WSTECZ | Mieszkanie Noëla

  — Axel zabrania ci pić? Zrobiłeś coś po pijaku i teraz masz karę na picie? — zażartował. — Zawsze to Axel może zostać sędzią.
  Biedny zostałby przeczołgany przez najróżniejsze drinki, które byłyby mu podawane jak sok do obiadu rodzinnego. Chociaż Ivo podejrzewał, że Axel pewnie potrafiłby wyznaczyć granicę podczas picia i zwyczajnie odmówić.
  — Nie, nie sprzedawałbym innym takiego syfu. — Co prawda ludzie nawet i bez lewego towaru potrafili po dłuższym czasie doprowadzić się do upodlenia, przy której zmiana w roślinę to tylko kwestia czasu. — I w sumie mogę się zastanowić nad Ice&Dice, jeśli mają wolne stanowisko barmana.
  Jednak z drugiej strony, czy Ianowi nie będzie nieco dziwnie, jeśli blondyn zacznie pracować tam, gdzie on jeszcze do niedawna? Nim Ivo zdążył dokładnie przemyśleć temat i otworzyć usta, usłyszał kroki Axela wracającego z łazienki. Spojrzał w jego stronę, unosząc kącik ust. Hayes mógł udawać, że nie wiedział o czym mówił ciemnowłosy, mimo że intencja, jaka kryła się w wyjściu do łazienki, była aż nazbyt oczywista.
  — Rebecca to jakaś twoja przyjaciółka? — zapytał, zerkając rozbawionym wzrokiem na Axela. Po jego reakcji łatwo można było wywnioskować, że po duecie składającego się z Iana i wcześniej wspomnianej osoby nie powinien oczekiwać spokoju.
  — No pewnie. A jeśli Axel będzie protestował, to się coś wymyśli, żeby jednak zapragnął przyjść na imprezę, ale wierzę, że twój urok osobisty i tak wystarczy — zaśmiał się, jakby wcale nie było przy nich blondyna. — To ja może na spotkanie z nią ubiorę jakieś wygodne buty… Jakieś takie co dają dodatkowe procenty do ucieczki. Nie żebym zamierzał jej nie lubić, ale jeśli grozi mi oberwanie obcasem, to wolę być przygotowany. Albo schowam się za tobą, będziesz mi robił za tarczę.
  I tak oto mógłby wykorzystać brata do robienia z niego zapory przeciwko zbyt walecznym kobietom uzbrojonym w zabójcze buty.
  Nawet jeśli nie dane mu były porozmawiać z bratem tak długo, jakby tego chciał, to nie protestował, kiedy Axel uprowadził Iana zaczęli się zbierać do wyjścia.

z.t + Słowik i Axel

 Całą wyprawę mógł podsumować dwoma słowami: ja pierdolę. Nie dość, że podczas czekania na znajomego wpierdolił się w walkę z Niepoczytalnymi, to ostatecznie i tak nie dowiedział się niczego wartościowego. Na dodatek zaraz czekało go wyjście na podobną zabawę, ale z drastycznie zawyżonym poziomem niebezpieczeństwa.
  Niemal od razu otworzył drzwi, gdy usłyszał dzwonek.
  — Hej, dzięki, że przyszedłeś — powiedział, odsuwając się, żeby chłopak mógł wejść do mieszkania. — Nie fatygowałbym cię, gdyby nie to, że wolę być połatany, gdy niedługo wyjdę.

  — W sumie to lewa ręka i trochę plecy najbardziej ucierpiały, ale bez jakiejś wielkiej tragedii — powiedział, kierując się do pokoju, gdzie usiadł na krześle i podwinął rękawy.
  Mógł się cieszyć, że nie skończył jak Miko i jej gimnazjalista. Oni na pewno będą potrzebowali więcej czasu, żeby się pozbierać.
  — Wywalając się, chyba o coś przywalić, bo na plecach mam dwa spore rozcięcia i rozdarcia.

