WSTECZ | Odbiór Świadectw [Carnelian]

Gdy przyszła jego kolej, podszedł wraz z Saturnem do nauczyciela z poważną miną. Dopiero gdy znalazł się tuż przed nim, jego usta wygięły się w ledwo widocznym, uprzejmym uśmiechu, gdy wysłuchiwał wypowiadanych przez niego słów. Sam dodał kilka uprzejmych słów, nim w końcu pięknie zdobiony papier znalazł się w jego dłoni. Poczekał chwilę na Saturna, nie ruszając się z miejsca - nie było w końcu niczym dziwnym, że zawsze wszędzie stali obok siebie niczym jeden organizm.
- Dziękujemy bardzo. Nie możemy doczekać się przyszłego roku. - powiedział niespiesznie, zerkając na Saturna, który również skinął głową, wyraźnie potwierdzając jego słowa. Zaraz po tym potrząsnęli dłonią nauczyciela, ukłonili się nieznacznie i odeszli z powrotem w stronę miejsc, zerkając na swoje oceny.
- Znowu masz lepszą notę z matematyki.
- A ty z rysunku.
- Popracujemy nad tym. - zaśmiał się krótko, dostrzegając błysk rozbawienia w oczach Saturna, by zaraz zacząć się rozglądać za Alanem, Amayą i Cyrillem.

Odczekał aż będzie jego kolej na odbiór świadectwa. Zachowywał spokój i starał się nie zwracać uwagi na resztę ludzi. To w sumie nawet trochę smutne, że nie miał z kim pogadać w swojej klasie. Normalnie byłaby to Candy, ale teraz sytuacja trochę się pozmieniała. Wszystko wskazuje więc na to, że bedzie musiał poradzić sobie bez niej. Cóż, jakoś da radę. Chyba.
Wreszcie podszedł do Lehrmanna.
Blablabla, bardziej się przyłożyć, blablabla, zachowanie, blablabla. Hej, zdałem. Czy to nie wystarczy? Oczywiście, że wystarczy.
- Do widzenia - pożegnał nauczyciela, nie siląc się nawet na żaden dodatkowy komentarz. Tak będzie lepiej dla nich obu.
Lehrmann chyba podzielał jego zdanie. Uścisnął dłoń, dał świadectwo i pożegnał się.
Pavel bez słowa opuścił klasę, a także szkołę. Miał nadzieję, że Candy będzie gdzieś tam na niego czekać.

//zt

“─ A co masz z tego, a co masz z tamtego?
─ Gówno.”
Tak to obrazował sobie Lowe, gdy gnał po świadectwo. Jakoś specjalnie nie garnął się do pieprzenia o swoich stopniach i to z banalnej przyczyny. No, co on mógł mieć ze wszystkich przedmiotów i jak zaliczył egzaminy. No właśnie, czy jakaś to wielka nowina, odmiana? Nie. To na chuj drążyć temat?
Nawet te cholernie intermedia miał zaliczone, wszystko nieskazitelne na tym świadectwie, jak przystało na ucznia stypendialnego, który inaczej nie mógł się uczyć. Nie, żeby jakoś mu to przeszkadzało, bardziej irytował go wzrok “elity”, a on jest nerwowym człowiekiem.
Gdy go zawołał Lerhmann, wstał, podszedł, po czym uścisnął wyciągniętą rękę nauczyciela, jednocześnie odbierając od niego świstek kartki.
─ To widzimy się za rok, dziękuję. ─ wtrącił, po czym zabrał swoją łapę, aby ten mógł kontynuować rozdawanie świadectw, wrócił na swoje miejsce.
Teraz ten dylemat ─ zostać dla przyzwoitości pięć minut czy ulotnić się? Właściwie, gdy sam siebie zapytał o to, zaśmiał się. Co za udawane rozterki. Zapierdalać do domu, bo ojciec nadjeżdża z odsieczą, raus!

Pomimo tego, że odebranie świadectw było rzeczą chyba najprostszą na świecie, to i tak wywoływała lekkie zdenerwowanie. No i uczucie ulgi. Cały wysiłek związany z walką o dobre wyniki opadł i dawał spokój na najbliższe dwa miesiące. Właśnie takimi myślami zadręczał się Valentino, kiedy czekał na swoją kolej w odebraniu papierka ukończenia roku. Słysząc swoje nazwisko, wstał i podszedł do nauczyciela, odbierając swoje świadectwo z delikatnym uśmiechem na ustach.
- Dziękuję. Do zobaczenia w przyszłym roku, profesorze. – powiedział, ściskając pewnie jego dłoń, a potem odchodząc na bok, by umożliwić następnej osobie podejście. No, teraz nie pozostawało nic, jak wytrzymać do końca całej ceremonii, co pewnie i tak spędzi za rozmowie z innymi, zanim zdecyduje się wrócić do domu i mentalnie odpocząć od tego całego szkolnego zgiełku, który naprawdę ostatnimi tygodniami stawał się coraz trudniejszy do wytrzymania. Na szczęście to już koniec. Na chwilę.

Mimo, że wdreptała na salę tuż za bliźniakami Black, musiała ustawić się w całkiem sporej kolejce. A nim przyszła na nią kolej, minęło nieco czasu. Takie już były uroki nazwisk zaczynających się na Y. Kręciła się nieco dookoła, nawet nie próbując nikogo zagadywać. Wolała zachować ten sam milczący wizerunek co zwykle, by uchronić się przed nadmiernym nagabywaniem. Nawet jeśli nie wątpiła, że spora ilość osób z jej klasy mogłaby okazać się ciekawymi kompanami. Tak było łatwiej dla wszystkich. Zwłaszcza dla niej.
W końcu gdy nadeszła jej kolej, podeszła energicznie do nauczyciela, wymieniając z nim kilka słów, kiwając ochoczo głową na wszystkie słowa i skłaniając się w podzięce za opiekę nad nią przez cały rok. Nie szczędziła owych ukłonów, tak jak wychowawca nie szczędził jej cierpliwości. W końcu gdy zdobyła to po co przyszła, szybko się wycofała, by powrócić na wielką salę. Im szybciej tym lepiej.

Podeszła do profesora, gdy tyko usłyszała swoje nazwisko. Uśmiech na jej twarzy był niby normalny, ale dało się zauważyć radość płynącą się z: a) początku wakacji, b) faktu, że zaliczyła rok (co raczej nie powinno byc dla niej zaskakujące). Żadne poprawki będą ciążyły, miała więc przed sobą dwa miesiące błogiego lenistwa. W  ciągu roku szkolnego nie zabłysneła niczym wyjątkowym, dającym się zapamiętać, wysłuchała jedynie typowych uprzejmości ze strony wychowawcy. Gralutuluję, życzę, bkah blah blah. Odbierając swoje świadectwo, nie miała mu do powiedzenia więcej, niż on jej.
-Dziękuje, profesorze. Ja również życzę panu udanych wakacji.- nie kryjąc dumy, oczami przebiegła szybko po swoim świadectwie. - I jeszcze raz dziękuję za tak wysoka ocenę z zachowania.
Ustąpiła miejsca kolejnej osobie, a sama zajęła miejsce gdzieś pod ścianą, by nie stać na drodze krzątającym się dookoła uczniom. Jeszcze raz, tym razem dokładniej, sprawdzała swój świstek. Szału nie ma, źle też nie jest.