WSTECZ | Lekcja wychowania fizycznego [klasy A i B]

Kolejna piłka lecąca w jego kierunku. Kto by się spodziewał? Podjął próbę złapania jej, uśmiechając się z przekąsem do Rafaela.
— Twoja adoracja mi schlebia — rzucił, niemalże od razu odrywając jednak od niego wzrok. Jeśli mu się udało, zamachnął się z tą samą siłą, z którą normalnie rzucał piłką do kosza za trzy punkty. Bądź co bądź, już w momencie gdy Raf-Raf do niego celował, stał dość daleko od linii oddzielającej połowy.
Jego wzrok wyhaczył Volka. To właśnie w jego stronę poszybowała piłka. Celowo podkręcił ją tak, by wydawało się, że leci wprost w jego dłonie, podczas gdy w rzeczywistości miała trafić w nogi. Zobaczmy czy będzie na tyle szybki, by uskoczyć unikając zbicia, bądź zrozumie jego zamiary, by odpowiednio szybko ją złapać i nie wypuścić z dłoni. W końcu jak wiadomo, dziurawe ręce były dość powszechnym syndromem wśród ludzi, którzy nie trenowali na co dzień. Zwłaszcza, gdy się czegoś nie spodziewali, a siła włożona w rzut była odpowiednio duża.
Z wiedzą, że jest wybitnie kochany przez innych, wycofał się bardziej na tył boiska, nieustannie obserwując grę, by móc jak najszybciej reagować.

Przetarł kciukiem czubek nosa, spoglądając pewnie w kierunku Blythe'a. Nie sądził, że zbicie kapitana będzie należało do zadań łatwych, więc się nie przejmował. Nie musiał też uważać, z jaką siłą wyrzuca daną piłkę.
— Nazywaj to sobie jak chcesz - parsknął, przekręcając lekko głowę w prawą stronę.
Kiedy jednak piłka poszła w dalszy obieg, przestał się skupiać na koledze z drużyny. Automatycznie uskoczył w bok, jeszcze bardziej oddalając się od Volka. Głośny gwizd dał mu do zrozumienia, że oto kolejna osoba została wyeliminowana z jego drużyny. Skrzywił się nieznacznie. Nie lubił przegrywać. Piłkę przejął Aaron, podbiegł, rzucił i zbił Ethana.
— Dobry rzut - pochwalił, wymijając chłopaka. Kiedy piłka tylko przekroczyła linię połowy, podniósł ją i podrzucił w dłoniach.
— Tylko nie poczuj się odrzucony - posłał złośliwy uśmiech Hamalainenowi, gdy tymczasem piłka obrała sobie kierunek na rodzinkę z ich dzisiejszych zajęć - Brendę. Sam Rafael zdążył już w tym czasie odbiec do tyłu i przygotować się na rewanż ze strony przeciwnej. Zerknął jeszcze kątem oka na Dakotę, który jak na razie trzymał się całkiem nieźle. Aż ciekaw był, jak długo ten stan się utrzyma. Prychnął pod nosem, odnajdując wzrokiem piłkę.

Odsłonił cały rząd zębów w uśmiechu, puszczając oczko Rafaelowi.
— Odwdzięczę ci się po zajęciach — raczej nie było wątpliwości co mógł mieć na myśli, biorąc pod uwagę co robił przez całe życie. Nieznaczna satysfakcja pojawiła się w jego oczach, gdy kolejna osoba z przeciwnej drużyny zeszła z boiska. Niestety i oni stracili jednego z uczestników. Kląsknął językiem, dość szybko zajmując pozycję, którą uznał obecnie za odpowiednią, gdy Anubis podniósł piłkę. O dziwo tym razem nie poleciała w jego kierunku, a ku Brendzie. Nie rzucił się, by jej bronić wiedząc że:
a) Brenda powinna doskonale dać sobie radę;
b) Mógłby tak odważnym czynem narazić się na zbicie;
c) Nie złapać piłki z powodu ruchu i jedynie przysłonić jej widok, przez co sama zostałaby zbita.
Mimo to, pozostawał cały czas gotów na przejęcie piłki, jeśli postanowiłaby mu ją oddać, bądź gdyby ktoś z drużyny przeciwnej złapał ją, nie został zbity i postanowił odrzucić w jego kierunku.
— Crowley, trzymaj się plus minus na linii, dwa kroki w tył — podpowiedział taktycznie, nie odrywając wzroku od piłki. Do głowy wpadł mu jeden z pomysłów, które zamierzał wykorzystać w następnej rundzie - jeśli nie zostanie zbity rzecz jasna.

