WSTECZ | Promise me... [Lucas, Cain]

Pędził jak strzała na swoim motocyklu, byle tylko się nie spóźnić. Robił wszystko, aby być tam na określoną godzinę. W tym momencie nie mógł sobie pozwolić na tak nietaktowne zachowanie. On nie mógł się w tym momencie spóźnić. Łamał wszelakie przepisy ruchu drogowego, byle tylko zdążyć na ten właściwy czas. Na tą właściwą godzinę.
I tak się spóźnisz.
Zamknij się.
Zaparkował niedbale na parkingu przy szpitalu, w którym leżał jego najbliższy przyjaciel. Znał go od dzieciństwa, zawsze na nim polegał. On również mógł liczyć na bezinteresowną pomoc ze strony Lucasa. W zasadzie nie licząc Gabriela, Matthias był drugą osobą, która wiedziała wszystko o Lucasie. Od A do Z. Czasem miał wrażenie, że Mat traktuje go jak młodszego brata. Może coś w tym było?
Ale to nie istotne. Teraz leżał przytwierdzony do łóżka. Lucas winił się za to, nienawidził wręcz. Gdyby tylko...
Głośny huk oznajmił, że do pokoju, w którym leżał przyjaciel weszła znajoma mu sylwetka. Lucas w czystej postaci, który przewidywalni uderzył się o framugę, robiąc przy tym trochę hałasu. Oczywiście nie specjalnie. Skierował spojrzenie na łóżku przyjaciele, dłoń automatycznie ściskając w pięść. Który to już? Trzeci?
Cholera jasna.
Podszedł spokojnie, siadając na stołku, który znajdował się przy łóżku. Nie był wstanie spojrzeć na jego twarz, a co dopiero w jego oczy. Wzrok tępo wbił w białe kafelki, które aż błyszczały się od nadmiaru czystości. Po raz kolejny był załamany. Ale chyba zdążył się przyzwyczaić do tego, że Ci najbliżsi zawsze prędzej czy później odejdą.

Ciężko mu było, naprawdę ciężko. A sam fakt, że mężczyzna ukrywał chorobę tylko po to, aby pomóc Lucasowi... Czuł się winny. Winny tego, że on tutaj siedzi, że gdyby nie fanaberia mężczyzny, operacja poszłaby jak najlepiej. Jednak nie. Mat musiał zwlekać, musiał to ukryć przed Somerem. Ponieważ chciał mu pomóc. Czy to nie jego siostra była dla niego całym światem?
Dlaczego musiał wybrać jego?
Na samą myśl w brzuchu coś go ściskało, a w gardle powstawała dobrze znana mu gula. Ścisnął z całej siły szczękę, aby móc powstrzymać napływające do oczu łzy. Musiał zachować zimną krew. Nawet w takim momencie. Matthias z pewnością nie chciałby widzieć go w takim stanie. Kto wie, może to jego ostatnie chwile życia i chciał je spędzić jak najlepiej?
Przełknął z trudem ślinę, przybierając typowy wyuczony uśmiech na wargach. Nie potrafił inaczej. Nie umiał spojrzeć mu prosto w oczy. Dlatego jego spojrzenie spoczęło na wargach mężczyzny. Nawet teraz trzymał się całkiem nieźle, choć jego stan zdrowia z minutę na minutę tylko się pogarszał.
Uspokój się, Lucas. Nawet on widzi, że się przejmujesz.
Uśmiechał się. Uśmiechał, ale nie na długo. Zielone oczy przeniósł na wspomnianą przez niego szufladę. Wstał ze stołka i podszedł do niej. Otworzył ją, a z niej wyciągnął kartę SD. Nie rozumiał, o co chodziło mężczyźnie, ale wiedział, że za tym kryje się drugie dno. Pytanie tylko jak wielkie? Jak bardzo będzie musiał odpokutować jego... śmierć?

