WSTECZ | Wielka Sala

Przyszedł na zakończenie roku. Jak na złość informacja o tym wydarzeniu została przekazania po przez powiadomienie w telefonie. Przez pierwszą chwilę, kiedy o tym przeczytał miał największą ochotę na to nie iść i zostać w swoim pokoju w akademiku i później tylko sprawdzić, czy zdał do następnej klasy i na następny dzień pójść do sekretariatu po świadectwo. I to byłoby w porządku, ale brak obecności na ceremonii zakończenia roku szkolnego mogło sugerować niedopuszczenie do następnej klasy. To było trochę dziwne, bo w jego poprzedniej szkole tak nie było. Można było przyjść albo nie. To była decyzja ucznia.
Ubrał się najlepiej jak mógł, ale jego ubrania na nim trochę wyglądały jak na wieszaku. To mu trochę zwisało, ale jak zarobi trochę swoich pieniędzy to pójdzie do jakiegoś sklepu z ciuchami i kupi sobie coś nowego i w odpowiednim rozmiarze.
Usiadł prawie na końcu, bo rzędy przed nim były już zajęte przez innych uczniów. Rozsiadł się wygodnie na drewnianym krześle i usłuchał uważnie vice-dyrektor placówki, do której uczęszcza.

Mercury już od dłuższego czasu siedział w odpowiednim rzędzie z Saturnem po swojej prawej i Alanem po lewej. Mimo że Paige nie miał już niczego wspólnego z Riverdale, nikogo nie powinno dziwić że panicz Black postanowił zaciągnąć ze sobą swojego chłopaka w formie czysto reprezentacyjnej.
— Cały czas się zastanawiam czy aby na pewno powinienem już kończyć liceum — wymamrotał nieco niepewnie do brata. Była to jedna z trudniejszych decyzji, jakie musiał podjąć w ostatnim czasie. Koniec końców po przedyskutowaniu wszystkiego z ojcem i otrzymaniu takiej, a nie innej informacji, wydawało mu się to odpowiednie. Im wcześniej zacznie naukę, tym wcześniej przejdzie do praktyki. A jednak mimo wszystko był to na tyle duży krok w jego życiu, by nawet teraz kręcił się na miejscu, nim Alan nie wyciągnął ręki, łapiąc go za dłoń.
— Uspokój się.
Zerknął w jego stronę, momentalnie czując jak wcześniejszy stres znika bez śladu. Kiwnął nieznacznie głową i zwrócił się ponownie w stronę stojącej na scenie vice-dyrektorki.

Zerknął kątem oka w kierunku brata. Cóż, wyglądało na to że Alan miał całą sytuację pod kontrolą, co nie przeszkodziło jednak Saturnowi w wyciągnięciu własnej ręki, by położyć ją luźno na kolanie Mercury'ego. Nie odezwał się ani słowem. Był to jeden z przełomowych momentów ich życia, w którym większość decydowała o swojej przyszłości na podstawie zainteresowań. Tymczasem Saturn...
Saturn po prostu podążał za Mercurym jak cień.
Nie był w stanie samemu na nic się zdecydować tak długo, że koniec końców wybrał identyczny kierunek. Szczerze mówiąc starał się nie myśleć o tym zbyt dużo. Dopóki Kyan nie miał nic przeciwko, było w porządku. Tak sądził. Zacisnął mocniej dłoń na jego kolanie, zaraz czując oplatające je palce, choć starszy Black nadal wpatrywał się przed siebie.
Spuścił nieznacznie głowę.

Zajął jak zwykle miejsce obok Ryana, rozglądając się jednocześnie ukradkiem za Chesterem. Pewnie zaparkował gdzieś z boku, chociaż jak zawsze, Winchester zajął miejsce na wylocie, by w razie czego pozwolić mu na podjechanie do miejsca gdzie siedzieli.
Cholera to już poważnie koniec. Sam nie wiedział kiedy wszystkie te lata przeleciały mu pomiędzy palcami. Wszystko dobiegało jednak końca. Nawet jeśli już od dawna musiał się szybko usamodzielnić, nie zmieniało to fakty że poważny etap jego życia właśnie miał swój kres. Nigdy więcej nie będzie już uczniem liceum. Teraz czekał na niego jedynie uniwersytet, praca i... jedna wielka nieznana. Potarł kark dłonią zerkając w stronę Jaya. Tym razem nie będą już na jednym roku. Doskonale wiedział, że chłopak wybrał prawo. Rileya natomiast czekała robotyka. Mógł mieć jedynie nadzieję, że ich wydziały będą na tyle blisko siebie, by mógł go widywać częściej niż w samym domu. Nawet zjedzenie razem głupiego obiadu było lepsze niż nic.
Biały Wilk przesunął się nieznacznie za krzesłami muskając jego kark nosem.
Będzie dobrze.

