WSTECZ | Mieszkanie Neala

|| Aktualny ubiór: biały t-shirt, na to rozciągnięta, czarna bluza bez zamka z nadrukiem tańczącego w trawiastej kiecce Stitcha. Dresy. Boso.

Drewniany patyczek po lodzie kiwał się w górę i w dół między zębami uwalonego na kanapie chłopaka. Neal leżąc na pięciu poduszkach z przekrzywioną głową z całą pewnością przyprawiłby o zawał niejednego fizjoterapeutę, a dorzucając do obrazu przewieszoną przez oparcie nogę stał się żywym przykładem na to, że nie wszyscy rozumieją przyszłościowe konsekwencje z kręgosłupem w roli głównej. Wydawał się jednak nie zwracać na nic uwagi; całe zainteresowanie obejmowało trzymaną w zadrapanych od pracy palcach komórkę.
Kanapa stała tam, gdzie letniego popołudnia Hewitt wniósł ją po schodach; zziajany, wściekły i spocony od czerwcowego słońca zostawił mebel na samym środku. Niby na przeczekanie. Koniec końców lokacja mu przypasowała; i tak lubił być w centrum wszystkiego.
Teraz jednak powoli docierało do niego, że niekoniecznie znajduje się na podium. Przynajmniej nie u Seana Reave'a, jedynej osoby, której spamował wiadomościami mimo niezgrabnego operowania klawiaturą i ciągle powracającego odrętwienia prawej dłoni. Ta świadomość wywoływała dziwne, irracjonalne mrowienie w mostku. Usta, zwykle ułożone w rozbawiony uśmiech pełen nieuzasadnionego rozbawienia, tym razem były zaciśnięte.
— Hej, Sean, serio mogłem umierać, wiesz? — rzucił do ekranu, wpatrując się w ostatnio wysłaną wiadomość, zanim dłoń trzymająca aparat nie uderzyła knykciami w deski podłogi. Wzrok powędrował w górę, na biały, nijaki sufit, oświetlony jedynie nocną uliczną latarnią. W chwilach tak cichych jak ta mózg sam podsuwał pytania. Czy w ogóle odczytał SMS-a? A może rzeczywiście od razu po napisaniu swojego, rzucił telefon na siedzenie pasażera i wdusił gaz do dechy?
Wizja, w której piegowaty, dobrotliwy anioł z Riverdale City Adventure Therapy przecina na pełnej prędkości przejście dla pieszych i z piskiem opon wpada w zakręt, byle tylko zdążyć na spotkanie, wydawała się co najmniej mało prawdopodobna. Ważne, że jechał. Robił, co mógł, aby się tutaj dostać; nie znając szczegółów, nie mając wytycznych. Do obcego człowieka.
O b c e g o.
Osoba trzecia od razu dostrzegłaby nienaturalny błysk w jasnych oczach Neala, gdy tylko zauważał na horyzoncie znajomą posturę; Sean działał jak ten jeden obowiązkowy składnik w reakcji chemicznej. Wystarczyło dodać w tle Reave'a, aby humor młodego Szakala zmienił się o sto osiemdziesiąt stopni. Kazało to sądzić, że znali się bardzo dobrze. Wystarczająco, by samo towarzystwo uspokajało wcześniej rozdrażnionego blondyna.
A jednak w ogóle się nie znali.
— W ogóle — powtórzył przez zaciśnięte na drewienku zęby. — W ogó...
Puk-puk-puk.
Dźwignął się gwałtownie do siadu, zarzucając ramię na oparcie i przekręcając się w kierunku drzwi. Patyczek zniknął w kącie pokoju, pstryknięty wprawionym ruchem. Przez myśl przeszło, że komórka została na podłodze, ale czy serio zamierzał wysłać dodatkową wiadomość? Wiedział właściwie czego chciał od Seana, gdy wstukał pierwszą treść, a potem bezmyślnie kliknął „wyślij”?
Jasne, że nie. Zrobił to.
Tak samo jak teraz chwytał za klamkę.
— Nie jesteś tu pierwszy raz — przywitał Seana, otwierając drzwi na tyle, by wpuścić do pokoju światło z korytarza. Uśmiech jaki zamajaczył na twarzy blondyna sięgał przymrużonych w skupieniu oczu. Przypatrywał się bez skrępowania stojącemu przed nim chłopakowi i jakby na podkreślenie swobody oparł się ramieniem o framugę, pozwalając kącikowi ust unieść się ciut wyżej. Czekał chwilę jedynie krążąc spojrzeniem po obliczu Reave'a, aż wreszcie skrzyżował ramiona na piersi i pochylił się nieco w jego kierunku; ciepły oddech owiał piegowaty policzek, choć Neal nie zdecydował się na to, aby zbliżyć się jeszcze bardziej. Zrobił to wystarczająco, aby poczuć zapach chłopaka i móc zniżyć głos, ale nie na tyle, by przekroczyć granicę dobrego smaku. — A gdybyś bał się paragrafu brudzącego twoją czystą kartotekę, miałbyś przecież dowód, że pozwoliłem ci tu wejść. Technologia to wspaniała rzecz, nie? — Zrobił pół kroku do tyłu, obracając korpus, by przepuścić Seana. Zamaszysty ruch ramieniem wskazał wnętrze mieszkania. — A skoro o tym mowa: śmiało, wchodź. Jeszcze chwila i mogę nie wytrzymać, a przecież nie będziesz mi pomagał stojąc na korytarzu.

— Twoi pacjenci — szepnął za nim bezwiednie i choć kącik ust miał uniesiony we frywolnej minie, w głosie słychać było ujmę. Pacjent. Jeden wielki katalog chorób, urojeń i odstępstw w ludzkiej postaci. Zbiór dziwactw i natręctw. Potwór. Margines. Niewiele niżej był pies sąsiada i alkoholik spod bloku. Neal nie był jednak pewny czy bardziej dotknęło go to (bądź co bądź neutralne — i trafne — określenie), czy jednak fakt, że Sean odruchowo się odsunął.
Nawet nie zdobył pierwszej bazy.
Skąd więc te beznadziejnie dobrze wyważone uniki? Naprawdę było się czego obawiać? Brzydzić? Prostując się i zapraszając go do środka, Neal zadał swojemu wygórowanemu, ale podkopanemu ego pytanie: co jest ze m n ą nie tak?
„... wystarczająco trudno byłoby wytłumaczyć to, dlaczego nie wezwałem karetki...”
Fakt.
Tu nie pomogłaby karetka.
Neal wziął cichy wdech przez nos, zamykając za sobą drzwi. Rozległ się kategoryczny dźwięk zatrzasku, jak kropka na końcu zdania. W pokoju zapanował półmrok; całkowita czerń nie zapadła tylko dzięki ulicznym latarniom, których poblask wpadał przez mleczne zasłony.
— I czym oberwałeś?
