WSTECZ | Hol

Szkoda, że nie miała czasu płakać dalej, bo jakiś jebany idiota nie zamknął drzwi do klatki. Dwa człombi obijały się beztrosko o ściany, siejąc chaos na korytarzu jej kompleksu apartamentowego. Kurwa, to się nigdy nie skończy.

Jak widać w obecnych czasach, nawet przejście do czyjegoś mieszkania kończy się widokiem ludzi, którzy upadli niżej niż ich miasto.

Okej, szybka akcja, Kim. Otarła prędko oczy i zamrugała kilkakrotnie, by przywrócić sobie ostrość wizji - stawiała, że przez to, że wszystko było nieco rozmyte przez jej stan, nie była w stanie trafić za pierwszym razem. Wycelowała tym razem nieco uważniej, w plecy człombi i...

Zamiast ich atakować, zdawali się biegać kompletnie bez sensu. Do tego stopnia, że Nett, który zdecydowanie nie miał we krwi uganiania się za kimkolwiek, musiał obserwować, jak jego cel przebiega przez cały hol, wpadając na jedną ze ścian, w momencie, gdy Keller się na niego zamachnął.

Gest ze strony nieznajomego zbił ją całkowicie z pantałyku. Jezu, czy naprawdę aż tak było po niej widać, ze jest w rozsypce? Wydukała żałosne podziękowania i otarła szybko resztki łez. Wysmarkałaby nos gdyby nie równało się to pokazaniu mu twarzy. Zresztą, nie miała na to czasu, bo chyba komuś się przypomniało, że byli półżywymi niszczycielami wszystkiego na swojej drodze. Niepoczytalni rzucili się na chłopaka jak na świeżą szyneczkę. Nie, żeby nie był ładny, ale ona pachniała ładniej, więc co do chuja, żadne z nich jej nie chciało?

Jak i na to, że dziewczyna rzeczywiście potrafiła się posługiwać bronią białą na zaskakującym poziomie, biorąc pod uwagę jej wcześniejsze ruchy. Uniósł dłonie i zaklaskał z typową dla siebie elegancją, doceniając tym samym dostarczone mu przedstawienie.

- Proszę przestać, bo się zarumienię - zaświergotała, szykując ponownie ostrze. - Zostaw cywila, ty CUCHNĄCY CZŁOMBI - ostatnie dwa słowa huknęła, mierząc w klatkę piersiową młodego mężczyzny. I znowu nie zdała sobie sprawy z własnej siły i swojego talentu "stabby, stabby". Zaciśnięte szczęki luzowały się ślamazarnie, gdy Niepoczytalny osuwał się na ziemię. Nieco mu pomogła, trącając go z obrzydzeniem do przodu swoim butem (Fila disruptorem, tradycji musiało stać się zadość), dzięki czemu puścił wreszcie biednego nieznajomego, na którego Kim właśnie spojrzała z zatroskaniem. - T-trzeba to opatrzeć. Bogowie, nie mam apteczki.

— Proszę się nie kłopotać. Mój ubiór ucierpiał dużo mocniej niż moje ciało. Wygląda na to, że muszę odwołać dzisiejsze spotkanie, nie mogę stawić się u mojego klienta w podobny sposób — nie lubił, gdy coś psuło mu plany, koniec końców wizerunek był jednak dla niego dużo ważniejszy niż dobicie pojedynczego utargu.

Uśmiechnęła się delikatnie na komplement z jego strony. Pomimo obrzydzenia sytuacją i poczucia winy, sama była teraz zaskoczona swoimi zdolnościami. Ale zaraz, co? Zmarszczyła brwi. Sprzedać broń?

— Zapewniam, że polowanie na zdrowych na umyśle obywateli nie leży w zakresie moich zainteresowań. Może się pani jednak domyślić, że przy obecnej sytuacji, nawet ktoś tak rosłej postury woli bronić się przed zagrożeniem z pomocą noża, niż gołej pięści — zwłaszcza że to właśnie nim Nett posługiwał się nadzwyczaj sprawnie. O czym nie musiała jednak wiedzieć. Na jego korzyść zdecydowanie nie działał obecnie fakt, że uprzedni handlarz zdawał się zniknąć bez śladu, odcinając tym samym zwykłych mieszkańców od swojego asortymentu.

- W takim razie powinnam czuć się zagrożona - zaśmiała się głupawo, rozkładając bezradnie ręce. No cóż, trudno. Załatwi sobie następnego Glocka albo nauczy się tłuc pięściami. - Odpiąć pompon czy chce pan go sobie zostawić? - być może zabrzmiało to jak drwina, ale nie do końca miała to w zamiarze. po prostu... samo wyszło.

— Proszę go śmiało zachować — powiedział spokojnie, nawet na chwilę nie zmieniając tonu głosu. Pompon zdecydowanie nie był częścią broni, która była dla niego kluczowa. Wyciągnął coś z portfela przed schowaniem go, dopiero wtedy sięgając po nóż, odbierając go ze skinięciem głowy. Fakt, że posiadała w ogóle broń, wskazywał tylko na jedno. Albo miała kontakt z handlarzem, albo osobą, która miała do niego dostęp. Wyciągnął w jej stronę dłoń, podając jej wprawionym ruchem wizytówkę.

— Uh, naprawdę przepraszam — Jace zdawał się zapętlić jak zepsuta płyta. Już wsiadając do samochodu, widać było, że dość mocno podupadł na humorze. Choć w sumie zdecydowanie stracił go już wcześniej, gdy dostał telefon, którego nie mógł zignorować.