WSTECZ | Kanały [W]

Słowa Wilka, mimo, że warunkowane w sporej mierze jego niechęcią do rodziny królewskiej, zdawały się mieć sens. Pozostało sobie zadać pytanie, dlaczego w ogóle zostali w to wciągnięci i co króliczyca chciała tym ugrać, zakładając, że nawet ona wiedziała coś na temat zniknięcia księżniczki. Możliwe, że chciała wykurzyć z kraju skrytobójców i innych buntowników, którzy mogliby zagrażać nowemu władcy i jego zamierzeniom. Tak czy siak, Sigrunn nie wróżyła temu państwu zbyt dobrze. Nie wtedy, kiedy popadało ono w ruinę, rodzina królewska była totalnie niekompetentna, a kraj był uzależniony od innych na tyle, że niedługo mógł zostać przez nie pożarty. Potrzebna im była zmiana. Potrzebni im byli ludzie, którym naprawdę zależało na ich ojczyźnie i którzy umieliby ją umocnić. Nie mogli mieć pewności, że Wilk i jego ludzie będą potrafili to zrobić, ale mało kto próbował się w to bawić, jeśli się na tym nie znał. No i pozostawała kwestia zwyczajnej lojalności. Ten koleś wyciągnął ją z paszczy lemoniadowych istotek. Co z tego, że sam za nie odpowiadał i dał zginąć strażnikom? Ważne, że nie dał jej umrzeć. To nie było jej uniwersum, to nie był jej świat, nie miała zamiaru pozostać w tym królestwie nawet, jakby jednak musiała tu zostać, więc nie obchodziło ją to, czy grupa pod wodzą Czarnego Wilka rozwali kraj od środka czy nie oraz czy to oni przypadkiem nie byli odpowiedzialni za porwanie księżniczki. To państwo tak czy siak było skazane na powolny rozpad, a opcja przejęcia tronu przez bardziej kompetentnych dawała szansę na odratowanie go.
- Pieprzyć księżniczkę. Idę z tym kolesiem - powiedziała na tyle głośno, żeby można było ją usłyszeć na drugim końcu kanału i wskazała kciukiem na Wilka. Koleś zdawał się mieć łeb na karku, chciał zmienić coś na lepsze i, co najważniejsze, wydawało się, że przy nim nie zginie tak, jakby mogło to nastąpić przy nieudolnych strażnikach. Może i nie dostanie masy hajsu za odnalezienie księżniczki (o ile w ogóle żyła), ale co jej tam. W tym momencie spojrzała pytająco na orła, chociaż mało ją obchodziło, czy on albo panterzyca zdecydują się na takie samo posunięcie. Pierzasty, w przeciwieństwie do kocicy, zdawał się myśleć podobnie do Norweżki, ale nie zdziwiłaby się, gdyby został z nią i kontynuował poszukiwania igły w stogu siana. Ona jednak nie zamierzała się w to dalej bawić i zamiast tego wolała przejść do konkretów niż dalej udawać, że obchodzi ją ta zabawa w kotka i myszkę z niewidzialnym wrogiem.

Nie ma co, charyzmatyczny jegomość. Nie mówiąc już o tym, że teraz mniej-więcej wszystko się trzymało przysłowiowej “kupy”, było jakieś spójniejsze i, jak dla orła, logiczniejsze. Jeżeli mają wraz ze strażnikami błądzić jak dzieci we mgle, łudząc się, że następczyni tronu (która najwidoczniej była z tym wilkowatym tutaj spokrewniona) jeszcze żyje, nie ma opcji, żeby Dakota dalej tracił czas na ludzi, którzy raczej nie wiedzą, gdzie się udać i co zrobić, jak ich poprowadzić oraz ślepo ufali dowódcy, który, nie da się zaprzeczyć, miał niezwykle dobrą pozycję taktyczną, aby zaaranżować to przedstawienie i przy tym winą obarczyć skrytobójców. Jakby nie było, mógł on spiskować z szanowną Panią Królik, a żeby mieć z tego coś więcej, niż obecną posadę. Może podejrzewająca wszystko, co się rusza hiena miała w aspekcie zającowatej rację? Chyba, że to nie on ją oskarżał, ale Lowe był ptaszyskiem, a nie słoniem, mógł zapomnieć o takim szczególe.
Aczkolwiek była też kwestia tego typu, że chuj wie, gdzie w sumie są te potwory, które chyba połknęły część straży, a wydają się być zanadto niebezpieczne, ludzi już się nie uratuje i bogowie wiedzą, ile taki niewidzialny dla DA stwór może trawić.. Reszta strażników możliwe, że też będzie niespecjalnie zadowolona z faktu takiego, że w ich szeregach była dwójka zdrajców. W sumie, cholera wie, co na to powie pantera. Oby nie była buntowniczką w stosunku do małpy i orła, bo się źle stanie.
- Idę z Wami. - rzucił do wyczekującego wilka, nie widząc wyciągniętej w stronę podtrzymującej go Sheridan tej paskudnej, zgniłej łapy. Aczkolwiek poczuł ruch powietrza, który ruszył rozsypanymi po jego ciele piórami. - Co do-.. - trzymając się wciąż kotowatej, zamachnął się na przestrzeń przed nim pięścią, prawdopodobnie trafiając w ów kończynę. - Won do piekła, kurwo wściekła.
Czasem był za tchórzliwy, a czasem brawurowo odważny..

- Hm-...
Jedyne, co z siebie wykrztusiła na cały ten długi monolog. No ale co miała poradzić na to, że facet się rozgadywał, podczas gdy ona nie miała nic do powiedzenia? Spojrzała po swoich towarzyszach, po oddziale Alarica, po paskudnych stworach, ostatecznie skupiając się na własnych stopach. Albo raczej łapach.
Obydwoje chcieli z nim iść. Zresztą, nie dziwiła im się. Ale czy taka nagła zmiana stron nie była trochę-... naciągana? Powiedział, że król jest jego ojcem. Był bękartem. Mógł chcieć się zemścić za bycie odrzuconym, ale z drugiej strony miał prawo do tronu i był męskim potomkiem króla. Czy to nie był lepszy los dla królestwa? Żeby tak zwany "mieszaniec" objął władzę, zamiast oddawać państwo w łapy kogoś innego? Westchnęła z cicha.
- Masz moje poparcie - rzuciła w końcu, lustrując Wilka spojrzeniem spod przymrużonych powiek. - Ale każ się rozstąpić tym paskudom. Nie przeskoczę z Orłem na drugą stronę, a nie chcę ryzykować, że coś sobie zrobi przy lądowaniu, gdyby miał polecieć. Wyłączając fakt, że nawet nie wie, którędy.
I już, już miała rozprawić się z jedną z rzekomych "paskud", która jakimś prawem pragnęła zaskarbić sobie zdrówko akurat jej osoby, kiedy przed oczyma mignęła jej pięść dzieciaka.
Czasami nie rozumiała pobudek Lowe'a, niezależnie od świata, w którym się znajdowali. Ale na pocałunek w ten pierzasty łepek, który na nim złożyła, bezsprzecznie zasłużył. Nie widzieć, a się odważyć. No błagam.
- I mam nadzieję, że potem nas odeślesz, Czarny Wilku - burknęła jeszcze, mimo wszystko dostatecznie słyszalnie dla czułego słuchu młodzieńca.