił tym, że ich rozmowy nie będą się kleić i będzie ciężko przywrócić tą nić porozumienia między nimi, ale Shihong z swoimi umiejętnościami przywrócił, to co było kiedyś. Jednak z nieznanego powodu nie potrafił podczas spaceru spojrzeć mu w oczy. Może to było spowodowane tym, że przez większą część drogi szedł za nim, a nie obok niego, bo jakoś nie potrafił wyrównać z nim kroku.
Kiedy dotarli pod wskazane miejsce przez samego Shihonga wszedł bez oporów do środka trochę rozglądając się po sklepie i jednocześnie miejscu pracy swojego przyjaciela.
-Dobrze, ale mam nadzieję, że nie będę musiał na ciebie długo czekać - odparł szybko i poszedł w kierunku drzwi na zaplecze. Stracił z pola widzenia chłopaka, który musiał jeszcze się czymś zając, ale szybko to uczucie pustki zastąpił czymś innym. Rozglądał się po miejscu, w którym mieli porozmawiać. Tutaj było wszystkiego dużo; od rowerów, aż po ich części, które były brudne od smaru. Przeszedł ostrożnie między tym bałaganem, aby niczego nie popsuć albo przypadkiem strącić. Na całe szczęście znalazł mały kącik, który był jedynym miejscem jako takowego porządku. Usiadł na metalowym krześle spoglądając na stolik. Papierosy? Od razu zaświeciła mu się czerwona lampka z pytaniem. Czy Shihong pali? Jednak szybko pokręcić przecząco głową. To było niemożliwe. A może to były papierosy kogoś innego. Oby, niech tak będzie, pomyślał szybko. To trochę wyglądało jakby chciał usprawiedliwić swoje myśli, które czasem płatały mu figle.

Gdy usłyszał dźwięk otwierających się drzwi nerwowo podniósł głowę na góry, aby zilustrować osobę, która miała wejść na zaplecze. Na całe szczęście to był Shihong. Posłał mu lekki uśmiech, jednak go nie zostawił na pastwę losu. Przeszły przez umysł białowłosego nieprzyjemne myśli.
- N-nie... Nic się nie stało. Rozumiem, że musiałeś załatwić parę ważnych spraw związane z twoją obecną pracą. A ja jestem tylko tutaj gościem - na chwilę zerknął gdzieś w bok, mimochodem zgadzając się z pytaniem przyjaciela. Jeśli musi jeszcze coś wykonać w sklepie to nie będzie mu zabraniać. To przecież była jego praca i musiał ją wykonać. Oczywiście, nie spodziewał się, że Shihong zdejmie koszule, więc gdy tylko zobaczył go w podkoszulku lekko spuścił głowę, aby opanować swoje emocje oraz nie dać po sobie poznać, że przez ten rok zaszły w nim ogromne zmiany, które mogą okazać się w późniejszym czasie szokiem dla jego przyjaciela. Kątem oka zerknął jak Shihong zaczął już wykonywać swoją pracę. Przez chwilę zapomniał się, że teraz będzie musiał więcej mówić niż dotychczas, więc jak miał coś opowiedzieć o sobie wydał z siebie złączone anotak szybko ogarnął swoje myśli i przeszedł do głównego tematu ich rozmowy, czyli o mówienie o sobie.
- U mnie wszystko w porządku... Albo może i nie aż tak w porządku. Zawaliłem jedną klasę, więc jest jestem w czwartej klasie, a powinienem być w piątej... W szkole w Kanadzie, jeśli dobrze liczę. Ale postanowiłem sobie, aby w tym roku dać z siebie wszystko oraz... również chciałem odnowić z tobą kontakt i z paroma innymi kolegami z gimnazjum.

Przyglądał się wykonywanej pracy przyjaciela. Cieszył się wewnętrznie, że znalazł sobie pracę, którą lubi i może już utrzymać się sam w tym zagorzałym świecie dorosłych. Wyprostował nogi w kolanach i przez chwilę zaczął nimi machać w przeciwne strony, zastanawiając się czy on, będzie pasował do tego "świata dorosłych". Jednakże szybko skupił się na słowach kierowanych do niego. Ale przed podzieleniem się z Shihongiem swoimi przemyśleniami, o tym co przed  chwilą powiedział, to cicho się zaśmiał.
- Na pewno to wyglądało komicznie jak musiałeś uciekać przez cały dom, aby nie dostać po głowie od ojca - wydusił to z siebie podczas śmiechu  - Myślałem, że moi rodzice są wymagający w stosunku do mnie i oczekują ode mnie więcej niż inni rodzice. A tak mi się przynajmniej wydawało... - trochę posmutniał, ale również usłyszał w wypowiedzi przyjaciela, że coś jest nie tak. Chciał o to zapytać, szukając w głowie odpowiednich słów, na zadanie tego pytania. Ale kiedy spojrzał na czarnowłosego, zobaczył na jego twarzy uśmiech, związku z tym Fuse także się uśmiechnął czując jego zaraźliwy uśmiech.
- Rozumiem... I może trochę zapomniałem jak tutaj jest, ale... ale... nie wyrzekam się tego, że jestem chińczykiem! Zresztą, nigdy bym tego nie zrobił! W ogóle to cieszę się, że wtedy was poznałem...- spuścił głowę, czując się trochę zażenowany, że podniósł głos na swojego starego przyjaciela. Nie chciał tego, ale to co on powiedział  źle zrozumiał i przed chwilą powiedział, to co myśli na ten temat.
O wzmiance o czymś do picia podniósł głowę i zamiast zilustrowania jego twarzy to zilustrował jego brzuch. Wtedy poczuł się bardzo niezręczne i pewnie Shihong to zauważył, że gapi się na jego brzuch.
- W-Wodę... Poproszę wodę - szybko odpowiedział na pytanie i kiedy przyjaciel odszedł, to zsunął się z krzesła i skulił się, przybliżając ugięte nogi w kolanach do siebie, aby schować swoje zakłopotanie pomiędzy swoją klatką piersiową, a kolonami.