WSTECZ | Solstice Dance School

____─ O adrenalinie? O Boże, jestem głupi, przepraszam. ─ mówiąc, zaczął zastanawiać się nad tym, jak on utrzymuje się na tych studiach bez poprawek.
____Dobrze jednak, że domysły Chauncey’ego i jego orzeszka nerkowego zamiast mózgu się (to jak trzy nerki w organizmie, wydajnie) się nie potwierdziły, bo za nim i jego plecakiem jak w kreskówkach zostałaby tylko chmura kurzu. Narkomani byli, tak samo jak to, czym się żywili, przerażający. Nawet jeżeli nie dawali sobie w żyłę, nie mogli go zarazić żadną chorobą, ani okraść z pieniędzy na działkę, Atwater nie chciał się do nich zbliżać nawet na dwa metry. Jeszcze ktoś pomyślałby, że i on bierze. Ile razy się zdarzyło, że dostał wpierdol za to, że jego kolega z ławki zrobił coming out?
____─ To fakt. ─ przytaknął mu, unikając szczelin między płytami chodnikowymi. ─ Ale to pewnie się zmienia w zależności od tego, ile jej właściwie pijesz. Nigdy się nie interesowałem, chociaż jestem baristą, ale wącham tyle tej kawy, że rzadko kiedy chce mi się ją pić. A w sumie to czytałem, że kofeina wcale nie daje nam energii, tylko blokuje jakieś miejsce w mózgu odpowiedzialne za odczuwanie zmęczenia. W ten sposób przestajesz być znużony.
____Miał rację, że kofeina jest niebezpieczna dla człowieka w różnych dawkach. On ledwo co upił łyka i już był w stanie przebiec maraton, ale Brandon? Brandon może wypić trzy czarne kawy w ciągu dnia w przerwie między drzemkami i iść spać o 21:00. Gdzie tu sprawiedliwość?

- Nic się nie stało, że tak pomyślałeś. Może to ja wyraziłem się zbytnio nie jasno i miałeś prawo o pomyśleniu akurat o tym, a nie o czym innym. I nie mów tak, że jesteś głupi, bo to jest przykre - przez chwilę poczuł się jak swój starszy brat. Na samą myśl o tym podrapał się po karku, bo chciał być oryginalnym człowiekiem, a nie kopią swojego starszego brata.
  Skarcił się w myślach, bo  aktualnie nie chciał o tym myśleć. Chciał skupić się na rozmowie z Chaunceyem i go poznać. Krok po kroku, trzeba poznać partiami drugiego człowieka. Może ten wypad na kawę do Starbucksa coś pomoże, ale i tak rozmowa szła nawet przyjemnie, na luzie.
- Tak. Nawet  miałem przed sobą taki artykuł, ale wtedy myślałem kompletnie o czymś innym i takie sprawy mnie w ogóle nie interesowały, ale teraz z chęcią bym o tym poczytam - może tym sposobem zdobędzie ten artykuł i faktycznie go przeczyta, a jak towarzysz o tym zapomni to poszuka w internecie i przeczyta dla swojej ciekawości. - Jesteś baristą? Fajnie. To pewnie masz jakieś przywileje z tego tytułu - lekko się uśmiechnął i szedł dalej krok w krok z towarzyszem.

____Chauncey już nie ciągnął tematu kokainy zamiast adrenaliny, bo uznał, że wystarczająco się popisał swoim ilorazem inteligencji i nie musiał udowadniać Sunowi, że jest z nim jeszcze gorzej. Już całkowicie poczuł chęć mniej lub bardziej zgrabnego przejścia do innych kwestii, nawet do typowej, niezręcznej rozmowie o pogodzie, gdy ten zaczął doszukiwać winy u siebie. Boże, czemu został obdarzony takim niewyparzonym jęzorem, za który potem musiał jednorazowo przepraszać średnio dziesięć osób?
____─ No, jestem. ─ przyznał już śmielej, bo jednak robienie dobrej kawy to była rzecz, którą mógł się bez problemu chwalić. ─ Oprócz zniżki, mam jeszcze przywileje w domu. Mam w domu posadę pierwszego zaparzacza macchiato mojej mamy. ─ mówiąc, skręcił do lokalu po ich prawicy i pchnął przeszkolne drzwi, żeby wejść do środka, potem przytrzymując drzwi koledze, żeby nie walnęły go chamsko w nos.

/zt x2