WSTECZ | Surprised to see me? [Anubis x Joel]

Było widać, że chłopak nie czuje się najlepiej w roli kucharza. Nawet jeśli jego rola sprowadzała się tylko do wyłożenia przygotowanych już dań na talerze. Przyjemnie się jednak oglądało go przy pracy, choć żołądek Rafaela miał trochę inne zdanie na ten temat, burcząc od czasu do czasu i przypominając o swoim istnieniu i ponaglając swoim istnieniem Joela.
Spoglądał co jakiś czas na Ammit, której to jako pierwszej przypadło w udziale skosztowanie pieczeni pani Layton. Teoretycznie nie powinien jej zazdrość, a praktycznie ślinka prawie ciekła mu po brodzie. Soczysta pieczeń ze śliwką.. Jeśli smakowała, tak jak pachniała, to była warta całego tego czekania.
-W takim razie mogę pomóc Ci jakiś wybrać. Nad miejscem też się zastanowimy - odparł pewny siebie, kiwając przy tym kilka razy głową. W końcu znał jego ciało całkiem nieźle, choć pewnie potrzebował przypomnieć sobie to i owo od ostatniego czasu. Mieli jednak na to jeszcze kilka dni.
- Jasne, uprzedź mnie tylko kilka dni wcześniej, żebym mógł kupić bilet - dodał z prostotą. Właśnie mu to zaproponował, więc to chyba oczywiste, że chciał. W innym wypadku nawet by się nie kłopotał, z grzeczności również by tego nie powiedział, bo ta grzeczność zbyt wiele by go kosztowała, jak na uczniowskie fundusze. A jakoś szczególnie rozrzutny nie był. Jednak chciał być obecny w chwili, w której Joel się zdecyduje. Mógłby się nawet dać potrzymać za rękę w ramach wsparcia, gdy igła zacznie naznaczać po raz pierwszy jego ciało. To zawsze był stres. Nie ważne jak mocno byłoby się psychicznie na to przygotowanym, w umyśle zawsze pojawiała się ta natrętna myśl pod tytułem "a co jeśli..".
Gdy chłopak zwrócił głowę do tyłu, nim jeszcze go puścił, zaśmiał się złośliwie i ukąsił go delikatnie w brodę. A żeby złagodzić to wszystko szczyptą czułości, pocałował kącik jego ust.
- Będziesz się musiał postarać, żeby lepiej tego nie zobaczyła - uśmiechnął się szeroko i bardzo niewinnie jak na siebie. Bo przecież, to nie tak, że malinki mu robił w ramach kuszenia go. Najpierw po prysznicu zrzucił z siebie ubrania tuż przed jego oczami, a teraz w kuchni ściągnął z siebie koszulkę, tak po prostu. Joel musiał być świadomy, że Rafael nie zostawi tego bez żadnej reakcji. Zwyczajnie nie umiałby się powstrzymać, a nie widział go od naprawdę dawna. Niebieskooki nie tylko to wiedział, ale również i wykorzystywał.
Nim wyszedł z kuchni, zajrzał jeszcze do zamrażalnika i odszukał tam tackę z lodem. Dopiero z tym wszystkim udał się do salonu.
Mina chłopaka, gdy jeszcze stał w kuchni, kazała mu się mieć na baczności. Mimowolnie wyprostował się na sofie, gdy przyjaciel usiadł obok niego. Miał właśnie zamiar sięgnąć po lód, który zamierzał wrzucić do przyniesionych szklanek, gdy poczuł na swoim torsie lodowate palce Joela. Wciągnął głośno powietrze na tak gwałtowną i nieprzewidzianą zmianę. Uczucie chłodu, gdy pierwszy szok minął, stało się nawet przyjemne i wskazane. W domu wciąż było parno, a może było mu gorąco przez chłopaka, który właśnie haczył zębami o jego usta, a chwilę później się wycofał.
Spojrzał na niego w milczeniu, długo mu się przyglądając z nieodgadnionym wyrazem twarzy.
- W dupie z obiadem. - Prawie warknął, popychając Joela na kanapę. Sam Rafael zaś usiadł na nim okrakiem, przyglądał mu się przez chwilę z wysokości, a potem przesunął drażniąco lekko ręką po jego kroczu, chcąc zdusić w nim protesty, gdyby jakieś się pojawiły. Nie bawił się w subtelność, jedną ręką złapał za zlodowaciałe ręce ciemnowłosego, unosząc mu je nad głowę, drugą natomiast wplątał w jego włosy. Nachylił się nad nim z błyskiem w oczach i wargami zaatakował te należące do chłopaka, wsuwając mu po chwili język do ust. Przesunął nim po zębach Joela, jednocześnie kulką od kolczyka drażnią jego podniebienie.