Tak jak było powiedziane - firmowy uśmiech niebawem zniknął, kiedy w dłoni trzymał małą kartę SD. Nie rozumiał, nie domyślał się niczego. Wolał się nie domyślać. Chociaż myśli krążyły mu różne, to czekał ze spokojem na wyjaśnienia ze strony przyjaciela.
Co teraz się stanie?
Zajmij się nią, gdy mnie niedługo zabraknie.
Lucas zamknął z całej siły dłoń, mając szczerą ochotę w coś przywalić. I przywalił, strasząc przy tym innych pacjentów. Całe szczęście nie został upomniany, ani tym bardziej nie wywalono go za zakłócanie porządku i straszenie pacjentów.
Kurwa, czuł to. Czuł, że tak się stanie. Wiedział, że za jego śmierć będzie musiał zapłacić. Gdyby tylko dało cofnąć się czas... Gdyby tylko mógł zmienić bieg wydarzeń. Byłoby wszystko w porządku. Ale nie mógł. Musiał się z tym wszystkim pogodzić. Wziąć zadanie Mata, przyjąć ją z jak największą pokorą. Taka była jego rola.
Dłonie mu drżały, on cały drżał. W żołądku mu się przewracało, a on nie wiedział, co miał o tym wszystkim myśleć. Skoro tak chciał, to tak będzie. Jeśli ufa Lucasowi na tyle, aby powierzyć życie jego własnej siostry, to nie zamierzał zawieść go w tej kwestii. Nawet jeśli będzie już martwy. To jego pokuta, którą ma za zadanie zwalczyć.
Odwrócił się w stronę łóżka, puste spojrzenie zatrzymując na telefonie. Więc przez to ma się z nią komunikować? Ukryć swoją prawdziwą tożsamość i być przy niej blisko w słabszych momentach jej życia? W końcu w tym był dobry.
Nic nie mówią wziął do ręki wspomniany telefon. Patrzył się na niego dłuższą chwilę, a słowa, które chciał wypowiedzieć w jednej chwili zablokowały mu się w przełyku. Cholera, niedobrze. Schował telefon do przedniej kieszeni spodni, z powrotem siadając na stołku. I ponownie wbił tępe spojrzenie w białe kafelki.
- To wszystko? - odezwał się stłumionym głosem. Gdyby nie emocje, gdyby nie to wszytko... byłby wstanie powiedzieć coś więcej. Ale nie mógł, nie potrafił. Nie umiał wypowiedzieć to, co chodziło mu przez ten cały czas po głowie.
Cholerna blokada.

Na pewno tym gestem zapewnił mężczyznę, iż zajmie się jego siostrą. I choć jego ruchy były nieme, to on mógł być pewien, że tak po prostu tego nie zostawi. Że sumienie mu na to nie pozwoli, aby zostawił. Będzie borykać się z tym długo - w końcu dla Lucasa Mat również był ważny, dlatego ta siostra również w pewnym stopniu stanie się ważna. Był jego przyjacielem. Jedna z niewielu osób, której mógł w 100% zaufać. Nawet własnej matce tak nie ufał jak jemu.
- Postaram się - wydusił z siebie, nie będąc do końca pewien tego, że sobie poradzi z tym zadaniem.
On miał być miły? Wspierać duchowo, pisać miłe słówka, kiedy tamta będzie w chwili załamania? Sam ze sobą miał ciężko, a co dopiero, kiedy będzie musiał się kimś opiekować. Będzie musiał czuwać, być mentalnie przy tej osobie. Nie, on sobie na pewno z tym nie poradzi. Kompletnie w siebie nie wierzył w tej kwestii. Więc dlaczego tamten wierzył?
- Tylko Ty dasz radę. Ufam Ci.
Nawet nie miał zielonego pojęcia jak te słowa go bolały. Rozdrapywały ranę, która za wszelką cenę starała się zasklepić. Ale ciągle ktoś jej w tym przeszkadzał. I to był nikt inny jak Mat. Powierzył mu to zadanie, przy okazji uwięził w Lucasa grzechu. W grzechu tak silnym i tak mocnym, że...
Prychnął. Nie chciał, ale to zrobił. Spojrzał się na mężczyznę z bólem i z żalem do samego siebie. Było mu ciężko. Bardzo.
Przełknął głośno ślinę, ścisnął w dłoni kartę SD, którą cały czas trzymał.
- Nigdy o Tobie nie zapomnę, Mat - powiedział drżącym głosem, a powaga jego słów przerastało wszystko co dotychczas na tej sali padło. Mówił te słowa patrząc mu się prosto w oczy. W te oryginalne, fiołkowe oczy. Nawet w tym momencie pałała od niego nutka rozbawienia. Te spojrzenie zapamięta na całe lata i jeszcze więcej. W końcu obiecał, że nigdy go nie zapomni. Nie mógł o nim tak po prostu zapomnieć.