— To była... — jęknął teatralnie, dramatyzm podkreślając gwałtownym zaciśnięciem palców na materiale czarnej bluzy. Jasne włosy opadły na czoło, gdy pochylił głowę przytoczony nagłym ciężarem. Wolną dłoń oparł o ścianę, jakby stracił resztki sił i musiał się wesprzeć na czymś stabilnym. — Strzała. — Opuszki nacisnęły na włącznik. — Trafiła prosto w serce.
Wstępna powaga ustąpiła rozbawieniu; wkradło się w ton jego głosu, w źrenice oczu utkwione w twarz Seana. Wkradło się nawet w szczupłe ramiona, które drgnęły, mimo próby zachowania jakiejkolwiek powagi. Chciało mu się śmiać, miał jednak przy tym świadomość, że ten śmiech tylko by Reave'a rozzłościł. Nie znał powodu jego ciągłego spięcia. Co sprawiało, że nienawidził żartów? Że zawsze zachowywał dystans i chłodną, profesjonalna postawę opiekuna z wariatkowa? Że przychodził tylko i wyłącznie na wezwanie, które dotyczyło ciężkiego zranienia, a pozostałe propozycje zbywał milczeniem?
Żółta, mdła żarówka zamigotała jak w kiepskim horrorze, raz jeszcze nie zawodząc swojego właściciela. Odgoniła wystarczająco dużo ciemności, aby można było dostrzec uśmiech na twarzy prostującego plecy  Neala.
— Mówiłem, że tylko ty jesteś w stanie mi pomóc — dodał, robiąc pierwszy krok w kierunku ciemnowłosego. Był ciekaw. Całą swoją postawą mówił właśnie to: jestem zainteresowany. Prostota sygnałów, które wysyłał, powinna dotrzeć do każdego, a do kogoś, kto spędzał większość dnia z psycholami: wręcz musiała.
Był łatwy. Wiedział o tym. Gdyby Sean stracił teraz cierpliwość i wyzwał go od nienormalnych świrów, pewnie by mu przytaknął. W gruncie rzeczy czuł się, przynajmniej na tyle, na ile potrafił,  odpowiedzialny za dzisiejszy wieczór.
Za noc.
Miał też na tyle ogłady, by wiedzieć, że stosował nieczyste zagrywki. Pewnego dnia, z pewnością, słono za to zapłaci. Nadużywanie cudzego zaufania to jedno. Ale natarczywość? W pewnym momencie mogła zamienić się w coś niezdrowego. Obsesyjnego.
Neal westchnął.
— Kupiłem chińszczyznę — wyjaśnił, ruszając przez pomieszczenie. Gdy mijał Seana, rzucił mu długie, nieodgadnione spojrzenie. Mimo przyklejonego uśmiechu, oczy niosły powagę. — Sam sobie nie poradzę.
Chwilę później rozbrzmiał charakterystyczny dźwięk otwieranej lodówki i obijających się o siebie szklanych butelek.
Hewitt kucnął przed lodówką, sięgając po zapakowane jedzenie. Typowe żarcie na wynos w styropianowym opakowaniu.
— Mam też colę — uściślił, dźwigając się do pionu. — I coś mocniejszego, jeżeli nie jesteś tak grzeczny, na jakiego się kreujesz.
Pauza, podczas której Neal walczył z czymś, co atakowało jego umysł, trwała raptem pięć sekund. Dla Hewitta była wiecznością pełną brzęczenia w skroniach. Równie dobrze mógł podłożyć głowę pod maszynę do szycia.
— Bez obaw. — Uniósł nadgarstek, przez który przewiesił siatkę z zamówieniem. Danie z całą pewnością było co najmniej chłodne, jednak Neal zdawał się w ogóle nie zwracać na to uwagi. Zatrzasnął drzwiczki lodówki, wypuszczając nagle powietrze przez zęby. — Zapłacę. 100 dolarów, racja? — I zanim zdążył dostać odpowiedź, dodał ironiczne: Zadrasnąć się nożem, żeby wszystko działało pod twoje dyktando?
Coś w jego głosie kazało sądzić, że był zdolny do tego o czym mówił. Zresztą...
Widziałeś kartotekę. Jasne, że tak. Każdy by spojrzał z ciekawości, nie? Wiesz zatem, że to zrobię.
W chwili obecnej zrobię wszystko, żeby...
Machnął ręką; ciężko stwierdzić czy po to, aby rozwiać myśli w głowie, czy w ramach zamknięcia tematu.
— Siadaj, wyglądasz fatalnie.
Pewnie wyglądałby lepiej, gdyby nie nocna pobudka, Neal.
Wiem.
Wiem, ale...
— Zjedz coś, a potem możesz się zdrzemnąć. Albo zjeżdżać stąd w podskokach. — Zaszeleściła reklamówka, którą Neal położył na blacie niskiego stolika. Drewno było przesadnie obdrapane, a wyjaśnienia pojawiły się szybciej, niż ktokolwiek postanowiłby o nie zapytać:
— Miałem kiedyś psa, ale — jak pewnie się domyślasz — miał mniej empatii niż ty. Uciekł jeszcze przed kolacją.
Żałosna zagrywka.
Zamknij się.
Wjeżdżasz mu na ambicje.
Płacę mu jak dziwce za każde pięć minut. Tyle zniesie.
Czyżby?
Tak.
Więc skąd to zdenerwowanie?
Neal przeklął w duchu, czując jak luźno zwieszone, pokryte strupami palce zaciskają się w pięść.
Prawda bywała irytująca.
Mógł chociaż zamknąć drzwi na klucz.

Już teraz był pewien, że cały dzień spędzony w skwarnym słońcu przy przerzucaniu worów z cementem nie wyczerpał go tak jak te kilka minut w towarzystwie Seana Reave'a. Bił się ze swoimi myślami, na poły gotowy dalej odgrywać urządzone przedstawienie, na poły wyczerpany brakiem rezultatów; dobrych i złych. Niecierpliwa część osobowości pragnęła zapędzić Seana w ciasny róg; w miejsce tak straszne, że ten zacznie atakować tylko po to, aby się obronić. Warknie, że to wszystko bez sensu i ma się do niego nie zbliżać. Nie dzwonić. Znaleźć sobie innego lekarza. Inny azyl. Brutalna prawda zdawała się w tej chwili lepsza niż spokój i wciąż niekonkretne sygnały.
Wodzisz mnie za nos, dzieciaku? Tylko dlatego, że spotkaliśmy się w białych korytarzach, otoczeni kretynami?
— Nie zrozum mnie źle...
Uśmiech majaczący na ustach Neala stężał. „Nie zrozum mnie źle” zawsze stosowano na tej samej zasadzie co „z całym szacunkiem”. Więc z rozmachu rozumiało się źle; i nie było żadnego szacunku. I choć Hewitt wiedział do czego to wszystko dąży, zachowywał się, jakby wlatywało mu jednym uchem, a wylatywało drugim, nie napotykając żadnej bariery w postaci mózgu.
