WSTECZ | Mieszkanie Noëla

  Oczywiście, że nie wiedział. Ludzie zawsze zapominali kiedy zaczynali kłamać. Pierwsze kłamstwa były najgorsze, wywoływały nieustanne poczucie winy. Zżerały człowieka od środka, przypominając mu o nich w najmniej spodziewanych sytuacjach. Czasem nie pozwalały ci spać w nocy, czasem skupić się w pracy. Z czasem jednak wszystko odchodziło w niepamięć. Kłamstwa coraz naturalniej znajdywały sobie miejsce na języku. Wypływały na zewnątrz płynnie, zachowując jeszcze większy sens logiczny. A wraz z nimi pojawiała się znieczulica. Wyrzuty sumienia były coraz mniejsze, ludzie zaperzali się i wciskali sobie konkretne odczucia, niejednokrotnie wmawiając samym sobie wersje tak różne, że kłamstwo ożywało i stawało się prawdziwe. Do jak obrzydliwego stopnia hipokryzji potrafili dojść niektórzy, którzy wręcz zaperzali się z oburzeniem, gdy je im wytykano?
  Wzruszył ramionami.
  Stracił ochotę na jedzenie, dalszą rozmowę, jak i zwyczajne przebywanie w tym samym mieszkaniu z Ivo. Próbował się przełamać, próbował przypominać sobie czasy, gdy wszystko było inne. Wmawiać sobie, że być może będą potrafili jakkolwiek do tego wrócić. Im bardziej się jednak starał przekonać samego siebie, tym bardziej uświadamiał sobie, że nie miało to najmniejszego sensu. Jak widać pogodzenie się z utraconą przeszłością nigdy nie przestanie mu przychodzić na tyle łatwo, na ile by tego chciał.
  — Ta, czasem ciężko się w nich oddycha — rzucił na bezdechu z twarzą wykrzywioną w dziwnym grymasie, który bardzo ciężko było jakkolwiek zinterpretować. Wstał ze swojego miejsca i pokręcił głową.
  — Pójdę już. Przypomniało mi się, że mam dziś coś jeszcze do zrobienia. Przełożymy nasze plany na inny raz — bądź nie. Jeżeli była w tym mieście jeszcze jakakolwiek osoba, której okłamywanie i patrzenie jak ona łga ci prosto w twarz, wzbudzało w nim jakiekolwiek emocje, to był nią właśnie jego brat.
  — Dbaj o siebie, Ivo. Nie rób nic głupiego — powiedział nie odwracając się nawet w jego kierunku, nim opuścił mieszkanie ze wszystkimi swoimi rzeczami, grzebiąc w telefonie już po przekroczeniu progu. Potrzebował dziś rozkojarzenia. I było mu całkowicie obojętne jaki wygląd miało ono przybrać.

  Niestety, ludzie potrafili się zatracić w swoich kłamstwach do tego stopnia, że zaczynali łgać nawet przed najbliższymi, mimo że wcześniej coś podobnego w życiu nie przeszłoby im przez gardło. Cóż, jednak życie w Riverdale wymuszało na niejednej osobę zmianę perspektywy i podejścia do pewnych spraw. Odkąd Słowik zaczął się odcinać, tworząc wokół siebie mur niemal niemożliwy do sforsowania, Noel również mniej lub bardziej świadomie się odgradzał. W którym momencie doszedł do punktu, z którego nie widział odwrotu?
  Odłożył widelec po kolejnych słowach Słowika. Przypomniało mu się, że miał coś jeszcze do zrobienia? Kłamca. Cholera, nie trzeba było być geniuszem, aby zorientować się, że cała ta wizyta zakończyła się całkowitym niepowodzeniem i prawdopodobnie nie dojdzie szybko do kolejnego spotkania.
  — Ta, ty też dbaj o siebie — odparł, nie siląc się nawet na wstanie i odprowadzanie brata do drzwi.
  Miał nie robić nic głupiego? Cóż, zdecydowanie było o kilka miesięcy za późno na dostosowanie się do tych słów. A zaproszenie do siebie bliźniaka i łudzenie się, że wszystko przebiegnie bez przeszkód i zbędnych komplikacji, było chyba jedną z głupszych rzeczy, jakie Noel zrobił w tym miesiącu. Aż i jemu odechciało się jeść, dlatego tylko niechętnie zerknął na jedzenie, nim wstał od stołu, krzywiąc przy tym usta w grymasie, jakby co najmniej zobaczył świeże zwłoki kanałowego szczura.
