WSTECZ | Sala Przesłuchań #1

– Mhm. – Pokiwał głową i gestem dłoni zachęcił dziewczynę do mówienia. Co więcej, uśmiechnął się w przyjemny sposób, chociaż w jego oczach wciąż malowało się zmęczenie. – Czyli Monica dobrze się uczyła? I gdzie to robiłyście? U ciebie? W akademiku? U niej?

- Uczyła sie dobrze. - mruknela cicho. - Mam swoje mieszkanie, z kolei wspólna nauka odbywała sie głównie w bibliotece.

Robert wstał i chwilę przechadzał się po małej sali dzierżąc w dłoni kubek z kawą i popijając z niego.
– Czy podczas nauki przewinął się temat związków? – Wrócił na swoje miejsce i ponownie utkwił spojrzenie w Rosalie. – Skoro o jej rodzinie wiesz tylko z plotek, to może coś solidniejszego przypomina ci się o jej partnerach?

To, że ten facet wstał zestresowało ją bardziej.
Wbiła paznokieć w rękę patrząc w stół.
- Nie rozmawiałyśmy na tematy prywatne. Do niedawna nie wiedziałam, że Robert traktował ją tak paskudnie i... - zamilkła. - Nie rozmawiałyśmy o rzeczach które nie miały związku ze wspólnym uczeniem się.

Zsunął się pośladkami na koniec krzesła, oparł przedramionami o stół i pochylił.
– Rosalie... – Westchnął. – Wiem, że to trudne, ale powiedz, co wiesz i od kogo o tym 'paskudnym traktowaniu'. – W powietrzu palcami wykonał cudzysłów. – Mogę ci obiecać, że nikt prócz mnie nie będzie wiedział, skąd mam te informacje.

- Powstał czat. Czat który zebrał mniej lub bardziej istotne osoby w tej sprawie. Usłyszałam o liście pożegnalnym, poza tym każdy coś w tej sprawie powiedział. - wymamrotała w końcu. - Powstała dyskusja... Niektóre rzeczy to plotki. Ciężko sie połapać co jest prawdą.

Robert nie wydawał się być zaskoczony informacją o czacie, nadal gapił się na dziewczynę, chociaż jego spojrzenie powoli stawało się zimniejsze. Czyżby tracił cierpliwość?
– A co ty pisałaś na tym czacie?

- Chyba najistotniejszą rzeczą jaka tam się pojawiła to zdjęcie USG. Należał do Monici. Ponadto przypomniała mi sie pewna sytuacja która miała miejsce w wakacje - powiedziała patrząc najpierw na niego a potem znów w stół.

Odetchnął i znów się rozluźnił opierając o krzesło. Powiedziała to. W końcu.
– Jaka sytuacja?

- Pod koniec wakacji widziałam jak jakiś chłopak ciągnie ją do jakiegoś pokoju. Byłam wtedy w klubie. - wyznała.

Robert zmarszczył brwi uważnie słuchając, co młoda kobieta mówi.
– Podasz nazwę tego klubu? I adres, jeśli znasz. To bardzo ważne, możliwe, że w pamięci monitoringu klubu zachował się jakiś ważny szczegół, który nam pomoże.

Dziewczyna pomyślała chwilę.
- Um.... to było... - przygryzła dolną wargę stukając paznokciami o blat, aż w końcu podała przybliżony adres owego klubu i kilka szczegółów z niego, bo nazwy dokładnie nie znała.

Robert szybko pokiwał głową.
– A ten mężczyzna? Opisz mi tę sytuację od początku, powoli i dokładnie. – Uśmiechnął się do niej z większym entuzjazmem i jakby mniejszym zmęczeniem niż jeszcze chwilę temu. – Widziałaś ich tego wieczora wcześniej ze sobą albo oddzielnie?

- Ot, byłam ze znajomymi w klubie. Popiliśmy trochę, więc tego mężczyzny za dobrze nie pamiętam. Poszli do pomieszczenia, potem słyszałam jęki. Speszyło mnie to, zresztą znajomi mnie wołali do siebie na nowo. - Przeczesała łapką włosy. - Kiedy spędzam czas ze znajomymi to nie zwracam większej uwagi na otoczenie... To by było niegrzeczne z mojej strony gdybym zajmowała się wszystkim innym tylko nie nimi.

Detektyw zacisnął zęby i spojrzał w bok wyraźnie nad czymś myśląc.
– Poczekaj moment. – Wstał i wyszedł. Zaraz po zniknięciu Roberta do sali wszedł młody, umundurowany policjant i zajął miejsce przy drzwiach.
Detektywa nie było go zdecydowanie dłużej niż tę obiecaną chwilę, a gdy wrócił, miał ze sobą czarną teczkę, którą położył ją przed Rosalie.
– Zajrzyj do środka. Są tam portrety mężczyzn. Być może na którymś rozpoznasz chłopaka z klubu. – I rzeczywiście: w teczce były dwa dokładne rysunki i trzy komplety zdjęć różnych mężczyzn, w tym wśród nich jedna fotografia całej sylwetki i zbliżenie na twarz Roberta Myhalla.