WSTECZ | #2 Food trucki Mięsno-Burgerowe

No właśnie Selim, podrywanie obcych przy swoich byłych uczennicach było zwyczajnie niedopuszczalne. Gdzie się podział twój perfekcyjny nauczyciel? To że miałeś przed sobą Adonisa we własnej osobie nie miało tu absolutnie najmniejszego znaczenia. Nie mógł się jednak nie roześmiać, gdy usłyszał jego śmiech.
— Jestem nauczycielem w liceum Riverdale. Tak jak mówi panienka Amakawa, uczę rysunku... i astronomii — oprócz tego maluję graffiti na terenie całego Riverdale za odpowiednią opłatą, ale tym nie będę się chwalił.
— Skoro tak twierdzisz. Gdybyś jednak zmieniła zdani... masz na to czas dopóki nie dojdziemy do okienka. Nie proponuję czegoś podobnego zbyt często — w końcu czemu miałby płacić za innych? Powiedzmy jednak, że miał do Amakawy drobną słabość, do której rzecz jasna w życiu by się nie przyznał.
— Czym się obecnie zajmujecie? Oboje — zapytał patrząc to na jedno, to na drugie. Louisa nie znał, a Mio nie widział od dłuższego czasu. Kto wie jak potoczyło się jej życie.

Nie podrywać.  A to ci despotyczna mała pchełka. Jak dobrze, że to jednak nie Ashworth ją zmajstrował. W międzyczasie Bruce zaczął chrumkać w przy nodze ciemnowłosej, gdyż był to radar na nie tylko mięso, ale też słodycze, a Mio niewątpliwie była bardzo słodka. I też roztaczała sobą słodką woń!
─ Liceum Riverdale? Rozumiem. ─ odpowiedział chrapliwie, gdy kropki zaczęły się łączyć i zmarszczył nieco brwi. Nie to, że nie znał. Jeszcze gdy się tu osiedlał, to było Vancouver, a nazwa została zmieniona właśnie przez tę wpływową szkołę średnią. Trochę skonsternowało go połączenie artysty i fizyka, aczkolwiek nie szkalował, broń Boże. ─ Czyli Mio to uczennica i miłośniczka futrzaków, teraz wszystko się zgadza.
W sumie to było dosyć śmieszne i można powiedzieć, że miłe spotkanie na panoramie całego dnia przesiedzianego w pracy. Louis absolutnie nie miał nic przeciwko, żeby popieprzyć o głupotach z nowymi znajomymi ludźmi.
─ Mechanika samochodowa, nic ciekawego. ─ rzucił, po czym łypnął na dziewczynę. Może go czymś zaskoczy!

Była miłośniczką futrzaków. Niefutrzaków też. Łyse szczury też były fajne.
Chrumk, chrumk. Drobna dłoń wylądowała na łbie tego psiego prosiaka, który dopraszał się o atencję. Wzrok za to znowu padł na Selima.
- Pomyślę - rzuciła beztrosko. Pewnie i tak mu odmówi, choć matka by ją pewnie zdzieliła za takie zachowanie. No starsi jej coś proponowali, a ona mówiła 'nie'? Nie do pomyślenia, panie. Tak się po prostu nie robi.
Czym się zajmowała? Opierdalała się w domu, jadła truskawki podczas nauki i głaskała kota. Tylko jak to powiedzieć? Kek.
- Uczę się w domu - podrapała się po nosie. - W zasadzie muszę tylko złożyć teraz papiery na studia! - Tylko jeszcze trzeba wiedzieć, na jakie!