  Brawo, Ivo, dawno niczego tak koncertowo nie spieprzyłeś.
  Sięgnął po komórkę, wyświetlając przychodzące wiadomości. Skoro dłuższe spędzenie czasu z Słowikiem poszło w diabły, to równie dobrze blondyn mógł rozerwać się trochę i wybyć z mieszkania, aby nie siedzieć w nim w towarzystwie dwóch niedojedzonych posiłków.

z.t

  Co do kurwy.
  Dobijanie się do drzwi wydawało się przybierać na sile. Już w pewnym momencie blondynowi wydawało się, że lada moment będzie zmuszony do wybiegnięcia z łazienki w samym ręczniku, aby nie zostać narażonym na przymus wybrania się do sklepu meblowego. Wyskoczył spod prysznica, zabierając się od razu do wycierania ciała i włosów. Ktokolwiek się dobijał najwyraźniej nie zamierzał ćwiczyć swojej cierpliwości. Spojrzał na swoje odbicie w lustrze, przymrużając jedno oko; w taki sposób mógł prawie z całą pewnością stwierdzić, że prezentuje się całkiem znośnie mimo mokrych włosów i pomiętego t-shirtu, który wyciągnął gdzieś z dna szafy, udając, że ubranie wcale nie potrzebuje solidnego zaznajomienia się z żelazkiem.
  — Ja pierdolę. Bardziej napierdalaj tym dzwonkiem, zjebie — rzucił w powietrze, wychodząc z łazienki.
  Im bliżej był wyjścia, tym bardziej zastanawiał się, czy przypadkiem nie powinien udawać, że nie ma go w mieszkaniu. Może ten ktoś się w końcu znudzi i odpuści? Albo wręcz przeciwnie; włamie się do środka i zacznie się jazda bez trzymanki? Odruchowo sięgnął po scyzoryk, który zostawił na komodzie. Wysunął ostrze, cicho podchodząc do drzwi, by zobaczyć przez wizjer nieproszonego gościa.
  Co do chu--
  Z rozmachem otworzył drzwi, wpatrując się na zmianę w Axela i Słowika szeroko otwartymi oczami. Byli chyba ostatnimi osobami, których mógłby posądzić o niezapowiedzianą wizytę i chęć wywalenia drzwi z zawiasów.
  Odchrząknął w dłoń, w pełni uświadamiając sobie kto przed nim stoi.
  — Co wy tutaj robicie? Znaczy się, miło was widzieć i w ogóle, ale… — Nawet nie próbował ukrywać niedowierzania odbijającego się na twarzy. — Ian, czy ty jesteś pijany? Co tu się dzieje? Chwila, porozmawiajmy w środku. Wchodźcie. Potrzebujecie czego? Może…
  Zamknął usta, zdając sobie sprawę, że jeszcze chwila i szok wprowadziłby go w kilometry monologu i stos pytań co rusz pojawiających się w jego głowie. Odsunął się od wejścia robiąc miejsce swoim gościom.
  — Wolicie wytłumaczyć o co chodzi tutaj czy w salonie przy herbacie? Alkoholu nie dam, bo chyba ktoś już go miał nadmiar — powiedział, sugestywnie patrząc w stronę brata i rozkładając ręce.

  Gdyby Ivo miał konkurować Ianem o to kto pierwszy zostanie pokonany przez alkohol, bez wątpienia przegrałby starcie lub odpuścił walkę walkowerem. Pewnie nawet nie doszedłby do mieszkania, nie mówiąc już o staniu przy ścianie i napierdalaniu dzwonkiem do drzwi.
  — Uparł się? — Zmarszczył brwi, patrząc pytająco na Słowika, mimo że ten nie wyglądał, jakby aktualnie był mistrzem w skupieniu się na rozmowie. Blondyn przeczesał palcami mokre włosy, odgarniając do tyłu kosmyki nachodzące mu na oczy.
  Mimowolnie wstrzymał oddech, gdy drugi Nixon niespodziewanie się do niego przytulił. Stał przez chwilę z rozłożonymi rękami, nie bardzo wiedząc, czy powinien odwzajemnić uścisk. Dopiero gdy rozluźnił ciało i podniósł ręce, by przytulić brata, przypomniał sobie o scyzoryku, który zabrał ze sobą na wszelki wypadek, gdyby gość o okazał się kimś nie tylko nieproszonym, ale i niebezpiecznym. Na szczęście nie mógł tego powiedzieć o Ianie i Axelu, nawet jeśli ich wizyta wprawiła go w niemałe osłupienie i w szok drugiego stopnia. Zamknął scyzoryk i schował go do tylnej kieszeni w spodniach, zanim ostatecznie wtulił się w ciemnowłosego.
