WSTECZ | Kanały [W]

To jasne, że Dakota nie omieszkał zignorować faktu, że Gwydion jest w posiadaniu materiału dowodowego, który może być porządną wskazówką. Oglądał przez moment kulkę, nie ważąc się jej ruszyć, jakby nie było - jej istnienie mogło jeszcze wspomóc dochodzenie, o ile zapach jeszcze z niej nie wywietrzał, choć niewykluczone, że straż już to wykorzystała. Zagryzł lekko wargę, usiłując wykrzesać z siebie jakąś myśl wiążącą złociste włosy księżniczki Rosalii z tym bezpańskim czarnym, pozbijanym futrem. I ten szary włos? A może to siwy włos starości, czy stresu? Może miało to jakiś szczególny związek z matką Rosalii, było to możliwe, choć wolał na ten moment nie wysnuwać takich teorii. Na pewno nie w takim miejscu.

Lowe’owi niemalże serducho zamarło w piersi, gdy rzekome ścieki przed nim wyrosły. Ich obraz był odmienny od takiego, jaki sobie uroił z tyłu głowy, oj, bardzo. Ta wizja była o wiele bardziej optymistyczna - widziana wręcz przez różowe okulary. I nie tylko, wszystko było tęczowe, urocze, słodziutkie, o matko. Jak w cukierniczym. Jak w najpiękniejszym śnie uzależnionego od cukru nastolatka. Jakby tego było mało, w powietrzu nie unosił się smród fekalii. Chyba, ze tutejsi wydalali z siebie cukierki i różnorakie wypieki! No nie, to byłoby już zbyt nierealne, aby było prawdziwe!
Stał tak z otwartymi wargami, aż na jednej z nich nie osadził się płatek śniegu, wtedy oprzytomniał. Rzeczywiście, było chłodno. Orzeł lubił, rzecz jasna, zimę, ale w gnieździe, gdzie sobie naznosił bawełnianej odzieży, a w tamtym momencie mógł jedynie puszyć się i kulić, otulając lekko skrzydłami, by wytworzyć dla siebie trochę ciepła. Gdy tak wpatrywał się oniemiały w słodki twór cywilizacji, nagle coś w niego uderzyło, ale zważywszy na minimalny impet, nie było to nic groźnego, co miało na celu go zwalić z nóg. Wręcz przeciwnie, mały agresor się najwidoczniej uczepił materiału jego spodni. Co to? Jakiś wężołak odtajał?
A kiedy po sekundzie miał wyzwolić z siebie furię, żeby nawrzeszczeć na tego, co go bezkarnie usiłuje odzienia pozbawić, wycelował srogi, jastrzębi wzrok pod swoje nogi.. i umilkł. Albo inaczej. Nie był w stanie przez chwilę wydobyć z siebie jakiegoś odgłosu, co zawierałby w sobie jakiś składny i ładny komunikat.
- Kuco? - powtarzając, zabrzmiał, jakby przetwarzał dane, co istotnie r]obił, gdyż nie znalazł etymologii wypowiadanego przez dziewczynkę słowa. - ..Że.. co kuciak?
Ale za to odpalił się, gdy ów Alaric zabrał głos. Ogarniając się, nastroszył dumnie skrzydła, które wróciły na swoje miejsce na plecach, wypiął pierś, a ręką się oparł o biodro. Ewidentnie, aprobował to tłumaczenie strażnika. Znał się chłop na rzeczy, no nie?
- ..Czyli jednak mogę się wzbić. - wrócił metaforycznie na ziemię, wkuwając czujne oczy w mężczyznę, który właśnie podał mu.. koniczynkę. - ..Co, co, co? Podniebna bestia? I koniczyna przeciwko niej? Sztylet nie byłby bezpieczniejszą opcją? - mówiąc, uniósł opierzoną brew, następnie zwieszając łeb na mini kobietkę, która, według straży, miała predyspozycje do bycia zwiadowczynią. W to nie wątpił, sam był zdania, że on sam mimo swojego wieku mógł wiele dokonać. Gdyby mu się, oczywiście, chciało ruszyć dupę. Poza tym, jego ego nieco zostało podbite, gdy w jego otoczeniu stawiła się osoba niższa od niego. Niby to głupie, przecież to dziecko, ale dla wzrostu Dakoty nie ma ratunku, każdy może się stać obiektem dowartościowywania.