Po prostu, jakby nigdy nic, zabrał się za rozpakowywanie zamówienia, wykładając na zagracony blat styropianowe opakowania z mocno letnim daniem. Przemilczał dziewczynę i zły numer. Przemilczał większość rzeczy, aż nie padło kategoryczne: nie jestem głodny, na co zareagował uniesieniem brwi. Wprawdzie nie zamierzał naciskać, ale przyjęcie jednej odmowy stanowiło wyzwanie. A dwóch? Im dalej brnęli w tę rozmowę, tym więcej dystansu odczuwał — nawet jeżeli stali obok siebie wystarczająco blisko, by nie zmieścił się pomiędzy żaden fizyczny mur.
— Cola wystarczy.
— Cola idealnie współgra z kiepskim żarciem na wynos — rzucił bezwiednie, obracając się w kierunku lodówki. Starczyło raptem pięć kroków, by znaleźć się z powrotem przy wątpliwym jej asortymencie. — Niektóre rzeczy działają dobrze tylko w duecie.
Uderzenie drzwiczek omal nie zagłuszyło głosu Reave'a, choć Neal podświadomie wyczuwał, co zaraz nastąpi. Odmowa. Oczywiście. Nie weźmie stu dolców za nic.
Koniec.
Kropka.
Wymowne westchnięcie. Przewrócenie oczami. I uśmiech.
Uśmiech był zawsze obowiązkowy.
— Sean, proszę cię. Weźmiesz sto dolców za dotrzymanie mi towarzystwa, bo jako opiekun w świrowie wiesz bardzo dobrze, że to samotność jest najczęstszą przyczyną urojeń, samobójstw i złego samopoczucia — lekki ton; tego użył podczas wymiany schorzeń, przez które ludzie tracili grunt pod nogami. W zgraniu z rozweseleniem tlącym się na dnie szarawych tęczówek, prezentował się co najmniej nieodpowiednio, choć trzeba przyznać, że łatwo można było wyczuć jakiś zgrzyt.
Poza tym, stawiając napój i dwie szklanki na stoliku, nie patrzył Seanowi w oczy. Zaraz potem bezceremonialnie odrzucił stertę ubrań i papierów z miejsca tuż przy fotelu, na którym przysiadł ciemnowłosy. Fakt, że nie zdecydował się zająć kanapy był wymowny, ale Neal raz jeszcze udowodnił, że na pewne sygnały jest ślepy i głuchy. Bez ujmy na honorze złapał w palce jedną z poduch i cisnął ją na gołe deski. Siadając, otwierał już jedno z dwóch opakowań z jedzeniem z wrodzoną naturalnością.
— … chcę, żeby po prostu uszanowano moją pracę i mój czas.
— Szanuję twój czas i pracę, Sean — przytaknął, celując w chłopaka parą zabrudzonych sosem pałeczek. Między dwoma smukłymi drewienkami tkwił tłusty kawałek kurczaka, który szybko zniknął za zębami blondyna. Z pełną buzią, sięgnął po kolejną porcję, nurzając ryż w czymś, co prawdopodobnie było grzybkami, ale w praktyce mogło być wszystkim. Jeszcze zanim dobrze przełknął, uniósł ramiona i opuścił je w obojętnym wyrazie, tylko po to, by odjąć następnym słowom ckliwości. — Szanuję też swój czas i właśnie dlatego zadzwoniłem po ciebie. Inni tylko by mi go zmarnowali.
Patrzył nieprzerwanie w swoje danie, zastanawiając się nad czymś albo gorzej: specjalnie przedłużając ciszę. Do wnętrza kawalerki dobijały się jedynie odgłosy z zewnątrz. Ulice nocą rządziły się swoimi prawami; szumiał wiatr, potrząsając koronami pojedynczych drzewek; stukały obcasy spieszącej się do domu, podchmielonej kobiety; syknął jakiś kot, od razu przywołując obraz wygiętego w łuk grzbietu.
Przez jezdnię przetoczył się wolno jakiś pojazd; Neal akurat przeżuwał kęs mięsa, nagle zdając sobie sprawę, że patrzy w stronę okna, choć zaciągnięte zasłony nie umożliwiały wyjrzenia na to, co znajduje się po drugiej stronie szyby. Z rozmyślań wyrwał go dopiero Sean.
Odgłos tykania postawionego na mikrofali zegarka wydawał się idealnie współgrać z podjętą decyzją. Żółtawy blask gołej żarówki odbił się w źrenicach Hewitta, kiedy ten wyprostował się w ramionach i zerknął nieufnie na ciemnowłosego. Pół godziny.
— Serio? — podejrzliwość w tonie nie była tym razem udawana. Pałeczki zamarły tuż nad porcją, a powieki blondyna przymrużyły się, jakby podobny zabieg umożliwił dostrzeżenie prawdziwych intencji. — I ani minuty mniej, tak?
Zaraz jednak parsknął wspierając kant żuchwy o dłoń.
— Kolacji z psa? Nie. To niski stolik. A szczeniaki są... — poruszył nadgarstkiem wolnej ręki szukając dobrego określenia — ... nachalne. Wchodził gdzie chciał, drapał i gryzł. Ale lubiłem gnojka. Miał iskrę życia, a to coraz rzadsze w Riverdale. To miasto zabija wolę przetrwania. — Przestał jeść, zapominając najwyraźniej o głównej idei spotkania. Siedząc na ziemi znajdował się niżej niż Sean, ale z jakichś powodów nie było to tak uwłaczające. Może hierarchia była tu oczywista. — Ale dość o moim psie. Porozmawiajmy o tobie. Czemu nie dołączysz do Szakali? Miałbyś łatwiejszy wgląd w nasze poczynania, to i kasy wpadłoby więcej.
„A poza tym” — słychać było niewypowiedziane zdanie. „Mielibyśmy więcej niż pół godziny”.

— Cóż, dobra. Przynajmniej nakarmię twój samochód, skoro ciebie nie da rady. — Wzruszył raz jeszcze barkami, zanurzając krańce pałeczek w coraz większej brei jedzenia. Dłubał przyborami w ryżu i sosie, w grzybkach i kawałkach kurczaka; zamiast zjadać to, co wpierw tak ochoczo polecał, zaczął się tym bawić jak dzieciak, który stracił cały apetyt, bo usłyszał, że tak, musi iść do szkoły i koniec basta. Nie wyglądało na to, aby kwestia pieniędzy była dla niego problematyczna. Właściwie mówił tak, jakby kasa wylatywała mu strumieniem z każdej szuflady mieszkania, choć bez dwóch zdań ciężko byłoby uwierzyć w taki finansowy fart, patrząc na to, jak urządzona była jego mikroskopijna kawalerka. Gołe ściany dawniej nosiły ślady świeżej, białej farby, ale dziś były miejscami zabrudzone, w jednym z kątów pojawiły się zacieki, a na powierzchni, na której powieszono tarczę do rzutek, znalazłoby się parę dodatkowych dziur, zapewne będących efektem licznych chybień znudzonego grą chłopaka. To wszystko w towarzystwie starych, niepasujących do siebie mebli, stert porzuconych na podłodze ubrań, skrzypiących desek i nieszczelnego okna z widokiem na paskudną, szarą, betonową dzielnicę — całość mówiła zwyczajnie sama za siebie. Stwierdzić, że „klepie biedę” byłoby sporym niedomówieniem. A mimo tego nie zająknął się, gdy w grę wchodziło sto dolarów.