  — Ian? Ja… — Cholera, cholera, co powinien powiedzieć? Czy w ogóle cokolwiek będzie miało znaczenie, skoro Słowik był w stanie, w którym mierzy się już poziom krwi w alkoholu? — Też za tobą tęsknię — odparł w końcu, co było w sumie całkowitą prawdą. Nieraz żałował, że w pewnym okresie życia przeoczył moment, w którym tak wiele rzeczy zaczęło się sypać, a jego kontakt z bratem stawał się coraz słabszy. Mimo że próbował jakkolwiek posklejać ich relację i naprowadzić na lepszy tor, to wielokrotnie odbijał się od ściany. Nie widział jednak sensu w wytykaniu mu tego, a szczególnie nie teraz, gdy kompletnie nie wiedział co myśleć.
  Chwila… Jakie okłamywać?
  Spojrzał podejrzliwie w stronę Iana podchodzącego do lodówki, wzdychając cicho.
  — Oj wiem, jaki bywa zawzięty — mruknął, zerkając na Axela. — Ale nie wiem czemu się zawziął, żeby akurat tutaj przyjść.
  I to w takim stanie.
  Parsknął cicho na reakcję Axela, widzącego Iana z szynką. Dobrze wiedzieć, że jednak niektóre rzeczy się nie zmieniają, chociaż nie chciałby, żeby ciemnowłosy na drugi dzień ubolewał z powodu zjedzenia świni. Podszedł do Słowika, delikatnie zabierając mu szynkę z ręki i odkładając do lodówki.
  — Weź coś innego. Albo siadaj na kanapie, a ja coś zrobię do jedzenia. I powiedz mi wreszcie o co chodzi. Axel, też chcesz coś jeść?

  — Ty już nic nie udowadniaj, ptaszyno, będzie fantastycznie, jeśli pokażesz, że możesz iść sam w linii prostej — odpowiedział z wyraźną nutą rozbawienia w głosie.
  Dobrze, że Słowik nie musiał sprawdzać swoich umiejętności strzelniczych w takim stanie. Raczej nie byłoby ciekawie, gdyby pomylił głowę Niepoczytalnego z dupą. Czyjąś dupą. Demonstrowanie jaskółki z pewnością było mniej niebezpieczne, ale blondyn miał nieodparte wrażenie, że zbierałby brata z podłogi wbrew jego zapewnieniom.
  Prychnął po słowach ciemnowłosego.
  — Ha, nie mam balkonu.
  Schody stanowiły mniejsze zagrożenie niż upadek z kilku metrów. W pierwszym przypadku mógłby liczyć na względnie łagodny upadek, przy drugiej opcji musiałby mogłoby nie wystarczyć nawet solidne szczęście.
  Nie przewidział zachowania Iana, a już na pewno nie spodziewał się, że jego szynka nagle wybierze się w podróż przez pół salonu. Stał oniemiały przez parę sekund, przenosząc wzrok od brata do miejsca, gdzie wylądowała szynka.
  — Iaaaaan — parsknął, przybijając dłonią w czoło. Skinął głową Axelowi, nim sięgnął do lodówki po dwie cytryny. Wyrok został wydany pomimo protestów Iana. Może następnym razem zastanowi się przynajmniej raz, zanim wleje w siebie procenty bez większego powodu.
  Ponownie powrócił z uwagą na drugiego Nixona, gdy wspomniał o ważnej informacji. Z wyczekiwaniem patrzył na brata, brakowało tylko tego, żeby zaczął przystępować z jednej nogi na drugą jak podekscytowany szczeniak, czekający na nową zabawkę.
  — Naprawdę? To super! — Od razu się rozpromienił, chwilowo zapominając o zamiarze napojenia ciemnowłosego sokiem. Pamiętał, jak wielkie zaskoczenie wywołało w nim dowiedzenie się, że bliźniak pracuje w klubie jako tancerz i rozbiera się na scenie przed innymi. Tamtego dnia nie mieli okazji porozmawiać na osobności, przez co Ivo całkiem porzucił temat. Dlatego nie myślał, że Ian w ogóle zechce się podzielić jakąś wiadomością o swojej pracy, nawet jeśli chodziło o jej porzucenie. — To świetna wiadomość. Macie już w planach coś innego?
