WSTECZ | [WIELKA BRYTANIA, LONDYN] Centrum i obrzeża

First topic message reminder :

Przylecieli po czterech godzinach. Poranek w Londynie był rześki i w porównaniu do moskiewskiego bardzo słoneczny i przyjemny. Kiedy wysiedli z samolotu od razu zabrał Artema na odprawę paszportową. Odesłał go do kolejki dla wszystkich oprócz Rosjan i uśmiechnął się na siłę. Taaa… Idź do lepszego sortu.
Wychodząc z lotniska zaczepili jeszcze o kantor. Garik wyciągnął amerykańskie dolary i z jakże wielkim obrzydzeniem odebrał dwa razy mniej funtów. Stanęli przy parkingu taksówek i dopiero Garik wyciągnął telefon i zadzwonił. W czasie oczekiwania na połączenie przybliżył się do Artema i pocałował go w policzek. Teraz może i nikt nic mu za to nie zrobi. Uśmiechnął się i zaraz odwrócił wzrok, skupiając się na rozmowie.
Po dwudziestu minutach pod lotnisko przyjechał jakiś Afroamerykanin. Pomachał do towarzystwa i zaprosił do auta. Za drobną (w porównaniu do innych środków transportu) opłatą dowiózł ich do jednej ze stacji metra. Stamtąd mogli robić co chcieli. Garik od razu wziął mapę i zaproponował Artemowi, by zatrzymali się w jednej z kawiarni na śniadanie.

- No to niech będzie misiaczek! - pokiwał głową.
- Nie żartuje sobie. - spoważniał, jednak za chwilę parsknął cicho śmiechem - Mhm... Mi też wystarczy to co masz~ - uśmiechnął się nonszalancko i zaraz za nim poszedł. Po drodze przyglądał się poszczególnym zwierzakom, które mijali.
- Żyrafy, lisy, foki i może... Pantery! Tak! - przytulił się do jego pleców i kawałek tak szedł.

Przez chwilę toczyli bitwę na poważne miny. Garik nie poddawał się, póki Artem nie parsknął śmiechem. Westchnął ciężko i uśmiechnął się. Co za dzieciak… Hah, nie lepszy od niego samego.
- Yhyym… Zaraz sprawdzę gdzie je znajdziemy. – nie przeszkadzało mu jak się do niego przytula, przykleja. Lubił mieć przy sobie taką przylepę.
Pierwsze co zobaczyli, było duże oczko wodne z fokami. Wypływały co chwilę nieco ponad taflę wody i obracały się brzuchami do oglądających. Urocze… Ale gdzie te miśki? Po niedługim czasie zaczął się niecierpliwić. Bardziej interesowały go reakcje towarzysza niż wyczyny fok.

Wpatrywał się z uśmiechem w foki, które cały czas jakby próbowały zwrócić na sobie ich uwagę.
- Tak bardzo cię ciągnie do tych niedźwiedzi? - zaśmiał się widząc jego znudzenie. Podszedł do niego ciągle się szczerząc i pochylił. - Ty jesteś takim trochę misiem. Rosyjsko-serbski niedźwiedź Garik... Jak to dumnie brzmi! - zachichotał i dał mu całuska. Za chwilę złapł go za dłoń i pociągnął dalej.
- To jak? Gdzie masz te swoje zwierzaczki?

Lekko zmarszczył brwi. Oczywiście, że tak. Lubi miśki… Za komentarz uniósł kącik ust w uśmiechu i dźgnął Artema w brzuch. Takie żarciki? Dał się prowadzić mimo, że szli w złym kierunku.
- Pierw te twoje pumy… Czy tam pantery. Czekaj co to miało być? Pantera, tak? Ten kotek w kropki? – wyszczerzył się i podrapał po nosie.

- Jasne... Kotek w kropki... - parsknął śmiechem i pokręcił głową. Cóż za lekceważenie panter!
Splótł ich palce razem i zaczał przeskakiwać z nogi na nogę jak mały dzieciak, którym w sumie był. Tylko, że nieco bardziej wyrośniętym...
- Tooooo... Te pantery i później niedźwiedzie, co? - wyszczerzył się spoglądając na Garika.

