WSTECZ | Spis NPC

Bezdomni znani są z bycia uszami i oczami miasta. Mało kto zawraca sobie nimi głowę, choć prawda jest taka, że za odpowiednią opłatą zdarza im się opchnąć potrzebne informacje, które niekoniecznie muszą być zgodne z prawdą, biorąc pod uwagę, że to jeden z ich sposobów na wyżebranie środków do życia – marnego, bo marnego, ale zawsze. Ponieważ ich zapotrzebowanie na pieniądze jest dość duże, mają lepkie ręce, jednak poza tym są raczej nieszkodliwi dla społeczeństwa i nie wdają się w bójki z przechodniami. Ich brak dachu nad głową jest już wystarczająco wielkim problemem – po co jeszcze pchać się w ręce policji za napaść?

Każdy szanujący się mieszkaniec miasta woli omijać pijaków szerokim łukiem. Nietrudno ich nie rozpoznać, skoro nieustannie towarzyszy im ostry zapach alkoholu, jakby chwilę temu wlali w siebie połowę asortymentu z monopolowego, pod którym to najczęściej przesiadują. Zataczają się, zasypiają w byle miejscach na ulicy, a ich widok nie przywołuje pozytywnych odczuć, chyba że u nastolatków, którzy traktują ich jako idealny materiał na śmieszne filmiki z YouTube'a. Chociaż rzekomo żebrzą o pieniądze na jedzenie, ciężko uwierzyć w to, że za sypnięte grosze planują kupić sobie bułkę, jednak wśród nich znajdą się także ci szczerzy.
Ciężko dokładnie sprecyzować tę kastę społeczną – jedni z nich potrafią odpuścić, gdy asertywnie się im odmówi, inni będą zawracać głowę do skutku, licząc na to, że przechodzień złamie się za sprawą ich natręctwa. Przeważnie są niegroźni, jednak znajdą się też ci, którzy pod wpływem procentów z chęcią rozpoczną szarpaninę.

Ze staruszkami różnie bywa – raz trafi się zapalczywa chrześcijanka w moherze, innym razem przemiła, wątła pani, której nie odmówisz pomocy przy niesieniu zakupów albo przeprowadzenia jej przez ulicę. Jedne z nich bez powodu zaczną opowiadać ci historie swojego życia, czekając na autobus na przystanku, a inne skrzywią się, bo „Ta dzisiejsza młodzież taka nieułożona, a za moich czasów...”
Są też takie, które będą w stanie przywalić ci torebką, gdy nadepniesz im na odcisk, jednak niezależnie od typu, na który się trafi – przebywanie w obecności starszych pań wymaga choć odrobiny empatii. Kto wie? Może ten jeden raz ta cecha zostanie wynagrodzona drobnym podarunkiem w postaci cukierka albo zaproszenia na herbatę?

Prostytucja nie zdołała ominąć Kanady, której zresztą prawo tam nie zabrania. I w tym wypadku można natknąć się na różne indywidua – te, u których usługi są tańsze, jak i te, przy których posiadanie grubszego portfela jest niezbędne; dziwki i panie do towarzystwa. Wszystkie z nich łączy jednak bezwstydność i to, że często zaczepiają panów – a czasem też panie – na ulicach lub po prostu prowokują swoim skąpym ubiorem i mocnym makijażem. Niektóre z nich oferują swoje usługi w specjalnych domach towarzyskich lub w klubach, a inne – zazwyczaj te gorsze – stacjonują na ulicach miasta.
Wiele prostytutek zdaje sobie sprawę ze swoich atutów, przez co ciężko jest im odmówić, inne są raczej przeciętne, jednak mimo wszystko trzeba być czujnym i uważać na ewentualne kradzieże.