  Z chęcią pomógłby im z znalezieniem czegoś nowego, ale nie za bardzo cieszyłaby go wizja przejścia bliźniaka z jednego klubu do drugiego, w którym blondyn pracował. No i pewnie wiązałoby się to z wtajemniczeniem Iana w mniej chlubną część pracy wykonywanej przez Ivo.
  — Usiądźcie na kanapie, zaraz do was dołączę — powiedział, zmierzając w stronę porzuconej szynki. Oj, mimo że była ona w rakiecie, to niektóre kawałki poległy smutno na podłodze. Blondyn zebrał wszystko, darując sobie uwagę o podwójnej śmierci świni, nawet jeśli w jego myślał była ona zabawna. Zostawił jedzenie na blacie, wracając do cytryn. Przecięcie ich na pół i wyciśnięcie nie zajęło zbyt dużo czasu, więc już po chwili kubek wylądował na stoliku.
  — Zostaniecie na noc? Takie wydarzenie trzeba uczcić, ale — wbił spojrzenie w brata, uśmiechając się niewinnie — przy szklance soku, w drodze wyjątku herbaty, jeśli będziesz grzeczny.
  A to wredna cholera.

  Zaśmiał się na słowa drugiego Nixona. Kto by pomyślał, że brak balkonu może uratować od śmierci z rąk własnego brata. Chociaż… może gdyby zamknął tam Iana na kilkanaście minut, to pobyt na chłodnym powietrzu nieco by go otrzeźwił. Jednak z drugiej strony istniało naprawdę wielkie prawdopodobieństwo tego, że ciemnowłosy wpadłby na jakiś iście genialny pomysł jak utrzymywanie równowagi na jednej nodze stojąc na barierce balkonu. Co niekoniecznie skończyłoby się brawurowym ptasim lotem, bo jednak ten cichy głosik w głowie Ivo podpowiadał mu, że przydomek Słowika wcale nie wziął się od umiejętności latania.
  Pomysł z kawiarnią go zaskoczył. I to zdecydowanie pozytywnie. W końcu posiadanie brata jako współwłaściciela kawiarni brzmiało jak coś naprawdę dobrego. Mógłby przychodzić do jego pracy w odwiedziny, żeby go czasem dręczyć w luźniejszy dzień, oczywiście wymawiając się jedynie ochotą na dobrą kawę.
  Przysłuchiwał się ich rozmowie, jedynie uśmiechając się i przewracając oczami. No ładnie, Ian będący na utrzymaniu Axela to jak proszenie się o rozleniwienie. Kto wie, jakie dzikie rzeczy mogłyby przyjść wtedy bliźniakowi do głowy.
  Rozsiadł się wygodnie na fotelu, podciągając nogi pod siebie. W jednej chwili uśmiech zszedł z jego twarzy, zastąpiony przez zmieszanie. Chwila, chwila, w którym momencie jego brat stał się aż taki otwarty w sprawach łóżkowych? Blondyn nie był pewny, czy to alkohol przemawia przez Iana, czy jednak był to naturalny stan rzeczy, ale jakikolwiek brak reakcji ze strony Axela skłaniał go do drugiej opcji.
  — No weź, chyba nie chcesz mi powiedzieć, że wykorzystałbyś noc u mnie w innym celu niż spanie ze mną w jednym łóżku i omawianie każdego tematu jakiego się tylko da? — powiedział z udawaną urazą, zaraz potem parskając śmiechem.
  No no, czy to ten moment, kiedy powinien obruszyć się jak domowy zwierzak, który nie dostał wystarczająco dużo atencji na rzecz kogoś lub czegoś innego?
  — Skąd w ogóle wziął się pomysł na odejście z klubu i założenie kawiarni? Wiem, że wspomnieliście, że macie macie oszczędności, ale jakbyście jednak potrzebowali jakiejś pomocy, to postaram się pomóc tyle, ile mogę.
  Biedny, nieświadomy tego, że to oni prędzej mogliby wskoczyć w rolę dobrych darczyńców obdarowujących niejedną osobę w sporej potrzebie. Co prawda doskonale wiedział, że zarobki tancerzy w klubie na pewno nie imają się dolnej półki, ale prędzej czy później napływ dochodów potrafił wyczerpać oszczędności.
  — Skoro nie pracujesz, to może wyskoczymy gdzieś w przyszłym tygodniu? Znam sporo fajnych miejsc, a w ramach zachęty mogę coś postawić.
  No nie mógł być bardziej przekonujący.

  — Przykro mi, ale nie potrafię już bez niego spać.