Otwierał już usta, prawdopodobnie chcąc powiedzieć coś jeszcze — może dalej naciskać, a może planował zmienić temat na zupełnie neutralny — ale w tej samej chwili ciszę przerwał Sean. Jego słowa zadziałały jak uderzenie między łopatki; Hewitt uniósł wzrok znad zimnej porcji i skierował go prosto na twarz siedzącego na fotelu ciemnowłosego.
— Wszystko jest okej — wtrącił się, nagle czując, jak kąciki ust robią się zbyt ciężkie. „Jest okej” było kolejnym wygórowanym określeniem na to, co działo się w jego życiu, ale z drugiej strony... miał prawo narzekać? W porównaniu z tym, czego doświadczał podczas mozolnych dni spędzanych w ośrodku resocjalizacji kretynów, obecna sytuacja jawiła mu się jako sielanka. Miał dach nad głową, żarcie, którym opychał się do zarzygania zlewu, prąd i historie o psie, który powinien być tuż przy nim jako obraz najwierniejszej człowiekowi istoty... a pozostał jedynie śladami po pazurach i zębach na blacie niskiego, taniego stolika. Może poza psem, reszta była idealna.
Wargi Neala znów jednak drgnęły, ale ostatecznie wsparł się stabilniej na wierzchu dłoni i zacisnął usta. Przez gardło dobijały się głupie zapewnienia; teksty, których niejednokrotnie wysłuchiwał z ekranu telewizora. Wrzeszczał wtedy zirytowany albo rzucał miskami z popcornem prosto w telenowelowskie postacie, życząc im rychłej śmierci i raka odbytu... a teraz sam najchętniej użyczyłby gadki w tym stylu mając nadzieję, że zadziała lepiej niż żarty i swawola, na którą zazwyczaj sobie pozwalał.
Właściwie teraz też miał na to ochotę.
Powstrzymywało go tylko to, że była druga w nocy, a Sean, mimo wyraźnego zmęczenia, pofatygował się przez pół miasta, aby usiąść przed żarciem, którego nawet nie tknie.
— A czemu uważasz, że ja go nie zmarnuję?
— To proste — padło od razu, jakby naprawdę zakładał, że nie ma łatwiejszej rzeczy niż udzielenie odpowiedzi na to pytanie. Blondyn odłożył pałeczki na brzeg pojemnika i przesunął palcami po swoich włosach, starając się odgarnąć wijące się pasma z czoła. — Przyjechałeś tu wiedząc, że łżę. Inni nie przyjeżdżali. — Wyprostował się nieco, wreszcie odrywając policzek od ścierpniętej dłoni. Wsparł się łokciem o blat stolika; niebezpiecznie blisko opakowania z jedzeniem, ale najwidoczniej nie zarejestrował, że jakiś gwałtowniejszy ruch może skończyć się freskiem z chińszczyzny na spranym dywanie. — Może wcale nie jesteśmy tak różni, jak się wydaje — rzucenie tak światłej myśli skradzionej filozofom nie pasowało do niego ni cholery, jednak w tym momencie zdawał się nazbyt poważny. Zmierzwione przez dłoń włosy nadały jego osobowości buntowniczego, trochę nieokrzesanego charakteru; prawie jakby dopiero wstał i jeszcze nie panował nad tym co i w jaki sposób mówi. Było w tym coś równie chaotycznego, jak beznadziejnie bezbronnego.
Prawie jak ich rozmowa.
— Co się stało z psem? — powtórzył za nim jak ktoś, kto dopiero zorientował się, że jako jedyny może wyjaśnić okoliczności całej akcji. — Nie wiem. Zwiał, kiedy zrobiło się gorąco. Ktoś strzelał, a ten głupi kundel zerwał się ze smyczy i spierdolił z podkulonym ogonem. Przecież psy biegają szybciej, kiedy... — zamarł; na sekundę. Może pół. — Kiedy sądzisz, że strzelają do ciebie — dokończył gładko, pokazując zęby w uśmiechu.
Nie powiesz mu, co było przyczyną?
Nie.
— Potem już go nie znalazłem. Chyba i tak za mną nie przepadał. Mówiłem już: miał mniej empatii niż ty. Nie wróci tylko dlatego, że ktoś go o to poprosi symulując atak serca i trzecie stadium nowotworu mózgu. Może zresztą dobrze się stało, bo sukinsyn prawie zeżarł mi stół. Jak miałbym wtedy przyjmować gości? — Wyrzut nijak pasował do otoczenia; myśl, że Neal miałby zapraszać tu swoich przyjaciół była równie nieprawdopodobna jak wizja, że w ogóle jakichś miał.
Nie wyglądał jednak na przejętego; nawet teraz, mimo tykającego zegara i pełnej świadomości, że siedzący w fotelu chłopak równie dobrze mógł zostać uprowadzony (i czułby się pewnie identycznie jak obecnie), zdawał się w pełni wyluzowany. Niemal rozweselony.
Ludzie na imprezach nie byli równie radośni i chętni na dalsze dysputy.
— Śpisz spokojnie? — podchwycił od razu, unosząc brew w wymownym geście. — Nie wyglądasz na wyspanego. A to tylko ja. W międzyczasie mógłbyś mieć kilka następnych alarmów... i pewnie na większość z nich byś odpowiedział. Nie wiem czy kojarzysz, ale jest coś tak wymyślnego, jak rozrywka. Zabawa. Relaks. Trochę mniej spięcia, a trochę więcej pierdolnięcia. Życie prywatne. Obił ci się o uszy ten termin? Bo jeśli nie... Sean, czuję się w obowiązku... będę wręcz zaszczycony. Możemy zacząć od jutra.

Może lepiej, że nie drążono tematu? Zapytany wybuchnąłby śmiechem i pokręcił głową. Albo tylko się uśmiechnął, bo niczyjej uwadze nie mogło ujść, że Neal był kiepski w kwestii wyjaśnień, a jego reakcje mówiły więcej niż słowa kiedykolwiek będą w stanie. O ile w ogóle cokolwiek mówiły. Miał cząstkę artystycznej duszy, ale ta dusza napotykała mur; ścianę będącą jak zakłócenia na czystej linii komunikacyjnej. Jakby mimo prostych przekazów trwała burza zrywająca łącze, przez co do odbiorcy docierały tylko strzępki informacji — te, nie zawsze jasne, gesty i miny Hewitta.
Dlatego rozmowa toczyła się własnym, leniwym — i spiętym — rytmem, zegar w kącie pomieszczenia tykał irytująco, a oni, pomimo tego, że siedzieli blisko siebie, bez świadków i natrętnych spojrzeń, nie potrafili się do końca uzewnętrznić. A jednak Neal sądził, że nie marnowali czasu.