Przynajmniej matka Mio mogła być z niej dumna, że pewnie dziewczyna odmówiłaby też przyjęciu cukierków od obcych. Nie był jednak do końca pewien czy zrobiłaby to samo gdyby ktoś rzucił "chodź, pokażę ci szczeniaczki w piwnicy". Nie zamierzał jednak sprawdzać własnej teorii.
Rzeczywiście ciężko byłoby nie kojarzyć szkoły, biorąc pod uwagę ich szeroki zakres wpływów na wszystko dookoła. Zwłaszcza gdy nie wystarczało im zwyczajne uczenie dzieciaków i ładowali swoje pieniądze w rozwój miasta na wszelkie sposoby, nie szczędząc sobie przy tym pięknych, pozłacanych tablic "ufundowane przez liceum Riverdale".
Mechanika samochodowa wręcz przeciwnie, wydawała mu się całkiem ciekawym tematem.
— Czy to moment, w którym biorę twój numer kontaktowy na wypadek gdyby zepsuł mi się samochód? — zapytał w pełni poważnie rozważając taką opcję. Mechaników nigdy za wiele, a ten chuderlawy dzieciak z warsztatu, w którym ostatnio wymieniali mu opony, wiecznie wyglądał jakby miał się złamać podnosząc do góry sam klucz francuski.
— No proszę, masz już upatrzony jakiś konkretny kierunek? — za każdym razem, gdy musiał przeskakiwać wzrokiem z wysokiego Louisa na drobną Mio, jego mózg łapał jakąś zawiechę, jakby nie potrafił ogarnąć tak dużej różnicy w tak krótkim czasie. Rzecz jasna niczego nie dawał po sobie poznać.

Czyli jednak tylko uczennica. Chryste Panie, Louis, coś ty się taki dociekliwy zrobił? Choć właściwie to nie ty zadawałeś pytania, tyle z tego dobrego, że nie mają cię za zbyt ekstrawersyjnego typa.
─ Jeżeli tak to wygląda w tanich romansidłach, to tak. ─ zgrywał, że nie wie, jak to w tych ckliwych książkach jest przedstawiane, a prawdą było, że jeżeli przez ponad dekadę nie masz nic innego poza literaturą wypożyczaną dla ciebie przez panią klawisz, łapiesz się wszystkiego.
Oczywiście, nie działał zbyt pochopnie. Powierzenie mu numeru telefonu mogło być ryzykowne. Teraz zapisze mu kilka cyfr na kartce, a jutro zadzwonią do niego bardzo nieprzyjemni ludzie, szantażując go, być może jak tamten typ z baru. Czy profesor z liceum może współpracować z jakimś fotografem? Rzecz jasna znów na nieznane wody poniosła go paranoja, przez co wyłączył się na sekundę, póki Terra nie usiadła mu na stopie.
─ A co drodzy państwo zamawiają? Damy mogę puścić przodem. ─ zaproponował Azjatce krótko.

Oni się tu rwali, dobierali do siebie mentalnie, a Mjonsz tylko siedział przy tych biednych, ignorowanych psach i głaskał je jakby to miały być ich ostatnie pieszczoty w życiu. No, w jej pamięci pewnie tak, bo przecież wątpliwym było, że miałaby je jeszcze kiedyś spotkać. Dlatego wolała się skupić, póki mogła.
Wybór studiów? No jasne, miała listę miejsc, w które chciała celować. Była nieskończona, bo tych pomysłów było tak bardzo zero, że równie dobrze mogła iść na każdy kierunek.
- ...nie :c - westchnienie totalne. - Tak w sumie, to do tej pory myślałam nad próbą dostania się do jakiejś grupy gimnastycznej zamiast uniwersytetu, więc ciężko mi wybrać kierunek.
Głównie dlatego, że no ni w gruszę ni w śliwę jej nic nie pasowało. Jakieś studia oparte na wychowaniu fizycznym też jakoś tak średnio jej odpowiadały. Za dużo pierdzielenia.
- UwU Ja w sumie nawet nie wiem co chcę - no znając życie to nic. Pewnie weźmie tylko picie. Dlatego cofnęła się o krok, jakby pokazując, że nie trzeba jej przepuszczać.

Niestety Selim nie znał się na tanich romansidłach, więc nie był w stanie odpowiedzieć na podobne pytanie. Gdy już sięgał po jakąkolwiek literaturę, głównie skupiał się na własnych zainteresowaniach. I tak wbrew pozorom nie miał na rękach aż tyle wolnego czasu. W końcu imprezy po lekcjach nie zorganizują się same.
— W takim razie będę musiał zasięgnąć najpierw porady specjalisty — i jak powiedział tak zrobił, momentalnie wyciągając telefon by wysłać smsa do swojego najlepszego, jedynego życiowego towarzysza Kriszczyna Greja. Znał się na literaturze i romantycznych bzdetach.
"Bracie ratuj, rzuć mi jakimś tandetnym tekstem z tych swoich miłosnych wierszy, bo nie mogę niczego wymyślić i okazja mi spierdala sprzed nosa."
Send. Doskonale. Miał tylko nadzieję, że niczego akurat nie robił.
— The Butcher brzmi dobrze — stwierdził widząc potrójną porcję beconu, podwójny ser, prażoną cebulkę i kilka innych rodzajów mięsa które zwyczajnie prosiły się o spróbowanie.
— Cóż, nikt nie każe iść ci na studia od razu. Zawsze możesz zaciągnąć się gdzieś do pracy i zrobić sobie gap year. Po co masz się męczyć na czymś, co kompletnie nie będzie cię interesowało — wzruszył ramionami na podobną wizję. Bezsensowne marnowanie pieniędzy, jej czasu i przede wszystkim psychiki, gdy niepotrzebnie będzie się stresowała nudnymi egzaminami.