  Niemal mu zazdrościł tego, że mógł zasypiać i budzić się obok tak ważnej dla siebie osoby, a jednocześnie naprawdę cieszył się, że poprzednie dosyć fatalne doświadczenie ostatecznie nie przeszkodziło Ianowi w znalezieniu sobie kogoś.
  — No nie wiem czy starczy nam jeden dzień do obgadywania Axela, trzeba by to rozłożyć na raty — zażartował.
  Oczywiście, że wypytywanie o Axela w jego obecności nie byłoby takie fajne, mimo że Nixon faktycznie nie zamierzał jakoś szczególnie wchodzić na jego temat. Chyba wolałby, żeby to jego brat zechciał sam powiedzieć coś więcej, niż zasypywać go gradem pytań o coś, na co mógłby nie mieć chęci odpowiadać. Jednak na razie blondyn czuł, że i tak mieliby lepsze rzeczy do obgadania w samotności.
  — Obiecuję, że jak już dojdzie do otwarcia kawiarni, to będę waszym najwierniejszym klientem.
  Oby tylko nie musiał jeździć na drugi koniec miasta, żeby dotrzymać swojej obietnicy. Mógłby mieć wtedy delikatny problem z zebraniem się w sobie i wyruszeniem, ale czego nie robiło się dla bliźniaka i dobrej dawki kofeiny z dobrymi dodatkami.
  Machnął ręką na kolejne słowa Iana. Na szczęście nie zapowiadało się na to, żeby potrzebował pomocy finansowej. Nawet gdyby w pewnym momencie usunął mu się grunt pod nogami, to miał wystarczająco dużo oszczędności, żeby przeżyć przez kilka miesięcy na dobrym poziomie.
  — Brzmi jakbyście byli naprawdę bogaci. Okradliście bank? — zaśmiał się, kompletnie nie podejrzewając, że źródło ich świnki skarbonki było poza jego jakimikolwiek domysłami.
  Krótko zerknął na Axela, gdy ten udał się do toalety, zaraz ponownie wracając spojrzeniem do Iana.
  — Może dam ci koc albo zrobię coś ciepłego do picia czy jedzenia?
  Istniało wiele sposobów na zapewnienie odrobiny ciepła drugiemu Nixonowi, ale pewnie żaden nie byłby dla niego tak dobry jak żywy, przenośny termofor w postaci Axela. Choć na pewno kilka rozwiązań sprawiłoby się lepiej niż bluza zarzucona na ramiona.
  — W Central Plazie jest dobra kawiarnia. Albo możemy iść do jakiejś super restauracji. Zależy na co będziemy mieli akurat ochotę. — Ostatnio przez pracę Ivo zaniedbywał jakość i częstotliwość posiłków, dlatego nie potrafił aktualnie określić czy za kilka dni jego żołądek przyjmie większą ilość jedzenia. — Ralpha? No pewnie. Mogę się nim zajmować, kiedy będziesz chciał. Dla mnie to żaden problem, pod warunkiem, że nie potrzebuje w nocy, aby ktoś przy nim był, bo niestety w weekendy często pracuję do późna.
  Nic dziwnego, skoro to właśnie w dni wolne ludzie masowo napływali do klubów i barów poszukiwaniu dobrej zabawy i alkoholi. A czasami nawet licząc na coś mniej legalnego.
  — W porządku. Nie przypominam sobie o żadnych kłopotach, no może poza tymi, które ma miasto, ale o tym to już raczej wiesz. Chyba moim największym kłopotem teraz jest brak możliwości wyspania się odkąd jeden z barmanów kilka dni temu złamał nogę. Szef próbuje kogoś znaleźć na zastępstwo, ale pewnie to trochę potrwa.
  Oparł się prawym łokciem o oparcie fotela, wspierając policzek o zaciśniętą dłoń. Utkwił rozleniwione spojrzenie w Ianie, mimowolnie przywołując do myśli jego wcześniejsze słowa.
  — Nie wiem czy to dobry moment, ale nurtuje mnie coś — odparł po paru sekundach milczenia. — Wcześniej, gdy mówiłeś, że muszę przestać cię okłamywać, miałeś coś konkretnego na myśli?
  Równie dobrze słowa ciemnowłosego mogły być jedynie paplaniną mocno wstawionego człowieka i niemającą nic wspólnego z jakimiś faktycznymi kłamstwami. Jednak Ivo aż nazbyt dobrze zdawał sobie sprawę z tego, że miał na swoim koncie kilka mniej chwalebnych rzeczy, które przykrywał różnymi kłamstwami.