Będąc tak trochę zdezorientowany nagłym atakiem dziewczynki-szczeniaka, gdy tamci ruszyli w kanały, on obrócił w palcach łodyżkę, na końcu której umiejscowione były cztery listki o specjalnych właściwościach, które miały być dla nich czymś w rodzaju ochrony. Zaniechał oglądania roślinki, gdy Natasha nieco zmieniła położenie, wskakując na niego od tyłu, czym go całkiem zaskoczyła, aż prawie wypuścił ten amulet ze szponów.
- Ej, dobra, ale nie szarżuj tak. Lepiej nie gubić tej koniczyny. - burknął, chowając tę zieleninkę do ciasnej kieszeni spodni, z której, miał taką nadzieję, nie wyleci podczas lotu. - Trzymaj się mocno, tylko z głową, żebyś mnie nie udusiła.. - mówiąc, łypnął na nią okiem po lekkim obróceniu głowy, po czym odbił się od ziemi mocno, zaczynając intensywnie machać skrzydłami, aby nabrać wysokości i trafić na prąd powietrza do wykorzystania.
I choć dla niego, ptaka, latanie było tak naturalne jak oddychanie, niestety, tym razem miał nieco ograniczoną wolność przez obawy o swój balast na plecach, przez który obawiał się gwałtownych skrętów w trakcie szybowania. Czułby się ewidentnie pewniej, gdyby mógł ją trzymać w rękach, a nie na plecach, gdzie nie miał pewności, że tej nagle nie zmiecie kołyszący nim całym podmuch wiatru, a z tym musiał się liczyć. W ostateczności byłby w stanie zapikować, by ją chwycić, ale cholera wie, czy przy tym nie zrobiłby jej krzywdy, a to przecie kruszyna była. Wiedział, jak takiemu maluczkiemu łatwo o kontuzję, np. o wypadnięcie kości ze stawu przy złapaniu ją za ramię. Ci miniaturowi muszą się trzymać razem, więc ona nie może się puścić!
Między głowieniem się, czy jest dostatecznie wysoko, aby w razie spadania Natasha się nie rozbiła o najbliższe drzewo oraz czym jest ta bestia, przed którą go przestrzeżono, penetrował okolicę. Nawet z takiego oddalenia wszystko widział tak, jakby zwykły człowiek bez wady wzroku dostał okulary ze szkłami -3. Tak wyraźnie, że aż przerażająco dla innego stworzenia! I dlatego w oczy rzuciła mu się pewna sylwetka, która czaiła się przy wschodniej części kanałów, tak wnioskując po położeniu słońca. Czy to było to wejście, którego użyła jego grupa? Zrobił tyle obrotów, że trudno było mu to określić, choć.. Nie.
Zmarszczył brwi, zmrużył oczy, chcąc wybadać jakiś element twarzy tego osobnika. Nie..
To nikt z tego jego oddziału. I do tego przy innym wejściu. Ulotnił się.. A Dakota krzyknął do psowatej na jego plecach, choć wiatr w uszach na pewno jej przeszkadzał:
- Widziałem coś, ale to zniknęło! Lądować tam czy zawrócić do wejścia?!

Przybysze z innego wymiaru, gadające kwiatki, zwierzątka i kołatki, porwanie królowej... Nawet to przestawało ją zaskakiwać i w jakikolwiek sposób obchodzić. Nawet fakt, że pory roku nagle dostały pierdolca i obecnie była zima, nie zrobił na niej takiego wrażenia, jak to, co zobaczyła później.
Wielka brama z piernika. A za nią jebane królestwo słodyczy.
W tym momencie przestały być istotne takie sprawy jak ratowanie królowej czy cokolwiek innego. Nagle, zamiast w jakimś betonowym walcu pełnym ścieków i brudu, znaleźli się w takim miejscu, jakie dotychczas Sigrunn mogła sobie tylko i wyłącznie wyśnić, a rano żałować, że to był tylko cholerny sen. Na jej twarzy pojawił się całkiem konkretny karpik, wynikający z kompletnego zdziwienia i fascynacji miejscem, w którym właśnie się znaleźli i które zaczęła dokładnie oglądać, ignorując całą resztę. Tylko omiotła spojrzeniem małą Natashę, żeby nie było, że całkiem zlewa otoczenie na rzecz słodyczy. No co wy! Dopiero po jakimś czasie względnie ogarnęła swoją fascynację otoczeniem i spojrzała na swoich towarzyszy... Których została już tylko dwójka, co też zdawało się jej zupełnie nie obchodzić.