I nie umiałby tego wyjaśnić inaczej niż: po prostu tak jest. Po prostu.
Chociaż nie pomagały przy tym natręctwa, próbujące nadepnąć na odcisk wystarczająco mocno, aby się poddał tu i teraz. „Sean zaraz wstanie i wyjdzie. Minie pół godziny, a wy nie zrobicie nic” — raz za razem, jak wkurwiająca mantra, odbijało się w głowie Hewitta, który przechylił lekko głowę, przypatrując się nieruchomo twarzy Reave'a. Z równą intensywnością malarze porównują szczegóły między obrazem a pierwowzorem; fotografowie szukają odpowiedniego nachylenia, by ująć prostotę chwili; a rzeźbiarze starają się dopatrzyć choćby najmniejszego załamania cieni, byle nie zniszczyć realności tworzonego dzieła.
Zdawało się, że zamrugał dopiero, kiedy padło pytanie.
„Z kimś jeszcze się kontaktowałeś?”
— Nie — zaprzeczył zgodnie z prawdą. Nie wcelował w logikę Seana? Nie dawał rady przekazać mu tego, co chciał, a czego nie potrafił przez wydumane ego? Naprawdę zakłócenia na linii były zbyt intensywne? — Już nie. — Miał ochotę dodać więcej; nakreślić scenariusz. Wstać, znikąd wyciągnąć ogromną tablicę korkową, a potem metodą na pinezki, zdjęcia, kadry z życia i nici, spróbować rozjaśnić sytuację. Ale po co? Ledwo zdążył nabrać tchu, kiedy w pomieszczeniu poczuł ciężką atmosferę, jakby głos Seana nie był cierpliwy, tylko wyładowany elektrycznymi spięciami.
— Dobrze wiesz, że...
Wzruszył barkami, dopełniając obraz dziecka, któremu trzeba coś wyjaśnić wbrew pokrętnej argumentacji samego zainteresowanego. Nie docierało. Sean mógłby nawet naciskać, ale natychmiast pojawiała się wtedy bariera arogancji i pewności co do swoich zamiarów. Neal udowadniał tym, że podjął decyzję. Nie liczyła się jej słuszność; liczył się cel, który upatrzył w oddali.
Chciał nagrodę i otrzyma nagrodę — miał co do tego sto procent jasności, ale skłamałby, gdyby powiedział, że nie ma momentów, w których się waha. Jeden właśnie nastąpił. W czaszce tłukło się od chmary napływających kontrataków; pełno głupich żartów prowadzących w ślepy zaułek... ale słowo przyjaciel zacisnęło mu zęby. Miał tylko nadzieję, że lekkie drgnięcie ramion i napięcie mięśni szczęk nie było widoczne z perspektywy osoby trzeciej.
„Może wcale się tak bardzo od siebie nie różnimy” — rozbrzmiał w tyle głowy głos. Jego własny.
Z tą różnicą, że teraz nabrał szyderstwa.
Zanim Neal zdążył się pozbierać, nadszedł drugi policzek.
— Nie rozumiem też, po co ci towarzystwo kogoś, kogo uważasz za frajera bez znajomości.
Jezu Chryste.
Sadysta.
— Nie-
Zmarszczył brwi, nagle urywając w połowie. „Nie”... co? „Nie sądzę tak”? „Nie to miałem na myśli”? Uśmiech, stale utrzymujący się na twarzy, zniknął. Z podobną łatwością zmazywało się zapis z butelkowozielonej tablicy lekcyjnej; jeden ruch, jedno zdanie, i nie było śladu po całości. Hewitt nie rozumiał co robił źle. Był — jak mu się wydawało — przyjazny. Niegroźny. Kilka telefonów, wiadomości w losowych momentach; propozycje spotkań. Co więc szło nie tak?
A może wrogość była w Seanie od zawsze, tylko ogłupiały prochami i nudą nie dostrzegł tego w ośrodku?
— Posłuchaj — zaczął poważnie, ale znów przerwał. Miał wrażenie, że sam zaczyna zadawać sobie pytanie, czego właściwie od niego chciał. „Jesteś jak pies ogrodnika” — naciskał umysł. „Przez takie akcje wylądowałeś po gębę w gównie. Zawsze na środku planu filmowego; zawsze w blasku reflektorów. Zawsze nie tam, gdzie trzeba, bo to nie twoja kurewska rola, więc po co się wpierdalasz?”. Pokręcił głową, czując jak szorstkie kosmyki ulegają pod naporem palców. Dłoń przesunęła wzdłuż włosów, starając się tym jednym ruchem dodać Hewittowi dwie sekundy.
„... kogo uważasz za frajera bez znajomości”.
Za f r a j e r a.
Nie wmuszaj we mnie słów, których nie powiedziałem. Po prostu...
— Po prostu zawsze jesteś zapracowany — wyrzucił wreszcie, nie kryjąc obrażonego tonu; w głos wkradło się typowe, nastoletnie zmęczenie kłótnią. Mała furia, będąca łatwopalnym obiektem przysuniętym prosto pod zapalniczkę ujętą przez rękę Reave'a. Stało się jasne, że następne słowa — reakcje — i postawa przechylą szalę. Neal krążył rozbieganym wzrokiem po zagraconym blacie; widział wycinki z gazet, które przeglądał; tytuły dotyczące następnych posiedzeń sądowych i morderstw. Dostrzegał zamazane zdjęcia potencjalnych oskarżonych; widział ludzi, do których każdy czuł niesmak, a których podobizny znajdowały się wszędzie w jego pokoju. Część rozrzucona wachlarzem kartek na stoliku przy którym jadał; reszta w szufladach, na komodzie, blisko telewizora, na drzwiczkach lodówki. Jak biuro obsesyjnego detektywa, któremu nikt od dawna nie wierzy. Spojrzenie zatrzymało się jednak ostatecznie na szklance z gazowanym napojem, jakby dopiero teraz zreflektował się, że nie obsłużył gościa wystarczająco dobrze; powinien sam mu nalać tej cholernej coli.