   Zaśmiał się cicho, słysząc, jak Axel sprowadza Iana na ziemię. Cóż, bez wątpienia inni stali klienci także mieliby bardzo korzystny wpływ na utrzymanie i rozwój interesu brata oraz jego chłopaka. Mimo ogromnych chęci Ivo nie był w stanie samotnie wyrobić utarg za tłum ludzi.
  Oczywiście, że zdawał sobie sprawę z tego ile striptizerzy potrafią wyciągnąć w jedną noc. Musiałby być nadzwyczajnym ignorantem, gdyby nie wiedział o pewnych rzeczach, kiedy obracał się w środowisku nocnego życia miasta. Mimo że klub, w którym pracował, nie posiadał w swojej ofercie występów tancerzy wijących się wokół rur, to z opowieści innych ludzi mógł wyciągnąć sporo ciekawostek.
  I choć naprawdę wiedział, jak wyglądają niektóre rzeczy podczas pracy w różnych klubach, to zdecydowanie nie był przygotowany na wyznanie jakie padło z ust brata. Niebieskie oczy otworzyły się szeroko, jakby Ivo usłyszał o odkryciu nadzwyczajnego zjawiska, w którego zamieszana jest obca forma życia znajdująca się na nowo odkrytej planecie. Szok wypisany na jego twarzy jednoznacznie dowodził tego, że wiadomość zrobiła na nim nie tylko wielkie wrażenie, ale i mocno przepaliła obwody w jego mózgu. Jasne, w tym mieście nietypowe źródło dochodu było chlebem powszechnym, ale wyobrażenie sobie Iana chętnego do sypiania ludźmi za pieniądze znacznie przekraczało możliwości Ivo. No i chyba raczej nie chciał widzieć w swojej głowie takich obrazów.
  W końcu po chwili zaczął na nowo mrugać, uświadamiając sobie, że z tego wszystkiego jego ciało najwyraźniej przez moment zapomniało jak się poruszać. Wyprostował się i złożył nogi do siadu tureckiego. Odchrząknął w pięść.
  — Ja… Wybacz za reakcję, po prostu… Zaskoczyłeś mnie — przyznał, jakby nie było to nader oczywiste. — I w sumie cieszę się, że mi powiedziałeś. Wiesz, w tym sensie, że mi zaufałeś.
  Czy nie powinien odwdzięczyć się tym samym?
  Nie czuł niczego negatywnego do bliźniaka po tym wyznaniu. Czemu miałby oceniać jego sposób na zarobek, kiedy sam nie był w tym temacie taki święty?
  — Musimy kiedyś przekonać się kto z nas robi lepsze drinki. Mam nadzieję, że nie zostanę dostrzętnie pokonany, bo poważnie ucierpiałaby na tym moja duma — powiedział, śmiejąc się cicho przy ostatnim zdaniu.
  No pewnie, że Lisy prześwietlały swoich członków i to pewnie nie tylko za pomocą świetnej hakerki, choć podejrzewał, że to właśnie dzięki niej dokopywano się do większości informacji. Jednak nawet mając świadomość tego, Ivo i tak poczuł ukłucie niezadowolenia. Chyba wolałby, żeby Ian nie dowiadywał się o pewnych rzeczach w taki sposób. Ile tak naprawdę wiedział? Nawet jeśli wiele tajemnic zostało przez niego już odkrytych, to blondyn nie miał wątpliwości, że i tak powinien sam podzielić się tym co ukrywał.
  Przygryzł wewnętrzną stronę policzka, próbując odpędzić ze swojej głowy nieprzyjemne i sabotujące myśli.
  — Wiesz… Moje źródło dochodu też nie ogranicza się tylko do pracy barmana. Diluję dragami —  odparł, patrząc z niepewnością na drugiego Nixona. — Jeśli po tym, co powiedziałem, dalej chcesz być na zastępstwie w klubie, to zapytam szefa i dam ci znać do dwóch dni.
  Westchnął, nie odpowiadając od razu. Miał nadzieję, że tajemnice, które przed sobą odkryją, ostatecznie nie oddalą ich od siebie jeszcze bardziej niż wcześniej. Istniał tylko jeden sposób, aby się o tym przekonać.
  — Coś mi się wydaje, że mamy sobie trochę do opowiedzenia. Skoro mamy siebie nie okłamywać, to opowiem ci o tym, co sobie będę przypominał, no poza tym kolorem majtek na egzaminie, bo tego akurat nie pamiętam.