Nie oczekiwał słów pocieszenia. Nawet ich nie chciał. W tej chwili odebrałby je w bardzo negatywny sposób. Nie lubił się nad sobą użalać czy litować, dlatego takie sytuacje były dla niego w pewien sposób krępujące. Nie umiał sobie z nimi radzić w 100%. Każdy miał swoje słabe strony, a to była właśnie słaba strona Lucasa. Dlatego pod każdym względem w tej chwili siebie wręcz nienawidził. Będzie cierpiał. To jego grzech, jego pokuta. Musiał sobie z tym poradzić.
Czy da sobie radę?
Owszem, da.
Musi dać.
Dotyk przyjaciela... Wcale a wcale mu nie pomógł. Powinien być kojący, uspokajający, a tymczasem miał wrażenie, że dodatkowe parę kilo zostało mu dołożone. Czuł ogromny ciężar na swych barkach, mając wrażenie, że lada moment, a zostanie przytwierdzony przez niego do ziemi. Jak jakiś niewolnik.
Będę patrzył. Zawsze Lark. Ja będę.
Ścisnął szczękę najmocniej jak się dało. Kolejne słowa tylko wywołały kolejną falę bólu. Skarb? Czemu jemu zostaje powierzony? Aż tak mocno mu ufał? A jeśli spieprzy sprawę? Wybaczy mu, znienawidzi go?
Widział, że powoli życie uciekało z przyjaciela. I choć twarz sugerowała zupełnie co innego, to cała reszta ciała mówiła swoje. Niecierpliwie czekał na ten moment. Wiedział, że to już jest koniec, a on nie potrafił tego zatrzymać. Był w tej kwestii bezsilny i nawet jeśli chciał coś zrobić, to nie mógł. Teraz po prostu był - od początku aż do końca. Nie spodziewał się, że kiedykolwiek... że kiedykolwiek coś takiego będzie miało miejsce. Nawet przez myśl mu to nie przeszło. Zupełnie jak z jego bratem. Albo dziewczyną - niczego się nie spodziewał.
Czy jego grzechem było to, że zawsze ktoś najbliższy musiał odchodzić?
To był grzech, który musiał za sobą ciągnąć?
Czy to Bóg nazywał pokutą?
Nigdy nie będzie umiał odpowiedzieć sobie na te pytania.

Z trudem odwrócił w jego stronę głowę. Wyprostował się, bo cały czas siedział w pół zgięty. Spojrzał się na niego, ponownie na jego twarz i w te oczy... Fiołkowe oczy.
Nic nie powiedział. Dlaczego w tym momencie było mu tak trudno wypowiedzieć najprostsze słowa? Nie potrafił pocieszać, to fakt. Ale chociaż mógł wesprzeć, bo ta chwila była trudna dla nich obu. Lucas nie chciał, aby tamten odszedł, natomiast on nie chciał ich opuszczać. Błędne koło, z którym nic już nie zrobią.
Będą musieli to przetrwać.
Nagle do gabinetu weszła jedna z uroczych i zgrabnych pielęgniarek. Nie chciał jej tutaj, zdecydowanie ten czas za szybko brnął. Co prawda nic nie mówił, w myślach obwiniał się, że to przez niego siedzi teraz w tym miejscu, a nie w domu ze swoją siostrą, jednak potrzebował jeszcze tych paru minut. Tych ostatnich paru minut...
Pot, zmęczenie - to wszystko było teraz widoczne. Leki już nie pomagały, a jedynie dodawały nikłej nadziei. Wszyscy na tej sali wiedzieli, że to jest już koniec. On, pielęgniarka, Lucas. Oni wszyscy wiedzieli, że nic więcej już nie zrobią. Im bardziej zdawał sobie z tego sprawę, tym większy narastał ból w klatce piersiowej. Ale nawet przez chwilę nie odwrócił od niego spojrzenia. Nie tym razem.
- Coś jeszcze lubi? - wychrypiał z trudem, wpatrując się w jego oczy. Niech Matt wie, że nie jest sam. Niewiele był wstanie zrobić, chociażby ścisnąć dłoń chłopaka - od takich gestów nie stronił i nie zamierzał nawet w takim momencie ich używać. Ale był tutaj i obecność mężczyzny w pełni mu wystarczała.
Już niedługo, Mat. Zaopiekuję się nią najlepiej jak potrafię. A teraz odpocznij. W pełni na to zasłużyłeś.