- Nie będę nawet pytać, dlaczego zamiast kanałów macie pieprzoną cukiernię, ale ja tu chyba zamieszkam - powiedziała i ogonem wzbiła taflę lemoniadowych ścieków, zmuszając kropelki żółtej cieczy do ruchu w stronę strażnika i panterzycy, a ochlapawszy ich, jak gdyby nigdy nic chwyciła się za ogon i spróbowała, czy to nie jest jakaś ściema, ale nie. Tam płynęła prawdziwa lemoniada. Jeśli Norweżka naprawdę pochodziła z jakiegoś innego wymiaru, to na pewno nie było w nim takich cudów, więc po co właściwie tam wracać?
Schyliła się po leżącego na czekoladowej ścieżce cukierka i wsadziła go sobie do buzi.
- Czego właściwie mamy szukać? Porywaczy pływających w lemoniadzie czy ciała księżniczki zaczepionego o watę cukrową? - mruknęła, w rzeczywistości całkowicie niezainteresowana poszukiwaniami. Ona już znalazła swoje miejsce na świecie, tamci niech się męczą, a ona będzie się doskonale bawić w miejscu, na które wystarczy spojrzeć, żeby dostać cukrzycy i próchnicy naraz.

Zamruczała gardłowo, czując, jak trafia w chłodne objęcia zmian pogodowych. Śnieg. Tego pana to mogłaby przyjmować w gości cały czas, naprawdę. Już samo to dodawało jej energii, a brak smrodu towarzyszącego im podczas dojścia do kanałowego wejścia całkowicie poprawił humor Panterzycy. Może nie miało być aż tak źle? Nawet sama brama wyglądała przyjaźnie, a gdyby miało stamtąd cuchnąć - poczułaby od razu. Zamiast tego, do jej nozdrzy docierał słodki zapach czegoś niezidentyfikowanego. Ścieki były perfumowane?
Ten uroczy szkrab na pewno był. Mgiełką z uroku i cukru. Roześmiała się, widząc, jak psina dobiega do Dakoty, osaczając go ze wszystkich stron naraz, a na wyjaśnienia Alarica skinęła tylko głową. Szczeniaki potrafiły być zabawne. Nie, żeby kocięta nie skakały, jak głupie, ale psy z całą tą swoją wrodzoną chęcią do zabawy zachowywały się, jak małe dzikusy. Nie, żeby jej to przeszkadzało - wręcz przeciwnie, aż przyjemnie było na to popatrzeć. Świat jest pełen kontrastów, co? Blondynka zastanawiała się nad tym wszystkim dłuższą chwilę, Natasha zaś nie traciła czasu, wzlatując wraz z orłem w powietrze. No to trzeba wziąć przykład z dzieciaka.
Do jej nosa dotarł ten niezwykle słodki zapach. Aż mdliło ją na myśl, żeby wejść do środka, jednakże w pozytywnym tego słowa znaczeniu - o ile takie w ogóle istniało. Został tylko jeden problem, który wyczuwała już wcześniej, gdy jego woń przedzierała się przez całą tą słodycz, ale wyłapała go dokładnie dopiero w chwili, w której Małpa postanowiła ją ochlapać.
Lemoniada.
Pierdolone cytrusy.
- Obrzydliwe - wzdrygnęła się, nim zamachnęła ogonem, chcąc otrzepać go z klejącej, cytrusowej napitki. Nawet, jeśli był to napój słodzony, to-... nie. Koty i cytryna byli, niczym mentosy i cola. Niezbyt przyjemne połączenie. Zaraz jednak chwyciła za kawałek pysznej waty, pakując go sobie do ust. Prowiant na drogę zawsze przydatny. Z niezwykłą ostrożnością przebyła kilka kroków po chodniku, spoglądając na lemoniadową rzeczkę, jakby ta zaraz miała oblać ją całą. - Skąd pewność, że porywacz już nie zastawił na nas jakiejś pułapki? Mimo wszystko idziemy tu całym oddziałem. Ciężko nas nie zauważyć.