WSTECZ | Biblioteka publiczna

First topic message reminder :

PRACOWNICY

Zgłoś się do pracy!

Clarence Topaz (NPC)

Bibliotekarz

Haruhi Mizuno (NPC)

Pomocnik Bibliotekarza

Utrzymywana z dofinansowań od państwa biblioteka publiczna, cieszy się wbrew pozorom bardzo dużym zainteresowaniem, szczególnie wśród licealistów i studentów. Wielu przychodzi tu by szukać materiałów do swoich projektów, prac dodatkowych i esejów. Inni potrzebują po prostu chwili odpoczynku nad swoją ulubioną książką. W końcu zawsze coś się znajdzie na tych wielkich, zastawionych milionami tomów regałach. Bibliotekarka choć przestrzega ciszy niesamowicie rygorystycznie, zawsze się uśmiecha i chętnie pomaga wszystkim, którzy poproszą ją o pomoc. Ponadto w północnej części biblioteki wyznaczono za szklaną szybą miejsce integracji, gdzie uczniowie mogą usiąść na długich kanapach i rozmawiać głośno do woli, bez strachu że ich zachowanie będzie przeszkadzać innym odwiedzającym.


Jasnowłosy przesunął powoli wzrokiem po drzwiach, przyglądając im się w milczeniu. Korzystając z okazji, postanowił chwilowo wyrwać się ze szkoły i zaszyć w publicznej bibliotece z dala od innych uczniów. Z prywatnych doświadczeń, dużo częściej widział tu studentów niż uczniów Riverdale, którzy mieli w końcu własne, prywatne wyposażenie.
Pchnął drzwi ręką, wchodząc powoli do środka i skinął głową bibliotekarce na powitanie w odpowiedzi na jej uprzejmy uśmiech. Nie zamierzał nawiązywać większego kontaktu, wiedział po co tutaj przyszedł. Ruszył pomiędzy półkami przesuwając z zamyśleniem palcem po tytułach, szukając odpowiedniej litery. W końcu zatrzymał się przy jednym z tomów i wziął go w ręce, udając się do wolnych stolików. Tak jak się spodziewał, tym razem nie było tu zbyt wielu osób. Nawet jeśli dostrzegał parę grupek, ich usta ledwo się poruszały. Był zatem pewien, że pomimo rozmów zachowują odpowiednią głośność, zwłaszcza że bibliotekarka nawet nie zerkała w ich stronę, spokojnie wstukując coś na klawiaturze do bazy danych w komputerze.
Odsunął krzesło i położył swoją skórzaną torbę na ziemi. Gruba, granatowa książka którą wcześniej wybrał wylądowała na blacie zadbanego stolika razem z zeszytem, długopisem i paroma zapisanymi papierami które wyciągnął. Nie zwracając uwagi na otoczenie zaczął porównywać informacje, przepisując wybrane fragmenty w formie notatek. Wyglądało na to, że nikt i nic nie będzie w stanie wyrwać go z amoku. Gdy chłopak skupiał się na nauce czy swoich obowiązkach związanych z pozycją vice-przewodniczącego, nie odbierał żadnych bodźców z zewnątrz. Nie żeby robił to w innych sytuacjach.
Liam był w końcu idealnym przykładem kogoś, kto zdawał się ignorować cały świat bez większych wyrzutów sumienia. I pewnie właśnie dzięki tej promieniującej od niego aurze, nawet nowi przechodzący ludzie całkowicie go ignorowali i dawali mu spokój, nie próbując siadać obok. Co absolutnie mu pasowało.

Więc brzydziła się kradzieżą, ale na przemoc była w stanie przymknąć oko? W końcu jakby nie patrzeć, był to już drugi raz gdy bez wątpienia ratowała mu skórę. Cała sytuacja sprawiła jednak, że rozbawienie Białego Wilka udzieliło się i jemu, choć udało mu się utrzymać je w ryzach i nie pozwolić by odbiło się jakkolwiek na jego twarzy.
— Zatem mam nie tylko wyjątkowe szczęście, ale i dług wdzięczności wobec ciebie. Już drugi, pozwolę sobie zaznaczyć. A mam jedną podstawową zasadę, by spłacać wszystkie długi — podkreślił przyglądając jej się uważnie. Wzdrygnął się nieznacznie na nagły wybuch śmiechu, którego kompletnie się w tym wypadku nie spodziewał. Miękki dotyk futra na tyle spodni skutecznie rozproszył na chwilę jego myśli, gdy rozejrzał się na boki, przyglądając kręcącemu wokół wilkowi.
"Nie ruszysz jej do czasu aż będę stała przy niej, co?"
Rzeczywiście, nie ruszył się.
Nie chodziło tu nawet o brak zaufania, choć logika Woolfe była na tyle pokręcona, by ciężko było ją wytłumaczyć komuś nie znającemu go od kilku lat. A biorąc pod uwagę jej dotychczasowe reakcje, pewnie ponownie wybuchłaby śmiechem.
Przetarł kark i ruszył do przodu podnosząc swoją torbę. Przejrzał ją pokrótce, by sprawdzić czy szczurek nie zdążył czegoś zwinąć podczas swojego wcześniejszego biegu i wcisnąć do kieszeni kurtki. Nie chciałby znaleźć się w sytuacji, gdzie musiałby kupić nowy telefon czy wymieniać zamki do drzwi mieszkania. Akademik był w końcu całkowicie bezpieczny.
Słysząc jej upomnienie zerknął krótko na mięśniaka.
— Wygląda więc na to, że ich przywódca przestaje dawać sobie radę. Idziesz? — zapytał wznawiając powoli swoją wcześniejszą wędrówkę. Nie chciał jej tutaj zostawiać samej, choć zaczynał zadawać sobie pytanie czy wcześniejsze grzebanie w telefonie nie było powiązane ze zjawieniem się kogoś kto miał odebrać jego nieprzytomnego kumpla.