Opuszczenie murów Riverdale nie wzbudzało w nich większych emocji. Zachowywał się dokładnie tak, jak się tego po nim spodziewano – jakby bez najmniejszego problemu potrafił postawić krok naprzód. Zdawał sobie sprawę, że kontynuowanie nauki na uniwersytecie wiązało się z pewnymi zmianami, jednak Grimshaw od samego początku był na nie przygotowany. Była to po prostu naturalna kolej rzeczy. To, że od tego momentu miał zająć się budowaniem przyszłości i to, że na sali miejsce obok niego miał zajmować ktoś inny albo – co bardziej prawdopodobne – że miało ono pozostać zupełnie puste. Nawet jeśli zdążył przyzwyczaić się do obecności Winchestera i do tego, że większość czasu spędzali razem, był w stanie w realistyczny i chłodny sposób ocenić całą tę sytuację, zdając sobie sprawę, że nie mógł przymusić Thatchera do obrania tej samej ścieżki, tak jak i on nie mógł przymusić do tego Jay'a.
Studia nie były dla niego końcem wszystkiego.
Będzie tam całe mnóstwo osób o podobnych zainteresowaniach. Skąd wiesz, że nie uzna ich za bardziej wartych uwagi?
Mimo że nieustannie starał się słuchać słów płynących z ust wicedyrektorki, upierdliwy głos w głowie sprawił, że mimowolnie zerknął z ukosa na siedzącego obok złotookiego, jakby dzięki temu był w stanie ocenić, na ile możliwy był podobny czarny scenariusz.
Wątpię.
Powróciwszy wzrokiem do przemawiającej kobiety, niby to odruchowo ułożył rękę na przedramieniu chłopaka, wolno sunąc nią aż do wierzchu jego dłoni, by spleść palce z jego palcami.

Dla niego czas w Riverdale jeszcze nie dobiegł końca. Nic dziwnego, że znajdował się tu wyłącznie dla formalności, a biorąc pod uwagę, że był nie tylko Excelsiorem, ale i przewodniczącym całej klasy, wymagano od niego tego, by świecił przykładem. Dzisiejszy dzień oznaczał dla niego rozpoczęcie wakacji, a nie martwienie się swoją dalszą przyszłością – zresztą, jakby nie patrzeć, dobrze wiedział co miało go czekać, niezależnie od tego, czy zamierzał udać się na przyszły Riverdale University czy na McGill. Na tę chwilę przysłuchiwał się jednak wicedyrektorce, czekając cierpliwie na moment odebrania świadectw i możliwość opuszczenia tych murów na kolejne dwa miesiące.
W pewnym momencie przesunął wzrokiem po sali, jakby próbował odnaleźć kogoś wzrokiem. To wrażenie nie było mylne, biorąc pod uwagę, że właśnie rozglądał się za Liamem, którego w gruncie rzeczy nie widział już od jakiegoś czasu. Biorąc pod uwagę jego przypadłości, istniała duża szansa na to, że mogło mu się pogorszyć, jednak nie bez powodu zostawił mu swój numer telefonu, choć najwidoczniej chłopak nie chciał przyjąć do wiadomości, że mógł się do niego zgłosić w sprawie lekcji. Bez sensu.