Pogłaskał jego dłoń kciukiem i z uśmiechem szedł za nim. Radość Artema bardzo łatwo oddziaływała na Garika i ten cudem powstrzymywał się, by zaraz nie towarzyszyć w skakaniu. Póki co obserwował chłopaka, chyba nawet z większą przyjemnością niż te zwierzęta dookoła…
- Da, da. Jeśli nic ciekawego nie będzie po drodze to ta. – skinął głową i wyciągnął mapę. – Blisko powinny być żyrafy…
Nim dotarli do miśków, zdążyli trzy razy się zgubić. Co tam, mają czas. Dla Garika najważniejsze było towarzystwo. Nigdzie się nie spieszył.
- Zastanawiam się czy powinieneś iść ze mną do klubu na spotkanie…

Artem widząc jakiekolwiek zwierzę podbiegał do wybiegu lub klatki i bacznie się mu przyglądał. Gdy dotarli do żyraf, wspiął się ja barierkę i za wszelką cenę starał się dotknąć jednej z nich. Udałoby mu się, gdyby nie jeden z pracowników, który nie wyglądał na zbyt zadowolonego.
Gdy tylko zobaczył szyld z obrazkiem niedźwiedzia zaczął ciągnąć Garika w odpowiednim kierunku.
- Dlaczego miałbym nie iść? - spojrzał na niego zdziwiony - Wydaje mi się, że jednak wolałbym mieć cię przy sobie.

Tyle radości… Widząc jak wspina się na barierki od razu wyciągnął telefon i z uśmiechem zaczął robić mu zdjęcia. Pracownik miałby być niezadowolony? A za małą łapóweczkę? Och, jak miło. Artem spokojnie mógł dźgnąć zwierzę i nie przejmować się jakimiś tam ochraniarzami…
Idąc w stronę niedźwiedzi, pociągnął chłopaka do siebie i pocałował go, równocześnie robiąc zdjęcie. Wysłał je chłopakowi i zadowolony szedł dalej.
- Trochę tylko się martwię – westchnął – Cóż, zobaczymy jak będzie. Nikt nie powinien strzelać. – ostatnie zdanie powiedział bardziej do siebie.
Były dwa gatunki niedźwiedzi. Sun i moon bear. Zdążył dostrzec wybieg otoczony kratą i już pobiegł w tamtą stronę.
- Ej! Zobacz! To on! Spójrz tylko jak on chodzi! Hahaha! Artem! Patrz! No zobacz na jego minę! Jest świetny! – śmiał się i oglądał jak niedźwiedź śmiesznie dreptał we wszystkie strony. Siadał i przez specyficzny kościec potrafił przybierać pozy podobne do tych, które robi człowiek. Gdyby tylko mógł, nie odszedłby, ale niedaleko były kolejne puchatki. Przybliżył się do krat i z rozczuloną miną zaczął przyglądać się dwóm miśkom o ogromnych uszach.
- Artem! Zobacz jakie one słodkie! Chodź, zaadoptujmy takiego. Ooooh… Taś, taś misiu!...

W drodze spojrzał na zdjęcie, które wysłał mu Garik i uśmiechnął się.
- Myślisz, że jak wyślę to zdjęcie do ojca to będzie zadowolony? Albo może pokażmy je tej twojej szefowej? - zaśmiał się i stanął przy nim. Przyglądał się to niedźwiedziom, to Garikowi i co jakiś czas wybuchał śmiechem.
- Jasne! Będziemy go trzymać u mnie w ogrodzie albo najlepiej w moim pokoju! - pokręcił głową widocznie rozbawiony i przytulił się do jego pleców.
- Myślę, że ten świetnie cię odwzorowuje! - pokazał palcem na miśka ze śmiesznymi uszami, który przechodził z jednej strony wybiegu na drugi. - Tak zdecydowanie! Gdybyś był misiaczkiem to właśnie nim!

- Nie wysyłaj mu takich rzeczy! Nie ułatwiaj mu szukania mnie – zaśmiał się – Co do mojej byłej szefowej… Mogę jej to pokazać, ale zdaje mi się, że mało będzie ją to interesowało. – skrzywił się. Przecież ani ona ani on nie czuli jakiejś specjalnej potrzeby by chociażby odezwać się do siebie. Ostatni rok jakoś przeżyli bez swojego towarzystwa i pomocy.
- Nie! U mnie na Syberii! Mam tam duży wybieg! Polubi się z psami! Mówię ci! – odwrócił do niego głowę i uśmiechnął się – Ten mnie? No co ty. Ja jestem żywym wcieleniem zacnego niedźwiedzia brunatnego. – szybko złapał go i przytulił się do jego boku.
– Koala chyba nie są miśkami… Prawda? – puścił i znowu przybliżył się do krat. – A tak przy okazji… Jak zaczniesz się tu nudzić to wiesz. Siłą mnie…

- No taaaaaak... - westchnął i pokręcił głową uśmiechając się szeroko. Gdy ten się do niego przytulił, zdążył jeszcze ucałować go w kącik ust.
- Tak, tak. Wmawiaj sobie. - zaśmiał się - Jesteś zupełnie jak taki potulny misiek, który tylko stara się wyglądać na takiego groźnego, strasznego i w ogóle! - przytaknął sobie i dalej zaczął się wgapiać w wybieg.
- Chyba nie. Nie wiem. Nigdy nie byłem dobry w takich rzeczach. - wzruszył ramionami i pokiwał głową na znak, że rozumie.
- Hmm... Jeśli już mamy się spotkać z tą twoją szefową to może powiedz mi o niej coś więcej... Chcę wiedzieć czego się mogę tam spodziewać.