Volk leniwie ruszył na drugi koniec sali i zaczął wykonywać ćwiczenia. Był zły na siebie za to, że dał się zbić. Ale mówi się trudno, przynajmniej nie z winy Brendy. Nie chciał aby ta się cieszyła ze zwycięstwa.
Zaczął całą serię od przysiadów, uznał, że najpierw powinien ukarać nogi, które go zawiodły (chociaż to prędzej była wina jego snu, a raczej braku takowego). Wykonywał ćwiczenia dokładnie, aby czuć, że mięśnie pracują. Później zabrał się za brzuszki, co jakiś czas spoglądając na byłych towarzyszy niedoli.

Nie było najgorzej. Fuckt fucktem, Volk oberwał, więc teraz już składy były nierówne, aczkolwiek to było do zmienienia. Jakby nie było, to była różnica jednej osoby. Gdyby teraz Lightwoodowi udało się zbić Brendę, mogli to jeszcze odratować, a on nie chciał zaprzepaścić takiej szansy, zważywszy na to, że trener prezentował postawę takiego, co uwielbiał karne ćwiczenia, toteż pewnie nie będą ich jedynie wykonywać zbici, ale też przegrana drużyna. Trzeba było się postarać. Jednakże na razie piłka nie wpadała mu w łapy, więc nie rwał się za bardzo do narażania się na Hamalainena, który, póki co, wyglądał łagodnie, aczkolwiek to tylko kwestia czasu, aby zmienił się w zbijakową bestię z piłką do kosza.
Łypnął na sekundę w stronę Rafaela, mając niejasne wrażenie bycia obserwowanym, aczkolwiek gdy on zwrócił na niego uwagę, on najwidoczniej już ją skupił na piłce i Dakota postanowił również tego się trzymać, bo to najrozsądniejsze.

Jak na razie cała ta gra zapowiadała się obiecująco, ale nie zależało jej jakoś bardzo na wygranej, zwłaszcza że nie obawiała się być zbita. Co najwyżej potem będzie mogła narzekać na to, że oberwała zbyt mocno. W ogóle nie była zaskoczona tym, że przeciwna drużyna obrała sobie na początku za cel Blythe. W końcu był u nich najmocniejszym ogniwem i to właśnie jego wypadałoby pozbyć się na początku. Stąd też pochwała z jego strony dodała jej pewności, której i tak miała na chwilę obecną całkiem sporo.
Większość uwagi i tak poświęcała grze. Obserwowała bacznie piłkę i przeciwników, mając też na uwadze graczy po swojej stronie. Przecież nie chciała im zepsuć zagrania. Jak na razie mieli minimalną przewagę, ale w każdej chwili mogło się to zmienić.
Kiedy piłka poleciała w jej kierunku, od razu w jej głowie zapaliła się czerwona lampka. Mogłaby spróbować ją złapać, ale zamiast tego zdecydowała się zrobić unik. Zrobiła go w ostatniej chwili, ale piłka nie zmieniła swojego toru ruchu, więc tylko perspektywa i ocena trenera mogły zdecydować o tym, czy faktycznie oberwała, czy też nie. Dodatkowo osoby, które były za nią mogły również zostać zbite, jeśli ona nie dostała. Zdanie Brendy było oczywiste, ale co ona tam może wiedzieć. W końcu jest tylko kobietą.

Robiło się niebezpiecznie.
Skrzywił się nieznacznie, widząc że dziewczyna oberwała piłką. Wiedział jednak, że nie da już rady nic z tym zrobić, nie poświęcił jej więc, zaraz skupiając się na przejęciu piłki. Tym razem postanowił skupić się na tym, by zagrać bardziej drużynowo, zwłaszcza że na boisku zostali najtwardsi zawodnicy.
Wykonał zwrot gwiżdżąc na Crowleya, by zwrócić na siebie jego uwagę i rzucił mu piłkę, wychodząc energicznie do przodu. Skupił wzrok na Rafaelu, mimo że cały czas pozostawał w gotowości, wyraźnie postanawiając wcielić w życie swój poprzednio wymyślony plan. Podanie wróciło do niego, a ten zamachnął się bez najmniejszego zawahania nie odwracając wzroku od Anubisa.
Piłka zatoczyła łuk w jego dłoni i poleciała z olbrzymią prędkością w stronę Dakoty, ponownie lecąc bardziej w przestrzeń od jego bioder do kolan, by utrudnić mu złapanie piłki. Nagła zmiana celu była dość prostym, choć niewątpliwie problematycznym zabiegiem, jeśli Dakota wykazałby się nawet odrobiną roztargnienia. A nie od dziś wiadomo, że zwody i sztuczne zagrania były czymś, co w koszykówce stosowało się powszechnie.
Zaraz po tym wycofał się do tyłu, dając sygnał i pozostałym, by nie trzymali się zbyt blisko drugiej połówki. Docenianie przeciwnika było czymś, co musieli wbić sobie do głów, jeśli nie chcieli odpaść przez zwyczajną nieuwagę.
To tylko gra.
Ile razy słyszał podobne słowa. I ile razy nie potrafił się do nich do końca ustosunkować, z przekonaniem powtarzając, że jeśli nie potrafisz podejść poważnie do gry, nie uda ci się to i w zwykłym życiu.
Jak widać kapitan miał kilka żelaznych zasad, których trzymał się w każdej sytuacji.