„Daj Panie dolara, daj dolara. Za dolara powróżę, z ręki, fusów, ciał martwych zwierząt, wszystko Panie, wszystko. Pieniądze, szczęście, miłość za dolara, jednego dolara. Mam chore dzieci, daj Panie dolara.” To tylko krótki urywek z wywodu pewnej kobiety, którą można regularnie spotkać na kilku ulicach Vancouver. Kolorowe stroje, barwne chusty opinające kruczoczarne włosy, ciemna cera i przenikliwe spojrzenie niebieskich oczu to jej najbardziej charakterystyczne cechy. Każdy ruch dłoni powoduje brzęk złotych obręczy na ramionach, uszy opadają pod ciężkimi kolczykami, a palce przyozdobione są różnorakimi pierścieniami. Trudno odmówić jej urody, ale wiek i mocny makijaż sprawiają, iż trudno również nazwać ją w pełni atrakcyjną. Mimo to, jej ciało nadal posiada wiele atutów, które przyciągają spojrzenia nieostrożnych mężczyzn. Jeśli zaś wyłowi ona ich pożądliwy wzrok, wtedy nie zaznają spokoju zbyt szybko. „Wróżba za dolara Panie, za dolara. Za drożdżóweczkę Panie. Głodna Panie, głodna jestem. Niech cię szlag! Duchy cię przeklną nędzna namiastko człowieka! Nie zaznasz spokoju, nie zaznają go twoje dzieci, ani wnuki, ani dzieci twoich wnuków! Po kres czasów twój ród przeklętym będzie! Daj Panie dolara, powróżę…”

Czy to znany kapitan szkolnej drużyny sportowej, czy piękna, ale pusta dziewczyna, która podbija serce innych – szkolne gwiazdy (zazwyczaj z dobrych domów) cieszą się dużą popularnością wśród innych uczniów. Nierzadko otaczają się swoimi kółeczkami wielbicieli, które podążają za nimi krok w krok, popierając wszystkie ich słowa i czyny. Rówieśnicy albo ich kochają, albo nienawidzą. Ich pewność siebie sprawia, że są zadziwiająco mocni w gębie i przeważnie wypatrują sobie ofiary, które można zmieszać z błotem za bycie życiową ofermą albo za niemarkowy ubiór. Pozornie są niegroźni i wybierają przemoc słowną, nie chcąc brudzić sobie rąk plebsem. Poza tym co złego to nie oni – lepiej nie podpaść nauczycielom. Warto też dodać, że ich szampański nastrój dogryzania kończy się w momencie, w którym poplamisz ich kaszmirowy sweterek. Niemniej jednak, jeśli tylko zajdziesz im za skórę, potrafią być upierdliwi do granic możliwości i porządnie uprzykrzyć życie co słabszym psychicznie jednostkom, a własna grupa tylko dodaje im siły.

Artyści często mają do siebie to, że są niespełnieni. Wielu z nich można spotkać na ulicach miasta, jednak niewielu z nich może popisać się faktycznym talentem. Ci gorsi potrafią zaczepić byle przechodnia na ulicy, oferując mu naszkicowanie portretu, za który później starają się wyłudzić jakąkolwiek sumę pieniędzy – w końcu włożyli w tę pracę swoje serce i poświęcili jej czas! Bywają natrętni, jednak ostatecznie dają się spławić, chociaż to nie zniechęca ich do poszukania sobie kolejnej ofiary, bo dzień się jeszcze nie skończył...

Główną reakcją, jaką wywoła w tobie Ponurak, będzie chęć powolnego i możliwie najbardziej bolesnego morderstwa. Jeśli jesteś typem osoby,  która nie potrafi spławiać innych, to masz, delikatnie mówiąc, przepieprzone. Ten człowiek zasypie cię swoimi wyimaginowanymi  problemami i będzie to jedyny temat, jaki kiedykolwiek z tobą poruszy.  Nic innego go nie interesuje. Priorytetem jest wyolbrzymienie pierdół  pierwszego świata do niebotycznego poziomu. W gruncie rzeczy łatwo go  spławić, bo przecież jest ogromnie emocjonalny i wrażliwy na zdanie  innych, o czym świadczą wszystkie cięte rany na rękach wykonane ostrzem wykręconym z temperówki.