─ We were always a like time bomb ticking, and you’re so Hollywood! ─ śpiewał, odcięty od rzeczywistości słuchawkami nausznymi, gdyż najwidoczniej dyrektorski, srogi wyraz twarzy z podestu nie był dla niego i jego oślego uporu odpowiednio stanowczą reprymendą. ─ You’re always lookin’ for the next best thing, and it’s for the better so I guess best friends don’t last forever.
Aczkolwiek i ten utwór wkrótce urwał się, albowiem wszystko ma swój początek i koniec, playlisty włącznie. Zdjął więc z głowy niezbędnik krnąbrnego nastolatka, zawieszając go sobie na szyi, aby dyndał sobie przy kołnierzyku koszuli. Tak, miał tego dnia wyprasowaną koszulę, ramoneskę w zamian za podniszczoną marynarkę, czarne jeansy dla chudzielców. Wyperfumował się, wyprostował rano włosy i roztrzepał je na głowie, żeby nie wyglądać na przesadnie ułożonego, a pod słuchawkami wisiał rozwiązany krawat. Szanujmy się, nie jest ułożonym pizdusiem ze sztachetą w tyłku, jest pizdowatym Chesterem z niczym w dupie. Może dlatego wyglądał na takiego złego.
Albo to to, że podstępnie zmuszono go zapisania się na studia. Jeżeli jakakolwiek istota ludzka pomyślała o Heachthinghearnie jako o przebiegłej bestii, na pewno nie miała styczności z jego matką. To ona jest jego mentorem. Tak czy inaczej, czuł się zdradzony przez nią, faceta i tak z grubsza cały wszechświat, który nie akceptował odmowy na propozycję dorośnięcia. Chociaż nie, Chester nie ma funkcji dojrzewania. Tak mocno w głowę jeszcze się nie jebnął.
I choć nie grzeje go to za bardzo, podejmie się tych studiów. Mimo że to nie w jego stylu i nie uważa tego za niezbędne do przeżycia. Może nie całkowicie dla mamusi, może odrobinę dla siebie. I dla zrobienia na złość ojcu. Miał w sobie tyle zawiści dla tej porażki życiowej, że bardzo chętnie pierdolnąłby sobie doktorat. Ale najpierw napije się soczku, żeby trochę ochłonąć, bo jeszcze z rozpędu zostanie nowym Stephenem Hawkingiem.
Albo zaaktakuje Woolfe’ego z panem Ryanem „Jebie mnie to” Grimshawem, to też wyjście dla utrzymania równowagi w Drodze Mlecznej.
─ A co to za seksiaki-kociaki i co robią na takiej stypie?  ─ zapytał z szelmowskim uśmieszkiem, nieco ściszonym głosem.

Szczerze mówiąc gdyby mógł, pewnie nawet by się tu nie pojawił, ale co poradzić. Obowiązki wzywały nawet kogoś takiego jak Callahana. Ubrał się więc w jeden ze swoich ładniejszych garniturów, by robić dobre wrażenie zarówno na uczniach, jak i nauczycielach, nim zasiadł w odpowiednim rzędzie wraz z resztą tej bandy nieudaczników swojej klasy, wyciągając nogi przed siebie, pod krzesło jakiejś siedzącej przed nim dziewczyny.
Pojawienie się uniwersytetu nieszczególnie go interesowało, w końcu miał przed sobą jeszcze kilka lat nauki. Niemniej odnotował podobną informację. Może powinien nieco bardziej przyłożyć się do nauki, by zagwarantować sobie stypendium na przyszłość. Czy był w stanie coś podobnego osiągnąć? Raczej tak. Gdy już się przyłożył, potrafił osiągnąć zadziwiające wyniki. Niestety przez większość czasu był zbyt zmęczony pracą, by pozwolić sobie na coś podobnego. Nawet jeśli w tym roku faktycznie wypruwał z siebie flaki. Być może w końcu na coś mu się to przyda.
Rozejrzał się po sali szukając wzrokiem kogoś interesującego. Niestety Clawerich skończył szkołę już jakiś czas temu. Co za strata.

Przytuptała na zakończenie chwilkę wcześniej, by upewnić się że się nie spóźni. Zresztą przy jej wzroście spóźnianie się nie było wskazane. Wiecie jak ciężko było przepychać się pomiędzy wysokimi uczniami, którzy zupełnie przypadkowo byli w stanie posłać cię na ziemię jednym ruchem dłoni? Okropna rzecz.
Całe szczęście udało jej się zająć odpowiednie miejsce i to nawet takie niedaleko Noah. Wystarczyło tylko poprosić dziewczynę obok, by zamieniła się z nią krzesłami, gdy chłopak usiadł. Nawet zrobiła to z wyraźną ulgą wyrysowaną na twarzy. Wyglądało na to, że obecność Hathewaya zwyczajnie ją stresowała. Potrafiła to zrozumieć. Przez większość czasu miał na twarzy tę swoją minę, która po prostu odstraszała wszystko w promieniu piętnastu metrów.
Przechyliła się momentalnie w jego stronę, zarzucając rudymi włosami jak na reklamie Szanel.
— Cześć Noah — przywitała się z chłopakiem, uśmiechając wesoło. Brakowało jej tylko kocich uszek, choć rzecz jasna nie zabrakło kilkunastu kocich dodatków na całym jej ciele. Kocie kolczyki, koci pierścionek, kocia bransoletka, kocia torebka. Jedynie jej sukienka była prosta w bladym, morelowym odcieniu i nie miała absolutnie żadnych rozpraszających uwagę dodatków.
— Wow, nie wiedziałam że Riverdale otwiera własny uniwersytet — szepnęła podekscytowana. Może i nie był to jeszcze jej czas, ale sam fakt że właśnie na jej liście pojawił się kolejny wybór był dla niej wystarczającym powodem do radości. Zamachała nieznacznie stopami ubranymi w ciemno-szare balerinki, uśmiechając się wesoło w kierunku całej sali. Kto by się nie cieszył na nadchodzące wakacje!