Łypnął na mężczyznę, widząc jak wyciąga telefon. Doktor w literaturze dla nastolatek to co najmniej dziwny sygnał, chociaż tytuł takiego profesora miałby potencjał. Specjalista d.s. Pamiętników Wampirów. Nie, żeby Ashworth obejrzał wszystkie sezony. Dupy nie urywało, ale przy czymś trzeba się odmóżdżyć.
─ Chodzą po tej planecie ludzie bez wyższego wykształcenia i żyją. ─ wtrącił się, jako że coś o nieuczeniu się miał jakąś wiedzę. Nie, żeby tym ludziom się często przelewało, aczkolwiek trzeba się w życiu umieć ustawić. ─ Chociaż papier dobrze mieć.
Co on chce właściwie wziąć? Ogarnął wzrokiem podopiecznych, przypisując sobie do nich, co chcieliby i co mogliby przede wszystkim, bowiem Louis nawet bardziej od tych srajd nie lubił wizyt u weterynarza. Zapyta się, co polecają i weźmie, jeszcze na nic złego w takiej przewoźnej gastronomii nie wpadł. Bycie niewybrednym ubrawia życie jak widać.

"Ok. Powiedz: Debora Debora, jesteś niczym zeb(o)ra, nogi piękne masz jak ogier, rozpalają w spodniach ogień. Nie ma za co."
- Właściwie, może przez ten rok wszystko sobie przemyślę - pokiwała głową, jakby na potwierdzenie słuszności słów obydwu mężczyzn.
BORZE JAKI GÓWNOPOST XDDDD

Przeczytał smsa z automatu na głos. No bo przecież ufał swojemu brotp bezgranicznie.
— Debora, Debora. Jesteś niczym... chyba cię popierdoliło Christianie Zjebelianie Greyu — warknął do własnego telefonu, odsyłając mu smsa wypełnionego wyzwiskami w pełni przekazującymi jego bezgraniczną miłość do przyjaciela. Jeśli naprawdę w taki sposób wyrywał kobiety to nie chciał wiedzieć jakim cudem faktycznie się na to nabierały.
— Przede wszystkim warto znaleźć sobie dziedzinę, w której chcesz mniej więcej działać i wyrobić sobie odpowiednie kontakty. Młoda jesteś, ładna, dasz radę — powiedział dopiero po tak długim czasie kucając, by wyciągnąć nieznacznie rękę w stronę psów z cichym cmoknięciem. Na tyle daleko od nich, by same zdecydowały czy chcą podejść, czy nie, a jednocześnie na tyle blisko by przykuć ich uwagę.

─ Daruj sobie. ─ parsknął śmiechem, unosząc rękę w razie, gdyby tamten usiłował kontynuować. Bycie podrywanym było odświeżające na swój sposób, aczkolwiek... był starym koniem, a to było miejsce publiczne. I mała dziewczynka obok.
Nie chciał specjalnie się rozwodzić na temat telefonów i dlaczego mu go nie poda i innych pierdołach, komu one do życia niezbędne. Zamiast tego wyciągnął z portfela wizytówkę warsztatu samochodowego, w którym pracował i włożył mu do ręki, nie dodając już nic słownie. Był tam oczywiście numer kontaktowy do jego przełożonego i adres, czyli wszystko, co wymagane.
─ Warto zwolnić, fuckt. ─ skomentował, łypiąc niebieskimi oczami na pannę o nazwisku, którego nawet nie próbował w głowie powtórzyć, bo już go praktycznie nie pamiętał. Sorry, Mio.
Psy jak to psy, oczywiście chętnie wystąpiły z rządku do mężczyzny, dwójka z nieco większym dystansem, zaś Terra sądząc po radosnych ruchach ciała wierzyła, że to początek wielkiej przyjaźni. Mio, Selim, Terra i piłka, ideanalny kwartet.