Potulny misiek… W sumie? To mogłoby być wygodne, ale z jego wybuchami raczej to by nie wyszło.
- Chcesz wiedzieć… No dobrze. – westchnął ciężko. Na razie miśki, nie będziecie tego słuchać. Zabrał Artema w bardziej ustronne miejsce. O, motylarnia może być odpowiednia. W pomieszczeniu znajdowała się ławka i kwiaty przystrojone najróżniejszymi motylami. Latały swobodnie dookoła zupełnie nie przejmując się gośćmi. Garik ostrożnie, by żadnego nie zdeptać przeszedł na ławkę i usiadł na niej.
- Jak ci się tu podoba? – zapytał, rozglądając się z uśmiechem. Ten przesłodzony zapach i nasycone kolory nadawały miejscu intensywności i w pewnym sensie artyzmu.

Artem jak to Artem, oczywiście nie mógł przeżyć jednego wyjścia bez zrobienia sobie czegoś. Tym razem, gdy tylko weszli do motylarni uderzył czołem w gałąź.
- Cholerne pomieszczenia dla krasnali. - mruknął pod nosem i zaraz poszedł za mężczyzną. Usiadł obok i wyciągnął przed siebie nogi.
- Ładnie tu. Dużo roślinek, kolorów... Motyli. - stwierdził jakże błyskotliwie i uśmiechnął się śledząc wzrokiem jednego z nich. - Nie chciałeś zostać dłużej przy niedźwiedziach?

- Uważaj dzieciaku… - skrzywił się i przez chwilę przyjrzał czy wszystko z nim w porządku. Oparł się łokciami o kolana i westchnął.
- Kręciło się tam za dużo ludzi. Dobra… Chcesz coś o niej wiedzieć więc... – popatrzył w górę i zastanowił się jak zacząć.
- Była osobą, którą prosiłem o śmierć, ale zamiast tego dostałem od niej powód do życia. Dała mi mieszkanie i pieniądze. W pewnym sensie doprowadziła mnie do porządku. Służyłem jej i spełniałem jej zachcianki. Pracowałem w klubie i jeździłem z nią jako hmmm… Jakby to tak najdelikatniej… Jako ozdobny towarzysz. Mimo to dbała o mnie, nauczyła tańczyć, te wszystkie tatuaże… To też za sprawą jej sugestii. Pokazała mi niedostępne strony życia i nieco mnie w nich wysmakowała – uśmiechnął się – Zakochałem się w niej. Była taka kobieca, taka niezależna i nieosiągalna… Ech… Potrafiła mnie fizycznie ranić, a ja zawsze jej wybaczałem. Masochizm w czystej postaci. – skrzyżował ręce w łokciach i wyprostował się – Raz przesadziła, po jednym incydencie każda myśl o niej doprowadzała mnie do szału, ale później… Jak to ja, zapomniałem i wróciło co było. Hmm, wspominałem o tym, że jest nieco… Dziwna? W sensie ma coś z głową, ciekawy przypadek… - odchrząknął – Ale! W każdym razie odszedłem od niej, zacząłem działać po swojemu, odsunąłem od przestępstw i… I widzisz co jest teraz. Przeszłość jeszcze się za mną ciągnie co jest cholernie irytujące. W niedokończonych sprawach z… Nazwijmy to czarnych interesów wolę powołać się na nią. Ma informacje i kontakty. A czego możesz się po niej spodziewać? Dosłownie wszystkiego.

Słuchał spokojnie jego monologu, niekiedy spoglądając na niego ze zdziwieniem. No jasne... Dała mu powody do życia, dbała o niego i równocześnie raniła. Świetnie. Zakochałeś się w wariatce. No gratuluję.
- Czyli wnioskuje, że jeśli będzie miała kaprys to nagle wyciągnie jakiś swój pistolecik i dostanę kulkę w łeb? - wymusił uśmiech i spojrzał na mężczyznę kątem oka.