Westchnął krótko.
— Mógłbym uznać że robisz to z własnej nieprzymuszonej woli i zwyczajnie zignorować dla własnej wygody. Lecz jak już powiedziałem, zawsze spłacam swoje długi. W granicach rozsądku. Pozwolisz, że kradzieże i morderstwa pozostaną poza naszym zasięgiem — zażartował, pozwalając by ta pozytywna nuta wkradła się do jego tonu.
Wygląda na dobrą osobę. Jej towarzystwo nie jest...
Męczące.
Zgodził się z Białym Wilkiem, pocierając krótko dłonią o dłoń, by nieznacznie je rozgrzać. Jakby nie patrzeć niskie temperatury nie były mu zbyt przyjazne.
— Kawa mówisz. Mam liczyć na kolejne zrządzenie losu, zaplanować konkretne spotkanie w najbliższej przyszłości czy po prostu sprytnie wyciągnąć od ciebie numer telefonu? Obiecuję, że za trzecim razem nie będę się z nikim bił — uniósł dłonie ku górze w obronnym geście cały czas idąc przed siebie, choć bez wątpienia i ta wypowiedź była jedynie kolejnym drobnym żartem. Poprawił zaraz kurtkę, zapinając ją nieco wyżej, by skutecznie osłoniła odsłonięte gardło.
Zerknął kontrolnie na jej rękę, zaraz wysuwając jedną ze swoich do przodu. Nie dotknął jej jednak, jedynie jego ramię zastygło w bezruchu, gdy trzymał w powietrzu wyciągniętą w jej stronę na płasko dłoń.
— Mogę? Całkiem dobrze znam się na pierwszej pomocy. Nienawidzę szpitali, a jak możesz się domyśleć, czasem ciężko wyjść wyłącznie z kilkoma siniakami — pozostawił jej decyzję, jednocześnie słuchając wypowiedzi na temat przywódcy. Nie potrafił zaszczepić w sobie szacunku do kogoś, kto nie utrzymywał swoich podwładnych w ryzach. Nawet z własnego wyboru.
— Sam nie wiem. Uczę się w tutejszej szkole, mieszkam na tych terenach. Mam też nieodparte wrażenie, że ich grupa mogłaby być warta dużo więcej niż jest obecnie. Stać ich na więcej niż napadanie uczniaków czy starszych pań. Zamiast wzbudzać w innych szacunek i być oparciem dla mieszkańców, wolą działać na ich szkodę i wypadać w ich oczach w raczej żałosny sposób, nie sądzisz? — patrzył jej uważnie w oczy, wyraźnie chcą poznać jej opinię na ten temat.

— Spodnie absolutnie mi nie przeszkadzają, jeśli to w nich czujesz się wygodniej. Ładnemu we wszystkim ładnie — powiedział łagodnie biorąc ostrożnie jej dłoń. Obejrzał ją ostrożnie ze wszystkich stron, cały czas wsłuchując się w jej słowa. Jedną ręką podtrzymywał ją w powietrzu, drugą natomiast nieznacznie obracał, sprawdzając stan wybitego palca.
"Myślisz, że dałbyś radę skrócić im łańcuch?"
— Na pewno nie sam — pociągnął znienacka jej palec w odpowiednią stronę, odpowiednio go nastawiając. Krótka sekunda bólu i po krzyku. Dziewczyna powinna była od razu poczuć choć nieznaczną ulgę.
— Wybacz w przypadku podobnych urazów, lepiej nie uprzedzać. Skrócenie łańcucha to jedno. Myślę że największym problemem jest to, że w ogóle go potrzebują. Dobry podwładny to taki, który nawet na wolności ma wpojone pewne zasady i godnie cię reprezentuje. To długa i żmudna droga, ale bez wątpienia warta zachodu.
Wypuścił jej dłoń rzucając jej przepraszające spojrzenie. Sięgnął do swojej torby i podał jej telefon, odczekując chwilę by wpisała swój numer. Od razu zadzwonił na niego, utrzymując sygnał przez dwie sekundy.
— Możesz zapisać mój.
Właściwie to mógł już wrócić do mieszkania. Bądź gdzieś ją odprowadzić. Dziewczyna od początku pojawiła się sama, lecz z drugiej strony nie wydawało się to zbyt bezpiecznym wyjściem. Przyjrzał jej się przez chwilę wyraźnie rozważając podobną opcję.

Ostrożnie.
Kły pociągnęły go nieznacznie za tył kurtki, wyraźnie ostrzegając przed czającym się niebezpieczeństwem.
Słowa dziewczyny mimo wszystko wymagały na nim swego rodzaju gotowej deklaracji. Kto wie, może to właśnie jej najbardziej nie w smak był obecny stan organizacji w mieście? Nie odezwał się ani słowem.
— I tak mam — westchnał cicho, kręcąc na boki głową. Pogodzenie roli prefekta z wieczną nauką w celu skończenia szkoły, pracą i - ponownie - dodatkową nauką, zdecydowanie nie należało do najprostszych. I tak miał wrażenie, że ledwo udało mu się w miarę uregulować własny sen, a już zdążył stracić do niego prawo. Podrapał się po karku.
— Jasne. Uważaj na siebie — pożegnał ją krótkimi słowami, wsuwając dłonie do kieszeni. Posłał jej krótki, łagodny uśmiech odprowadzając ją wzrokiem. Dopiero gdy zniknęła mu z oczu, sam wznowił swoją wędrówkę. W końcu mógł wrócić do domu.

zt.