  Nawet gdy kuca wydaje się wielki.
  W takich chwili raczej nie powinien myśleć o tym, że Jonathan był nieprzyzwoicie wysoki, tym samym wzbudzając delikatną zazdrość. No bo to niesprawiedliwe, że niektórym przy puli genetycznej wylosowano nadmiar wzrostu, a innym dano tylko jakieś smutne resztki.
  — A tak, tak, pewnie — powiedział, uświadamiając sobie, że w zamyśleniu prawie zapomniał odpowiedzieć.
  Bez słowa pozwolił się zająć swoją ręką. Chyba sam również powinien zainteresować się drobnymi zakupami w aptece, żeby wyposażyć się w jakieś przyzwoite maści. Aktualnie jego szafka robiąca za prowizoryczną apteczkę była wyposażona aż w opakowanie plastrów i tabletki przeciwbólowe.
  — Jasne, dzięki, będę smarował — zapewnił, nim ściągnął koszulkę. Niedbale przerzucił ją na oparcie. Obrócił się, żeby Jonathan miał swobodny dostęp do jego pleców.

  Cierpliwie czekał, aż Jonathan wykona swoje magiczne sztuczki medyczne. Nie ruszał się nawet zbytnio, nie chcąc utrudniać pracy. Im szybciej to załatwią, tym lepiej. Zwłaszcza, że przed przybyciem do docelowego punktu, musiał jeszcze zahaczyć o handlarza i kupić jakąś dodatkową sztukę broni.
  — Okej, dorwę go przy okazji, jak będę wychodził. Gdzieś po drodze powinna być apteka.
  A nawet kilka aptek. Ivo stawiał, że odkąd w mieście zaczął robić się coraz większy bałagan, utarg w aptekach musiał podskoczyć. Przy możliwości dostania w pysk podczas zwykłego spaceru, warto było czasami zaopatrzyć się w stosowny zestaw ratunkowo-medyczny.
  — Bez obaw, dam radę bez leków. Biorę je jedynie w ostateczności — powiedział, sięgając po koszulkę i zakładając ją. — Dzięki za pomoc. Ile płacę?

zt. + Jonathan

  Odkąd na ulicach miasta rozszaleli się Niepoczytalni, Carter starał się wychodzić najrzadziej, jak tylko mógł, ale nie byłby sobą, gdyby nie zgodził się wspomóc kolegi w potrzebie. Toteż po otrzymaniu od Ivo telefonu z prośbą o pomoc, kiedy jego stan zdrowia utrudniał zrobienie co większych zakupów, zgodził się niemal od razu (gdyż, jak na niego przystało, z początku musiał żartobliwie udać, że zastanawia się, czy chce podjąć taki wysiłek). Jedyną trudność sprawiało Aedenowi to, że nie otrzymał od kolegi pełnej listy zakupów, a jedynie ogólne wskazówki. Przechadzał się więc po supermarkecie z wózkiem sklepowym, rozglądając się po półkach i myśląc, co najbardziej przyda się Ivo, żeby nie zemrzeć z głodu. Uznał też, że rozsądniej będzie, jeśli zrobi jak największe zakupy, gdyż nie był pewien jak długo ręka Ivo będzie niedomagać, a im mniej razy będzie musiał chodzić po markecie, którego nie znosił, tym lepiej. Zawsze miał niesamowitego pecha trafiać na kasjerkę, która nieodzwonie była dla niego niemiła i burkliwa. Latem, kiedy chodził na krótki rękaw, usłyszał jak pod nosem mówiła coś o „kryminale”, gdy tylko go zobaczyła, więc zapewne to jego tatuaże i kolczyki były przyczyną tej niechęci. Obracając się w kręgu tatuażystów przez dłuższy czas, Carter zapomniał, że istnieją takie relikty przeszłości, które wciąż uważają obecność tatuaży za oznakę przynależności do półświatka (choć w przypadku Aedena, kasjerka nie do końca się pomyliła) i w ogóle przejmują się tym w mieście takim, jak Riverdale City. Oczywiście, chłopak mógłby pójść do innego sklepu, jednak to oznaczałoby tarabienie się z ciężkimi torbami dłuższą drogą, a na to nie miał ochoty.
  Już miał udać się do kasy, kiedy jego spojrzenie spoczęło na lodówkach. Zastanawiał się przez chwilę, po czym zdecydował się zabrać ze sobą jeszcze mrożoną pizzę. Domyślał się, że Ivo to doceni. Zapłacił za zakupy, wymieniając z kasjerką nienawistne spojrzenia, a ta, jak wydawało się Carterowi, kasowała jego produkty nad wyraz powoli.

  Obładowany kilkoma torbami pełnymi jedzenia i napojów, dotarł do mieszkania Ivo. Nie mając wolnej ręki, by zadzwonić dzwonkiem bądź zapukać do drzwi, lekko stuknął w nie parę razy butem.