W pewnym momencie założył nogę na nogę, żeby zmienić swoją pozycję na trochę niewygodnym krześle. Wykonał ten ruch tak, żeby osoba siedząca przed niem nie odczuła nieprzyjemnego kopnięcia w tył krzesła. To było irytujące - pewnie dla każdego człowieka - jak ktoś kopie twoje miejsce, na którym się siedzi. A jak jeszcze to ma miejsce w uroczystych miejscach na przykład ceremonia na zakończenie kolejnego roku nauki to wzrasta podwójne zirytowanie.
Co prawda usiadł w rzędzie, gdzie siedziała jego klasa, ale w ostatnim miejscu w tym przedziale. Zrobił to tak, ponieważ nikogo nie zna z swojej klasy, bo to zawalił z swojej winy i innym czynnikami i teraz nie miał zamiaru się z nikim zapoznawać. Może nadrobi to w następnym roku, żeby mieć kogoś do odrabiania zaległości na lekcjach, jakby go nie było przez parę dni albo nawet dłużej. Chciał sobie postawić przed sobą takie postanowienie, które musi zrealizować, ale na chwilę obecną nie widział tego. Żadnych postępów na przód.
Wcześniej zauważył Chestera, ale pozwolił sobie na małe zignorowanie jego obecności, bo przecież chodził do innej klasy, a w następnym roku szkolnym może się okazać, że on wychodzi z liceum i idzie w świat, a może na uniwersytet. Kto tam wie.
Nagle, nieświadomie pomyślał o Dante'ym, którego nie było na ceremonii. Oczywiście on mógł, również chodzić do innej klasy jak pozostałe dotychczas spotykane osoby. Dlaczego ciebie nie ma... przemknęło mu przez myśli ten krótki wyraz, bo na razie to była w porządku osoba, jaką spotkał i wyciągnął do niego "pomocną dłoń". I postanowił coś zdziałać po usłyszeniu o jego problemie. Teraz jego myśli krążyły wokół niego i odruchowo zaciągnął na dłonie mankiety od białej koszuli. Układając swoje ręce na powierzchni uda prawej nogi i lekko spuszczając głowę.

Przyszła na zakończeniu roku pośpiesznym krokiem, mając nadzieję że zdarzy w końcu na uroczystość. Gdy zauważyła dużą salę odetchnęła z ulgą ciężko oddychając. Spojrzała się po zgromadzonych tutaj. Nerwowo spogląda się po osobach, aż zobaczyła Chestera swojego przyjaciela wtedy pomachała radośnie do niego.
- Cześć Chester - odparła radosnym głosem do swojego przyjaciela. Miała nadzieję, że nie jest zbyt zajęty rozmową. Nie lubiła być sama i stać jak kołek dlatego miała nadzieję, że też pozna innych poza nim. W danym momencie przywitała się z resztą tu osób w jego gronie.
- Witajcie - przywitała się z lekkim uśmiechem na twarzy, mając nadzieję że nie zjedzą za pierwszym razem. Nie chciałaby wyjść na nachalną czy osobę która pcha się w jakieś znajomości.

Dante nie lubił się spóżniać na takie ważne uroczystości, ale niestety za póżno wylazł z mieszkania co jego to wkurzyło bardzo mocno. Przed wyjściem musiał posprzątać w pokoju, co gorsza porozmawiać z przybranym bratem co nie było mu na rękę. Gdy dotarł na miejsce pośpiesznie wciąż biegł żeby dotrzeć do gmachu szkoły do wielkiej sali. W końcu dotarł wtedy poprawił swój ubiór żeby dobrze prezentować się i ruszył przed siebie. Spojrzał się po wszystkich zgromadzonych, wtedy wyhaczył Kakuei'a. Spokojnie oddychał przez nos idąc w jego kierunku.
- Cześć Kakuei, wybacz za drobne spóżnienie ale wcześniej nie mogłem być tu - odpowiedział poważnym i donośnym glosem do niego. Wiedział doskonale o godzinie rozpoczęciu uroczystości ale co miał biedny Dante poradzić? Nic. Spoglądał się czy nie ma jego siostry Raven, na razie nie widzi. Czyżby ona się spóżni? Oby nie. Westchnął drapiąc się palcami swoją szyję.