Zabawnie by było, gdyby Joel zaczął opowiadać kłamstwa swojej mamie, a na horyzoncie pojawił się Anubis, który by go wrednie wydał, spokojnie informując panią Layton, że przyczyną siniaków na ciele jej syna był gość, którego wpuściła pod swój dach. Ciekawe, czy miałby jeszcze kiedykolwiek wstęp do tego domu. I jaką awanturę zrobiłby mu Joel, bo jednak podejrzewał, że by zrobił. Potem by się pewnie pogodzili i byłoby dobrze, ale sama myśl, żeby podroczyć się w taki sposób z niebieskookim, była kuszącą perspektywą. Właściwie nic nie stało na przeszkodzie, by czynił pewne aluzje w towarzystwie jego rodziców, jeśli nadarzyłaby się ku temu sposobność.
Znacząc ciało chłopaka, był również pewien, że ten będzie nosił koszulki. Chyba że zostaną w jego pokoju, wtedy widok kuszącego go ciała nie byłby czymś, co by go mogło irytować. Wtedy miałby go pod ręką i mógłby należycie wykorzystać ofiarowaną mu okazję, to znaczy.. mógłby się nim zaopiekować oczywiście.
Cholerny mały manipulant. Z jednej strony właśnie o to mu chodziło, gdy w perfidny sposób ominął go w tamtej chwili w pokoju, a z drugiej sam stał się ofiarą swoich działań, którego do końca nie przewidział. Joel zmienił się nie tylko fizycznie od ich ostatniego razu, gdy się widzieli. Stał się również bardziej złośliwy, co w gruncie rzeczy bardzo Rafaelowi się podobało. Nie mógł przez to jakoś szczególnie narzekać na sytuację, w której się znalazł. Dostawał to, czego chciał, czyli Joela i nie było ważnym, kto komu ulegał pierwszy.
Tak się składa, że milczenie go nie drażniło. I tak nie miałby zamiaru odpowiadać Joelowi, ponieważ na chwilę obecną jego język był zajęty czymś innym niż rozmowa. Mruknął, widząc, jak reaguje jego ciało i że wcale się nie opiera, choć zakładał i taką możliwość. Kusić go, rozdrażnić, a potem jeszcze się stawiać. Na szczęście nic nie wskazywało na to, by ostatni punkt miał zostać zrealizowany.
Przesunął samym koniuszkiem wzdłuż języka niebieskookiego, by potem oderwać się od niego. Przynajmniej pozornie, bo przeniósł się na jego żuchwę, a potem znów na szyję, którą to tak bardzo lubił mu maltretować. Dłonią, którą miał wczepioną w jego włosy, pociągnął lekko, sygnalizując mu, by odchylił głowę i ułatwił mu do niej dostęp. Całował i lizał jasną skórę, przenosząc się raz z jednego strony na drugą, czasami przygryzał, ale z większym opamiętaniem niż wcześniej, tak by zaczerwienienia, które się na niej na pewno pojawiły, mogły zniknąć w przeciągu kilku godzin. Wyplątał palce z jego ciemnych włosów, by przenieść wolną rękę na jego brzuch i podbrzusze, zahaczając o pasek spodenek, które miał na sobie chłopak.
Puścił obie jego dłonie, mając pewność, że nie są już tak zlodowaciałe, jak wcześniej i Joel nie wykorzysta ich przeciwko niemu. Złapany za pośladek oderwał się od szyi, by znów pocałować go w usta, mrucząc mu wprost w nie.
- Już o tym zapomniałem - odparł, co właściwie nie było jakimś wielkim kłamstwem. Ciągle mu się to w końcu zdarzało. Głód nigdy nie był u niego na pierwszym miejscu na liście życiowych priorytetów. I gdyby nie dziadek, który suszył mu głowę, by jadł, to kto wie, jak sprawy by się miały. Szturchnął nosem jego podbródek, a potem uśmiechnął się wrednie, prostując plecy. Odgarnął kosmyk włosów z jego czoła, a potem przechylił się w bok, sięgając po tackę z lodem. Wyjął jedną kostkę, resztę odkładając z powrotem na stolik. Spojrzał na Joela, wciąż z tym samym aroganckim wyrazem twarzy. Przytknął kostkę do swoich warg, przytrzymując ją tak przez chwilę. Poczuł szczypanie zimna, pochylił się nad ciemnowłosym, stykając chłodne usta z jego ciepłymi, całując go powoli. W tej samej chwili kostka lodu, którą trzymał lewą ręką, znalazła się na brzuchu Laytona, krążąc wokół jego pępka. Nie był to jednak koniec. Kostka zaczęła przesuwać się wyżej, wyznaczając mokry, zimny ślad na jego skórze. Przesunęła się wzdłuż jego mostka, aby skręcić i zatoczyć kółko wokół lewej brodawki. Podniósł na niego wzrok, by przyjrzeć się badawczo jego reakcjom, których był ciekaw. Rafael jednak nie dałby sobie zabrać zabawki, gdyby jednak Joel postanowił odebrać mu kostkę lodu, albo próbować mu uciec. 
Kto mieczem wojuje, ten od miecza ginie. Choć w tym wypadku zamiast ostrza stali użyto czegoś znacznie prostszego, a nie mniej niebezpiecznego, bo zwykłego zimna.