Przyszedł w to miejsce z.. Można powiedzieć, że z ciekawości. A pretekstem pojawienia się w kolejnym miejscu publicznym było powiadomienie na telefonie, które dostał i przeczytał o tym krótką notatkę. Zatrzymał się niedaleko food trucku z mięsnymi burgerami. Spojrzał na tablice informacyjną co serwują i na myśli, że miałby zjeść burgera z mięsem to czuł dziwny ucisk w żołądku. Skierował wzrok na napoje i akurat miał ochotę napić się coli. Lekko uśmiechnął się do siebie i później zobaczył długą kolejkę. No to sobie poczekamy pomyślał przez chwilę i zobaczył pieska, a raczej gromadkę czworonogów, ale ten jeden akurat odstawał od reszty. Podszedł z tamtym kierunku i ukucną przed psiakiem i pogłaskał po łbie mrucząc do zwierzęcia - Ale z ciebie słodziak, aż do schrupania- a następnie poczochrał go dwoma rękami po bokach, tam gdzie znajdują się łopatki.  
A tak na marginesie chłopak o białych włosach był ubrany w długie przylegające do nóg spodnie i za dużą bluzkę z krótkim rękawem, który dosięgał mu do przedramienia, a na stopach miał brudne tenisówki.

":C" - tylko tyle dostał Selim w odpowiedzi na pogardę cudownymi pomysłami Kryszczena. Jak można. Jak. Kurwa. Można. :C
Mio za to tylko nakiwała się głową na słowa tych cudnych mężczyzn i w sumie wypierdzieliła z "lokalu" z pożegnaniem, bo userka jest frajerem i nawet nie wie co napisać. I nawet nie kupiła sobie burgera.

zt, kek

— Miałem nadzieję, że podeśle mi coś lepszego — rozłożył ręce na boki w wyraźnie przepraszającym geście. Może i nie dostał jego numeru, ale wizytówkę mimo wszystko przyjął z wdzięcznością rzucając krótkie 'dzięki', nim obrócił ją dwukrotnie w rękach, zaraz wsuwając do tylnej kieszeni spodni. Żegnaj chuderlaku z warsztatu obok. Jeśli będzie miał wystarczająco szczęścia to może nawet umawiając się na wizytę ze względu na zwyczajne przeznaczenie trafi właśnie na Louisa.
Jak nie to będzie musiał po prostu regularnie rozpierdalać własny samochód, by zwiększyć szanse owego przeznaczenia, żaden problem.
Widząc jak pies wychodzi nieznacznie w jego stronę uniósł kącik ust w uśmiechu, zaraz drapiąc Terrę za uchem.
— Cześć... — przechylił się nieznacznie w bok zaglądając zwierzęciu pod brzuch — ... śliczna. Radosna z ciebie psina, co?
Wtem jednak jego nowa przyjaciółka została zagarnięta przez kogoś obcego. Ustąpił więc miejsca stając z powrotem na równe nogi.
— Amaka- — i tyle ją widział. Podrapał się po karku patrząc z nieznacznym zmieszaniem za uczennicą, która wypierdzieliła z miejsca jakby przeżywała kolejny atak na Hiroszimę.
A potem przyjrzał się kucającej osobie i westchnął ciężko.
— Macie tu jakiś szkolny zlot, panie Fuse? — zapytał kręcąc nieznacznie na boki głową. Gdzie się nie ruszy, wszędzie uczniowie. Zero szans na podryw.

- Co łączy kanapki z SubWaya i penisy?
Wyrósł totalnie znikąd. No dosłownie. Jakby nikt nie słyszał jego kroków, nie widział go w tym tłumie ludzi, ogólnie nic. Co było zabawne, biorąc pod uwagę, że trzymający się obok jego nogi Weimar wyglądał na takiego, co to by miał atencję jednak ściągać. Na razie jednak ściągał jedynie portki Skywalkera, kiedy uwiesił się na nich łapami i zaczął za nie ciągnąć. Bo tak się stęsknił za tym dziadem.
- Selim lubi oba :UUU - dokończył zagadkę jej rozwiązaniem i pacnął biednego Selima w ramię, by zaraz zlustrować jego towarzyszy. - No to która z was to Debora, panienki?