— Nie twierdzę, że nie masz znajomych. Twierdzę, że tak zajmuje cię ta dupna robota, że nie możesz wyłuskać nawet kurewskiej godziny, żeby zeżreć żarcie u kogoś, kogo nie potrafisz dobrze spławić. Nagle okazuje się, że jeśli nie zdycham gdzieś w rynsztoku i nie możesz załatać mi dziury wielkości krateru w Derweze, to jesteś rozczarowany. Może nawet wkurzony. Bo zera na koncie bankowym się nie zgadzają, a ty musiałeś stanąć przed życiowym wyborem: albo przyjedziesz na trzy sekundy i sprawdzisz, czy ten dziwny typ od agonii w zaułkach tym razem nie blefuje (bo jeżeli nie to sypnie groszem), albo wyśpisz się do pracy, w której od rana do wieczora podcierasz zaślinionych debilów z demencją. Na zmianę z przytakiwaniem wszystkim obłapiającym cię seksualnym panienkom, które bez kaftana bezpieczeństwa dawno pokazałyby ci, dlaczego nie każdy powinien opuszczać budynki z białymi korytarzami. Chcesz forsy, wszyscy o tym wiedzą. A jednak nie weźmiesz kasy, bo „masz zasady”. Na chuj te zasady? Co ci takiego dały? Odbębniasz zmianę za zmianą za psie pieniądze, choć mniejszym nakładem energii mógłbyś zarobić tyle samo. Zyskałbyś czas i spokój, a fundusze by nie ucierpiały. Ale nie. Z jakiegoś powodu uczepiłeś się tej swojej fuchy. Z jakiego, no? — zapytał spokojnie, choć na dnie jasnych oczu szalało piekło. — A teraz jeszcze to całe kręcenie się wokół ludzi z gangów, którzy strzelają do siebie nawzajem częściej z nudy niż powodu. Bo kasa. Kasa. Kasa. Kasa. Po co ci jej tyle, że zaharowujesz się jak dziki wół? Chcesz się wynieść z tego wygwizdowa czy co? Ale jeżeli tak, to skąd moralność, która zabrania ci przyjęcia stu dolców, które i tak przepierdolę na cholera-wie-co? I to mnie się nie rozumie, to nie ty jesteś świrem — warknął z naciskiem na ostatnie określenie, nagle opadając w tył.
Plecy uderzyły w nagie deski, kiedy Neal trafił na podłogę, przesuwając palcami po twarzy. Dźwięk jaki przy tym wydał z gardła mógł być równie dobrze jękiem i pomrukiem; rozcierając oczy, nos i usta, wyglądał jak ktoś, kto nie potrafi ogarnąć rzeczywistości.
I nie byłoby to takie dalekie od prawdy.
„Czego od niego, kurwa, chcesz?” — te pytania padały z każdej strony, a on w najlepszej wersji mógł jedynie wzruszyć barkami. Nie wiedział. Chciał z nim zjeść tanie żarcie kupione blisko stacji metra, a potem nakurwować na to, że uliczne latarnie mrugają jak kiepska w podrywie dziwka i nie da się normalnie tu siedzieć. Chciał pogadać o teoriach dotyczących tożsamości Zodiaka i nie czuć się jak przy rozmowie z Caroline Thomson, psycholog z Riverdale City Adventure Therapy, patrzącej na niego z dobrotliwym uśmiechem, a przy tym zapisującej kolejne schorzenia i prawdopodobne natręctwa w bogatej karcie chorób. Chciał nigdy nie usłyszeć, że Sean Reave przyjechał tu tylko ze względu na zlecenie, choć było to równie oczywiste i niepowstrzymane co postępujące po sobie pory roku.
Chciał raz jeden-
Odetchnął głęboko i głośno, z rozdrażnionym stęknięciem opuszczając gwałtownie ręce na klatkę piersiową i brzuch. Tania bluza z bajkowym motywem w pokrętny sposób musiała do niego pasować: równie dobrze mógł tak zareagować dzieciak, który zorientował się, że nie dostanie upragnionej zabawki już teraz, tylko co najwyżej po skoszeniu trawnika.
— Pojutrze brzmi dobrze — powiedział nagle, wpatrując się zaczerwienionymi od tarcia oczami w sufit. Na pochyłej powierzchni widać było brudny rozbryzg i Neal uśmiechnął się na wspomnienie okoliczności w jakich powstał ślad; podczas jednego z sylwestrów, kiedy nawalony w sztok łaził po pokoju i odliczał razem z telewizyjnymi reprezentantami, postanowił wspaniałomyślnie otworzyć szampana nożem. Samo poruszanie się po mieszkaniu stanowiło spore wyzwanie, a fakt, że przy każdym chwiejnym kroku wstrząsał nabuzowanym od gazu napojem, tylko pomógł w późniejszym bałaganie.
„Robisz wieczny syf. Pojutrze będzie tak samo”.
— Tak, pojutrze będzie idealne. Chociaż mnie wkurzyłeś — zaznaczył, wypuszczając powietrze z płuc. Dłoń leżąca luźno na klatce piersiowej znalazła się nagle trzy centymetry niżej. — W dodatku wymyślasz sobie przyjaciół.

— No a czemu zakładasz, że powinienem dzwonić do innych? — odrzucił na odczepnego, panując jednak nad formą wydźwięku. Nadał pytaniu żartobliwy ton; podobny do tego, którego użył Sean, choć w rzeczywistości wewnątrz Neala zaczynało się gotować. Nie rozumiał ani metafory z dwójkami, ani w ogóle słowa „generalizować”, ale bardziej od tego nie pojmował potrzeby Reave'a, by drążyć temat do upadłego. Wszystko, co wcześniej zostało powiedziane, wydawało się Hewittowi proste i wystarczające: zadzwoniłem do ciebie, bo wiedziałem, że przyjedziesz.
Nic więcej.
Nie było tu wybuchów, akcji zorganizowanej szwadronu SWAT, nie było grzyba nuklearnego ani krzyku przerażonych kobiet. Żadnego drugiego dna. Żadnych debat ze swoim świętej pamięci sumieniem. Była zwykła, ludzka chęć towarzystwa, której Sean najwidoczniej nie potrafił przyswoić.
— Skoro przyjeżdżasz to znaczy, że wybrałem dobrą osobę. Czemu mam z tego rezygnować i na siłę szukać kogoś innego, jeżeli ty mi odpowiadasz? — westchnął nazbyt głośno, przewracając przy tym oczami, jakby chciał dodać: „czego tu nie pojmujesz, no czego?”. Tłumaczenia wydawały się zbędne, ale najwidoczniej tylko dla jednej strony barykady; dzieląca ich przepaść charakterów właśnie teraz pokazywała swoją rzeczywistą odległość i głębokość.
— Dzwoniłem do nich — podjął. — Nie odebrali. Zadzwoniłem do ciebie i przyjechałeś. Gdzie ty tu masz zgrzyt? Miałem w takim wypadku zignorować osiągnięcie celu i zamiast tego robić kolejną rundkę, zarzynając SMS-ami typów, którzy się na mnie wypięli? Czy może jednak skupić się na tobie? — Powinien później ugryźć się w język; do krwi. Zamiast tego zaczerpnął tchu; czuł jak położona na piersi dłoń unosi się z powrotem na poprzednią wysokość. Czuł jak tlen napływa przez gardło, muskając ciepłe podniebienie. Czuł jak wszystko w jego ciele rośnie, a mimo tego nie potrafił się powstrzymać, bo wszystko to łącznie trwało dwie sekundy i zanim zdążył się połapać, rozbrzmiał rozbawiony, choć tym razem ironiczny, głos: — Sam sobie zgotowałeś ten los.
Źle.