Znowu zachowywał się jak pizda. Minuty, sekundy - teraz wszystko się liczyło. Słuchał go uważnie, starając się zachować zimną krew. Emocje nie opadły, ale z umiejętności gry aktorskiej musiał skorzystać. Przybrał neutralną minę, chociaż spojrzenie go trochę zdradzało. Ważne, że przez te ostatnie chwile chciał się postarać. Sam nie chciałby, aby jego przyjaciel był w rozsypce, podczas gdy ten odchodzi już na zawsze. Starał się go zrozumieć, dlatego musiał inaczej się zachować.
Udało mu się przybrać sympatyczny wyraz twarzy, pomimo że czuł się jak gówno. Musiał grać. Uśmiechał się, choć wcale nie chciał. Słuchał go, zapamiętując każde słowo przyjaciela. Już wiedział co lubi, czego nie, co razem robili i z pewnością nie będzie wstanie z nią spędzać w taki sposób czasu, o ile w ogóle dojdzie do bliższego kontaktu między nimi. Na razie nie zamierzał siebie zdradzać - niech zostanie przy telefonie. Tak będzie bezpieczniej i zdecydowanie wygodniej. Co z tego, że razem chodzą do tej samej szkoły.
Również parsknął śmiechem. Z trudem, ale jednak. Wbrew pozorom nie wyglądało to tak sztucznie. Ale Lucasa bolało to, że musiał zachowywać się w taki,a nie inny sposób. Nie lubił go okłamywać, ale na ten momentu był zmuszony, żeby to zrobić.
- Arbuz, jagoda... Sam nie byłby wstanie przełknąć ów smaków - z Mattem byli podobni, ale również bardzo różni pod wieloma aspektami. Lubili razem wiele rzeczy, dogadywali się, jednak mieli zupełnie inne osobowości. Mieli?
Pokażesz mi jedną ze swoich iluzjonistycznych sztuczek...
Pokażę.
- Jasne, Matt. Ale może być inna? Do tamtej nie jestem przygotowany. Nie mam długopisu - tutaj parsknął nerwowym śmiechem, wyciągając z kieszeni dobrze mu znaną ulubioną talię kart Lucasa. Odpakował ją, pudełko zostawiając na szafce obok. Przetasował karty, przez chwilę zastanawiając się, którą iluzjonistyczną sztuczkę może mu pokazać. Może ta z wypluwaniem karty? Nie, coś krótkiego. Nie wiedział, ile czasu mu zostało, ale świadomy był tego, że coraz mniej i mniej.
- Zaczniemy od czegoś prostego, czyli jakbyś mógł wybierz sobie dowolną kartę - zaczął powoli, z kart robiąc piękny wachlarz. Były różne, kolory i figury się mieszały. Lark nie widział ich. Nie widział kart, toteż kiedy przyjaciel wybrał kartę, teoretycznie nie miał prawa wiedzieć, którą kartę ma aktualnie w dłoni. Ale to nie to było istotne. Oby przyjaciel miał na tyle sił i na tyle kontaktował, żeby mógł wybrać upragnioną kartę - Generalnie najpierw coś zrobię, a potem postaram się Ci wytłumaczyć jak to zrobiłem, dobra? - zaczął kontynuować, składając talię do kupy, aby teraz móc przebrać talię w poszukiwaniu dwóch kart - Zanim włożysz kartę do środka, będą nam potrzebne dwie czarne damy - zgodnie ze słowem, wyciągnął wspomniane przez niego karty pokazując mu je. Nadal czuł się nieswojo, ale nawet to nie przeszkodziło mu w tym, aby być profesjonalnym w tym co robił. Odłożył damy na razie na bok, na łóżko przyjaciela, bo w tym momencie trochę mu przeszkadzały - Teraz możesz swoją kartę włożyć do środka - rozłożył talię na dwie części, by Matthias mógł zrobić to, o co prosił go Lucas, po czym złożył ją z powrotem w całość, chowając kartę, która została na swoim miejscu, czyli w środku. Przetasował również karty - Teraz będą nam potrzebne damy - wziął do ręki dwie karty, które uprzednio położył na łóżku - Teraz patrz uważnie. Jest dama pik, dama trefl i teraz uwaga, na trzy to się dzieje - zaczął powoli, odwracając dwie damy tak, aby one były widoczne. Dolny prawy róg jednej karty przyłożył do dolnego lewego rogu, jakby chciał w ten sposób zrobić po środku miejsce na trzecią kartę. Wierzch kart trzymał kciukiem, natomiast reszta palców była pod damami - Jeden - dwie damy powędrowały w prawą stronę nad całą talią kart, którą trzymał w lewej dłoni- dwa - teraz w lewą - trzy. I Twoja karta wskakuje pomiędzy - na trzy karta, która została wybrana przez Matta znalazła się między damami, będąc zarazem odwrócona. Dopiero kiedy odwrócił dłoń, była widoczna figura, która została wybrana przez przyjaciela. A to dzięki jednym geście lewej dłoni, gdzie karta najprawdopodobniej znalazła się na górze, którą później bardzo szybko wziął między dwie damy. Może tak było, a może nie. Kto wie - I to jest Twoja karta? - wyraźnie dało się wyczuć, że to było pytanie retoryczne, bo doskonale wiedział, że to musiała być jego karta.