— Obiecujesz? Czy tylko kusisz? - rzucił zaczepnie do Blythe'a, gdy wspomniał o odwdzięczaniu się po zajęciach. Z jednej strony lubił się z nim drażnić, wdając się w słowne potyczki, z drugiej strony rozmowa na boisku, zazwyczaj miała charakter rozpraszający przeciwnika. W przypadku kapitana znał jego możliwości, pewniej najlepiej z nich wszystkich. Wspólne treningi miały pewne plusy.
Uśmiechnął się do siebie, gdy wbrew temu, co mu się wydawało, Brenda otrzymała polecenie zrobienia serii ćwiczeń. Przyjrzał się twarzom pozostałej trójki. Ich było dwóch.
Przynajmniej chwilowo. Piłka już trafiła w ręce Hamalainena, wiedział, że to blef, gdy chłopak tak stanowczo wpatrywał mu się w oczy. Ugiął jednak kolana, jakby szykował się do odskoku. Bardziej czaił się na okazję do przejęcia piłki, gdyby ta jednak trafiła w Dakotę, choć wolałby, żeby chłopak jednak ją złapał i znów kogoś zbił. To wyrównałoby ich szanse.

Co jakiś czas spoglądał na tych, którzy zostali na boisku. Niewiele czuł, ani go nie radowało, gdy odpadł ktoś z drużyny przeciwnej, ani nie smuciło, gdy ktoś z jego. Z brzuszków przeszedł do pompek, które również robił starannie. Przedłużał to, aby po tym wszystkim się nie zanudzić. Zarejestrował, że Brenda zeszła z boiska. Nawet to nie sprawiło, że odczuł cokolwiek. Przeciągnął się leniwie i spojrzał na trenera, czekając na kolejne instrukcje.

To raczej nie było gromem z jasnego nieba. Dakota gdy tylko wyśledził, do kogo trafiła piłka, już się domyślił, że teraz on zostanie celem. Drużyna teraz składała się z dwóch osób, więc należało wyeliminować najsłabsze ogniwo, aby nie zawadzało na boisku (jakby od początku nie był tutaj najłatwiejszym do zbicia zawodnikiem), a gdyby zaistniała ewentualność, że to Lightwooda wyślą na karne ćwiczenia jako pierwszego, Lowe na pewno użyłby swoich rozmiarów, aby skakać jak pingpong w tę i w tamtę, a to było uciążliwe.
Wiedział, że nie uskoczy, bo nie było takiej możliwości. Jednakże nie widziało mu oberwanie od tak mocno wyrzuconej piłki do kosza, zatem postanowił co najmniej spróbować ją chwycić. I zrobił to na tyle bezpiecznie, że wyszorował kolanami podłogę w sali, ale złapał ją oburącz, po czym wstał, nie interesując się zadrapaniami na skórze, po czym rzucił mocno, jakby z zemsty. Aczkolwiek nie w Hamalaiena, tylko w Greena, a samemu szybko usunął się na tyły, choć był gotów do ponownego przejęcia ostrzału.

Miała nadzieję, że jednak tym razem jej się poszczęści i da radę jeszcze trochę wytrzymać na boisku. Niestety musiała pogodzić się z tym, że właśnie została zbita i na najbliższą chwilę czeka ją seria ćwiczeń. W momencie, w którym usłyszała głos trenera, cmoknęła z wyraźnym niezadowoleniem i zeszła na bok, nie osiągając się i nie przeszkadzając reszcie w dokończeniu tego prowizorycznego pojedynku.
Stanęła sobie niedaleko Volkova, na początku jedynie się przeciągając, a potem przechodząc do konkretnych ćwiczeń. Nie spieszyła się, ale też nie zwlekała, narzucając sobie całkiem spokojne tempo, dzięki któremu mogła złapać oddech choćby między brzuszkami.