Neal wsparł się na łokciach i opuszczając brodę, spojrzał prosto na Reave'a. Przechylona na bok głowa wyglądała jak u psa, który nie zrozumiał wypowiedzianej komendy; blond włosy wiły się na czole, tworząc zmorę każdego fryzjera, ale fryzjerzy wciąż byliby zgodni, że łatwiej zapanować nad tymi poplątanymi pasmami w kolorze miodu niż nad wolim uporem Neala. Uporem, który przekładał najwidoczniej tylko na Seana.
— Więc jakie to powody? — Skoro i tak byli przy wciskaniu brudnego palucha w rany, to czemu miałby pozostać dłużny? Szczerze wątpił, że siedzący obok chłopak był w stanie podać mu wystarczająco szczegółowe argumenty dla których działał „tak a nie inaczej”. Zwłaszcza, że aż do teraz nie zdradził mu o sobie właściwie niczego.
Objął pozycję kogoś, kto po prostu się uczepił. Nie tylko w ośrodku, gdzie można było to jakoś zrozumieć: był tam sam, krzątał się po pustych, białych korytarzach, szukał rozmówcy, bo nie mógł wyjść poza określoną strefę, a wokół roiło się od wariatów. Próba utrzymania kontaktu z personelem dawała poczucie, że intuicyjnie i tak lgnął do zdrowia. Rzecz w tym, że uparł się tu i teraz — dawno po zakończonej terapii, która zamykała rozdział i dawała możliwości, których wcześniej brakowało na palecie.
— Bo moje wkurzenie jest sensowne. Wiesz czemu? — Pozwolił sobie na chwilę ciszy, choć nie ulegało wątpliwościom, że miał zamiar udzielić tej odpowiedzi sam. Moment wystarczył jednak, aby Neal podniósł się z powrotem do siadu i przechylił w kierunku fotela Reave'a. — Bo piszę do ciebie wiadomości niemal dzień w dzień, a ty mnie zbywasz. Wystarczy jednak hasło-klucz, byś zjawił się pod drzwiami tego mieszkania w pół godziny i choć wiesz od początku — uśmiech — a przynajmniej od przekroczenia progu, że nie zastaniesz tutaj żadnej roboty, postanawiasz zostać. — Zszedł o ton niżej, jakby zamierzał wyjawić sekret. — Dajesz mylne sygnały, Sean.
Nie było tajemnicą, że Neal łapał się najgorszych zagrywek. Podobnie działał w szpitalu, podobnie działał przed przymusową resocjalizacją. Miałby nagle zmienić nawyki?
Podrapał się lekko po bliźnie na twarzy.
Nie było szans. Tak, jak żył, było mu wygodnie. Poza tym dostawał co chciał.
— Dajmy sobie jednak spokój, co? — Dłoń zsunęła się z żuchwy; klapnęła o kolano i jakby na ten dźwięk Neal podniósł się z podłogi. Wsparł się o udo i dźwignął, zgarniając zaraz z blatu praktycznie nietknięte żarcie. — Nie musisz podawać mi tych powodów. Tak samo jak ja nie muszę się tłumaczyć, dlaczego wybrałem ciebie. Może przez głupotę. — Idąc do sekcji wydzielonej na kuchnię, wzruszył barkami; stawało się to powoli jego notorycznym ruchem. — A może mam w tym jakiś interes. — Zatrzymał się przed zlewem i rzucił to, co trzymał, na metalową blachę, na której zwykle suszyły się opłukane naczynia. Obrócił się po tym i oparł biodrem o mebel, spoglądając na Reave'a. — Proponuję rozejm. Ty nie będziesz raz za razem cytował durnego tytułu telewizyjnego „dlaczego ja?”, a ja przestanę być tak przesadnie przystojny. To cię pewnie onieśmiela. Rozumiem to.
Uśmiech.
W świetle dogorywającej żarówki ledwo widoczny, ale nie ulegało dyskusji, że Neal się na niego zdobył. Dało się to wyczuć choćby w tym, w jaki sposób mówił; z nutką ponownego rozbawienia.
— Mamy jeszcze dokładnie 17 minut. — Nawet nie spojrzał na zegarek. — Więc proponuję prostą grę. Podaję słowo, a ty pierwsze osobiste skojarzenie, które przyjdzie ci na myśl. Krótką historię z twojego życia. Coś, co pozwoli ci zdobyć powód, dla którego zmarnowałeś 30 minut snu, a ze mnie zerwie łatkę psychicznego fana. — Skrzyżował luźno ramiona na piersi. — Gotowy?
Wątpliwe.
— Letni poranek.

Nie odbił piłeczki. Bez dwóch zdań rzadko odpuszczał jako pierwszy, ale tym razem przecież sam powiedział, żeby dać  spokój. Na końcu języka miał cierpkie przypomnienie, że drążenie dziury w całym może skończyć się źle. Nie tylko kłótnią, bo o to rzeczywiście nietrudno, ale w ogóle czymś dużo tragiczniejszym.
Poza tym chciał zachować dobry humor.
Po to zaprosił tutaj Seana Reave'a.
Skupił się więc na jego opowieści; dalej oszczędnej w detale, kompletnie neutralnej. Bez nazwisk znajomych i bez umiejscowienia domku letniskowego. Kilka niegroźnych słów, które razem tworzyły niewyraźne zdjęcia w umyśle Neala.
Stał dalej oparty o kuchenny mebel i wpatrywał się w zamyśleniu w jasnowłosego, starając się przypasować jego sylwetkę do utworzonego w głowie obrazka. Do starego, odnawianego lakierem drewna i startych tarasowych desek. Do kilku krzeseł z plecionymi oparciami i stolika o okrągłym blacie. To wszystko w otoczeniu kępek zielonej trawy i dźwięku jeziornych owadów; mnóstwo cykania, bzyczenia, może jakiś odległy trel ptaków, które wstawały równie szybko co znajomy Seana.
Sielanka.
Coś dobrego w życiu Reave'a.
— Teraz twoja kolej?
— Na to wygląda.
— Szkoła średnia.
— Dokładnie — westchnął. — Szkoła była średnia. Ani zła, ani dobra. — Kiepski żart nie pozostawiał złudzeń, ale Hewitt najwidoczniej nie zamierzał wyrwać się z ram zasad gry, którą sam zaproponował. Jego spojrzenie potoczyło po ścianach pokoju; znów przemknął po wycinkach z gazet, starych fotografiach i własnoręcznych zapiskach, a potem, ostatecznie, zatrzymał się na oknie. Przez szybę widać było brzydką uliczną latarnię, której blask oślepiał na tyle, żeby nie dostrzec dobrze reszty tła. Neal wiedział jednak, że znajduje się tam niewielka kamienica, o piętro niższa niż budynek, w którym wynajmował kawalerkę; i dwa większe gmachy ściskające mieszkalnego konusa.
Nabrał powietrza.
— Tamtego dnia...

... padało.