Postrach wszystkich bandziorów z miasta i jego okolic. Podejrzliwy i wścibski do granic możliwości – gdy tylko wyrusza na patrol, jest skłonny prześwietlić dokładnie każdego, kto swoim dziwnym zachowaniem przyciągnie jego uwagę. Porządek musi być, a jeśli naraziłeś się temu panu – bądź pani, bo i takie się zdarzają – bądź pewny, że podczas przesłuchania nie zostanie na tobie ani jedna sucha nitka. Niełatwo jest oszukać stróżów prawa, jak i niełatwo jest poradzić sobie z ich umiejętnościami, choć niewątpliwie w starciu z nimi trzeba posiadać cholernie dobre umiejętności walki, być szybszym albo po prostu znać się na odwracaniu kota ogonem, zwiększając tym samym szanse na przechytrzenie ich i ocalenie swojej własnej dupy przed niechcianym aresztem.

Niepozorne owieczki Pana, które co jakiś czas stają u progu cudzych drzwi. Niektórzy nauczyli się już nie reagować na ich wizyty i udawać, że nie ma ich w domu, dobrze wiedząc, co czeka ich, gdy się ujawnią. „Czy ma pan/i chwilę, by porozmawiać o Bogu?” – i już wiadomo, że zajmie to dłużej niż chwilę. Osoby kompletnie pozbawione asertywności i takie, które nie chcą nikogo urazić, mogą nie poradzić sobie z wpływem zagorzałych wierzących, jednak prawda jest taka, że nietrudno ich spławić, a czasem wystarczy wymowne zatrzaśnięcie im drzwi przed nosami. Nie zmienia to faktu, że znajdą się też ci, którzy za wszelką cenę będą chcieli wepchnąć się z buciorami do cudzego domu. Wtedy nie trzeba wzbraniać się przed zastosowaniem bardziej radykalnych metod.

Młodzi bohaterowie wszystkich uciemiężonych i nie tylko. Można powiedzieć, że poniekąd są oni szkolnymi stróżami prawa. Poniekąd. Właściwie są skłonni pomóc każdemu w potrzebie, nie bacząc na to, kim ta osoba jest. Łatwo wykorzystać ich do własnych celów albo zwyczajnie poprosić o pomoc w niesieniu jakichś ciężarów, bo nie są skłonni odmówić. Często wstawiają się za dręczonymi osobami, ale prawda jest taka, że poza dyplomatycznymi zagrywkami, nie są w stanie zdziałać wiele – bądź co bądź żadne z nich nie podniesie ręki na dręczyciela, ale jednocześnie nie pójdzie naskarżyć nauczycielom. W niektórych przypadkach jednak ich pomoc okazuje się całkiem cenna – wszystko zależy od tego, na kogo się trafi. Życie.

Kobieta, która nie potrafi się obronić jest potencjalnym celem każdego hultaja. Napadające ją zbiry albo próbują ją okraść, albo obedrzeć z ubrań i po prostu się zabawić. Jeśli usłyszysz rozpaczliwy lub rozeźlony krzyk, bądź pewien, że niedaleko spotkasz właśnie ją, bezskutecznie próbującą odepchnąć od siebie jakiegoś znacznie silniejszego mężczyznę. W tym przypadku albo można przejść obojętnie, albo spróbować powstrzymać delikwenta, co na pewno zakończy się bójką, albo spróbować zagrozić mu policją, która niekoniecznie zjawi się na czas. Trzeba jednak wziąć pod uwagę, że wyratowanie damy z opresji własnymi siłami, może zostać odpowiednio przez nią wynagrodzone.

Uczniowie go nienawidzą, za to nauczyciele uwielbiają. Zazwyczaj to niepozorny kujon, nad którym znęcają się dręczyciele, jednak nie mają oni w sobie tyle siły sprawczej, by zniechęcić kapusia do kablowania nauczycielom, a te wszystkie siniaki są jedynie potwierdzeniem ich zbrodni. Czasem jednak czai się niepozornie, wypatrując wszelkich okazji do poskarżenia na innych i zyskaniu w oczach belfrów, choć lojalność wobec rówieśników powinna być bardziej cenioną cechą. Tak czy inaczej lepiej na niego uważać, bo swoim zbyt długim językiem często potrafi sprawić więcej kłopotów niż mogłoby się wydawać.