Deszcz zacinał i wokół szumiało jak koła samochodu przejeżdżające przez żwir. Kolorowe bilbordy straciły intensywność barw; wszędzie stało się szaro i mgliście; brakowało ludzi, głosów, kroków. Ubrania lepiły się do ciała, włosy do karku. Klucze, wyciągnięte z przesiąkniętej wodą kieszeni, ślizgały się w palcach.
Ledwie trafiłem w zamek.
Słysząc zwolnioną blokadę mechanizmu, pchnąłem drzwi i wszedłem do środka, nanosząc mokre ślady na suchą, przetartą podłogę. Od razu uderzył mnie zapach odpalanych kadzideł: cynamon i jabłko. Dwie rzeczy, które znienawidziłem, bo ona je kochała. Pytania w głowie pojawiły się automatycznie: „dlaczego tu była? Co ze zmianą w kasynie? Cholera, cholera, dlaczego, dlaczego, DLACZEGO?”. Wiedziałem już, że miałem pół chwili, aby się zreflektować: wyjść bądź zamknąć w swoim pokoju, w przeciwnym razie skończy się jak zwykle.
Nie miałem ochoty na kłótnie, więc obróciłem się o sto osiemdziesiąt stopni. Tyle wystarczyło, by ciężka woń zamieniła się na aromat świeżej trawy, potraktowanego deszczem chodnika i zimnego, wrześniowego powietrza. Wolałem ten chłodny świat na zewnątrz niż ciepły dom, ale musiałem wahać się o sekundę za długo. Jej głos brzmiał jak słodka muzyka, ale dla mnie był oślizgłym wężem o rybim brzuchu.
— Wróciłeś z zajęć?
Palce zacisnęły mi się w pięści; nie panowałem nad tym. Trzymałem w dłoni klamkę i miałem ochotę wybiec w ulewę, ale nie mogłem. Szmer fatalnej pogody przeplatał się teraz z krokiem jej obcasów. Chodziła na obcasach zawsze, gdy coś planowała.
Wiedźma.
Suka.
— Zamknij drzwi, kochanie.
Dlaczego nie mogłem się ruszyć? Wystarczyło przekroczyć próg; tylko tyle. Byłbym na zewnątrz, a nie w tym zadusznym mieszkaniu pełnym oparów z kadzideł, które odpalała i odpalała, i odpalała, choć wiedziała, że mdli mnie na samą myśl. I zawsze, teraz też, ściskało mnie w skroniach od bezowocnej walki. Może powinienem się poddać już w chwili, w której nabrałem wdechu i dotarł do mnie cynamon. Przecież przegrałem właśnie w tamtej sekundzie.
Wiedziała o tym. Dostrzegłem to w jej oczach, kiedy położyła dłoń na mojej dłoni, a ja bezsilnie mogłem jedynie obrócić się do niej przodem i zerknąć w twarz.
Była niższa o pół głowy i miała ten sam odcień włosów co mój. Szczupła, o mocnym wcięciu w talii i podkrążonych przez alkoholizm oczach. Słaba.
Ale ja byłem słabszy.
— Strasznie przemokłeś. Nie chcesz się chyba przeziębić? — zapytała miękko, ale ja i tak słyszałem ją jak z oddali; przebijała się przez warstwę błony, którą wymęczony instynkt samozachowawczy od razu nałożył na moją świadomość.
Ocknąłem się dopiero, gdy usłyszałem
TRZASK.
Kiedy puściłem klamkę? Kiedy pozwoliłem jej pchnąć drzwi i odciąć mnie nimi od wolności po drugiej ich stronie?
— Oczywiście, że nie chcę — wychrypiałem zrezygnowany, tępo wpatrując się w swoją rękę, którą objęła. Trzymała ją w wypielęgnowanych palcach, kciukiem pocierając zaczerwienione od zimna knykcie. — Pójdę się położyć — dodałem, sięgając po ostatni ratunek.
Nie musiałem tego widzieć, by być pewnym, że się uśmiechała. Robiła to z matczyną miłością; nikt nigdy nie rozpoznałby prawdziwych uczuć, jakie kryły się za tym leciutkim wygięciem ust.
Nie oni je przecież całowali.
— Najpierw weź prysznic. — Odgarnęła mi z czoła lepkie od kropel pasma. Delikatnie, ledwie muskając skórę. Trzęsłem się, ale — do diabła — przecież nie z zimna.
— A później, mój słodki, może obejrzymy film? — szepnęła czule, przysuwając się o krok w moim kierunku. Nie ruszyłem się; nie byłem w stanie dzień w dzień walczyć z tym samym atakiem. Pozwoliłem więc, by uniosła się odrobinę na swoich wysokich butach i przysunęła wargi do mojego ucha.
— A może... — zaczęła, a mi mięśnie karku od razu się napięły.
Tamtego dnia...

— ... poszedłem nocą do szkoły. To była losowa data, nieważna. Padało wcześniej i potem wszystko zaczęło parować jak cholera, bo jak na jesień, pogoda była kapryśna. — Zamglone spojrzenie Neala powoli odzyskiwało blask; charakterystyczne kurwiki odbijające się w jego źrenicach jak cekiny znów lśniły przy najmniejszym ruchu ślepi. — Rzadko przychodziłem na zajęcia, ale wtedy skierowałem się do szkoły — i wdrapałem na dach długo po zamknięciu placówki, stałem i patrzyłem. Nie wiem jaki czas. Może godzinę. Albo trzy. Nie robiłem nic konkretnego, po prostu gapiłem się z góry na całą panoramę tego kurewsko paskudnego miasta. Na budynki, których kontury nie miały ostrości, na ruch w dole, który rejestrowałem, ale którego nie mogłem przypisać ani do człowieka, ani do czegokolwiek innego. Mgła była tak gęsta, że wszystko wokół zrobiło się mleczne. Jedna wielka wata, spomiędzy której przebijały się pojedyncze korony drzew albo latarnie, albo jakiś błysk reflektorów przejeżdżającego auta, ale nic poza tym. Byłem wtedy jedyną osobą na świecie. — Wykrzywił usta w grymasie, wracając wzrokiem do Seana. — Zrozumiałem, że z ludźmi jest podobnie jak z nocnym miastem. I mgłą. Dużo detali, kolorów, nazwisk i dźwięków, ale im więcej deszczu, tym gęstsze potem opary. Bycie przemoczonym — sponiewieranym, drażnionym, atakowanym — jest irytujące, więc próbujesz to wysuszyć — uczynnością, agresją, ucieczką. Następuje akcja-reakcja. Deszcz porażki, gorąco kolejnej próby poradzenia sobie z nią. Powstaje mgła. Im więcej mgły, tym mniej widać. Tak się rodzi tajemnica. I wycofanie. To była najlepsza lekcja, jaką otrzymałem w trakcie szkoły średniej. — Parsknął nagle, kręcąc głową, jakby sam zrozumiał, ile głupot naopowiadał.
Dlatego mnie interesujesz, Seanie Reave.
Skąd tyle
MGŁY?
— Kłopot — wtrącił po sekundzie. — To słowo dla ciebie.